Smocza Jaskinia

INFORMACJE OGÓLNE
Imię: Yumiko
Nazwisko: Honda
Pseudonim*: Yuma
Wiek: 13
Wzrost: Średni wzrost dziewczyny w jej wieku ;_;
Waga: Ciutes poniżej średniej wagi dziewczyny w jej wieku ;_;
Wygląd (obrazek i/lub opis):
Opis charakteru: Nie ma wiele do opisania, Yuma nie błyszczy pod tym względem. Nie lubi rozmawiać z innymi, więc nie jest zbyt przyjacielska, na wszelkie pytanie odpowiada mrukiem, czasem uda się jej coś złożonego powiedzieć. Nie jest zbytnio samodzielna, ani odpowiedzialna, najchętniej nic by nie robiła, jakby życie jej nie dotyczyło. Bardzo wrażliwa, zwłaszcza na własnym punkcie. Mogę jedynie dodać, że Wojas określiłby ją jako trup, a Nivis, że jest robotem.  
Historia: W prastarych księgach można znaleźć wiele ciekawych opowieści. Jedna z nich głosi o pięciu pseudo legendarnych smokach. Istoty te, każda z innego gatunku, różniły się od pozostałych przedstawicieli swoich rasy. Pisane im było dokonanie wielkich czynów, a mieli to dokonać dzięki pięciu bohaterom. Pięcioro ludzkich istot miało zostać panami tych potężnych bestii, a każdy z nich miał władać jednym z osobna. Bohaterzy i smoki mieli stanąć przed przedwiecznym złem by stoczyć bitwę od której będą zależały losy świata. Bitwa została przerwana, bohaterzy czując, że nie mają szans, ostatnim tchnieniem zapieczętowali zło, mając nadzieję, że im następcom lepiej się powiedzie. Tak o to pięć smoków osunęło się w wieczny sen, czekając aż łaskawy los przyniesie nowych bohaterów, by móc dokończyć bitwę. Bohaterów można było poznać dzięki zmamieniom…

Na dole, na tej samej stronie, można było dojrzeć małą notkę. Podobno istniała jeszcze jedna pseudo legenda, choć nie była ona smokiem, jej też pisany był bohater.        

- Lorelei, jesteś tego pewna? – spytał się stłumiony damski głos.
- Sama wiesz, że to jedyne wyjście! – odezwała się kolejna kobieta, choć akcja rozgrywała się za ścianą, dokładnie słuchać było jej oburzenie tym pytaniem.
- Ale…
- Próbowałam wszystko już! – warknęła druga kobieta.
Nastąpiła chwila ciszy, obie osoby musiały uspokoić nerwy, inaczej skończyłoby się to nie owocną  kłótnią.
Dla Yumiko, która siedziała pokornie w salonie za zamkniętymi drzwi, ta chwila spokoju zdawała się trwać nieskończenie długo. Czuła wewnętrzne rozdarcie, bała się, że w pewnym momencie nie wytrzyma i jednym obrzydliwym krzykiem pozbędzie się całej zawartości żołądka. Z jednej strony chciała już znać wyrok, jednak spędzenie reszty życia w limbo nie wydawało się jej taką straszną ideą.
Zielonowłosa dziewczyna siedziała na drewnianym krześle zaraz przy ścianie pokoju, gdzie właśnie trwałą dyskusja o jej los. Ściskając różową spódniczkę obiema rękoma, starała się przytrzymać łzy, a było to niełatwe zadanie. Ze spuszczoną głową przyglądała się swoim chudym, białym nogom i czekała, czekała na wyrok, niczym skazaniec w średniowiecznym sądzie, nie mając zupełnie nic do mówienia.

