~~The Story Of Nova~~

...And from here, the story begins...

...szklana kapsuła wyglądała dziwnie...ale dziwnie znajomo. Rozglądając się przez szkło widziałaś kamienne mury pomieszczenia, inne kapsuły wokół ciebie...wygląd i ozdoby murów wyglądały znajomo, ale nie wiedziałaś dlaczego. Nie ważne jak mocno uderzałaś w szkło, nie wydawało ono ani dźwięku, ani nie wydawało się nawet zbliżać do pęknięcia. Jakieś urządzenia wydawały ciche brzęki i piknięcia, gdzieś w rogu sali, która wydawała się dość spora - choć nie mogłaś spojrzeć na siebie, za mało miejsca by obrócić głowę. Po chwili olbrzymie wrota otworzyły się i wszedł jakiś starszy człowiek, w towarzystwie dwóch strażników. Jego twarz była w połowie zasłonięta - widać był nos, prawe oko, usta i prawy policzek. Jego lewa ręka była obandażowana, widziałaś też bandaże na szyi, które wbiegały pod szatę, dając do zrozumienia że bark i część klatki piersiowej też muszą być owinięte. Człowiek zatrzymał się przed tobą - a raczej twoją kapsułą.
- Witam cię...ponownie. Nawet nie wiesz jak się cieszę, widząc cię tu, całą i zdrową.
Powiedział spokojnie, uśmiechając się do ciebie ciepło. Jednak w tym cieple tkwiła groźba...

Starałam się jakkolwiek uwolnić z tej kapsuły, ale nie mogłam. Kto mógłby chcieć to zrobić? Ostatni raz uderzyłam i wtedy właśnie ktoś wszedł. Jakiś człowiek w podeszłym wieku. Widać mógł przejść naprawdę dużo. Przekrzywiłam głowę na tyle ile luzu dawała mi owa kapsuła.
- Kim jesteś? - spytałam się go cicho.
Jego wzrok mówił dwie sprzeczne rzeczy, ale nnie wiem w jakiej sytuacji jestem. Nie znam go, albo nie pamiętam, albo tak bardzo się zmienił, że go nie poznaję.
- Po co tu jestem? - kolejne pytanie, tym razem już odważniejsze. Po chwili tylko westchnęłam i miałam nadzieję, że uwolnią mnie z tej ciasnej szklanej bańki. - Mógłbyś mnie z tego wypuścić? Nic nie wywinę, ale skoro mnie znasz to powinieneś wiedzieć, że nie lubię ciasnych przestrzeni - mruknęłam bardzo nie zadowolona.
Ogólnie to się bałam, ale starałam się tego nie okazywać, chociaż byłam na dodatek poirytowana. Chciałam żyć normalnie, bez tych wszystkich obowiązków...

- Chciałbym, moja droga, ale nie możemy ryzykować że znowu...się zgubisz.
Powiedział, przyglądając ci się uważnie. Nie wydawał się stary, kiedy teraz na niego patrzyłaś. W jego oczach widać był żar, który mimo że nie wydawał się groźny - sprawił że po twoich plecach przeszedł dreszcz.
- Za długo zajęło nam odnalezienie Cię, żeby teraz ryzykować. Niestety...
Spojrzał bok, w stronę urządzeń. Nie wiesz co zobaczył, ale wydawało się że coś go zmartwiło. Strażnicy stali po jego bokach, nieruchomo, patrząc przed siebie - jednocześnie spięci i gotowi do walki.

Westchnęłam i jęknęłam cicho, że ja i tak w końcu musiałam się w coś wpakować.
- To może przynajmniej powiesz kim jesteś i po co mnie tu sprowadziłeś? - spytałam się mężczyzny.
Uderzyłam znowu kilkakrotnie w szybę i oparłam na niej zrezygnowana głowę. Nie rozumiem po co mnie w ogóle szukali. Przecież mmiałam rodziców, którzy by świetnie sobie dali radę beze mnie. Nawet im na mnie nie zależało.
- Tak więc? Doczekam się odpowiedzi? - spojrzałam na niego uważnie.
Chcę wrócić do swojego spokojnego domu, nie mieć żadnych problemów tylko siedzieć sobie spokojnie i robić co się chce.. Oraz mieć wspaniałą rodzinę.

- Wszystko w swoim czasie, moja droga. Teraz odpocznij.
Powiedział, odwrócił się w stronę drzwi, kiwnął głową w kierunku urządzeń - widocznie byli tam ludzie obsługujący je - po czym opuścił salę. Ty natomiast poczułaś lawendę. Powietrze w kapsule zaczęło pachnieć lawendą...i to jest ostatnie co pamiętasz, zanim zapadłaś w sen.

