Gra Ajra

Cóż za urokliwe miejsce, zdecydowanie jest lepsze od poprzedniej lokalizacji. Tamto miejsce nadal przyprawia mnie o dreszcze. Jak widać mam więcej wrogów niż na początku zakładałam. Odnajduję dla siebie najbardziej zacienione miejsce i siadam pod drzewem. W księdze poszukuje zaklęcia, które mogłoby zadziałać jak leczenie. Nie wiem na ile zregenerowały sie po walce, a nie chcę ryzykować. Liczę na szybkie odnalezienie, co nie powinno być trudne. Skoro było zaklęcie odwracające skutki eksperymentów.
Wypuszczam swoje pokemony i jeżeli potrzebują pomocy leczę je, aby były pełne sił. Po czym zwracam się do nich.
- Kochani! Prawdopodobnie mamy więcej wrogów niż na początku zakładałam. Musimy bardziej potrenować, aby nikt nas nie zaskoczył. Dlatego pomyślałam, że Gaslty może nauczyć się ataku Perish Song. To prawdopodobnie on sprawił remis podczas pojedynku. Atak ten zna Absol, więc mam nadzieję, że uda wam się porozumień i przekazać wiedzę.
Spoglądałam na moje pokemony w nadziei zrozumienia sytuacji.

Twoi towarzysze nie byli zbyt tepi, zdawalo sie ze patrza na ciebie rozumnym wzrokiem jednakze Gastly mial pewne wachania
Jestes pewna ze moge sie go nauczyc? uslyszalas w swojej glowie glos Gastlego. Widac nie do konca udalo ci sie pozbyc efektu eksperymentów.
Z tego co wiem tego ataku moge sie nauczyc od Misdreavus ale czy od Absola nie bylbym pewnien. zamruczal zamyslony. Absol jakby rozumiejac o co chodzi kiwnal glowa.

Widocznie nie wszystko poszło najlepiej poprzednie zaklęcie. Jednak dzięki temu będę mogła z kimś porozmawiać. Spojrzałam na moje oba pokemony i zwróciłam sie do ducha.
- Jestem przekonana, że wszystko się uda. Jak najbardziej możesz poznać ten atak. A kto jest nauczycielem, to chyba jest juz mniej istotne. Liczę, że wam się uda to.
Skoro jestem w lesie to warto poszukać jakiegoś pożywienia. W końcu coś jeść trzeba, chyba że głęboko w księdze są zaklecia na sytość i pragnienie. Pozostawiłam moje pokemony aby trenowały. NIe oddalałam sie jednak daleko. Trzymałam sie tak by móc cały czas widzieć moich towarzyszy. Szukałam jakiś jagód, korzonków i innych co da sie zjeść.

Rozumiem uslyszalas w swojej glowie i tak pokemony udaly sie troche w cien. Absol cos tlumaczyl a Gastly kiwal glowa. Ty chwile patrzylas na swoje pokemony po czym udalas sie kawalek dalej. Mialas szczescie, w okolicy roslo sporo krzakow z owocami, gdzie niegdzie nawet Berry dla pokow sie znalazly. Gdzies nad  soba slyszalas poke ptaki i inne pokemony. Widac ta czesc lasu, a moze i caly las tetnil zyciem. Odroznialas glosy Pidgeya, Murkrowa i bzyczenie wszelakich owadow.

Co za piękno przyrody. A jakby to wszystko później zakłócić? Było by niezwykle ciekawe obserwację mdlejących pokemonów. Jednak nie wiem czy to bedzie etycznie wykonanie dwóch Perish Song w tym lesie i czekanie, aż pokemony opadną z sił i wybranie tego najbardziej interesującego osobnika.
Jednak wracam już na ziemię i kontynuuję zbieranie pożywienia na posiłek. W końcu musimy zebrać siły po naszych przygodach. A raczej koszmarze. Kiedy dojdę do wniosku, ze nam wystarczy powracam do pokemonów i sprawdzam jak wyglądają poczynania moich podopiecznych. Mam nadzieję, ze oboje nie zemdleli po tym ataku.
- I jak kochani? Dobrze wam idzie? W lesie znalazłam dla nas mały posiłek.

