Gra JoJo

Mijała już godzina, odkąd wydostałeś się z opresji, tylko Ty i Rattata w ciasnym pudle, gdzieś gdzie miałeś bezpieczny dostęp do serwera w budynku. Urządzenie szyfrujące zapewniało Ci bezpieczeństwo dopóki nie zacząłbyś grzebać w plikach. Ty natomiast szukałeś jakichś danych, przeglądałeś foldery kopiowałeś wszystko co mogło mieć wspólnego z Team Aqua i Magma. Pojedyncze pliki znajdowały miejsce w kopiach, na twoim Navie, podczas gdy Ty wraz z nowo zapoznanym towarzyszem staraliście się nie zdradzić swojej pozycji. Głód dokuczał Ci już dobre 15 minut, jednak nie miałeś czasu na głód. Nagle 'ding!' skanowanie zakończone, ale nic szczególnego nie znalazłeś, kilka zaszyfrowanych plików, których deszyfracji musiałby się podjąć specjalista, Ty nim niestety nie jesteś. Najwyższa pora więc chyba się stąd wydostać, jesteś w okolicach magazynu, widzisz pojedyncze korytarze, długą halę oraz kilka szybów wentylacyjnych. Musisz ruszyć się teraz, albowiem dłuższe zwlekanie może być opłacone klęską, a teraz ewidentnie zaczęła się jakaś przerwa.

-Musi mi to starczyć. - powiedziałem pod nosem gdy spojrzałem po raz ostatni na pokenava. Głód dla mnie nie był żadną odskocznią od sprawy - w takiej sytuacji jak ta, gdy mój ojciec najprawdopodobniej jest tu i walczy o życie a miejsce matki jest mi nieznane nie przejmowałem się taką błahostką, jak głód.
Przejście przez halę odpada. Za dużo przestrzeni, łatwo mnie zauważyć. Szyb wentylacyjny również, boląca noga dała we znaki z minuty na minutę. Ruszyłem korytarzem pierwszym z prawej, który odchodzi jak najdalej z polu walki, Widok tych wszystkich trenerów przyprawiał mnie o dreszcze. Ale w pozytywnym sensie, być może i mnie czeka taka przyszłość, jednak teraz skupiałem się wydostaniu się stąd. Przez całą drogę próbowałem rozszyfrować całe to cholerstwo, które trzymałem w ręce. W całym tym pośpiechu i zmartwieniu o najbliższych zapomniałem co dotychczas skopiowałem. Próbowałem znaleźć mapę budynku pozostawioną na ścianach. Pomysł bardzo idiotyczny, ale być może gdzieś takowa się znajduję.

Cisza, jaka panowała bardzo mnie niepokoiła, miałem jednak cichą nadzieję, że to "moi ludzie" wygrali. Byli doświadczonymi i wyszkoleni w tych sprawach więc mimo przewagi liczebnej powinni spokojnie zapanować nad sytuacją i zgładzić przeciwników, którzy nade mną się znęcali.

---
Nie skanuje poka, bo wiem, ze pokedexa przy sobie nie mam - tak samo z pokeballami i innymi bzdurami

Cisza była przerażająca. To jedna z pierwszych myśli, która przyszła Ci do głowy, kiedy to szedłeś przed siebie przez kolejne to długie linie korytarza, aby znaleźć jakiekolwiek wyjście. Kierowałeś się mapa budynku, która zawieszona gdzieś na ścianie posiadała kod do PokeNavu, umożliwiająca wyświetlenie jej na ekranie urządzenia. Bardzo przydatna funkcja swoją drogą, ale nie jest to clue twojego spaceru. Kierowałeś się do jednego z pobocznych wyjść, aby uniknąć jakiejkolwiek konfrontacji, było to bardzo rozsądne posunięcie, ale jednak obawiałeś się o siebie, jak i twoich bliskich. Najgorsze było to, że nigdzie nie znalazłeś ani jednej rannej osoby, ani nawet trupa. Coś tutaj było nie halo, ale jeszcze nie byłeś w stanie dowiedzieć się co. Kuśtykając powoli doszedłeś do jakiejś klatki schodowej, która miała wyważone drzwi. Po drodze zauważyłeś jednak parę śladów jakby czarnej farby na ścianach, które znajdowały się również przy tych drzwiach. Był już ciemna, późna noc, gdyż przez drzwi widać było tylko ciemne jak atrament niebo i lekką poświatę światła księżycowego. Znajdowałeś się na obrzeżach jakiegoś miasta, od którego biła niesamowita energia - Nimbasa City.

