Gra ReBorna

Dziewczyna słuchała cię, choć mogłeś odnieść wrażenie, że myślami była gdzieś zupełnie indziej. Alinor głaskała swojego pokemona po głowie uśmiechając się do niego ciepło. Mogłeś wyczuć, że te dwie łączy wyjątkowa więź. Silniejsza, niż cokolwiek, co mógłbyś sobie wyobrazić.
- Cel mojej podróży? - Dziewczę speszyło się lekko. Spojrzała na ciebie przez kilka sekund, po czym spuściła wzrok podziwiając zieleń trawy.
- Nic specjalnego. Idę przed siebie, tak po prostu. - Głos jej lekko drżał. Sylveon polizała ją po policzku i mruknęła cicho, pocieszająco.

- Nie będzie ci przeszkadzało towarzystwo?
Zapytał, przywołując do siebie Litleo
- Może chociaż przez jakiś czas będzie nam razem po drodze...a zawsze raźniej podróżować z kimś
Powiedział, głaskając Kire. Lwica na pewno była zmęczona a w powietrzu coś wisiało...nie zapowiadało się żeby spokój miał trwać wiecznie. W dodatku ta dziewczyna...nie trzeba być Sherlock'iem, żeby stwierdzić że coś ukrywa...

Dziewczyna zastanawiała się przez dłuższą chwilę, po czym odezwała się cicho.
- Nie, nie będzie mi przeszkadzało. - Noc była zimna, a ona nie miała na sobie zbyt wielu obrań. Zatrzęsła się lekko z zimna i wtuliła bardziej w Sylveona. Litleo podeszła do ciebie i położyła się na twoich kolanach. Gwiazd na niebie nie byłeś w stanie dojrzeć, bo przesłaniały je gałęzie drzew.
- Możliwe... Zależy, w którą stronę podążasz. - Alinor nie należała do najbardziej rozmownych, musiałeś to zauważyć. Mimo to nie sprawiała wrażenia, jakby nie chciała w ogóle mieć z tobą nic do czynienia. Być może to dobry znak?

Chłopak drapał Litleo, patrząc na dziewczynę. Cóż, nie pozostaje mu wiele więcej jak samemu też odpocząć. To przecież nie był najłatwiejszy dzień i odcisnął się na nim też. Położył się, kładąc Litleo przy sobie. Pora odpocząć i przygotować się na jutro...Musimy złapać Stuart'a...

Dziewczyna patrzyła jeszcze przez długi czas w ciemność lasu. Nie doczekała się żadnej odpowiedzi, w którą stronę podążasz. Westchnęła tylko cicho i niedługo po tobie oddała się w ramiona Morfeusza.

Ranek nastał dużo szybciej niż powinien. Piękne słońce przebijało się przez konary drzew i świeciło ci prosto w oczy. Nad sobą mogłeś usłyszeć piękne śpiewy pokeptaków. Litleo spała smacznie obok ciebie.
Po chwili przebudzania się mogłeś zauważyć, że przy wygaszonym już ognisku jesteście tylko wy. Plus miałeś coś mokrego na twarzy.

Chłopak przetarł twarz, rozglądając się wokół
- To chyba na tyle jeśli chodzi o wspólne wyprawy...
Pomyślał, wstając i przeciągając się. Spojrzał na litleo...niech jeszcze chwilę pośpi, raczej się nigdzie nie pali...ale zniknięcie dziewczyny jest nieco dziwne...cóż, jeśli ruszyła sama, to jej sprawa, prawda?

Przetarłeś twarz i poczułeś, że rozsmarowałeś sobie coś na niej. Cóż to było? Mogłeś zobaczyć na dłoni biało-czarny ślad, a na pewno poczułeś zapach. Pokeptaki to zdecydowanie stworzenia, których będziesz w najbliższym czasie unikał!
Tymczasem rozglądałeś się po okolicy, patrząc na słodko śpiącą Litleo. W tym czasie usłyszałeś szeleszczenie liści. Twoim oczom ukazała dziewczyna, którą poznałeś w nocy. W raz z nią był jej pokemon. Obie niosły owoce, jakie udało im się zebrać w lesie.

- Ech...nie mam ostatnio szczęścia...
Powiedział cicho, rozglądając się i nasłuchując czy gdzieś w pobliżu nie ma jakiegoś leśnego strumyka. Jeżeli nie, wypuścił Horsea.
- Mały, pomóż, co? Wykorzystaj swojego Water Gun'a, tylko uważaj z siłą. Nie chce żebyś zmył mi twarz z głowy, dobrze? Postaraj się to zrobić delikatnie.
Powiedział, głaskając Horsea. Po umyciu się, obrócił się do dziewczyny
- Hej, jak się czujesz? Wczoraj nie wyglądałaś najlepiej
Powiedział, wycierając rękawem mokrą twarz.