Obudziłaś się. Kiedy otworzyłaś oczy widziałaś czerwony materiał baldachimu nad łożem na którym leżałaś. Byłaś w przestronnej, elegancko umeblowanej komnacie. Na stole przy łóżku stała taca z jedzeniem, za oknem widziałaś ludzi, toczących zwykłe życie, w obrębach murów miasta. Miasto było dość spore, ale ewidentnie dało się zauważyć pewnego rodzaju tłok, jakby brakowało im miejsca. Byłaś ubrana w elegancką, czarną suknię z czerwonym symbole na piersi - symbolem którego nie znałaś.

Po chwili wstałam i rozejrzałam się szybko po całym pomieszczeniu. Podeszłam do okna i spojrzałam na ludzi, którzy tłoczyli się po uliczkach miasta. Dość dużo ich... Wygląda na to, że jestem w innym świecie... Albo czasem.. nie mam pojęcia. Jedyne, czego jestem pewna to to, że szykują się duże kłopoty i akcja. W końcu siadłam przy stole i zaczęłam jeść bo czułam się strasznie głodna po tym wszystkim. Chcę odpowiedzi... Jak tylko zjadłam to podeszłam do jakiegokolwiek wyjścia i sprawdziłam czy drzwi są otwarte. Nie chcę być w zamknięciu, chociaż to i tak świetna przestrzeń w stosunku do tamtej kapsuły. Spojrzałam jeszcze w lustrze na owy czarny symbol.
- Nie rozpoznaję go - powiedziałam tylko.
Miałam cichą nadzieję, ze to nie żadna sekta.

Ludzie toczyli swoje życie, nikt nawet nie spoglądał w stronę zamku. Widziałaś strażników pilnujących zarówno głównych wrót zamku, jak i głównej bramy. Kilkoro z nich patrolowało też teren zamku. Posiłek smakował świetnie, ale humor popsuły ci zamknięte drzwi...i okna. Nie dało się ich za nic otworzyć - mimo to, stojąc przy nich czułaś lekki powiew wiatru. Na zewnątrz był piękny, ciepły dzień. W oddali widziałaś też wysokie mury miasta, zasłaniające widok na cokolwiek poza nimi. Wzór przedstawiał smoka zwiniętego w poziomą ósemkę. I racja - widziałaś ten symbol po raz pierwszy w życiu.

Warknęłam poirytowana i kopnęłam drzwi.
- Kuźwa no - musiałam trochę brzydziej się wysłowić.
Zaczęłam chodzić po całym pomieszczeniu i się namyślać, po czym siadłam na łóżku. Nie miałam pojęcia gdzie jestem, do tego wszystko tak szczelnie pozamykane...
- Skoro pierwsze wrażenie jest najważniejsze to oni je kompletnie spartaczyli - stwierdziłam krótko.
Podrapałam się po głowie. Zaczęłam chodzić po pokoju jak wkurzona osa.

Po kilku minutach takiego chodzenia, usłyszałaś otwierane drzwi. Do komnaty wszedł ten sam mężczyzna którego już widziałaś, także w otoczeniu dwóch strażników. Spojrzał na ciebie łagodnie swoim jedynym widocznym okiem.
- Powiedziano mi że już sie obudziłaś. Jak się czujesz?
Zapytał, rozglądając się po komnacie.
- Mam nadzieję że nie brakuje ci tu niczego...jeśli coś takiego jest, to proszę, powiedz a będzie ci dostarczone.
Zachowywał się...miło. Przyjaźnie. Nie wyczuwałaś teraz już nic innego w jego głosie poza szczerością i uprzejmością...dziwna zmiana frontu, czy po prostu zaczął to lepiej ukrywać?

Jak tak chodziłam to nagle otworzyły się drzwi co spowodowało, że trochę podskoczyłam. Wyrwało mnie to z zamyślenia.
- Z pewnością lepiej niż w tamtej kapsule - stwierdziłam tylko.
Podeszłam nieco bliżej i spojrzałam na owych strażników.
- Brakuje mi wiedzy o tym w jakim położeniu się znalazłam - powiedziałam chłodno do mężczyzny, krzyżując ręce.
Jestem typową wojowniczką. Nie odpuszczam łatwo. Może i nieco złagodniałam przez jego zachowanie, ale i tak... Ciągle go obserwowałam i miałam nadzieję, że dostanę swoje wyjaśnienia.

