Gra Wojas021

- Na biedne pokemony? - bąkam rozgladając się w kółko. Nie byłem pewny czy chodzi jej o mojego Blaz... Torchica, czy może w pobliżu znajdowały się jakieś inne żyjątka.
- Po prostu chciałem, by Blaziken mi pomógł. Tylko tyle i wcale nie spadłem z drzewa. - burknąłem domyślając się, że chodzi o mojego podopiecznego, który uległ zmianie w dziwnych okolicznościach. To wszystko było nader dziwne. Pojawiłem się w tym miejscu, mój pokemon całkowicie się zmienił tak jak i ja, a ja nie wiem czemu. W międzyczasie spoglądam w niebiosa poszukując jakiś znaków, które może wyjaśniłyby moje pojawienie się tutaj.
- Eee... - mruczę nie wiedząc jak zadać jej pytanie cisnące mi się na usta - Czy na pewno jest rok 2009? O ile pamiętam mamy rok 2014... - kończę półszeptem jakby bojąc się, że naprawdę weźmie mnie za świra i zadzwoni za chwilę po ludzi z kaftanami.

- Jakby Ci to... - mamrotam pod nosem zastanawiając się jak jej powiedzieć o tym wszystkim. Tak naprawdę to sam nie wiem co mam jej powiedzieć, bo nie do końca wszystko rozumiem. Stoczyłem walkę, ten cały Paradox, czy jak mu tam paplał bez sensu i bach pojawiłem się tutaj. To w skrócie były wydarzenia z ostatnich kilku godzin mojego normalnego życia. Po przemyśleniach decyduję się jej jednak opowiedzieć co się wydarzyło bez pomijania żadnych szczegółów.
- To wszystko co mam do opowiedzenia. Teraz już wiesz, czemu tak się zainteresowałem, a właściwie zdziwiłem, który jest rok? W moich czasach, o ile można to tak nazwać, byłem z deka starszy, a do tego moje pokemony..Właśnie! - wykrzykuję sięgając po pokeballe z resztą moich pokemonów. Oprócz Torchica posiadałem jeszcze kilka pokemonów, więc sprawdzam co z nimi próbując je wypuścić mając nadzieję, że nie sprawdzi się najgorszy scenariusz.

Przybieram postawę człowieka z kommixów, który dosłownie chwilę temu został zagięty przez Mistrza Ciętej Riposty. I co ja mam teraz zrobić. Właściwie to sam nie wiem, czy jestem tutaj by go powstrzymać, czy może przybyłem tu pozwiedzać i zobaczyć to czego nie zdążyłem. Nie podlegało wątpliwości, że ten gość był jakąś większą szychą i to nie jest żaden przypadek, że się tutaj znaleźliśmy. Czuję się właściwie jak Bobby Pendragon, czyli wiem, że jest jakiś sens mojego pobytu tutaj, ale nie wiem jaki. No cóż, ale trzeba podjąć jakaś decyzję.
- To... Gdzie jest to miasto? - pytam już nieco pewniej, bo dotarcie do Paradoxa może mi udzielić jakichś odpowiedzi.
- Hmm, nie wiesz może gdzie obecnie znajdują się Crow Hogan i Jack Atlas? - zagaduję Alexis o swoich przyjaciół. W końcu nie byli oni byle kim, a bynajmniej nie w czasach skąd przybyłem.

- Zawsze tak dużo mówisz? - pytam łypiąc na dziewczynę. Niby nic w tym złego, aczkolwiek niespecjalnie przepadam za osobami, które bez potrzeby kłapią dziobem. No coż, widocznie będę musiał się do tego przyzwyczaić jeśli mam znaleźć drogę do tego Sa... Do tego miasta. Znając życie nie mam przy sobie pewnie żadnej mapy, a nawet jeśli to cóż mi z niej. Zapewne będzie nieaktualna, albo raczej nadaktualna. Podróż pociagiem na pewno będzie szybsza, zaś podróżując piechotą będę mógł nieco bardziej rozeznać w terenie. W tym momencie trzeba było podjąć uważną decyzję. Z drugiej strony to całkiem niezłe mają te pociągi, przynajmniej lepsze niż w Polsce.
- Cóż chyba pojedziemy pociągiem. - zwracam się niepewnie, bo właściwie czułęm się tutaj całkiem obcy. Tak więc gdy wyraziłem swoją opinię czekam aż ruszy w stronę stacji. Sam nie chcę się przecież zgubić.

Dziwny stwór? Rzepa? Nic, a nic w owej chwili nie przychodziło mi do głowy jak może nazywać się owy stworek. Dlatego też dobrze będzie się czegoś o nim dowiedzieć. Skanuję, a przynajmniej staram się to zrobić owego stwora, a także wypuszczam swojego pokemona i o nim także zbieram dane.
- To jak Torchic, gotów na walkę? - zwracam się do swojego partnera. Podczas wypowiadania tych słów czułem się jakoś dziwnie. Walka. Niby nic dziwnego, ale byłem przyzwyczajony korzystać z Blazikena, a nie z Torchica. Mineło już sporo czasu nim walczyłem za pomocą najniższego stadium jednego ze starterów regionu Hoenn. Jednak wyzwanie trzeba podjąć.

