Safari Mhroka

15. Swinub... słaby z ciebie podrywacz, ale niech będzie. Pokemon chwilę się zastanawiał czy nie jesteś jakimś gwałcicielem albo coś, no ale w końcu ci uległ. Świnka skinęła głową na znak, że się zgadza na twoje warunki i pójdzie.

Zatem dotknąłem Swinub kulą otrzymaną od Strażników Safari na wejściu. Znałem już przebieg tego uroczego przedstawienia, stworek zamieni się w czerwone światło, które zostanie wchłonięte do SafariBalla, zaś ten zacznie się trząść. Po chwili usłyszę kliknięcie, które będzie oznaczało, że Swinub zadomowiła się w kuli. Gdy tylko to wszystko się wydarzy, wstaję na równe nogi i idę dalej, ramię w ramię z moimi towarzyszami - Pidgeyem i Rattatą.

16. Ej... nie wyprzedzaj faktów bo może to się źle skończyć... No ale miałeś na tyle szczęścia, że rzeczywiście udało ci się złapać tego stworka. Inaczej mógłbyś stracić pokeball a to nie byłoby fajne. W każdym razie mogłeś teraz ruszyć dalej w poszukiwaniu czegokolwiek, co tam chciałeś.

Skoro Swinub zgodziła się na dołączenie do mnie, nie odczuwałem strachu przed tym, że wyskoczy z kuli, ze zmienionym zdaniem. Co innego, gdybym rzucił w nią SafariBallem z zaskoczenia. Jednak teraz to już nie ważne. Udało mi się złapać już trzy pokemony, jednak w tej Strefie Safari pozostawało kilka stworków, które chciałem jeszcze złapać.

1. Więc mogłeś skupić się na dalszych poszukiwaniach, jednak jak wcześniej nic nie było widać. Szedłeś wraz ze swoimi maluchami aby w końcu przytulić się, całkiem przypadkiem, do samotnego drzewa. Roślina jakby wyrosła przed tobą spod ziemi, chociaż w sumie... tak to pewnie się stało. Wyrosła spod ziemi a ty w nią przygrzałeś.

Znając moje szczęście, wiedziałem, że wcześniej czy później uda mi się w coś przydzwonić. W sumie teraz i tak miałem szczęście, bo poprzednim razem udało mi się wejść na drzewo. Cóż.. los czasami po prostu mnie ubóstwiał.
- Nic mi nie jest. - powiedziałem do swoich stworków. - Muszę bardziej uważać jak chodzę.

2. Przez przypadek wstrząsnąłeś drzewem na tyle mocno, że strąciłeś z niego jakiegoś pokemona. Ptaszek spadł ci prosto na głowę zaskoczony tym, co się wydarzyło. Jego naturalną reakcją był oczywiście atak! Mały, upierdliwy ptak zaczął cię dźgać.

- Hej, ty przestać! - zacząłem krzyczeć do atakującego mnie pokemona. - Przez tą gęstą mgłę wpadłem na to drzewo! Nie było to przecież specjalnie!
Nie miałem pewności, czy powyższy argument przekona jakże wojowniczego stworka do zaprzestania ataku na mnie. Walki we wszystkich Strefach Safari były surowo zabronione. Jedyne co pozostało zrobić, gdyby ptak nie zaprzestał ataku, to powiedzenie moim dwóm podopiecznym, żeby przygotowali się do ataku. Zawsze można poudawać chęć walki.

3. Pokemon jakby głuchy na twe wołania atakował dalej. Może dlatego, że po prostu lubił dziobać ludzi? Właściwie nie wiadomo. W każdym razie ten gatunek słynie z agresji a ten jego przedstawiciel wcale się nie wyróżniał.

Najwyraźniej moje krzyki wcale nie przekonywały ptaka do zaprzestania ataku na mnie. Zatem został plan B, udawanie chęci walki. Oby pokemon nie był już taki waleczny.
- Pidgey, pokryj się płaszczem płomieni. Heat Wave, teraz! - rozkazałem stworkowi. - Utrzymuj go, jednak nie atakuj. - dodałem ciszej. Co jak co ale wolałbym uniknąć kary za walkę z dzikim pokemonem.

1. Jak można się pokryć płaszczem płomieni z ataku polegającego, jak sama nazwa wskazuje, na gorącym oddechu? To było tak bezsensowne, że Pidgey przez przypadek poparzył cię nieco. Drugi ptak od razu wzleciał w powietrze z wyrazem dzioba mówiącym jedno: "to było zabawne".

- Wybacz Pidgey. - powiedziałem do stworka.
Mgła musiała zmącić moje zmysły, przez co nierozważnie dobrałem ataki i naraziłem stworka na rany. Gdy tylko wyjdziemy ze Strefy, będę musiał mu to wynagrodzić. Pozytywnym aspektem tego wydarzenia było to, że Spearow przestał nas atakować.