Gra Skocznej Mleczarki

Obudziłaś się.
Słońce świeciło już wysoko na niebie. Nic nowego, zawsze zasypiałaś i wstawałaś dopiero po południu. Jednak dopiero po chwili zorientowałaś się, że nie jesteś w swoim małym, rodzinnym domu w Vermillion City. Przecież on spłonął przez twoje zabawy z Charmanderem!
Po chwili dochodziło do ciebie, gdzie się znajdowałaś. Cóż, podróż do Curlean City była dosyć długa, ale uwaga... Dotarłaś tu wczoraj i nawet wyspałaś się w wygodnym łóżku w PokeCentrum. Nowo przygarnięty Ditto patrzył na ciebie z podłogi, jakby czegoś chciał.
Wzięłaś swój PokeDex i zeskanowałaś Lucyfera, bo jakoś wcześniej na to nie wpadłaś.
Bo po co.

Cytat :: Diglett ♂
Lvl. 5
Natura: Figlarny
Ataki: Scrach, Sand Attack, Growl
Ability: Sand Veil

___________________________________________
Bezo, kilka rzeczy, które musisz zrobić:
1. Zrób kartę postaci w >tym< dziale. Według >tego< wzoru. Możesz też wzorować się na mojej karcie - będzie nawet lepiej.
Pamiętaj, że do ekwipunku na start dorzucasz sobie: 5x PokeBall, 2x Potion. Plus PokeNav i PokeDex.
2. Załóż konto w >Banku<. Zaczynasz z 5.000$.
3. Załóż sobie >Box<.
4. Dodaj linki do tych trzech rzeczy w podpisie.

Beza obudziła się wreszcie i ziewnęła ociężale. Gdyby wiedziała, że można spać sobie w pokecentrach to robiłaby to już wcześniej. Niestety niepoinformowana o tym rozkładała śpiwór w ciemnym lesie. Jej taktyka była prosta - lepiej na szyszkach, niż na zdechłym pokemonie robalu.
- Cześć pączusiu wystający z... podłogi. - powiedziała do niego. Generalnie to nie przeszkadzało jej noszenie go w reklamówce, ale zastanawiało ją trochę, dlaczego Lucyfer nie mógł po prostu czołgać się jak kluska. (Bo zakładała z góry, że Diglety nie mają nóżek ani rączek.) Ewentualnie zacznie razem z tą grudą zawijać go w pampersy i bawić się z nim w mamę i dzidziusia.
- Ej Lucuś! Od kiedy ty umiesz walczyć? - zapytała go zszokowana po zeskanowaniu. Nieważne. To nie było przecież istotne. Szybko pościeliła łóżko, otworzyła okno w celu wywiania smrodu, spakowała swoje rzeczy do plecaka, wzięła brązową kluchę pod pachę (razem z ziemią zawiniętą w torbę) i wyszła z pomieszczenia mówiąc wesoło KU PRZYGODZIE!

Wyszłaś z Centrum Pokemon pełna wiary i nadziei w dalszą przygodę. Razem z Diglettem mieliście bowiem w planach udowodnić wszystkim, że jesteście w stanie osiągnąć naprawdę wiele!
Szłaś z pokemonem w reklamówce czując, że wcale taki lekki nie jest. W końcu znajdowało się w niej też dużo ziemi, która swoje ważyła. Już jakiś czas temu wyszłaś z miasta i spacerowałaś między polami. Piękne widoki i zapachy, o ile nie miało się alergii.
I nagle na waszej drodze pojawił się on.
Dziki pokemon.

Beza nie przejmowała się aż tak bardzo ciężkością Digleta. Przecież taka brązowa klucha musi wyrabiać mięśnie. Gdyby była pakerem, to mogłaby okradać dzieci ze słodyczy. Sama Beza alergii nie miała, chociaż zdziwiło ją trochę, że Lucek nie kicha. Przecież on ma kinola wielkości jej kamienia nerkowego.
I wtedy go zobaczyła. Fioletową, słodziutką myszkę. Trochę wyglądała, jakby miała wściekliznę... no ale kto by się tam przejmował takimi drobnostkami. Od razu chciała iść ją pogłaskać ignorując wielkie kły. Warczenie uznała za oznakę przyjaźni.
- Lubi mnie! - stwierdziła ochoczo i wyciągnęła z kieszeni zawinięty w folię kawałek sera gouda.
- Chodź do mnie mysiu pysiu. Słodziutki bąbelku mój ty. Cip cip. Taś taś. Może zostaniemy przyjaciółmi? Będziemy się razem chronić przed niebezpieczeństwami świata? - zapytała się dzikiego poksa ochoczo.
No jaki on był przyjazny! Gdyby to było jej dziecko to nazwałaby je Marcin.

