Gra Tzimisce

Mimo ciemności, które zaczęły opanowywać tutejszą okolicę, Pokeball od Falkner'a zdawał się świecić własny światłem. Być może dlatego, że skupiłaś na nim całą swoją uwagę. W końcu tylko to masz przy sobie, no i oczywiście ciasteczka! Jednak one nie dotrzymają Ci zbyt długo towarzystwa. W oddali dało się usłyszeć nikły głos odjeżdżającego samochodu, prawdopodobnie było to ten sam, który Cię tu przywiózł. Po chwili nie było słychać nic, oprócz Twego oddechu. Tutejsza okolica wydawała się zupełnie niezamieszkana, żadnego szmeru czy dźwięku łamanej gałązki przez pokemony. Może to i lepiej dla Ciebie, w końcu nie znałaś tutejszych pokemonów i nie wiedziałaś do czego są zdolne. Szczęście w nieszczęściu. Praktycznie wokół Ciebie były same drzewa, oraz o wiele niższe krzewy. Nic nadzwyczajnego, może poza faktem braku pokemonów. Co zrobisz, zależy już od Ciebie. Iść w głąb dziczy? Czy może zostać tu i poczekać do rana? A może zrobić coś zupełnie nieoczekiwanego? Tylko nie zastanawiaj się długo, czas płynie a okolica jest coraz bardziej mroczniejsza i złowroga.

muszę przyznać, że sytuacja robiła się nieciekawa - tak przynajmniej próbowałam sobie mówić, odpychając panikę tak daleko, jak tylko umiałam. Liczyłam na to, że kierowca podrzuci mnie znacznie dalej, albo przynajmniej niedaleko jakiegoś obiektu publicznego... albo prywatnego. Cokolwiek.
W ręku ściskałam pokeball od Falknera. Wciąż nie wiedziałam, co zawiera i powoli zaczynałam wierzyć, że jednak powinnam sprawdzić to już teraz, póki jeszcze widzę coś więcej poza konturami obiektów wokół.
Jeśli mam szczęście, może mieszkaniec poke-kulki okaże się być pokemonem ognistym, świecącym albo coś w ten deseń.
Wyciągnęłam z plecaczka mój stary pokedex. Fakt, że nie byłam podróżującą po kraju trenerką, nie oznaczał, że nie mogłam zbierać informacji o pokemonach. Skanowanie ich było przecież dużo ciekawsze niż ciągłe ślęczenie w książkach na ich temat.
- No dobrze - powiedziałam, na chwilę czując przypływ odwagi. Świadomość poznania nowego pokemona (bo nie spodziewałam się niczego z mojego regionu) odwróciła momentalnie moją uwagę od tej nieco przerażającej sytuacji. - zobaczymy kim jesteś - powiedziałam i wypuściłam pokemona.

Czerwone pudełeczko zapikało i Twoim oczom ukazały się następujące informacje:

Pokedex napisał:

Misdreavus
Lv: 5
Natura: Podejrzliwy
Ataki: Growl, Psywave, Spite
Sp. Attack: ???
Sp. Attack Limit:
Ability: Levitate

Cóż, nadzieją matką głupich. Trzeba na przyszłość stanowczo określać swoje oczekiwania! Czerwony promień, który wypłynął z Pokeballa, rozświetlił tutejszą okolicę, jednak tylko na króką chwilę. Nim się spostrzegłaś, a mrok wrócił do swej pierwotnej postaci. Z tą różnicą, że unosił się przed Tobą fioletowy duszek. Booom! Kolejna nadzieja legła w gruzach, nie był to ani ognisty pokemon, ani elektryczny, ani taki, który potrafił by stworzyć światło. To tylko zwykły duch. Jednak czy taki zwykły? W końcu dostałaś go od Falkner'a, a on nie wybiera złych pokemonów. Nie pozostało Ci nic innego jak zdać się na jego wybór. Jednak, gdyby wiedział gdzie trafisz, zapewne dał by Ci innego pokemona. No nic, nie pozostało Ci nic innego jak podróżować z tym oto stworzeniem. Fioletowy duszek unosił się w powietrzu, przez pewien moment tkwił w bezruchu, jednak kiedy dostrzegł Twą osobą, jego oczy i postawa zrobiły się podejrzliwe. Podleciał bliżej Twojej twarzy, po czym nie odrywał z niej wzroku. Po kilku chwilach zaczął latać wokół Ciebie, jak by chciał sprawdzić każdy Twój centymetr. Falkner dobrze go nauczył, nie wolno ufać nieznajomym od razu! Po kilku okrążeniach, Misdreavus zatrzymał się w okolicach Twojej torby, grzebał coś w niej przez chwilę, po czym wyciągnął ciastka. Szybkim ruchem otworzył opakowanie i wziął sobie jednego od razu wkładając do ust. Uśmiech zawitał na jego twarzy, najwyraźniej mu smakowały! Noc robiła się coraz ciemniejsza, o ile w ogóle może być jeszcze ciemniej. Czas leciał nieubłaganie, odczuł to także Twój brzuch, który od kilku godzin nic nie miał w sobie! Tymczasem Misdreavus brał drugie ciastko.

