Gra Galla | Pokonać zło, jakże łatwo powiedzieć!

Ach te moje ambicje. Nie pozwoliły mi pozostać zwykłym glinom patrolującym miasto. Kiedy rodzice dowiedzą się, że dołączyłam do jednostki specjalnej mającej brać udział w operacjach co najmniej niebezpiecznych… Cóż, nigdy szczególnie nie podobał się im mój wybór kariery. Ja w każdym razie byłam podekscytowana tym dniem, bo dziś miałam zacząć, no i poznać swojego partnera. Moja Buneary również wielce się radowała wizją podróży. Nowe zajęcie zakładało mobilność, więc nie musiałam dłużej niczego wynajmować w Slateport i chwilowo zatrzymałam się w Centrum Pokemon. W każdym razie, kiedy dziś zeszłam do stołówki, zauważyłam przy stoliku mężczyznę w mundurze policyjnym. Czyżby to był obiecany partner? Podchodzę do mężczyzny z uśmiechem.
- Czołem, kolego – witam się z nim.

Cóż, mężczyzna przy stoliku najprawdopodobniej był osobą, której szukam. Policjanci zwykle nie przesiadują o poranku w Centrum Pokemon na kawusi, a jakby to było coś służbowego, nie piłby kawy. Innymi słowy raczej się nie myliłam.
- Tak, tak, jestem Tommie Sparks – potwierdzam z uśmiechem, ściskając dłoń mężczyzny. – Miło mi poznać Anthony. Mam nadzieję, że będzie dobrze nam się razem pracowało. Nawiasem mówiąc ciekawe co nam się trafi na początek. Cóż… – chichoczę. – Nie ukrywam, że jestem całkiem podekscytowana tym nowym zajęciem. Zawsze chciałam walczyć ze złem, a praca zwykłego policjanta nie zawsze jest ekscytująca. Przekładanie papierków na komisariacie, czy stanie na krzyżowaniu nie należą do fascynujących zajęć. Chyba się zgodzisz ze mną, nie Anthony? – zapytuję na koniec.
Nie wiem, czy nie jestem trochę aż za bardzo podekscytowana. Jeszcze mój nowy partner uzna mnie za nie odpowiedzialną, czy coś. Z drugiej strony ciężko mi ukryć swoją radość.

Nieźle, od początku pozwala skracać mi swoje imię. Cóż, niektórzy moi starsi koledzy potrafią się wkurzyć, jeśli nie powie się do nich „pan”, a co dopiero skróci, albo zdrobni ich imiona. Sądząc po uścisku dłoni, mam do czynienia z solidnym facetem.
- Miło mi, Tony – nie omieszkałam od razu tak się do niego zwrócić.
Po jego minie od razu zauważyłam, że moja żółtodziobowa ekscytacja go bawi, ale cóż. Naprawdę byłam początkującą policjantką. Niemniej nie zamierzałam się tym przejmować. Doświadczenie przyjdzie z czasem.
- Tony, zdołałam zdać z wyróżnieniem szkołę policyjną, chociaż startowałam na samym dnie z wynikami. Myślę, że sobie poradzę z ciężką pracą – odpowiadam z optymistycznym uśmiechem. – I oczywiście możemy już ruszać, jestem zwarta i gotowa. W takim stanie, w jakim jestem teraz, nie mogłabym sobie pozwolić na ociąganie się z przygotowaniami – dodaję z chichotem.

Wpisać te rzeczy do ekwipunku? :)
-----------------

- Wiem, wiem. Pamiętam o tym – odpowiedziałam na ostrzeżenie.
Byłam świadoma, że prawdziwa praca policyjna będzie daleka od tego co robiliśmy na szkoleniu. Nie dałam się zaślepić swoim szkolnym wynikom. Osiągnęłam je dzięki ciężkiej pracy i ciągle pamiętałam, jakie trudności piętrzyły się przede mną na początku. Raczej myślałam o tym, jako o kolejnym stopniu, że stoję wyżej, ale znowu muszę zaczynać od dołu. No, dostałam szansę ominięcia paru stopni, ale dalej trzeba się wspinać na kolejny.
W każdym razie pomaszerowaliśmy na komisariat, który jednakowoż nie był miejscem moich kilku tygodni pracy jako zwykła policjanta. Wnętrze miło mnie zaskoczyło. Wyglądało bardzo nowocześnie. Może do walki z przestępczością nie trzeba ładnego budynku, ale miło wiedzieć, że władze łożą na to odpowiednie fundusze. W środku za ladą siedziała policjantka, z którą Tony zaczął rozmawiać. Otrzymaliśmy od niej wyposażenie. Od razu poczułam się trochę istotniejszym trybikiem w mechanizmie pilnującym prawa. Wzorem towarzysza, przypinam wszystko w odpowiednie miejsce i mówię „dziękuję” do koleżanki po fachu.
- Będziemy mieli teraz jakąś odprawę, prawda? – pytam się Tonego, gdy będę gotowa.