Owszem, nie miałeś szczęścia. Ale jak to mówią - nic nie dzieje się przypadkiem, a zrządzenia losu po prostu nie istnieją. Za każdą głupotę się płaci i kto wie, czy to co cię spotyka nie jest jakąś rekompensatą za twoje poprzednie wyczyny.
Nie zmienia to jednak faktu, że ptasia kupa w wielu kulturach jest symbolem nadchodzącego szczęścia. Może i tobie się wreszcie zacznie powodzić?
W najbliższej okolicy nie było żadnego źródła wody, dlatego wezwałeś Horsea. Stworek obmył co twarz delikatnie i pisnął radośnie.
Dziewczyna usiadła na trawie i zaczęła selekcję owoców. Sylveon usiadł obok niej i położył głowę na kolanach kobiety.
- Dobrze. - Nie była zbyt rozmowna. Co chwila rozglądała się na boki.

Chłopak otarł twarz i usiadł na przeciw niej
- Podejrzewam że i tak powiesz że to nie moja sprawa, ale i tak zapytam. Co się dzieje?
Zapytał, patrząc na nią
- Wczoraj byłaś nerwowa i zaniepokojona, teraz rozglądasz sie co chwilę, zachowujesz się jakby zaraz miał nadejść koniec świata...o co chodzi?
Chłopak wpatrywał sie w nią. Co prawda i tak nie dowie się pewnie niczego, ale warto zapytać. Nigdy nie wiadomo...

Dziewczyna spojrzała na ciebie z wyrzutem, że w ogóle o cokolwiek zapytałeś. Westchnęła cicho i powróciła do segregowania owoców. Już mogłeś pomyśleć, że nie odezwie się do ciebie, gdy usłyszałes jej głos.
- Masz rację, to nie twoja sprawa. - Litleo obudziła się i podbiegła do ciebie. - Nie dzieje się nic, co powinno zaprzątać twoją głowę. Bądź lepiej gotowy do dalszej podróży. Zaraz czas stąd zwiewać. Miasto jest całkiem niedaleko, poprowadzę nas.
Alinor po skończeniu swojego zadania pogłaskała Sylveona po główce po czym podniosła się z ziemi.
I w tym właśnie momencie usłyszałeś odgłosy z głębi lasu. Coś, co je wydawało pędziło w waszą stronę.


Zapomniałam dodać wcześniej kilku adnotacji.
1. Pisz bardziej rozbudowane posty.
2. Każdego pokemona, którego zdobywasz poza fabularnie i tak JA muszę Ci go wprowadzić do gry. Pamiętaj o tym na przyszłość!

- Wiem, ale mimo to fajnie byłoby wiedzieć kogo się spodziewasz zobaczyć za swoimi pleca...
Przerwał słysząc hałas, podniósł się szybko i spoglądał w las. To był niespodziewane. Domyślał się że prędzej czy później ten ktoś się zjawi, choć prawdę mówiąc nie spodziewał się że to będzie tak wcześnie.
- Chyba nie będzie czasu na grzeczne pakowanie się...chyba mamy gości...
Powiedział, kładąc dłoń na pokeball'u. Trzeba się przygotować, taki hałas prawdopodobnie nie oznacza idącego do nas Caterpie, więc nie zapowiada się na miły, spokojny i przyjemny poranek...
- Litleo, uważaj i bądź w pogotowiu. Nie możemy dać się zaskoczyć...
Powiedział do lwicy, spoglądając na nią kątem oka.

Słyszałeś to było. Nie miałeś pojęcia, czym było. Lecz jedno było pewne - to coś było ogromne i pędziło na was z zawrotną prędkością. Czyżby to tego czegoś obawiała się Alinor?
Bardzo prawdopodobne, gdyż dziewczę zrobiło się blade. Zdecydowanie była przerażona, mogłeś być pewien. Sylveon stanęła przed swoją panią i zawarczała walecznie. Dziewczyna przestraszona wpatrywała się w głąb lasu.
Litleo również zerwała się, rycząc głośno. Była gotowa do walki i obrony waszego małego obozowiska.
Wszyscy byliście przygotowani do obrony, a wtedy ujrzeliście przeciwników. Było ich dwóch, każdy z nich dojeżdżał po jednym pokemonie.

