Gra Derfinorde

Nie tylko Ty jesteś głodny.
Głos Anabell ponownie rozbrzmiał w Twoim głosie, stałeś właśnie w porcie, zaledwie 2 minuty temu zszedłeś ze statku, który Cię tutaj przywiózł. Do Twoich nozdrzy dotarł świeży zapach morskiej wody. Byłeś wolny! Twoim oczom ukazało się niezbyt duże miasteczko. Dzieci wesoło przebiegały koło Ciebie ze swoimi pokemonami śmiejąc się i bawiąc w wyścigi. Pamiętałeś może czasy gdy byłeś takim radosnym dzieckiem? Nie czas rozpamiętywać przeszłości, czasy gdy byłeś w izolatce dawno już minęły. Teraz dla Ciebie każdy dorosły człowiek patrzący na Ciebie podejrzliwie był Twoim wrogiem nic dziwnego skoro nosiłeś na sobie trochę zniszczone ubrania.
Chyba pierw musisz znaleźć coś do ubrania się, nie możesz tak paradować bo pomyślą, że jesteś z psychiatryka.
Ponownie usłyszałeś jej głos i w sumie to przyznałeś jej rację. Poprawiłeś plecak na ramieniu w którym trzymałeś swoje najbardziej potrzebne rzeczy: PokeDex, PokeNav, 5.000$, 5x PokeBalls, 2x Potion oraz śpiwór i scyzoryk, który był jedyną pamiątką i rzeczą kojarzącą Ci się z "tamtym" miejscem. Dla Ciebie teraz powinien to być temat Tabu.
No rusz się, nie będziesz przecież tutaj stał całego dnia.
Głód dał o sobie znać burczeniem w brzuchu, czas chyba rozejrzeć się za jakimś miejscem gdzie będziesz mógł spokojnie zjeść. Lecz w tym celu będzie trzeba ruszyć w głąb miasteczka i pokonać strach który czaił się w Twojej głowie.. a nie, to jednak Anabell, która bała się, że zostanie złapana.. zaraz.. że Wy zostaniecie złapani, w końcu stanowicie jedność. Ona siedzi w Twojej głowie i czasami daje Ci mądre rady ale czasami bywa także nieznośna i wręcz denerwująca. Musisz jak najszybciej znaleźć profesora Harrisona bo inaczej zwariujesz.

Ciekawe jak ty możesz być głodna, skoro jesteś moją świadomością? Chociaż chyba odczuwasz to co ja. Zgadza się?
Chłopak jeszcze raz rozejrzał się po okolicy i ruszył w głąb miasta. Jego celem było znalezienie jakiegokolwiek miejsca, gdzie mógłby coś zjeść, i jakiegoś straganu/sklepu/kontynera/czegoś z ubraniami, gdzie mógłby nabyć nowe odzienie. Z każdym kolejnym postawionym krokiem w jego głowie tliły się nowe emocje. Towarzyszyły mu też takie uczucia jak strach i niepewność.
Jak myślisz, uda nam się znaleźć profesora Harrisona? - Kuba zapytał w myślach Anabell.
Chłopak postanowił, że w razie trudności odnalezienia miejsc, które wyznaczył sobie na najbliższy cel, spyta kogoś o drogę.

__________________

Pierwszy raz próbuje pisać w tej osobie, więc wybacz ten niski poziom ;-;

/ spoko, sam muszę się przyzwyczaić. I wybacz, że tak długo nie odpisywałem ale choroba mnie dopadła.

A jak myślisz głupku? Jestem w Twojej głowie.. widzę to co Ty, słyszę Twoje wszystkie myśli. Czasami nawet wrzucam swoje trzy grosze w to wszystko. Czuję to co Ty.
Widocznie Twoja towarzyszka była lekko zniecierpliwiona tym, że zamiast wziąć się do roboty to zadajesz jej dziwne i zarazem kłopotliwe pytania. Postanowiłeś ruszyć przed siebie, żeby znaleźć jakieś miejsce gdzie będziesz mógł zjeść. Lecz zaraz.. a pieniądze masz, żeby za to zapłacić? Twoim oczom ukazał się mały bar niedaleko przystani, wyglądał raczej na jednego z tych biednych bo nikogo tam nie było. Tylko jakaś starsza pani uwijała się przy barze sprzątając porozrzucane wszędzie plastikowe kubki, widocznie zwiał je z blatu wiatr. Była ona lekko zniecierpliwiona i widocznie zmęczona tym wszystkim. W sumie to przyszło Ci na myśl, że jest to idealne miejsce, żeby coś zjeść. Takie na uboczu, nikogo nie ma i nikt nie będzie zadawał niewygodnych pytań.
No jasne, że go znajdziemy. Lecz musimy zaufać sobie i działać sami. Nie możemy za bardzo o niego wypytywać bo to może być podejrzane.
Anabell była bardziej ostrożniejsza od Ciebie, nie sądzisz? Ona wolała dmuchać na zimne niż na gorącym się sparzyć. Nie miała zamiaru pytać kogoś o drogę bo to może wzbudzić podejrzenia. A może tego profesora tutaj nie znają? Albo znają i rozniosą się plotki, że jakiś dzieciak go poszukuje. W każdym razie postanowiłeś pierw coś zjeść bo głód był nie do zniesienia.