- Naprawdę? Sądziłem że poznasz to miejsce. Choć rzeczywiście, wiele się zmieniło od twojej ostatniej wizyty tutaj...
Powiedział a w jego oku na chwilę zapłonął ogień, który jednak szybko zniknął.
- Ale cóż, nie rozpamiętujmy teraz przeszłości. Niedługo wszystkiego się dowiesz. Chciałbym żebyś dołączyła do nas wieczorem na kolacji. Kilka osób wręcz nie może się doczekać aby cię ponownie zobaczyć.
Powiedział, uśmiechając się przyjacielsko. Do komnaty wszedł jeszcze jeden żołnierz...a raczej pani oficer
- Do tego czasu możesz poruszać się po zamku i ogrodach, ale proszę aby towarzyszyła ci Aileen. W formie...ochrony. Nie chcemy żeby coś ci się stało, prawda?
Ponownie uśmiechnął się. Miło. Szczerze. God damn it, gość jest albo dobrym aktorem, albo na serio cię lubi. W każdym bądź razie opuścił komnatę ze swoimi strażnikami, zostawiając cię sam na sam z Aileen...która rozluźniła się po jego wyjściu.
- Yare, yare...co za męczący człowiek...
Powiedziała i przeciągnęła się. Widocznie bez zwierzchnika czuła się lżej i mniej spięta.
- Więc, jakie masz plany? Do zapowiedzianej kolacji masz ciągle jakieś...4 godziny chyba.
Powiedziała, patrząc na ciebie i poprawiając swoje rękawiczki. Widziałaś miecz zwisający u jej boku, który nie wyglądał na dekoracyjny...ale również pokeball'e przypięte do paska z tyłu.

- Nie poznaję... - powiedziałam krótko do mężczyzny.
Pokiwałam głową na słowa o kolacji.
- Dobra, rozumiem... - mruknęłam z lekka zamyślona i spojrzałam na Aileen.
Tak więc czuję się jak kiedyś, co strażnicy łazili za mną krok w krok. Jak większość wyszła to ja także lekko się rozluźniłam i spojrzałam na swoją sukienkę. Rozejrzałam się jeszcze szybko po pomieszczeniu.
- W sumie to... Może pójdźmy do tych ogrodów - powiedziałam po chwili.
Otwarta przestrzeń, rośliny, spokój... To jest to czego mi teraz potrzeba. Wyszłam z kobietą z pokoju i podążałam teraz za nią, rozglądając się po wszystkim tutaj i próbując znaleźć cokolwiek znajomego. Ale chyba faktycznie zmieniło się tak dużo lub nie byłam tu nigdy i to tylko kłamstwo. Kto wie... Muszę po prostu wyczekać do tej kolacji.

- Cóż, mało to oryginalne, ale podejrzewam że od dawna nie byłaś na świeżym powietrzu.
Powiedziała, prowadząc się korytarzem. Mijałyście różnego rodzaju popiersia i statuetki, typowe dla tego typu zamków Doszłyście do dużych szklanych drzwi, prowadzących do ogrodów. Kilku strażników patrolowało teren, ale widziałaś też kilka osób w płaszczach i tym samym symbolem który był na twojej sukience. Aileen nie do końca prowadziła cię, ale podążając za nią zwiedzałaś bajeczny ogród, który pozwalał choć na chwilę zapomnieć o całej tej sytuacji...

- Póki co starczy mi większych wrażeń... - powiedziałam do dziewczyny. - Żyłam sobie spokojne i w ogóle, a tu buh... - mruknęłam ciągle wytrącona z rytmu
Przyglądałam się ubiorom.
- A co to za symbol? - spytałam się, wskazując znak na sukni. - Chyba, ze tego też się dowiem na kolacji - powiedziałam do niej.
Zadowolona rozglądałam się po całym ogrodzie i zwiedzałam go całego, chcąc trochę po korzystać. Dobrze jest innymi słowy... Póki co niestety, bo nie mam pojęcia co mogłoby być później...

- To? To jest symbol odrodzonego królestwa.
Powiedziała Aileen, pokazując ci taki sam symbol, w formie tatuażu na jej ramieniu.
- Odkąd staramy się odbudować ten świat, ludzie zgodzili się aby utworzyć jedno wspólne królestwo. Kiedy zasobów jest mało, dziele ich i walka nie ma sensu. To co tu widzisz, jest efektem wielu wieków pracy.
Dziewczyna wydawała się mówić o tym swobodnie, jednak odbudowa świata nie brzmiała optymistycznie.

Pokiwałam głową.
- To jeszcze w takim razie po wojnie światów? - spytałam się jej.
Zniknęło wtedy wiele światów i mnóstwo zostało uszkodzonych... Ciągle chodziłam i rozglądałam sie wokoło, będąc ciekawą praktycznie wszystkiego. Lubię takie spokojne miejsca i w pewnej chwili rozsiadłam się gdzieś na brzegu czy na skale lub ławce i odetchnęłam na chwilę.
- Spokój... To co ostatnio lubię najbardziej - powiedziałam.