bach! - czułam jak ziemia ucieka mi spod stóp, gdy odskakując w tył, przewróciłam się i wyłożyłam jak długa. Chyba nawet krzyknęłam, jeśli nie na głos, to w myślach.
To nie tak, że boję się poke-duchów. W moim regionie również jest kilka takich, chociaż zauważyłam, ze z natury nie są one wymarzonymi kompanami, jeśli ktoś oczekuje od pokemona troski i sympatii. Ale zważając na okoliczności, w jakich pierwszy raz spotkałam mojego nowego podopiecznego, nie był to najfortunniejszy traf.
Obserwowałam go z pozycji siedzącej, jak lata wokół (z początku przez chwilę się bałam, że po prostu zamierza sobie odlecieć), najwyraźniej mniej skonfundowany tą sytuacją ode mnie.
Mój strach powoli przechodził, wymieniony przez zaciekawienie. Obserwowałam jak Misdreavus grzebie w torbie, nie bardzo rozumiejąc czego może szukać. Mówiąc kolokwialnie, opadła mi szczęka, gdy wyciągnął moje ciasteczka. Zszokowana widokiem radośnie objadającego się pokemona, nie uczyniłam żadnego ruchu, pozwalając ciasteczku zniknąć w jego pyszczku. Kiedy zabierał się za drugie, a mój brzuch wydał z siebie bardzo jednoznaczny dźwięk, postanowiłam zareagować.
- Eeem, przepraszam. Mam nadzieję, że się podzielisz.
O tym, że wobec pokemona należy być stanowczym, wie każdy trener. Jak by wyglądały walki, gdyby przed każdym poleceniem, trener mówił do pokemona "czy zechciał byś wykonać dla mnie ruch taki i taki?"! Tylko tym razem, czując sytuację jako nie tylko straszną ale też trochę groteskową, sama nie wiedziałam co powiedzieć?

Wszystkie okrzyki i inne paranoje działy się w Twojej głowie. Twe puszyste ciało było cały czas sparaliżowane przez strach i bezradność. Rodzice nieźle Cie rozpuścili i nakarmili, teraz widać wszystko czarno na białym. Jednego możesz być pewna, Misdreavus nie ma wobec Ciebie złych zamiarów, czego nie można powiedzieć o ciastkach. Ma on zamiar bezlitośnie je zjeść, nie dzieląc się z Tobą! Dla normalnej osoby nie było by to nic złego, w końcu pokemon też musi jeść. Jednak za Ciebie przemawia jeszcze brzuch, który ewidentnie nie chce się dzielić. Na wspomnienie o tym, odezwał się jeszcze raz, i to tak głośno, że aż fioletowy duszek z lekka się przeraził. Spojrzał z ukosa na Ciebie, po czym dokończył drugie ciastko. I miał już zabierać się za trzecie, jednak Twe słowa mu w tym przerwały. Duszek uniósł się nieco w górę z ciastkiem w ręce i zaczął rozmyślać, co powinien zrobić. Z jednej strony mógłby się najeść, z drugiej zaś dać Tobie i rozpocząć w ten sposób waszą więź. Naprawdę ciężki wybór. Misdreavus nie dość że był podejrzliwy, to jeszcze rozważa wszystkie za i przeciw swojej decyzji. Staliście w milczeniu przez kilka chwil, kiedy Twój pokemon zrobił pierwszy krok i podał Ci trzecie ciasteczko. Czy dokonał słusznego wyboru? O tym sama już zdecydujesz. Pokeduszek po wręczeniu Ci jedzenia, uważnie przyglądał się Twojej reakcji. Od tego może zależeć, czy będzie chciał w ogóle z Tobą podróżować.