Kurczę, aż tak bardzo widać, że to wszystko mnie rajcuje? – pomyślałam na widok uśmieszku Tonego. Muszę wyglądać bardzo nieprofesjonalnie, ale no… no nie mogę ukrywać w sobie emocji. Spełniłam właśnie swoje marzenie. Cóż, dostaliśmy jeszcze oprócz sprzętu policyjnego po kamieniu ewolucyjnym. Odebrałam swój od kolegi i schowałam go w bezpiecznym miejscu. Kiedy zauważyłam, że patrzy na moją Buneary, również to zrobiłam. Uśmiechnęłam się pogodnie. Mała wyglądała jakby ubodło ją, że nic nie dostała.
- Nie smuć się. Obiecuję, że kupię ci przy okazji jakiś pokemonowy przysmak – rzekłam do królicy, głaszcząc ją między uszami.
Tony przypomniał mi tymczasem o bardzo istotnej rzeczy. W końcu nie sprawdzałam, czy pokedex działa, ani nie wiem wiele o zdolnościach mojej podopiecznej. Można upiec dwie pieczenie na jednym ogniu!
- Och, racje – potaknęłam do towarzysza, wyjmując urządzenie.
Włączam je, po czym kieruję na Buneary. Zobaczymy co się stanie.

Zapowiedź smakołyka pocieszyła od razu moją podopieczną i pogłaskałam ją z uśmiechem, gdy się do mnie łasiła. Nie mogę teraz zapomnieć kupić tych przysmaków. Zaśmiałam się też z komentarza Tonego. Tymczasem pokedex pokazał mi zdolności Buneary. Wygląda na to, że wszystko działa jak należy. Fajna sprawa, że policja miała pokedexy w kształcie odznaki. Chwilę tak sobie staliśmy, patrząc na tańczącą króliczkę aż wróciła policjanta zza lady. Przyniosła jakiś pakunek mojemu towarzyszowi, a ten wyciągnął ze środka... policyjną czapkę w wersji mini! Tony założył ją Buneary, a ta wyglądała na niesamowicie szczęśliwą z tego powodu. Bez wątpienia go polubiła. W końcu jednak oznajmił, że ruszamy, więc idę za nim, również żegnając się z koleżanką po fachu.

Ku mojemu zaskoczeniu po odebraniu sprzętu, wyszliśmy z komisariatu. Spodziewałam się, że trafimy do jakiejś ciasnej Sali i dowódca przekaże nam instrukcję. Kiedy szliśmy w stronę bram miasta, głównie milcząc, postanawiam podzielić się swoim zdziwieniem z Tonym.
- Jeśli mówisz o taki szwendaniu się bez jasnego celu po regionie, to nie, nie podróżowałam. Mój brat podróżuje, jest trenerem, mnie do tego nie ciągło – odpowiadam lekkim tonem. – Dla ciebie widzę to nie pierwszyzna, co? – mówię, spoglądając na mężczyznę i jego plecak.
Tony przypomniał mi o smakołykach, więc od razu zaczęłam się rozglądać za jakimś sklepem.
- Skoro obiecałam, muszę coś kupić Buneary. Nie znam może jakiegoś sklepu z rzeczami dla pokemonów w okolicy? – odzywam się po jego uwadze. – Swoją drogą dowództwo będzie się z nami kontaktowało przez PokeNav? – pytam jeszcze.

Dowiedziałam się paru rzeczy. Okazało się, że Tony próbował kiedyś być trenerem i często się przenosił między komisariatami, gdy już wstąpił do policji. I wygląda na to, że wstąpił do oddziału Dysona z podobnych pobudek co ja. By móc skuteczniej walczyć z przestępczością niż pozwalała na to nudna praca w komisariacie. Potakuję na jego słowa, że rozumiem. Zaprowadził mnie też do centrum handlowego na skraju miasta. Tam mi też powiedział, że mamy oczekiwać na wieści od Porchera, który również ma działać w terenie, a nie siedzieć na tyłku w kwaterze. Fajnie. Od razu widać, że to porządny glina.
- W porządku, to ja skoczę po coś dla Buneary. Nie musisz lecieć ze mną, jak chcesz możesz na mnie zaczekać przy wejściu – mówię do towarzysza z uśmiechem.
Potem wchodzę do centrum i szukam sklepu z jedzeniem dla pokemonów, gdzie proszę o coś pysznego dla mojej królicy. Staram się uwinąć w miarę sprawnie. W końcu służba na mnie czeka.

Sry, że dopiero teraz piszę. Trochę mi się zapomniało o lazurze.
-----

Buneary kupowanie smakołyków sprawiło wielką radość, aż miło było popatrzeć na jej wesołe skoki, gdy wybierała to co by chciała. Wzięłam nawet więcej niż jeden przysmak, po czym wyszłam ze sklepu, ale Tonego nie zobaczyłam. Mój towarzysz musiał gdzieś pójść. No nic, to teraz ja zaczekam na niego. W centrum ludzie się widocznie spieszyli, ale było spokojnie. Obecność policji była tutaj zbędna. Trochę się zapatrzyłam, bo nawet nie zauważyłam powrotu Tonego. Mężczyzna bąknął coś na przeprosiny, ale nic poza tym. Ciekawe, gdzie też był przed chwilą.
W każdym razie po odwiedzinach w centrum handlowym na dobre opuściliśmy miasto, by zagłębić się w las. Czas jednak mijał, a szef dalej milczał. Trochę się niecierpliwiłam. Byłam strasznie ciekawa jakie to będzie moje pierwsze zadanie.
Wtem jednak zobaczyłam, że przed nami przebiega stadko niewielkich pokemonów. Wszystkie praktycznie pomknęły w zarośla, ale pozostał jeden Paras. Biedak przewrócił się na grzbiet i nie mógł wstać. Postanowiłam mu pomóc i nie czekając na Tonego, ostrożnie podchodzę do pokemona, zapewniając, że nie zrobię mu krzywdy, tylko mu pomogę. Mam nadzieję, że jak go obrócę pomknie w las za resztą, a nie rzuci się na mnie.