Safari Nivis

Ej... właściwie to co ona sobie pomyślała? Właściwie wolę nie wnikać, grunt, żeby nie wyszło z tego nic dziwnego.
- Hm... no w sumie. Ale nie wiem czy mają tu tyle spokoju jak co chwilę ktoś tędy chodzi.

7. - Zawsze to inaczej, gdy ktoś sobie spokojnie wędruje obok, a zupełnie inaczej, gdy próbuje wskoczyć ci na grzbiet, aby się trochę rozerwać. Poza tym ludzie, którzy tu chodzą nie są w dużych grupach, nie licząc jakichś wycieczek. A takie widowisko na pewno sprawiłoby, że wielu widzów by się tu pojawiło, zaraz chcieliby budować jakiś stadion, pokemony by się bały i opuściłyby to miejsce. - starała ci się wyjaśnić swój pogląd w kwestii zrobienia tutaj rodeo.

Właściwie... niezbyt mnie to obchodziło. Takie gdybanie "jakby babcia miała wąsy to by była dziadkiem" nie miało najmniejszego sensu. W związku z tym skinąłem głową niby to na potwierdzenie w nadziei, że temat się kończy bo robił się nudny.

8. Nudny nie nudny, zawsze jest o czym pisać i nabijać uprzyjemnić sobie wędrówkę. Ale mimo wszystko jednak nie zdecydowałeś się na jej przeciąganie, lecz wolałeś wyruszyć w dalszą drogę mając nadzieję, że jeszcze spotkasz tutaj coś ciekawego. Na razie jednak się na to nie zanosiło i wiało dalej nudą.

Ważne, żeby nie utkwić w miejscu, a jakoś trzeba uprzyjemnić sobie przebywanie w tym miejscu mimo, że nie była to najciekawsza rzecz w życiu.
- Jaki jest twój ulubiony typ pokemona?
Zastawiłem przemyślną pułapkę. Powie ognisty, Voltorb strzeli focha, elektryczny... zrobi to Ponyta... a co jeśli powie inny?

9. - Nie mam, jakoś nigdy specjalnie nie przepadałam za pokemonami z jakiegoś konkretnego gatunku. Po prostu kocham moje słodziaki równo i mocno. - odpowiedziała na twoje pytanie przytulając do siebie mocno swoje dwa ukochane pupile. Angela vs Nivis 1:0

No cóż, nie zawsze się udaje, ale czasami wynikają z tego nieciekawe sytuacje.
- Rozumiem. A gdybyś mogła wybrać jednego pokemona ze wszystkich na całym świecie?
Pytanie roku, runda druga.

10. - Myślę, że... - zastanowiła się chwilkę nad tym co ma powiedzieć - Arceus to byłby dobry wybór. W końcu to boski pokemon i z jego mocą mogłabym zdobyć lub stworzyć swoich towarzyszy. Nie ma chyba dla niego rzeczy niemożliwych no i można by poza tym kilka innych ciekawych rzeczy zrobić jak zwiększenie siły moich stworków itp. - rozmarzyła się Angela.

Tak... marzyć można. Właściwie stworzenie ciała to nie to samo, co stworzenie osobowości. Bo przecież to drugie jest wynikiem różnych rzeczy takich jak wychowanie.
- Ja bym swoich nie wymienił nawet na Arceusa. Gdyby mi stworzył Nidorana, to by nie był ten sam Nidoran.
Wyjaśniłem, chyba...

11. - Może i masz rację. - odpowiedziała Angela i już miała jeszcze coś dodać, gdy w pewnym momencie usłyszeliście wrzask dochodzący zza najbliższego pagórka. Brzmiał on tak jakby ktoś naprawdę cierpiał czy to z bólu, czy z innego bardziej lub mniej ważnego powodu.

W każdym razie warto byłoby to zbadać. Spojrzałem porozumiewawczo na dziewczynę i powiedziałem:
- Chodźmy to sprawdzić.
Po tym popędziłem wraz z Nidoranem, jeśli tylko poszedł za mną, w kierunku, z którego dochodził wrzask.

12. Popędziliście więc, aby sprawdzić skąd dochodzą te wrzaski. Błyskawicznie minęliście pagórek i dostrzegliście co było powodem tych wrzasków. Odpowiedzialny za nie był mały , którego ogon zaplątał się w linę, a ta z kolei była przymocowana do kołka, który był nieopodal wbity w ziemię,

Kołek wbity w ziemię i linka? Czy to nie jest aby typowy sposób na założenie sideł? Czym prędzej podszedłem do wiewiórki i jeśli ta na to pozwoliła uwolniłem ją.
- Już cię uwolnię, nie martw się.
Powiedziałem do pokemona zajmując się przede wszystkim nim. A co będzie później to się okaże.