Yuma od najmłodszych lat prowadziła tak zwane życia magika, czyli nikt, wliczając w nią samą, nie widział po co żyję. Całymi dniami siedziała we własnym pokoju wegetując. Nie miała żadnych przyjaciół, talentów, pasji a nawet hobby. W szkole szło jej tragicznie, nigdy do niczego się nie przykładała. Nie była nawet częścią jakiegoś nastoletniego kultu czy bunty, po prostu całymi dnami nic nie robiła. Nie rysowała, nie śpiewała, tylko siedziała zamknięta w swoim pokoju.
Normalną rzeczą było, że jej rodzice zaczęli się o nią niepokoić, w akcie desperacji zwrócili się do swojej sąsiadki. Była to nie kto inny jak Lorelei, mistrzyni loda lodowych pokemonów oraz członkini elitarnej czwórki z Kanto. Rudowłosa była tak żyta z ich rodziną, że nie tylko sama zauważyła problem Yumiko, lecz również bez wahania zgodziła się pomóc. Dla Yumy, gdyż tak nazywano ją w skrócie, był to straszliwy okres. Lorelei cały dniami trenowała z nią, wymyślała jej przeróżne zadania i wszystko to kończyło się zawsze tym samym, totalną porażką. Zielonowłosa nie umiała nic zrobić, z najprostszymi czynnościami sobie nie radziła, nie dogadywała się nawet z pokemonami, była kompletnym beztalenciem bez żadnych perspektyw na przyszłość. Dla rudej stała się to sprawa osobista i z czasem sama przyznała, że niektóre z jej „prób” były niebezpieczne. Raz zostawiła Yumiko samą na samotnej wyspie, gdyby w nocy nie przyszłaby sprawdzić jak jej idzie, dziewczyna zamarzłaby na kość…
Znalazła ją w miejscu gdzie ją pozostawiła, nawet siedziała skulona w tej samej pozycji. Choć wiał chłodny wiatr, a deszcz przemókł jej ciuchy do ostatniej nitki, ta nic nie robiła. Ruda westchnęła i prędko przygotowała prowizoryczne igloo za pomocą swych lodowych podopiecznych. Powrót nie wchodził w grę, nawet jej pokemony nie wygrałyby z takim potężnym i niespodziewanym sztormem.  Rozpaliła ogień i zebrała jagody na kolację. Parę dobrych chwil zajęło przekonanie Yumy, by ta ściągnęła swoje mokre ubrania, ażeby mogły wyschnąć. Gdy zielonowłosa zaczęła czuć się fatalnie, postanowiła skorzystać z oferty mistrzyni, aby zamienić przemoczone łachy na suchy płaszcz. Lorelei po raz pierwszy i jedyny ujrzała znamię na ramieniu dziewczyny. Nawet krótki okres wystarczył by rozpoznać kształt na jej ręku, diablo przypominało to smoczą łapę z ostrymi pazurami.
- Skąd to masz? – spytała się zaciekawiona ruda.
- Ja… - wybełkotała zaskoczona Yumiko, z czerwieni na twarzy wynikało, że to drażliwy temat – nie wiem, samo przyszło…
Mimo starań Lorelei, zielonowłosa nic więcej nie powiedziała tej nocy.

Minęły trzy miesiące od tego wydarzenia, a w życiu i postawie Yumy nic się nie zmienił. Dziewczyna jaka była, taka została i zdawało się, że nic tego nie zmieni. Lorelei wpadła wtedy na ostatni pomysł, najniebezpieczniejszy ze wszystkich dotychczas. Zdecydowała się wysłać dziewczynę w samotną podróż pokemon, by sama nauczyła się odpowiedzialności i całej trudnej sztuki nazywanej życiem. Wiedziała jednak, że Yumiko nie podejmie się tego zadania, więc by ją zmusić, wysadzi ją w obcym mieście, by sam powrót do domu zdołał wiele ją nauczyć. Ruda miała niezwykły błysk w oku oraz opanowaną sztukę perswazji, więc namówienie rodziców nie stanowiło problemu.
Tym oto magicznym sposobem ponownie dotarliśmy do początku opowieści. Zielonowłosa znała zamiary Lorelei i jak łatwo się domyślić, nie pasowały jej, jednak jedynym co mogła robić to czekać na wyrok jej starszych.
- Kochana, słuchaj – odezwała się ruda, tym samym przerywając nieznośną cisze. Jej głos diametralnie się zmienił, mówiła spokojnie i z ciepłem – gdyby była tylko inna opcja… zaufaj mi ten ostatni raz, wiesz, że to jedyne wyjście.
- Ale…

Yuma miała dwa dni na przygotowanie się. Płacz i wrzask nic nie wskórał, musiała jechać. Ucieczka z domu nie wchodziła w grę, gdyż wredna, złośliwa, ruda małpa i tak by wygrała. Zielonowłosa spakowała zgodnie z instrukcjami i czekała, znowu czekała, mając nadzieje, że tym razem limbo nigdy się nie skończy. Nie miała żadnego zamiaru opuszczać swojego pokoju z domu na czwartej wyspie Sevii…                        

Cele: Wrócić do domu  
Starter: Sneasel

PREFERENCJE
5 ulubionych typów: Wszystkie
5 nielubionych typów: Nie stwierdzono
Prośby*:
Hasło: Szczerbatek
Uwagi: Dodałem ten punkt, bo chciałem jedynie powiedzieć, że nie mam zamiaru pisać Pokemon z dużej litery, czemu? Bo nie piszemy Smoki, nie piszemy Potwory i nie piszemy Jednorożce, mamy na myśli rodzaj Stworów, a nie Markę. Więc póki nie pokażesz mi w słowniku Polskim, punkt który nakazuję Ludziom pisać rodzaj z dużej Litery, obawiam się, że nie.  Z jednej Strony każesz przestrzegać język Polski, z drugiej natomiast nakazujesz by nie. *Tak, wiem, że to kosztuję mnie przyjęcie, ale nie umiem powstrzymać wewnętrznego złego szopa*  
By jakoś przebłagać swoje przewinienia, dam arta ze słodkim Szczerbatkiem http://img06.deviantart.net/a5cc/i/2010/162/6/6/little_toothless_by_isi_daddy.png