widząc, jak znika drugie ciastko, zwiątpiłam bym miała szansę dostać chociaż jedno z mojego... cóż, już nie do końca, zapasiku. Dlatego naprawdę poczułam zdziwienie (i lekkie ukłucie groteski tej sytuacji), gdy poczęstował mnie ciastkiem, co do którego raczej miał z początku inne plany. Przyjełam je uprzejmie, nie patrząc jednak na smakołyk, a właśnie na Misdreavus. Nie miałam pojęcia co mogła sobie myśleć, że podjęła taką decyzję, ale niewątpliwie lepiej rokowało to nie tylko naszej znajomości, ale najbliższym kilku godzinom.
- Dziękuję - powiedziałam szczerze, w głębi duszy niezbyt zachwycona faktem, że mogę zupełnie nie sprawdzić się jako jej trenerka, jeśli będzie mnie postrzegać jako osobę, nad którą trzeba się litować.
Chrupiąc ciastko, które za obiad ani nawet kolecję starczyć mi nie mogło, rozmyślałam nad swoją sytuacją. Posiadanie towarzysza było o niebo lepsze niż jego brak, ale w praktyce nie pomagało mi zbytnio.
- Posłuchaj - powiedziałam do niej po krótkim namyśle - tobie pewnie nie przeszkadza ta cała ciemność i w ogóle, ale ja znalazłam się w dość nieprzyjemnym położeniu. Nie wiem nawet czy w pobliżu są jakieś zabudowania, a nocowanie w dziczy trochę mnie przeraża - starałam się mówić spokojnie, ale gdy wspominałam o takiej ewentualności, mimowolnie drgnął mi głos.
- Byłabym ci bardzo wdzięczna, jeśli pomożesz mi dostać się do jakiegoś miasteczka, wsi... czegokolwiek. A jeśli zgodzisz się podzielić te ciastka po połowie, to w mieście mogę kupić ci całą paczkę na wyłączność. Co ty na to?

Misdreavus uważnie obserwował Twoje poczynania, gdybyś przeczytała uważnie co Pokedex napisał, wiedziałabyś, że to chłopak! Na szczęście nie mógł on czytać w Twoich myślach. Wasze spojrzenia się spotkały, z boku wyglądało to dosyć normalnie, jednak odniosłaś wrażenie, że pokemon duch docierał do najskrytszych zakamarków Twojej osobowości. Jednym słowem, staram się sprawdzić czy jesteś złą osobą. Gdyby efekt był pozytywny, zapewne nie miała byś już z kim podróżować i co jeść. Twoje szczęście, że pod tą lekko otyłą, acz słodką powłoką tkwi prawdziwe piękno. Na Twe słowa, duszek delikatnie się uśmiechnął, dając Ci do zrozumienia, że jeszcze w pełni Ci nie zaufał. Wszystko jeszcze przed Tobą, jednak najważniejsze jest pierwsze wrażenie, którego nie da się w żaden sposób zmienić. Nie wiem, czy fakt, że nie ma w okolicy żadnych sprawnych budynków, czy miejsc do spania Cię pocieszy, jednak Misdreavus się tym zbytnio nie przejmował. On może praktycznie spać wszędzie, czego nie można powiedzieć o Tobie. Po chwili spędzonej w ciszy, z głębi lasu dobiegł Cię dźwięk sporadycznego pohukiwania sowy, który sygnalizował rozpoczęcie nocnego życia w tym lesie. Czy to oznacza, że zostałaś uratowana? A może wręcz przeciwnie? Nie wiadomo jakie stworzenia zamieszkują to miejsce. Nie mniej jednak, Misdreavus nie miał zamiaru stać tutaj bezczynnie. Chwycił za ciasteczka, które wręczył Tobie i jednocześnie dał Ci znak rączką, żebyś za nim podążyła. Nie miałaś innego wyjście, więc automatycznie ruszyłaś za nim zdając się na wolę losu. Podróżowanie nocą w buszy nie było czymś przyjemnym, gałęzie drzew, których nie widziałaś, smagały Twoje ciało sprawiając delikatny ból. Twój przewodnik nie miał tego problemy, gdyż wszystkie przez niego przechodziły. Dodatkowo coś nie dawało Ci spokoju, czułaś na plecach czyiś wzrok. Czy to dzikie pokemony? Ludzie? Czy możne coś innego? Nawet ja tego nie wiem. Po kilku minutach takiej podróży, zatrzymaliście się przed jakimiś ruinami. Ciężko sprecyzować co to był za budynek, ze względu na późną porę. Jedno było pewne, lepszego miejsca nie znajdziesz. Kilka obalonych kolumn, drewniane elementy potrzaskane, jednak niektóre ściany były w całości. Można powiedzieć, że masz szczęście! Jedna ze ścian dawał ten komfort, że nad sobą miała część sufitu pokoju, który podtrzymywała. Raczej nie zmokniesz. Więc co teraz zrobisz?