13. Pachirisu przestał się już wiercić i z łzami w oczach pełnych wdzięczności spojrzał na ciebie. Wyplątać go z tej pułapki nie było trudno, bo jak się okazało, jakimś cudem pętelka zaciągnęła się na jego ogonie i w ten sposób był on uwięziony. Wystarczyło nieco ją poluzować i pokemon był wolny.

Biedny maluch, aż mi go było szkoda. Wyciągnąłem z torby porcję karmy i dałem ją wiewiórce.
- Poczęstuj się, na pewno chce ci się jeść po tym wszystkim.
Powiedziałem spoglądając na Pachirisu, po czym zwróciłem się do dziewczyny.
- Chyba trzeba to zgłosić strażnikom.
Stwierdziłem błyskawicznie.

14. - Sądzisz, że się tym przejmą? - spojrzała na ciebie Angela z wyrazem zapytania na twarzy - Powiedzą, że się tym zajmą w najbliższym czasie i tyle. Dopóki nie stanie się coś poważnego - dodała. Pachirisu był wyraźnie zadowolony z poczęstunku, a w dodatku bardzo głodny. W mgnieniu oka pochłonął całą karmę, którą mu dałeś.

No w sumie to ich obowiązek nie? Jeśli ktoś przychodzi tutaj i zastawia sidła to muszą coś z tym zrobić.
- No powinni, w końcu to ich praca nie?
Powiedziałem i zacząłem oglądać sidła.

15. - To tak jak z policją, jeśli wiesz co mam na myśli. - zakończyła ten temat Angela na sam koniec wzruszając ramionami. Nic, ani nikt jej zdaniem nie był w stanie od tak sprawić, aby Strażnicy zaczęli sumiennie wypełniać swoje obowiązki. No może poza jakimiś wysoko postawionymi szychami, które akurat przybyłyby na wizytację.

Według mnie tutejsze służby nie są najgorsze. W końcu nie jesteśmy w kraju na krańcu świata, który każdy ma gdzieś a w świecie pokemon. Tutaj w każdym komisariacie siedzi policjanta Jeny gotowa pójść w ogień byleby tylko wypełnić swoje obowiązki.
- No dobra, co proponujesz...
Powiedziałem lekko niezadowolony z jej podejścia, ale nie miałem już sił na sprzeczanie się z nią.

16. - No cóż, pomogliśmy pokemonowi. Uwolniliśmy go z pułapki, nakarmiliśmy, co możemy więcej w tej sytuacji? - zapytała - No chyba, że masz ochotę zająć się nim na dłużej i zechcesz go złapać. - dodała czekając na to jak zareagujesz w sprawie Pachirisu, który przyglądał się waszej rozmowie.

Pachirisu to bardzo fajny pokemon, ale nie potrzebuję go. Ze mną by się tylko gniótł w ballu.
- Niestety nie mam dla niego kuli. A może ty?
Odparłem proponując jej złapanie pokemona. Z resztą, pasowałaby do niej ta wiewióra bardziej niż do mnie.

17. - Mam Voltorba, a Pachirisu... No nie wiem, jakoś mnie on niespecjalnie przekonuje. - szepnęła ci do ucha tak, aby mały elektryczny gryzoń tego nie słyszał. W końcu pokemony też mają swoje uczucia.
- Po prostu pożegnajmy się tu z tym pokiem i chodźmy dalej, nic tu po nas. - mruknęła.

Tak to było najlepsze wyjście. Ukucnąłem przed stworkiem i jeśli tylko mi na to pozwolił pogłaskałem go delikatnie.
- Trzymaj się mały, na nas już będzie czas.
Pożegnałem się z pokemonem i ruszyłem w swoją stronę.

18. Na początku Pachirisu był bardzo smutny. Widać było łzy w jego oczach, a gdy odchodziliście przez długi czas spoglądał za wami. Nawet próbował za wami iść i biegł za wami. W końcu jednak zauważył, że jest to bezcelowe. Angela ukradkiem spojrzała przez ramię na stworka i... to był jej błąd.
- Poczekaj chwilkę. - powiedziała i potruchtała do Pachirisu, którego złapała, a po chwili do ciebie wróciła - Nie miałam serca jednak go tam zostawić. No cóż, może kiedyś jeszcze się spotkamy poza tym miejscem to wtedy ci go wręczę w prezencie.

Całe szczęście, że dziewczyna pierwsza to zrobiła, bo też zacząłem już wymiękać. Zachowanie tego malucha tak chwytało za serce... że aż strach...
- Miło z twojej strony, że go wzięłaś.
Powiedziałem i zdałem sobie sprawę, że nawet nie wiem jakiej płci jest ten pokemon.