Przepraszam, że dopiero teraz odpisuję, ale dosłownie przed chwilą wróciłam z "imprezy" rodzinnej. Balowania mi jak na razie starczy, także teraz mogę całą swoją uwagę poświęcić twojemu zapisowi.
Przejrzałam kilka razy twój formularz i powiem tak: pierwsze pola ujdą w tłoku (chyba będę musiała dopaść ileś 13-latek i zapytać ich ile mają wzrostu i ile ważą), a jeżeli chodzi o historię... Cóż, jakbym była bardzo wredna, to bym się przyczepiła do kilku błędów, bo takowe były. Ale że mam w miarę dobry humor (a kilka z nich mnie rozwaliło, np. mistrzyni loda lodowych pokemonów), to puszczę ci to płazem. Wątek sam w sobie dość ciekawy, więc jakiś zalążek już mi się w główce zrodził. Co do uwag to wszystko sobie wyjaśniliśmy, więc mam nadzieję, że dotrzymasz umowy tak jak ja ze swojej strony.

INFORMACJE OGÓLNE
Imię: Katsu
Nazwisko: Kurokawa
Pseudonim*: Kuro
Wiek: 18
Wzrost: 176 cm
Waga: 80
Wygląd (obrazek i/lub opis):

Opis charakteru:
Na co dzień Katsu jest spokojnym, cichym chłopakiem, który z każdej trudnej sytuacji potrafi wyjść z głową na karku, potrafi wszystko przeanalizować i wybrać najlepszą opcję. Dla przyjaciół jest miły, przyjacielski i otwarty. Uwielbia imprezować , szczególnie z przyjaciółmi, ale na inne imprezy też chodzi. Wtedy jego opanowanie znika i budzi się w nim osoba szalona, wesoła i spontaniczna.

Historia:
Katsu wywodził się z bogatej rodziny. Tata architekt, a mama lekarz. Mieszkali w małym miasteczku przy plaży z średniej wielkości portem. Jego rodzice nie zwracali zbytnio na niego uwagi. Jedyne czego wymagali to to, żeby się uczył i poszedł w ślady jednego z nich. Mimo iż miał dostęp do wszystkiego co chciał, to atmosfera w domu była zła. Ojciec z matką albo się nie odzywali do siebie, albo non stop się kłócili. Wracając do Katsu, od małego uwielbiał patrzeć jak do portu przypływają piraci, aby napić się i odpocząć w miejscowej gospodzie. Wieczorami wymykał się z domu pod okna gospody, aby tam słuchać opowieści. Strasznie podobały mu się te wszystkie przygody, więź pomiędzy załogą i oczywiście imprezy po przybiciu do lądu. Pewnego dnia jego rodzice musieli wypłynąć na drugi koniec świata, gdyż ojciec miał tam nadzorować budowę szpitala, w którym miała pracować matka Katsu. Chłopak został w domu wraz z lokajami i czekał na rodziców, aż po niego wrócą i razem popłyną do nowego domu. Czekał tak przez 2 lata i zero wieści od nich. Pewnego  wieczora, gdy znowu poszedł do gospody usłyszał, że statek jego rodziców zaginął bez śladu. Nie dopłynął na docelową wyspę. Chłopak kiedy tylko to usłyszał wbiegł do środka i zaczął krzyczeć:
- KŁAMSTWO!!! TO NA PEWNO KŁAMSTWO!!!
- Uspokój się chłopcze, o czym ty mówisz? – zapytał jeden z piratów
- ONI NA PEWNO DOPŁYNĘLI DO WYSPY!
- Czekaj… Ty jesteś synem tego architekta i tej lekarki. Bardzo mi przykro ale nie widziano statku już od ok.roku.
Chłopak, kiedy usłyszał to ponownie rozpłakał się i pobiegł do domu. Wbiegł do niego i zamknął się w swoim pokoju. Przesiedział na łóżku całą noc rozmyślając co ma zrobić, aż w końcu wpadł na wspaniały pomysł. Cały następny dzień chodził po mieście kupując potrzebne mu rzeczy do wyruszenia w morze. Kupił linę, trochę jedzenia, kompas, bandaże i dużo wody. Następnie poszedł do portu. Szukał małej łódki, w której mógłby wypłynąć. Po godzinie szukania znalazł idealną. Podszedł do właściciele i zapytał:
- Za ile ta łódka?
- Nie jesteś za mały aby kupować łódź? – zapytał i się odwrócił
- Zapłacę podwójnie! – krzyknął chłopak i wyjął woreczek ze złotem
Facet zgodził się i sprzedał mu łódkę. Kiedy nadszedł zmrok Katsu wrócił do domu i zaczął się pakować w plecak. O północy Katsu zaczął po cichu wychodzić z domu. Gdy już doszedł do głównych drzwi usłyszał:
- Gdzie panicz się wybiera? Chyba nie w morze?
- Tak proszę pana, chcę zostać piratem, zebrać załogę, bawić się z nimi, przeżywać przygody, a co najważniejsze odnaleźć rodziców! Muszę się dowiedzieć co się stało z ich statkiem!
- Rozumiem… W takim razie wieź to – powiedział lokaj i dał chłopakowi pokeballe
- Złap pierwszego Pokemona, który wpadnie ci do łodzi. Mówią, że to przynosi szczęście.
Chłopak poparzył na mężczyznę ze łzami w oczach, przytulił go, podziękował i pobiegł w stronę portu. Gdy dotarł na miejsce rozwinął mały żagiel i wypłynął krzycząc
- Od dziś jestem piratem! Odnajdę załogę, przeżyje niesamowite przygody i odszukam rodzinę!
Cele: Zebrać załogę, zostać największym piratem świata, przeżyć niesamowite przygody oraz odnaleźć rodziców
Starter: Pierwszy wodny, który wpadnie do łódki