Miasto było przeogromne a krajobraz piękny. Diabelski młyn, który widziałem rzucał neonowe światło na całą okolicę. Jednak nie miałem dużo czasu na takie rozmyślania i musiałem udać się bardziej w centrum miasta. Pomyślałem, że najlepszą opcją będą główne drogi, bardzo ruchliwe - uliczki o tej porze w takich miastach bywają bardzo niebezpieczne, a moja tymczasowa niedyspozycja mogła by się skończyć dla mnie bardzo źle.
-Udajmy się do PokeCenter - powiedziałem do fioletowego szczura. Skubany był bardzo grzecznym towarzyszem. Siedział, gdzie miał siedzieć, nie zaczepiał - nie irytował mnie. Idąc w stronę środka miasta rozglądałem się czy nie znajduje się tu gdzieś centrum pokemon.
Odnosiłem pewne uczucia, że mój kompan nie jest zwykłym pokemonem. Jego czarne jak grafit oczy były przepełnione jakąś mądrością i życiowym doświadczeniem. Aby spędzić z nim więcej czasu i mieć pewną, pomocną rękę w każdej chwili postanowiłem złapać go w jakiegoś pokeballa. Ale to na jutro.

Powróciły myśli odnośnie moich rodziców i nie byłem wstanie ich odgonić. Dosyć szare wizje miałem przed oczami. Musiałem tylko dotrzeć do wspomnianego wcześniej pokecenter. Sprawdzić swój stan. Sprawdzić stan Rattaty. Spytać o nocleg.

Wybranie głównych ulic było bardzo rozsądnym posunięciem, ale twój wygląd nie przysparzał Ci pochlebnych spojrzeń. Obdrapania i rany zrobiły poniekąd z Ciebie kogoś na kształt bezdomnego. Nie ma co się oszukiwać, Nimbasa City jest stolicą mody i rozrywki, więc każdy kto nie jest piękny i młody będzie miał ciężko coś osiągnąć w tym mieście. Kult przepychu regionu Unova, niezbyt dobre miejsce dla człowieka z organizacji przestępczej. Ale czy na pewno - swoją drogą najciemniej jest pod latarnią, jak mawia stare porzekadło.
Na twoje nieszczęście PokeCenter nie mogłeś znaleźć, przez kilka długich godzin. Znaczy się były, ale tłumy ludzi w środkach odstraszały Cię, gdyż ludzie od razu zaczęli by pytać. W końcu zaś znalazłeś gdzieś będące na uboczu Centrum pokemon, w którym to nie było przeraźliwych tłumów.
- Boże dziecko co Ci się stało?!
Zapytała siostra Joy, która zszokowała Cię, gdyż była już sędziwą kobietą, w odróżnieniu od Joy, które widziałeś do tej pory.
- Ten Rattata szybko musi zostać poddany leczeniu, zabieram go do moich pokemonów leczących, Blisey, zabierz go do sali przyjęć, ja zajmę się tym chłopcem. Gdzieś się tak urządził młody kawalerze?