Diglett zwisając w torebce przyglądał się dzikiemu szczurowi z nieufnością. W przeciwieństwie do ciebie nie spodziewał się przyjaznego spotkania. Jednak, nie miał jak cię o tym poinformować. Dlatego też przyglądał się tylko fioletowemu stworkowi i tobie. Licząc na to, że jednak nic strasznego ci się nie stanie.
Podeszłaś bliżej Ratata, mając nadzieję, że się zaprzyjaźnicie. Warczenie nasilało się z każdym twoim krokiem, jednak gdy szczurek wyczuł ser od razu złagodniał. Oczka mu się powiększyły, a z pyszczka poleciała ślinka. Tak, zdecydowanie był głodny!
Stworzenie podeszło do ciebie i od razu wszamało wszystko, co miałaś. Mogłaś jedynie domyślać się, jak długo biedak nie miał nic w ustach. Zadowolony pokemon położył się obok ciebie, co chyba oznaczało, że mogliście zostać przyjaciółmi.
Powinnaś go chyba jednak zeskanować PokeDexem i użyć PokeBalla. Kto wie, czy stworzenie nie czmychnie gdzieś w krzaki, gdy tylko zorientuje się, że nie masz już żadnego jedzenia.
A Diglett płakał, bo też chciał jeść.

Beza w nagłym przypływie nieoczekiwanego przez nikogo geniuszu postanowiła użyć pokebola. W imię wszystkich tasiemcowatych anime jakie obejrzała w życiu jej userka powiedziała przy tym:
"Jay Leno, do pokebola" i zarechotała złowieszczo. Kolejny krok w stronę zostania mistrzem pokemonów!!11 (Pierwszym i jedynym jak do tej pory było wyjście z domu.)
Spojrzała na Lucyfera.
"Nie płacz, chłopaki nie płaczą" rzuciła i spojrzała w niebo. Patrzenie na słońce nie było zbyt rozsądne, ale olała to. Zbyt epicki moment żeby przejmować się taką błahostką.
Wyglądała na fajną, niezależnie od efektu próby złapania szczurka.

Ps. skanowanie jest dla frajerów

Okazało się, iż znajomość wszystkich tasiemcowatych anime przydała się w twoim życiu. Wiedziona dziwnym, nieznanym sobie przeczuciem, sięgnęłaś po PokeBall i rzuciłaś nim w szczura. Jednocześnie wydałaś z siebie radosny okrzyk, którym nie pogardziłby nawet Naruto czy Ichigo. Przez chwilę myślałaś, że nie trafiłaś kulą, bo tak jakoś dziwnie poleciała. Jednak, po chwili zorientowałaś się, że Ratata zniknął wewnątrz kuli, która cały czas drgała. Teraz ważyły się wasze losy! Czy uda ci się złapać urocze stworzonko, czy może jednak nie?
Chwila zdawała się trwać wiecznie. PokeBall cały czas drżał, a Lucyfer spoglądał na niego z zainteresowaniem. Gdy kula się uspokoiła mogłaś być pewna, że złapałaś swojego pierwszego pokemona! Nie licząc oczywiście Digletta, który podróżował z tobą od jakiegoś czasu. Stanęłaś w pozie godnej nie jednego bohatera shounena i zaśmiałaś się złowieszczo. Diglett nie wiedział, jak na to zareagować, ale twoje słowa odnośnie płaczu chyba do niego dotarły, bo nagle przestał szlochać. Spojrzałaś w słońce i od razu tego pożałowałaś. Łzy spłynęły ci po policzku, jednak nie zamierzałaś dać po sobie poznać. Dalej patrzyłaś w niebo, jakby nic się nie stało. Naruto byłby z ciebie bardzo dumny!

Ucieszyła się wielce, że Jay Leno stał się ~~własnością~~ przyjacielem drużyny. Jej zdaniem w tej magicznej kuli jego szansa na przeżycie zwiększyła się znacznie, bo widziała niedawno grasującego nieopodal Paździocha - spasionego kiciusia bezowej ciotki, który wbrew pozorom mógł okazać się dla rattaty zagrożeniem.
"Ku przygodzie, Lucysiu!" Zawyła głośno pakując pokeballa do torby, a następnie podniosła reklamówkę i ruszyła w stronę następnego miasta. Nie mogła doczekać się czekających tam na nią przygód! Nowe przyjaźnie, romanse, okazje do zrobienia z siebie idioty... ale najpierw czekała ją przeprawa przez las (? jak wyglądało Kanto ?).
No cóż, może przynajmniej spotka w nim Daryla Dixona?

Udało ci się dodać do drużyny nowego przyjaciela, ~~którego swoją drogą powinnaś sobie dopisać do karty~~, więc postanowiłaś iść dalej! Złapałaś reklamówkę z Lucysiem i ruszyłaś przed siebie, ku przygodzie niczym prawdziwy bohater shounena.
Nie miałaś jednak pojęcia, jak wyglądało Kanto, choć to w nim się wychowałaś. Nigdy nie zwracałaś uwagę na drobnostki, pokroju lekcji geografii. Nie miałaś jednak zamiaru się tym przejmować. Weszłaś w las przy akompaniamencie pokeptaków śpiewających gdzieś pośród koron drzew. Promienie słońca starały się przedrzeć przez liście, a ty na swojej drodze spotykałaś jedynie złośliwe konary, przez które się potykałaś.