RELACJE
Towarzysze*:
Rywale*:

PREFERENCJE
5 ulubionych typów: Water, Fight, Flying, Dragon, Grass
5 nielubionych typów: Poison, Fairy, Psycho, Steel, Bug
Prośby*:
Hasło: Szczerbatek ^^

Na wstępie chciałabym przeprosić, że dopiero teraz daję odpowiedź, ale, tak jak wspominałam w nieobecnościach, z powodu wyjazdu nad morze miałam spore problemy z zasięgiem i siecią. Nabrałam jednak nowych sił do prowadzenia gier, a każdą wolniejszą chwilę (z dostępem do internetu) poświęciłam na przeanalizowanie waszych zapisów. I przyznam szczerze, że w tym przypadku na werdykcie wyjątkowo zaważyła kolejność zgłoszeń. Ale po kolei.
Sernik, muszę przyznać, że twój zapis miło mnie zaskoczył. Mimo że twoja postać ma znaczną niedowagę (i jest kolejnym 13-latkiem do kompletu xD), a charakter i historia nie są zbyt długie, to jednak znalazłam w nich coś o co mogłabym się zaczepić. Z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że zostawiłaś mi całkiem spore pole do popisu. Dodatkowo na twoją korzyść podziałały niejapońskie imię (Tim <3) i nazwisko. Z nowym regionem nie będzie najmniejszego problemu. Wymyślanie nowych lokalizacji idzie mi o wiele lepiej niż trzymanie się map ze świata kieszonkowych potworków. Pomysł z wylosowaniem startera również mi się spodobał. Ale koniec gadania, czas na werdykt.

Neccott, szczerze mogę powiedzieć, że w twoim zapisie również znalazłam kilka rzeczy, które miło mnie zaskoczyły. Nie znalazłam większych błędów w twoich opisach, były one napisane spójnie i zrozumiale, co bardzo cenię. To, co chyba najbardziej mnie rozbroiło w związku z twoim podaniem, to fakt, że ja idę w kierunku medycyny, a moja przyjaciółka w kierunku architektury, więc zawody rodziców twojej postaci byłyby nam niezwykle bliskie. Jedyny powód, dla którego podjęłam taką, a nie inną decyzję, jest taki, że piractwo nie jest moją mocną stroną. Preferuję gry na lądzie (albo nawet w górze, latając na smokach) i specjalizuję się w zupełnie innym typie rozgrywki. Po prostu boję się, że gdybym podjęła się prowadzenia twojej gry, to mogłabym ją tylko zepsuć. Poza tym zostało mi już tylko jedno miejsce, na które chciałabym przyjąć osobę, której historia zwaliłaby mnie z nóg. Proszę, nie miej mi tego za złe.

Wow, cieszę się niesamowicie <3 fajnie, że potrafisz docenić tego typu historię.

Morpheus, wszystko już mamy omówione. Historia dość nietypowa, lecz ciekawa. Mam już w główce pomysł na grę. W dodatku zapis wykonany bardzo schludnie.

Taki tylko komunikacik, żeby wszystko było jasne: jak na razie nie rozpatruję formularza, ponieważ zapisałeś się do dwóch Mistrzów Gry jednocześnie (w dodatku zapisałeś się do mnie w drugiej kolejności), a możesz się zdecydować tylko na jednego.