Musiałem szybko wpaść na jak najbardziej rozsądną wymówkę.
-Miała być to praca dotychczasowa. Zarobić kilka pieniędzy aby mieć na pociąg i kilka noclegów. - zacząłem i spojrzałem w oczy staruszki. Połknąłem głośno ślinę i próbowałem zrobić jak najbardziej maślane i wymuszające smutek oczy. Zanim dopowiedziałem resztę oblizałem nerwowo wargi i zacząłem trząść podbródkiem. Miałem reklamować pewien bar, którego otwarcie miało być za tydzień. Jego tematyka miała być futurystyczna, więc założenie tego kostiumu dla mnie była normalna... do czasu... Przetarłem oczy ręką. Próbowałem wykreować swój wizerunek na pokrzywdzonego chłopca przez los. Czyli setki powtarzanych w kółko historii - ale zawsze udanych. Z całą smutną atmosferą nie mogłem przesadzić, musiałem dobrze wyczuć do jakiego momentu mogę pozwolić sobie na takie aktorskie wybryki. Zostałem napadnięty przez grupę pijanych nastolatków. Mogłem się tego spodziewać, że praca o tej porze może wiązać się z różnymi niebezpieczeństwami.
-Czy mógłbym zostać tu chociaż na jedną noc? Lub tak długo dopóty Rattata nie wyzdrowieje. Moi rodzice są w drodze do... zatrzymałem się, bo sam zapomniałem w którą stronę udała się moja matka. Do... Undella Town? Nie wiem, zapomniałem, są oni osobami bardzo anty-cywilizacyjni. Nie używają telefonu, napisze list do mojej ciotki do której jadą i mam nadzieje, że szybko się odezwą.


// usmiechu z okazji urodzin :)

- Mam nadzieję, że zgłosiłeś to na policję, ale nie martw się dla trenerów zawsze mamy wolny pokój, jedna noc zawsze gratis, a dziś w ogóle mamy otwarty bar dla wszystkich z okazji wyborów Miss Unova, ciekawi mnie czy Elsa tym razem, znów zmiażdży konkurencję. Pamiętam ją z czasów, kiedy to była jeszcze gdzieś tak w twoim wieku i przybiegała tutaj ze swoją Emolgą, która zawsze lubiła się bawić dość... oryginalnie.
Uśmiechnęła się i podała Ci szybko klucz do pokoju 5, widocznie mimo tego co się działo, jakieś szczęście się do Ciebie uśmiechnęło. Widziałeś piękne bufet z tacami, na których leżały kanapki, koreczki warzywne, kilka owoców, gorąca herbata i kubki, nawet czekolada. Teraz pytanie jaki masz plan.

DING!

Wiadomość w PokeNavie

Kod:

Złamano zabezpieczenie jednego z plików.

CZERwoNy, ******, Kod dostępu: ***4*54*
Masz wiadmnioshć,
d asd gg sdg g d
dfg  dsv sdd sfsd as
 sgdfaggsf
Driftveil City - 15.06.20X2

Czyli za dwa dni....

-Zgłoszę jutro z rana, siostro. Dziś naprawdę jestem już opadnięty z sił. Oprócz tego nic nie straciłem, była to po prostu najzwyklejsza bójka - nie pamiętam nawet ich twarzy. Nie widzę w tym sensu... odpowiedziałem jej uśmiechając się na końcu. Mówiąc oryginalną zabawę, co masz na myśli? Zapytałem, bo nie ukrywając bardzo mnie to zaciekawiło. Przyda mi się kilka informacji odnośnie zachowań pokemonów - skoro teraz będę miał pod opieką moją Rattate. Po wysłuchaniu jej podpytałem jeszcze czy znajdę w tym mieście jakiegoś profesora, który mógłby mnie wkroczyć w świat pokemonów i aby wszystko co mnie ciekawi i co powinienem znać przekazał.