//sorry, pomyliło mi się z inną sesją ^^' I wgl wybacz opóźnienie w odpisie, ale na weekend nie było mnie w domu.

spojrzenie Misdreavusa sprawiało, że czułam się dziwnie. Nie byłam pewna jak interpretować taką reakcję na moje słowa, więc tylko czekałam. Muszę przyznać, że moment, kiedy dostrzegłam lekki uśmiech na jego nieco upiornej twarzyczce, poczułam jakby coś ciężkiego spadło mi z klatki piersiowej.
Pohukiwanie w ciemności przywróciło mi myśli na ten nieco ważniejszy tor. Wciąż było ciemno, wciąż nie wiedziałam gdzie jestem, a ciasteczka, które z wdzięcznością przyjęłam od pokemona, nie starczą na całą wieczność.
Idąc za nim, powoli pogryzłam ciasteczka. Zastanawiałam się, czy wie w ogóle dokąd iść, chociaż słyszałam kiedyś, że pokemony mają instynkt, który podpowiada im różne rzeczy. Może właśnie ten instynkt oceniał, jak zareagować kiedy jeszcze chwilę temu, lustrował mnie spojrzeniem. Przecież też musiał coś wyczuć, skoro nie postanowił zostawić mnie własnemu losowi.
Przeprawa poprzez gałązki może najprzyjemniejsza nie była i czułam, jak gdzieniegdzie moje ubranie zahacza o nie, grożąc rozdarciami. Nie było to miłe, jednak bardziej martwiło mnie to nieprzyjemne przeczucie bycia obserwowaną. Aby nie zwariować zupełnie w paranoi, wmawiałam sobie, ze dużo nocnych pokemonów może obserwować mnie ze swych kryjówek, a gdy myślą tą sama zapędziłam się w kozi róg (po namyśle - to wcale nie było przyjemne wiedzieć,że jakieś nocne stwory wlepiają w ciebie wzrok), pocieszałam się myślą, że chociaż Misdreavus tu jest. Musiałam zaufać, że sam wie, czy jesteśmy bezpieczni.
Ruiny, do których dotarliśmy tak bardzo niechętne wrażenie robiły, że z początku myślałam, że po prostu przejdziemy obok nich. Szybko jednak zrozumiałam, że pokemon uznał je za właśnie miejsce na nocleg.
Jeszcze godzinę temu pewnie bym zaprotestowała, ale powoli traciłam siły do poziomu skrajnego.
- Jesteś pewien, ze nic nas tu nie napadnie? - zapytałam, zmuszając się do podejścia pod ścianą, nad którą był jeszcze sufit. Nie chciałam by uznał, że grymaszę, ale naprawdę to był pierwszy raz, gdy miałabym spać poza łóżkiem, a miejsce, w którym przyszło mi odbyć dziewiczy 'camping' do najurokliwszych i sielankowych nie należało.

