Safari Nivis

Zamyśliłem się ponownie. Przypomniało mi się moje dzieciństwo i wszystko inne. Fajnie byłoby się nieco rozgadać na ten temat...
- Pochodzę z takich okolic, że przez 18 lat życia nie widziałem w ogóle trawy na żywo.

3) - To gdzie mieszkałeś? - zapytała ciebie, zainteresowana twoim stwierdzeniem, Angela. - Przed wyruszeniem w podróż mieszkałam z moimi rodzicami w zachodnim Hoeen. Teraz zwiedzam Kanto, ale chciałam sobie zrobić krótką przerwę, więc przybyłam tutaj.

No gdzie ja mieszkałem? No nie było aż tak okro... no dobra, było.
- Floe Island. To bardzo mały port pośrodku niczego. Wielka bryla lodu z portem. Ale tam poznałem Laprasa.
Aż szkoda, że nie mogłem go tu zabrać ze sobą. Ale co miałby on robić na łące? Raczej by sobie nie poradził na dłuższą metę.

4) - Ja wychowałam się pod Rustboro City. Było tam mnóstwo lasów. Trudno byłoby mi mieszkać w jakimś miejscu, gdzie nie ma dużo zieleni. - odparła dziewczyna. - A wracając do ciebie.. Wyjechałeś z Floe Island. Chyba niezbyt lubisz tamto miejsce.

Zamyśliłem się poważnie. Czy niezbyt je lubiłem? Nie byłem w stanie w pełni tego stwierdzić.
- To trochę bardziej skomplikowane. Po pewnym czasie, jak się jest cały czas na kilkuset metrach kwadratowych to można oszaleć.
Odpowiedziałem po czym odleciałem myślami do miejsc rodzinnych. Podobało mi się tam czasami, ale monotonia była zbyt wielka.

5) Ruszyliście dalej i rozglądaliście się po okolicy. W końcu doszliście do chyba jednego z niewielu drzew w okolicy.
- Cii. Coś tam śpi. - szepnęła do ciebie Angela i wskazała dłonią na coś pod drzewem.
Dziewczyna miała rację. Znajdował się tam mały brązowy stworek z białym okręgiem na brzuchu i bardzo puszystym, paskowanym ogonem.

Fajny stworek, taki słodziutki. Aż żal byłoby go budzić. W końcu, ani nie chcę go złapać ani przeszkadzać mu w wypoczynku. Spojrzałem na dziewczynę po czym szepnąłem:
- Jak chcesz to łap. Ja nie chcę mu przeszkadzać.

6) - Nie, dzięki. Sentret niezbyt mnie interesuje. - odparła dziewczyna.
Zostawiliście wiewiórkę, aby dalej mogła sobie drzemać, a wy ruszyliście dalej. Słońce świeciło, wiał lekki wiatr - pogoda była idealna do podróżowania.

Hm... właściwie szansa na znalezienie pokemona w czasie podróży jest taka sama jak wtedy gdy po prostu sobie siedzisz i nic nie robisz. Przynajmniej w odpowiedniej odległości od ludzkich skupisk.
- Może sobie zrobimy piknik? Mam jakieś kanapki.
Zaproponowałem.

7. - W sumie to czemu nie. - odparła dziewczyna i zaczęła się rozglądać na boki, po czym wskazała palcem w kierunku ogromnego drzewa, które rosło sobie nad sporawym stawem.
- To miejsce chyba się nada do tego idealnie co nie? - zapytała cię o zdanie.

No miejsce było zacne. Skinąłem głową na znak, że w pełni zgadzam się z dziewczyną i ruszyłem prosto pod drzewo. W cieniu rozłożyłem koc, który zawsze miałem w plecaku i położyłem na nim torbę z kanapkami.
- Skromnie ale zawsze.
Zaśmiałem się lekko na widok wielkiej fety, której sponsorem było pokecenter.

8. Dziewczyna również zaśmiała się lekko widząc cały twój piknikowy prowiant, który raczyłeś wydobyć.
- Też powinnam coś mieć w plecaku. - rzekła i zaczęła grzebać w swojej torbie. Trochę to jej zajęło, ale jak wiadomo wszem i wobec torby kobiet posiadają czarną dziurę i można tam zmieścić wiele rzeczy. Tą tajną sztukę nie posiadało zbyt wielu przedstawicieli płci brzydkiej, a najsłynniejsi przedstawiciele tej grupy podróżowali z niejakim Ashem Ketchumem. Tak czy owak po chwili wyciągnęła z plecaka kilka mandarynek i kiść bananów kładąc je obok kanapek.