- Alinor, odsuń się, szybko! Horsea, Blizzard pod ich kopyta. Zamroź ziemię żeby się poślizgnęły i upadły!
Powiedział do konika morskiego, odsuwając się też. Po ataku, wrócił Horsea do ball'a żeby byki czasem nie spadły na poka. Gdyby dziewczyna dalej stała na linii ich biegu i groziło jej że spadną na nią, odciągnął ją ze sobą na bok. Dobra, tego się nie spodziewał...co prawda ciężko znaleźć coś czego nie można się spodziewać, ale byki w lesie zapewne są na końcu listy rzeczy których się można tu spodziewać.
- Kira, uważaj i bądź gotowa do ataku
Powiedział do lwicy, obserwując nowych przybyszów.

Alinor siedziała w miejscu, nie mogąc się ruszyć. Patrzyła pustym wzrokiem na jednego z mężczyzn dosiadających Taurosy. Sylveon stała dzielnie przed swoją panią i nawet nie drgnęła. Warczała tylko przygotowując się do ataku.
Tymczasem twoja Horsea użyła, tak jak zaleciłeś, Blizzard. Jeden z byków przewalił się na ziemię wraz z dosiadającym go mężczyzną. Był to napakowany, łysy facet w garniaku. Drugi mężczyzna zdążył zatrzymać swojego byka. To na niego patrzyła się Alinor. Miał krótkie, ciemne włosy. Ubrany był również w garnitur.
Litleo zaryczała walecznie, czując niebezpieczeństwo.

Chłopak podszedł bliżej dziewczyny, obserwując ciągle faceta. Dobra, zaczyna się robić ciekawie...faceci w czerni na bykach...cięcia budżetowe?
- A więc...klasyczne wejście mamy za sobą, teraz pora się przedstawić. Co ty na to?
Zapytał go, spoglądając też kątem oka na drugiego. Bądź co bądź nie może o nim zapomnieć, bo kto wie co by się stało? Alinor wygląda jakby zobaczyła ducha, więc podejrzewam że to spotkanie nie jest czymś na co czekała z niecierpliwością...

Mężczyzna patrzył się na dziewczynę, przeszywając ją wzrokiem do szpiku kości. Zdecydowanie coś od niej chciał.
- To nie twoja sprawa młodzieńcze. Radzę ci odejść, póki masz jeszcze czas. - Powiedział schodząc z Taurosa. Jego towarzysz właśnie podniósł się z ziemi.
- Oddaj nam kamień, dziewczyno. - Warknął łysy.
- Dokładnie, nie chcemy przecież zrobić ci krzywdy. - Alinor pisnęła cofając się do tyłu. Zaciskała dłoń na sakiewce dopiętej do pasa. Sylveon warknęła na mężczyzn.

Chłopak zrobił krok do przodu i stanął przed nią
- Ta Pani najwyraźniej nie życzy sobie abyście ją niepokoili. Tak że teraz to ja wam coś doradzę, zabierzcie swoją niedoszłą fabrykę wołowiny i zniknijcie stąd, nie niszcząc przy tym lasu. Co wy na to?
Zapytał spoglądając na nich równie zimno. Może i nie znał Alinor, ale takie zachowanie nie jest czymś na co może pozwolić. Z jakiej racji Łysy i Łysy Sp. z o.o. sądzą że mogą sobie ot tak narzucać się innym? Przydałoby się wyjaśnić to i owo.
- Nie zbyt to w dobrym stylu, próbować okraść dziewczynę we dwóch. Podejrzewam że na więcej was nie stać.
Stał twardo w miejscu, patrząc na obu, z dłonią na pokeball'u w gotowości.

Mężczyzna, który zdecydowanie był przywódcą i miał włosy zaśmiał się głośno.
- Chłopcze, nie rozśmieszaj mnie, proszę. Nie dasz rady nawet jednemu z nas, a co dopiero dwóm. I tak jak mówiłem, to nie twoja sprawa, więc nie wtykaj w nią swojego nosa. - Łysy otrzepał się z piasku, jaki znalazł się na jego czarnym garniturze. Poprawił sobie krawat i spojrzał na ciebie.
- Okraść dziewczynę? Co jak co, ale w tym przypadku to nie my tu jesteśmy złodziejami.
- Dokładnie. Alinor, oddaj kamień. ODDAJ NASZ FAIRY STONE. - Dziewczyna krzyknęła chowając się za tobą.