Po całej rozmowie, udałem się do bufetu i zakupiłem kilka kanapek. Następnie skręciłem w stronę pokoju o numerze pięć aby ostatecznie próbować rozszyfrować plik. Usiadłem się wygodnie na łóżku, wziąłem kartkę, którą wziąłem z recepcji - rozłożyłem na kolanie, następnie wziąłem długopis i przepisałem dokładnie całą wiadomość. Następnie napisałem cały alfabet a nad nim każdej liczbie poprawny ciąg liczbowy; "dla a 1, dla b 2, dla c 3...". Po ukończeniu tej czynności odwróciłem wartość liczb, przy czym zmieniły się litery; Pierwsza litera alfabetu stała się ostatnią, druga przedostatnią i tym podobnie... Jednak i to mi nic nie dało. Zmęczenie zaczęło do mnie co raz bardziej docierać. Postanowiłem się w końcu przespać...

Padłeś jak trup, ale to co się działo podczas snu, nie można nazwać snem. Znajdowałeś się w pustce i tylko lekkie błyski czegoś, co miało imitować gwiazdy służyło za źródło światła. Słyszałeś jedynie ciszę, ale czułeś czyjąś obecność. Ktoś jakby Cię obserwował, patrzył na Ciebie, ale nic nie mogłeś zrobić. Gdzie się odwróciłeś tam pustka, ale cały czas czułeś to, czułeś ten przeraźliwy chłód. Nagle coś Cię uderzyło. Uderzyło Cię zimno, wielkie przeraźliwe zimno. Nie mogłeś upaść, bo byłeś w stanie nieważkości, nie wiedziałeś czy jesteś do góry nogami, nie wiedziałeś absolutnie nic.
"- NIE jesteś nikim ważnym!!!!"
Obudziłeś się i usiadłeś na łóżku. Obudził Cię wielki skowyt jakiejś Poochyeny za oknem. Dziwny sen, le teraz jest 8:00 rano.

Czułem jak pot ze mnie kapał. Wszystkie moje ubranie były wręcz przemoczone - tak samo prześcieradło na łóżku, w którym spałem. Okropny widok, szczególnie dla takiej osoby jak ja - co za od tego śmierdzącego "czegoś" ucieka jak tylko się da. Ranek dopiero co się zaczął a ten przeraźliwy odgłos pokemona zza okna był niczym wrócenie do rzeczywistości - brutalnej, ale na szczęście realnej. Musiałem odłożyć tę sprawę na późniejszą porę. Nie mogę rozglądać się za kimś innym dopóty mój pierwszy pokemon nie jest sprawny. Poszedłem zmyć z siebie nocne koszmary pod prysznicem a następnie sprawdzić stan zdrowia mojej Rattaty.

Wstałeś rano, wykąpany świeży i pachnący na stołówkę, bo głód nie dawał Ci spokoju. Ten sen wykończył Cię psychicznie, ale na całe szczęście ciało było już w miarę sprawne, poza głodem. Tam już czekała na Ciebie Rattata i siostra Joy, która ewidentnie się ucieszyłą, że Cię widzi.
- No młody człowieku, własnie jak masz na imię młody kawalerze. I jak tam plany na dziś. Twój Rattata był bardzo dzielny całą noc. Masz tutaj pożywne kanapki, z pastą z awokado, powinno Cię postawić na nogi, do tego zielona herbata ze specjalnej mieszanki ziół mojego przepisu.
Usiadłeś do stołu i Rattata ook Ciebie, przy misce pysznych PokeChrupków.W wiadomościach podawali informacje o wybuchu gazu w magazynie niedaleko miasta, a także dziwnych osobliwościach, któe powstały tam, badane przez zespół PsychoTeam z Humilau City. Komentarz jedyny to obecność silnych psychicznych, mrocznych, bądź typu duch pokemonów.
W międzyczasie kątem oka zauważyłeś, że Rattata ma normalne oczy, o czym to może świadczyć... I ta wiadomość, wszystko jest zupełnie niezrozumiałe, poza tym, że jutro w Driftveil City coś się stanie.