32% vs 38 %[/center]

'Żeby człowiek był syty, musi bardzo dużo mięsa jeść.' No cóż trzeba będzie brać nogi za pas, ale co zrobić z tym Oddishem? Cóż sumienie nie pozwoliło mi go zostawić na pastwę losu. W końcu nie wiadomo co ten rolnik mogłby mu zrobić. Toteż rzucam pokeball i gdy pokemon się złapie to szybko podnoszę go z ziemi.
- W nogi! - krzyczę do dziewczyny biegnąc gdziekolwiek, byle z dala od gniewu rolnika.
- No wiesz, lata praktyki. - odpowiadam czując, że moja duma została połechtana. To nie była pierwszyzna, a nie wiadomo w jakich warunkach przyjdzie nam jeszcze walczyć. Gdy już uciekniemy od tego rolnika to zwalniam nieco kroku.
- Wiesz, dziwnie się tu czuję. Niby wszystko takie znajome, a jednak obce. - zagaduję dziewczynę kontynuując wędrówkę w stronę dworca kolejowego i rozglądajac się na bok podziwiajac miasto.

Rolnik chyba już przestał nas gonić więc można nieco odsapnąć.Spojrzałem na las, którego w tej chwili sobie nie przypominałem. Prawdopodobnie oprócz tego, że trafiłem w przeszłość to jeszcze do miejsca, którego nie odwiedzałem, ani o którym nic a nic dotąd nie słyszałem. Przecieram czoło rękawem i wsłuchuję się w to co mówi Alexis.
- Niestety nic mi nie wiadomo na temat tego rezerwatu. Jakoś niespecjalnie interesowałem się tego typu rzeczami. - odpowiadam. Gdy wspomniała o spędzeniu nocy w lesie lekko się wzdrygnąłem. Noc w plenerze, a do tego w zacienionym miejscu będzie pewnie chłodna. A ja na dodatek nie jestem przygotowany do spędzenia nocy pod gołym niebem. W końcu znalazłem się w tym czasie tak jak stałem tam. Jednak nie warto było się użalać, a raczej nie wypadało. W końcu nie chciałem wyjść na osobę, która nie wejdzie do lasu i nie będzie chciała spędzić tam nocy, bo będzie jej zwyczajnie zimno. Ehh za dużo czasu spędzałem w ciepłym mieszkaniu po tym jak skończyłem swoją trenerską przygodę, a tu znów przyjdzie zażyć spartańskich warunków. Tak więc idę obok Alexis, bo w końcu ona najlepiej zna te tereny. Chociaż tyle, że jest na tyle miła, aby mi pomóc. W innym wypadku błądziłbym tu bez celu niewiadomo ile.
- Czym tak w ogóle się zajmujesz? - zagaduję ją chcąc się coś niecoś o niej dowiedzieć.

- Pasja... Nie ma jak robić coś co się kocha... - mówię lekko zadumany wspominając przeszłość i lekko szpuszczam głowę. Moja pasja do walk dawno się skończyła i nie potrafiłem jej rozpalić na nowo. Brakowało mi tego ognia, który rozpalał mnie za każdym razem, gdy rozpoczynałem walkę z przeciwnikiem. Jedyne co pomagało mi teraz w walkach to doświadczenie jakie zdobyłem przez te lata, gdy walki były całym moim życiem, dopóki nie stały się monotoniczne. Wyjmuję pokeball z Torchiciem i intensywnie się weń wpatruję. To właśnie z tym pokemonem przeżywałem najwspanialsze chwile w życiu. Następnie wypuszczam pokemona z jego balla.
- Cześć przyjacieli. Co powiesz na to, aby towarzyszyć mi w podróży? Ramię w ramię, jak za dawnych czasów? - zwracam się do kurczaka wskazując mu miejsce na swoim ramieniu, gdzie przeważnie przebywał w swojej pierwszej formie.

To wcale nie taki mały ten domek, widywało się jednak mniejsze, gdy ludzie z niskich, ale nie najniższych sfer społecznych mieszkali w domach, które zawierały dwa pomieszczenia. Kuchnię z pokojem dziennym i jeden poków, w którym znajdywały się łóżka i spali tam wszyscy domownicy, a o łazience nawet nie było mowy. Ten domek byłby spełnieniem marzeń dla niektórych.
Najpierw idę w kierunku jednego z łóżek i kładę tam swoje rzeczy.
- Nie martw się, postaram się, aby wszystko było jak dawniej. - uśmiecham się do Torchica przyjaźnie. Nie chciałem by był smutny, w końcu to mój jedyny przyjaciel tutaj. Głaszczę go po jego czuprynie, po czym daję mu wolną rękę. Niech robi to na co ma ochotę.
- Tylko się zbytnio nie oddalaj. - zwracam mu uwagę i udaję się do Alexis. W końcu sam nie wiedziałem, co mógłbym robić w tym domku to przynajmniej postaram się jej jakoś pomóc.
- Pomóc ci w czymś? - pytam dziewczyny starając się czymś zająć.