Spojrzałem na nasz przyszły posiłek i uśmiechnąłem się szeroko. Przynajmniej różnorodnie. Sięgnąłem po kanapkę po czym podałem jedną swojemu pokemonowi.
- Najpierw danie główne, później deser.
Powiedziałem dając do zrozumienia, że na owoce przyjdzie czas później. Następnie życzyłem wszystkim smacznego.

9. Nidorino ze smakiem zjadł kanapkę którą mu uprzednio podsunąłeś, a następnie sam sięgnąłeś po jedną. Twoja towarzyszka zrobiła to samo, po czym położyła się na kocyku i podziwiała błękitne niebo. Gdy zjadłeś już jedną ze swoich kanapek usłyszałeś szmer odwijanego papieru śniadaniowego w waszym pobliżu. Kiedy się odwróciłeś dostrzegłeś , który dobrał się do waszych kanapek.

A to mały złodziej. Właściwie nawet nie ma co go skanować, tylko opieprz się należy.
- Co robisz? To nie twoje!
Zawołałem niezadowolony.

10. Gdy tak ostro zwróciłem się w stronę obcego pokemona ten nie wiedział w którą stronę ma uciekać. Po chwili jednak zdecydował, że nie ważne w którą stronę, ale ważne by uciekać. Angela spojrzała za nim z politowaniem, a potem z lekkim wyrzutem na ciebie.
- Może był po prostu głodny?

No była taka szansa. Ale to jeszcze nic nie znaczy. Czy, gdy jesteś głodny idziesz kraść od innych jedzenie? No chyba niezbyt...
- To i tak nie usprawiedliwia go. Mógł zapytać.
No nie dosłownie, ale pokemony potrafią porozumiewać się z ludźmi.

11. - "Przepraszam, czy mógłbym się poczęstować?" - próbowała naśladować sytuację w której znajdował się przed chwilą Patrat, po czym zaczęła chichotać. Faktycznie, ciężko sobie wyobrazić pokemona proszącego o jedzenie. Zresztą nawet u ludzi często jest to obce, gdyż boją się poniżenia i tego pełnego pogardy wzroku ze strony ludzi. Sięgnęła potem po banana, którego kawałek dała Voltorbowi.

Swoją drogą... zawsze mnie zastanawiało jak Voltorb je. Przecież on nie ma ust. A jak się rozmnaża skoro nie ma też innych otworów? Mój mózg w tym momencie doznał uszczerbku.
- Ym... no ale zawsze idzie się jakoś dogadać...
Przynajmniej mi się tak wydawało.

12. - Może tak, a może nie, kto wie. - wzruszyła ramionami Angela, po czym dała końcówkę banana swojemu Voltorbowi. Jak Voltorb je i jak się rozmnaża.. Cóż to może zostawmy na inną okazję. (I to wcale nie z tego powodu, że nie wiem. Wcale.) Angela skończyła swoje śniadanie i czekała już tylko na ciebie i twojego pokemona, a gdy jeszcze jedliście znalazła sobie zajęcie w postaci zabawy z

Pokemon całkiem fajny, typ odpowiedni... jednak to ciągle nie to. Obserwowałem całe zajście częstując swojego pokemona mandarynką. Po tym zeskanowałem dyskretnie stworka.

13. Dexter wyskrzeczał następujące dane o pokemonie, który pojawił się tutaj dosłownie kilka chwil temu.
Angela toczyła po ziemi Voltorba w stronę roślinki, a ta wykorzystując swoje zwinne ciało robiła uniki przed elektryczna kulą.

Hm... niski poziom pokemona dodatkowo utwierdził mnie w przekonaniu, że nie warto. Ale miło popatrzeć na zadowolonego Belsprouta. Właściwie... czy one coś jedzą? W końcu te pokemony przeprowadzają fotosyntezę.
- Widzę, że masz nowego przyjaciela. Wyruszycie dalej razem?
Zapytałem po dłuższej chwili.

14. - Hmm? - mruknęła Angela tak jakby zapomniała o twoim istnieniu - W zasadzie... Co ty na to Belly? - zwróciła się do Bellsprouta, który ochoczo pokiwał głową na tak. Dziewczyna wyjęła safari balla i złapała do niego trawiastego pokemona.
- Jego umiejętność używania różnych pyłów może się bardzo przydać. - podsumowała chowając balla.

Co prawda to prawda, ale przy odrobinie pieniędzy wszystkie pyły można zastąpić TM'ami takimi jak choćby Toxic.
- Cieszę się twoim szczęściem.
Powiedziałem i zacząłem zwijać nasze "obozowisko". W końcu ile można siedzieć w jednym miejscu?