- Czy ilość posiadanych włosów ma związek z ilością szarych komórek? Najwidoczniej wasze stwierdziły że nie ma już czego osłaniać i odpuściły sobie. Nie potraficie zrozumieć że nie macie tu czego szukać?
Zapytał, lekko znudzony, obserwując ich. Serio, czy bycie łysym oznacza bycie głupim? Nie lubię stereotypów, ale Głupi i Głupszy go potwierdzają teraz. Cud że są w stanie zbudować całe zdanie...
- Po prostu idźcie na piwo i dajcie sobie spokój, co?
Zapytał, poprawiając rękawiczkę na prawej dłoni, spoglądając wciąż na nich.

Mężczyźni wydawali się być podirytowani twoim zachowaniem. Przywódca wyciągnął dwa pokeballe, z których wyszły kolejne pokemony.

Zdecydowanie nie wyglądały na przyjaźnie nastawionych. Te przypuszczenia potwierdziły słowa ich właściciela, nakazujące was zaatakować. Nim jednak to się stało, poczułeś silny podmuch wiatru. Chwilę później tuż przed wami stał starszy mężczyzna. Miał siwe włosy i nie należał do najchudszych. Koło niego stał inny, duży pokemon.

- Alinor, ile razy ci mówiłem, żebyś się do tego nie mieszała! - Krzyknął w stronę dziewczyny, po czym zwrócił się do mężczyzn. - Panowie chyba powinni się stąd zbierać. Nieprawdaż?

Chłopak szybko zeskanował poki. Warto byłoby zobaczyć z czym mamy do czynienia...
- Cóż, kolejna niespodzianka...ile jeszcze?
Zapytał, chociaż bardziej siebie, spoglądając na przybysza. Cóż, zapowiada się ciekawa zabawa, jeżeli tylko będziemy w stanie dotrzymać im kroku...

Skaner ledwo nadążał nad wyłapywaniem nowych pokemonów. Jednak zapewne ważnym było, na jakich poziomach są. Szykowała się niezła walka, tego byłeś pewien. Tylko jaką rolę w niej odegrasz?
- Aurorus, pokemon z tundry.

Cytat :

Aurorus ♂
Lvl. 25
Natura: Agresywny

- Noivern, pokemon wydzielający fale dźwiękowe.

Cytat :

Noivern ♀
Lvl. 48
Natura: Lojalna

- Pidgeot, pokemon ptak.

Cytat :

Pidgeot ♂
Lvl. 58
Natura: Odważny

Wyglądało na to, że wszyscy byli poza twoją ligą. Alinor wtulała nos w twoje plecy starając się na to wszystko nie patrzeć. Mogłeś sobie pomyśleć, że sprawa jest całkowicie przegrana, gdy łysy i jego szef odwrócili się gotowi do ucieczki. Powarkiwali coś pod nosem, lecz wkrótce zniknęli za drzewami.
Starszy facet odetchnął z ulgą i pogłaskał swojego ptasiego przyjaciela. Sylveon w tym czasie podbiegła do niego i zaczęła się łasić. Alion opadła na ziemię oddychając głęboko.
- Ile razy ci mówiłem, żebyś na siebie uważała? - Warknął mężczyzna.
- Przepraszam, tato. - Dziewczę jęknęło cicho. - Ale zdobyłam kamień. Powinieneś być ze mnie dumny!
- Dumny? Zabroniłem ci wtykania nosa w tę sprawę. Masz szczęście, że byłem w pobliżu! Pomyśl, co by się stało, gdybym był już w mieście!

Chłopak kucnął przy niej, sprawdzając czy wszystko w porządku.
- Hej, wszystko dobrze?
Zapytał, po chwili przenosząc wzrok na faceta. Cóż, nie wyglądał na przyjemnego, ale z pewnością wyglądał lepiej niż tamta dwójka...wciąż jednak nie do końca wiemy co się dzieje wokół. Kamień? Biorąc pod uwagę kamienne wrota, domyślał się o co chodzi, ale wolał na razie nie zdradzać się z tym. Poczekajmy jak rozwinie się sytuacja...

Alinor spojrzała na ciebie dopiero, kiedy się odezwałeś. Sylveon dalej łasiła się do nowo przybyłego mężczyzny.
- Tak, dziękuję za pomoc. - Uśmiechnęła się pierwszy raz odkąd ją poznałeś. Potem jednak wróciła do dyskusji z ojcem.
- Ale tato... Dobrze wiesz, że już nie możemy się z tego wycofać.
- Musimy się z tego wycofać. Przynajmniej ty musisz. Ja i Jacob będziemy musieli dokończyć to, co zaczęliśmy. - Burknął mężczyzna głaszcząc eeveelucję. Alinor nadęła policzki i zacisnęła dłoń na sakiewce.