Gastly zadowolony zaprezentowal ci atak jednak jeszcze nie do konca mu wyszedl. Zawzial sie i Absol dalej go uczyl. Jednak glod nad nimi zapanowal. Zebralas pare Cheri Berry w ilosci 3, w ilosci 2 Aspear Berry i jedna jedyna Wiki Berry. Zebralas tez pare zwyklych najzwyklejszych owocow. Absol z Gastlym podeszli do ciebie i czekali na polecenie ktore maja jesc. Czulas ze cos cie sledzi.

- Bardzo dobrze wam idzie! - powiedziałam do swoich pokemonów aby zmobilizować je do dalszej pracy. Jednak widok min głodnych pokemonów sprawił, ze nie miałam serca ich głodzić. Spojrzałam na jagody jeszcze raz. Cóż każda ma swoją właściwość. Wydaje mi się, że nie powinno się nic stać jak je się zje najnormalniej w świecie. Nigdy nie uważałam na lekcjach o roślinach. A teraz by mi się to przydało. Schowałam Wiki Berry, skoro jest jedna. I każdemu z moich pokemonów podałam po jednej jagódce każdego rodzaju i kilka tych zwykłych. Może nic im się nie stanie. Sama podjadłam te pozostałe.
- Jeżeli jakaś wam nie posmakuje to nie musicie jej kończyć. - powiedzialam uśmiechając się.
Jednak uczucie obserwowania mnie było silniejsze. Po skonsumowaniu jagód odwróciłam się i zaczęłam poszukiwać intruza.

Pokemony ze smakiem zjadly jagodki. Wszystkie jakby nie patrzec. Gdy sie odwrocilas nic za soba nie zobaczylas. Tylko ruszajace sie krzaki i uderzenia jakby kraba na twardym gruncie. Gdy dotarlas do krzakow zauwazylas cos takiego

Gdy go odslonilas zaklekotal lapkami przed soba i schowal sie w cieniu. Twoje pokemony zostaly na polace w zasiegu wzroku i trenowaly dalej.

Puściłam ostatnie spojrzenie na trenujące pokemony. Trzymam mocno za nie kciuki. Gdy ujrzałam pojawiającego się dziwnego pokemona jakoś tak weselej mi się zrobiło. Wyglądał bardzo pociesznie z tymi grzybkami na swojej skorupie. Jednak kraby tutaj? To pewnie jakiś inny gatunek. Wyjęłam swój pokedex i przeskanowałam go. W końcu warto wiedzieć z czym ma się do czynienia.
- Witaj maluchu! Co tutaj robisz? Zgubiłeś sie czy może weszliśmy na twoje terytorium?
Zapytałam malca, choć nie wiem czy będzie w stanie mnie zrozumieć. Mam tylko nadzieję, ze nie rzuci się na mnie by zaatakować. Sama jestem teraz bezbronna, a odciągać moich pokemonów od nauki nie chciałabym.

Pokemon powiedzial tylko Paaaaraaas. na twoje pytania. Dex wyplul niewdzieczny cos takiego:

Cytat :

Paras l l 7.50
Typ: robak / trawa
Ability: Dry Skin l l Natura: Strachliwy
Sp. Attack: ??? l l Sp. Attack Limit: 0 %
Ataki: Sratch, Stun Spore, Poison Powder

Gdy jednak zblizylas sie do niego jeszcze bardziej schowal sie w krzaki nie ufny. Moglas zauwazyc ze trzesie sie jak lisc osiki ze strachu, bo raczej nie zimna. Z polanki slyszalas odglosy rozmowy twoich pokemonow a w glowie glos Gastlego
Potrzebujesz pomocy?