- Awokado? spojrzałem na nie z lekkim niesmakiem. Nie przepadam za różnymi słodkimi-słodkościami w śniadaniu. Tolerowałem tylko dżem z tych "słodszych" rzeczy. Nie chciałem być niemiły więc zjadłem to co mi podano i co gryz popijałem zieloną herbatą. Ta akurat była dobra.
- Na imię mam... proszę mówić mi Patryk. Tak, Patryk. Bez żadnych zdrobnień, pogrubień, nic. Nie chciałem podawać jej mojego prawdziwego imienia. Nigdy nic nie wiadomo jak cała przygoda się skończy, czy ktoś będzie mnie poszukiwał, czy nie. Wciąż w głowie zastanawiałem się co z moim ojcem. Co ze wszystkimi osobami, które w danym momencie tam się znajdowały. Tysiące myśli przechodziły mi przez głowę. Nie były one zbyt optymistyczne. Zmusiłem swój mózg to wrócenie do rzeczywistości. Uśmiechnąłem się do siostry, dojadłem do końca śniadanie i podziękowałem jej.
-Muszę jak najszybciej dostać się do Driftveil City. Słyszałem o pewnym performance zorganizowanym przez... Czterech Braci Ognia. Wspaniałe show, muszę się tam udać. Ale przed tym chciałbym zaznać kilku informacji dotyczących całej tej zabawy w "bycie trenerem". W tym momencie wziąłem krótką przerwę i kilka łyków herbaty. Czy mogłaby mi siostra powiedzieć czy w tym mieście znajduję się jakaś rekomendowana osoba, która mogłaby mi odpowiedzieć na wszystkie moje nurtujące pytania?

- Musisz być tutaj tylko przejazdem, skoro nie wiesz o autobusach, ale to nie jest teraz problem, bo za dwie godziny będzie odjeżdżał trenerski autobus, darmowy dla trenerów, ale o byciu trenerem to opowiem Ci za chwilę, bo masz szczęście, że trafiłeś do mnie. Patryku miło poznać, jestem Starszym asystentem porf. Juniper na miasto Nimbasa. Los chyba w dobre miejsce Cię przygnał, bo zaraz będzie po sprawie. Tutaj masz formularz, a ja przygotuję wszystko co potrzeba. Rozumiem, że Rattata będzie twoim starterem.

Siotstra Joy jest bardzo przyjazna wobec Ciebie i wręczając formularz, a sama poszła po wszystko co zapewnia rząd stanowy Unova.

Uśmiechnąłem się. Gdybym tylko podniósł pachy zauważyła ogromne rosoły znajdujące się pod nimi. Bezczelnie skłamałem jej prosto w twarz, że mam na imię Patryk. W głowie zacząłem szukać myśli, które by mnie usprawiedliwiły. W końcu doszedłem do wniosku, że całe moje bycie "trenerem" to tylko przykrywka. Jako członek drużyny Plazma mam swoje obowiązki i misje - z dala od zdobywania odznak czy też innych osiągnięć. A osób, które zaczynały przygodę i szybko je kończyły jest mnóstwo.
Wziąłem głęboki oddech i poczułem to miłe uczucie, kiedy po jakimś problemie dostajesz wewnętrznego oczyszczenia. Nie ma już żadnych wyrzutów sumienia i myślisz, że działasz moralnie dobrze. Wziąłem formularz i wypełniłem. A raczej próbowałem. Nazwisko znów podałem fałszywe.

Po raz kolejny powróciły do mnie nieznaczące nic myśli. Po długoletnim członkostwie w drużynie moi rodzice musieli pozbawić się swojego imienia i nazwiska. W ostatnich latach mieli wiele spraw do załatwienia "na szerokich wodach" więc żeby wszystkie urzędowe sprawy wychodziły bez większych zakłopotań posługiwali się nazwiskiem Kennedy. W naszej bazie znajdowało się wiele uzdolnionych informatyków, dla których przełamanie się do serwerów rządu i wprowadzenie ich(rodziców) do życia jako rodzina Kennedy nie było czymś trudnym. Wypełniłem do końca formularz, tak jak siostra zauważyła podałem Rattatę jako mojego pokemona towarzysza i oczekiwałem aż wróci.