Cóż, z twarzy Misdreavus'a nie dało się wyczytać nic, nie miał on stuprocentowej pewności, że nic wam się nie stanie. Wiedział jednak jedno, nie ma lepszego miejsca niż to. Nie pozostało nic innego jak przeczekać te straszną noc. Z początku tego nie dostrzegłaś, jednak kiedy się zbliżyliście, od tych ruin biła jakaś dziwna, tajemnicza aura. Nie mogłaś stwierdzić co to jest, jednak budziło w Tobie niepewność. Lepsze to niż włóczenie się w nocy po lesie, choć przydało by się jeszcze łóżko, kołdra i dużo jedzenie, nieprawdaż? Na takie luksusy będziesz musiała sobie jeszcze trochę poczekać. Misdreavus przyglądał się uważnie otoczeniu, na Twoje słowa odpowiedział ciszą, tak jak mówiłem wcześniej. Wszystko jest tutaj jedną, wielką niewiadomą. Wszystko byłoby w porządku, gdyby las nie zaczął żyć własnym rytmem. Ponura cisza została przerwana przez wiatr, który swoją siłą wprawiał w ruch liście i gałęzie drzew, powodując trochę głośny szelest. Do tego doszły jeszcze odgłosy różnorodnych stworzeń, miałaś szczęście. Gdyby wyczuły Twoją obecność, nie bylibyście tutaj tylko we dwójkę. No nic, nie pozostało Ci nic innego jak ustawić się w najwygodniejszej pozycji pod ścianą, choć i taka nie dawała Ci żadnego komfortu. Wszystko Ci przeszkadzało, małe kamienie, spadające liście oraz szelest dobiegający z każdej strony. Noc marzeń. Po kilku chwilach, Twoje ciężkie powieki osunęły się i zapadłaś w niespokojny sen.
Otworzyłaś oczy. Twój sen przerwały Ci jakieś dziwne odgłosy dobiegające z okolic waszego obozowiska. Jedyne co dostrzegłaś to ich sylwetki spowite mrokiem nocy. Misdreavus spał sobie smacznie, nie zdając sobie z niczego sprawy. Z Twoich przemyśleń wyrwał Cię męski, oschły głos, który teraz już mogłaś dostrzec.
- Cholera, jak mogliśmy ją zgubić? Na pewno szła w tym kierunku?

//znów wybacz nieobecność. Nowy komputer sobie sprawiałam ;|

sen był zbyt mocnym nazwaniem tego, w co udało mi się popaść. Miałam wrażenie, że podczas tego czasu, budziłam się co najmniej kilka razy i tylko strach wzbraniał mnie przed otworzeniem oczu. Aż do momentu, gdy poza odgłosami lasu usłyszałam coś jeszcze.
Zadrżałam i spojrzałam na duszka. Ten wydawał się niczym nie przejmować, a ja nie wiedziałam czy po prostu ma tak mocny sen, czy też uznał, że nic nam nie grozi. Jako opiekun nie sprawdzał sie najlepiej, ale w sumie był pokemonem a nie niańką.
Pierwsze co zrobiłam, to próbowałam zlokalizować źródło dźwięku, by ukryć się od stosownej strony za ścianą.
Nie wiedzieć czemu zaczynałam mieć przeczucie, że to ja jestem tą nią.

Cóż, głosy stawały się coraz głośniejsze i już wyraźnie słyszałaś odgłosy kłótni.
- Cholera, cały czas szliśmy za nią i tym duchem, nie mogli tak po prostu zniknąć!
- To jest pewne, nie są daleko. Musimy przetrząsnąć całą okolice!
Nim się zorientowałaś a głosy ucichły, lecz zastąpiły to nowe dźwięki, a mianowicie głośnych kroków. Dwaj mężczyźni przeszukiwali żywo okolice, na razie miałaś to szczęście, że Cie jeszcze nie dostrzegli. Kroki stawały się coraz głośniejsze i bliższe. Misdreavus w końcu się obudził, po chwili rozeznał się w sytuacji, w sumie nic mu to nie dało, bo sam nie wiedział co zrobić w takiej sytuacji. Gdyby teraz poszli dalej zostawiając to miejsce w spokoju, miałabyś naprawdę szczęście. Jednak tak się nie stało. Tkwiłaś w tej pozycji przez kilka chwil a nieznajomi coraz bardziej się zbliżali. Wydawać by się mogło, że się rozdzielili, żeby szybciej przeszukać to miejsce. Cóż, na Twoje nieszczęście jeden z nich był tuż za ścianą, przy której spałaś. Co w takiej sytuacji zrobić?