Przedzierała się przez gęst- Tak naprawdę to szła po ścieżce. MG miał rację - w dupie miała takie nieistotne rzeczy jak lekcje geografii, bo właściwie do czego miały jej się przydać? Ludzie w świecie pokemonów nie budowali zbyt wielu dróg, więc naprawdę ciężko było się zgubić. Daryla Dixona nie spostrzegła, ale do jej uszu dotarły irytujące dźwięki wydawane przez jakieś ptaszyska. Bardzo dobrze! Jeżeli podczas marszu dopadnie ją noc i nie znajdzie w lesie żadnej restauracji - będzie wiedziała gdzie upolować śniadanie. Wykonanie dzidy nie mogło być aż tak skomplikowane. Ewentualnie mogła zjeść szczura, bo nie była pewna tego, czy istnieją jakieś jadalne części Digletów.

Wkurwienie Bezy osiągnęło apogeum gdzieś w momencie potknięcia się o konar i wyrżnięcia w pień drzewa po raz piąty dzisiaj. Zażenowana wyszarpała spomiędzy jedynek kawałek kory, wyciągnęła drzazgę z Lucysia i postanowiła rozbić obóz. Nazbierała chrustu, rozpaliła ogień (z czym piromani raczej problemu nie mają) na środku ulicy i wtoczyła się do śmierdzącego śpiworka razem z Lucysiem i nowo towarzyszącą im kuleczką. Miała nadzieję, że nikt nie rozjedzie ich rowerem.

Daryla Dixona nigdzie nie było, droga się dłużyła, a ptaszyska zdawały się jedynie cię irytować. Wszystko byłoby jeszcze znośne, gdyby nie przeklęty konar, który przelał czaę goryczy.
Rozłożyłaś obóz na środku drogi, na szczęście nie wyglądała ona na dosyć mocno uczęszczaną, rozpaliłaś ognisko i wsunęłaś się w śpiwór. Do zmierzchu było jeszcze trochę czasu, ale foch na cały wszechświat był zbyt silny, by ruszyć się dalej. Oby tylko nie trwał pół roku.
Lucyfer spojrzał na ciebie pytająco, jeszcze trochę płacząc po wyciągniętym kawałku drzazgi. Nie działo się właściwie nic ciekawego, gdy na horyzoncie ujrzałaś sylwetkę. Z daleko ciężko ci było dostrzec z kim masz do czynienia. Dopiero po pewnym czasie ujrzałaś twarz mężczyzny.

Gra Skocznej Mleczarki 4350500-2707379004-106Ru

Beza odfochałaby się na świat natychmiastowo, gdyby tylko ten postanowił ją przeprosić. Niestety, jak to ze światami bywa - świat pozostawał niewzruszony na jej obelgi i krzywe minki, więc pozostało tylko jedno wyjście z tej marnej sytuacji. Nie będzie się do niego odzywała. Dziewczyna była rekordzistką w byciu obrażonym babsztylem, co dwukrotnie udowodniła półrocznymi wtrąceniami do czyścca własnego syna, którego wiele lat temu zapomniała odebrać z przedszkola. Swoją drogą, ciekawe gdzie podziewał się teraz Pieszo Bezobrazov?
Wsadziła sobie Lucysia pod głowę i przewróciła się na drugi bok, ale twarda ziemia nie była ani trochę wygodniejsza. Wtedy go dostrzegła.
- A niech mnie... ! - powiedziała z wyraźnym podnieceniem wyczuwalnym w jej irytującym, piskliwym głosie. - Ale ty jesteś niewyobrażalnie brzydki. - rzuciła typowo bezowym tekstem na podryw i mrugnęła do niego, wciąż leżąc. Ciekawe kim był ten niesamowicie tajemniczy jegomość. Coś w jej głowie mówiło wyraźnie, że może być on postacią z jakiegoś ubogiego budżetowo serialu, ale przecież nie ona tutaj była mistrzem gry, prawda?
Podrapała się po dupie i liczyła na rozwój sytuacji.

Wszechświat nie miał zamiaru przepraszać, wiec będziesz musiała się na niego foszyć jeszcze bardzo długo. Na szczęście masz w tym doświadczenie i zaginiony czy nie, Pieszo wiedział o tym najlepiej. Nie czas jednak wspominać syna, o którym tyle razy zdarzyło ci się zapomnieć, prawda?
Wracając jednak do nieznajomego, który pojawił się przed tobą nie wiadomo skąd. Mężczyzna wysłuchał twojego świetnego tekstu na podryw i przez chwilę stał jedynie się w ciebie wpatrując.
- Mnie też niezmiernie miło z powodu naszego spotkania. - Powiedział cicho uśmiechając się przy tym złowieszczo. Zdawał się nie zauważać twojego dziwnego zachowania ani tego, że drapiesz się po dupsku.
- Jak mniemam znalazłaś się w środku tego lasu nie przez własny brak orientacji w terenie, a w... zamierzonym celu? - Zapytał, a na jego ustach po raz kolejny pojawił się uśmiech.