- Cóż, teraz zapewne tak, ale kiedyś tak nie było, prawda?
Zapytała kiedy skończyłaś mówić. Usiadłaś na ławce, jednej z wielu poustawianych przy alejkach parku. Co jakiś czas mijali was strażnicy, słyszałaś cichy śpiew ptaków, gdzieś szumiała fontanna...naprawdę urocze popołudnie w uroczym miejscu. Aileen po chwili usiadła obok ciebie, spoglądając w niebo.

Pokiwałam tylko lekko głową.
- No niestety... Ani trochę spokoju, ciągle presja... Oczekiwano ode mnie tak wiele... - westchnęłam niezbyt zachwycona wspomnieniami i siedziałam, rozglądając się wokoło.
Trzeba wyczekać do tej kolacji.
- Ogólnie opowiesz mi coś o okolicach? - zaproponowałam w pewnej chwili.

- Ciężko coś o tym miejscu powiedzieć...poza tym miastem, nie ma tu nic. Dosłownie.
Powiedziała, patrząc przed siebie. Zapatrzyła się w drzewa i wyglądała jakby się zamyśliła. Słowa po raz kolejny nie brzmiały optymistycznie, mimo że otaczał was wspaniały ogród, który wręcz emanował życiem...

- A-aha... - powiedziałam tylko.
W końcu wstałam z ławki i ruszyłam z nią w drogę powrotną do zamku.
- Trzeba będzie się przygotować... - stwierdziłam tylko.
W swoim pokoju rozejrzałam się po rzeczach jakie miałam. Sukienek nie lubię, ale póki co muszę to znieść...

Aileen ruszyła za tobą, niczym cień. Rozmowa ucichła, po drodze wymienił kilka słów ze strażnikami a kiedy doszłyście do pokoju, usiadła spokojnie na krześle, obserwując cię. W pokoju nie było nic z twoich rzeczy, poza pokeball'ami na stoliku przy łóżku. Były przypięte do paska, który idealnie pasował do twojej sukni. Wciąż miałaś jakieś 3 godziny czasu...

Westchnęłam.
- To gdzie tu można się jeszcze przejść? - spytałam się.
Zaczęłam poprawiać swoje włosy, które były teraz według mnie zbyt przyklapnięte i trzeba było coś z tym zrobić. Nie byłam pewna co mnie czeka na tej kolacji... Równie dobrze wróg, równie dobrze ktoś bardzo bliski.. Na przykład rodzina... Zastygłam na chwilę przed lustrem, wpatrując się w siebie.

- W twojej sytuacji? Nie zbyt wiele miejsc...zapewne możesz ograniczyć się do ogólnodostępnych części zamku.
Powiedziała, przeciągając się. Widziałaś dziś wielu żołnierzy, ale ona...wyglądała inaczej. Nie przejmowała się powagą czy czymkolwiek, jeśli nie było w pobliżu nikogo ważnego. Była rozluźniona...wyglądała na nieco znudzoną, ale energiczną i miłą. Dziwne połączenie.
- Obecnie nie powinnaś opuszczać zamku. Dla własnego dobra.
Powiedziała, tłumiąc ziewnięcie.

- Ehh rozumiem - powiedziałam i usiadłam znowu.
Pomyślałam, że dobrym pomysłem byłoby trochę z nią porozmawiać tak luźno.
- No to może opowiesz mi coś o sobie? - zaproponowałam. - Nie ma nic szczególnego do roboty a fajnie byłoby poznać kogoś bliżej - powiedziałam.
Czekałam jak zareaguje. Mi się mój pomysł podoba, ciekawe co ona powie. Bym mogła poopowiadać jej o tym jak droczyłam się z wojskiem. Chociaż to było bardzo delikatnie powiedziane...

- Nie wiele jest do opowiedzenia...nazywam się Aileen Marutane, mam 19 lat i robię za opiekunkę całej straży pałacu. Nie wiele interesujących rzeczy, bo moje życie jest średnio interesujące.
Powiedziała, spoglądając za okno. Ton jej głosu był taki sam jak poprzednio, monotonny, jakby znudzony...ale szczery. Najwyraźniej albo nie chciała kłamać, albo nie widziała w tym celu...whatever, grunt że raczej można wierzyć w to co mówi
- Po tym co się tu stało, zostałam praktycznie sama. Wstąpiłam do akademii żeby mieć jakikolwiek cel...lepsze to, niż żyć samotnie bez czegokolwiek co można robić.