Dość strachliwy pokemon choć jego natura również o tym sugeruje. Nie ma co sie przejmować delikatnie wysuwam do niego rękę, aby się do niej przyzwyczaił. Gdy usłyszałam głos Gastly'ego musiałam w końcu mu odpowiedzieć.
- Spokojnie. Spotkałam tutaj bardzo strachliwego pokemona. Nie chciałabym aby jeszcze bardziej się wystraszył. - odpowiedziałam i na głos i w myślach. Kto wie, które słowa do niego dotrą - Chyba, że będziesz potrafił z nim porozmawiać. - jedna rzecz nie dawała mi nadal spokoju - Czy teraz zawsze będziemy mogli się ze sobą komunikować? Poza tym jak wam idzie nauka..
Komunikacja z pokemonem nie jest taka zła. Będe mogła wiedzieć dokładniej co mój przyjaciel myśli i jaki ma pomysł.

Paras gdy znalazl sie na twoin reku zrobil wielkie wylupiaste oczy i cofal sie na twojej dloni poki nie zauwazyl ze lapki mu spadly. Wtedy znieruchomial i trzasl sie bardziej niz uprzednio.
Atak? Swietnie. Juz bede mogl cie bronic przed napastnikami tym atakiem. uslyszalas w glowie Nie musisz mowic na glos co chcesz mi powiedziec. Mysle ze to bedzie dobre gdy bedzie trzeba kogos z zaskoczenia zaatakowac. uslyszalas jego odpowiedz i za plecami poczulas jego obecnosc.

- Cieszę się bardzo z tego powodu. Wiedźmie przyda się taki kompan podróży - powiedziałam w myślach do swojego ducha. Spojrzałam na wystraszonego pokemona i przytrzymałam go również drugą ręką. Wszystko po to aby nie spadł na ziemię. Wtedy to już całkowicie będzie wystraszony i nieufny do wszystkiego.
- Paras? Bardzo ładne imię. Jesteś tutaj sam? A może chciałbyś dołączyć do mnie, do mojej drużyny?
Zadałam mu takie pytanie choć sama do końca nie byłam pewna, czy ten niezwykle urokliwy pokemon będzie miał u mnie dobrze. W spokoju i bez nagłych ruchów czekam na jego decyzję. Taki strachliwy pokemon raczej walczyć nie będzie chciał.

Gdy wykonalas ruch reka ten odsunal sie jeszcze bardziej malo co nie spadajac. Jednak wytrzymal trzesac sie. Gastly podlecial do ciebie i patrzyl ci przez ramie. Cos powiedzial po swojemu do pokekraba z grzybami i ten sie uspokoil i uderzyl szczypcem o szczypiec.

Gastly jest niezwykle pomocnym pokemonem i z pewnością będzie się nam wspólnie dobrze pracowało. Uśmiechnęłam sie do Parasa i ostrożnie z torby wyjęłam pokeball. Teraz pozostało mi tylko zaprosić małego robaczka.
- Widzisz? To jest pokeball. Mój Gastly oraz Absol również takie posiadają. Wystarczy, że dotkniesz go i wtedy dołączysz do mojej drużyny.
Spoglądałam na pokemona czujnym wzrokiem i czekałam jaką to decyzję on podejmie.
- Dobrze jest mieć takiego kompana podróży jak ty.
Na pewno nie moge zapominać o moim kochanym Absolu, który zawsze będzie na pierwszym miejscu.

Paras niepewnie wyciagnal szczypca i dotknal balla. Ding! zlapany. Mozesz dodac juz legalnie Parasa do swojej druzyny. Absol podszedl do ciebie i tracil cie lepkiem bys go poglaskala. Gastly nie chcac czekac sluzej zaspiewal nowo poznana piosenke zadowolony. Absol zadowolony zaszczekal ze udalo mu sie go nauczyc. Widzisz. Umiem. powiedzial zadowolony.

Mocno przytuliłam swojego Absola. Wspaniały jest z niego nauczyciel. Oby tak dalej nasza współpraca się układała.
- Cudownie wspólnie pracujecie! Nasza drużyna będzie nie pokonana w przyszłości, o ile już taka nie jest.
Z torby wyjęłam mapę, którą zabrałam Natanowi gdy kończyłam z nim. Szukałam miejsca, w którym zlokalizowany jest ten naszyjnik. On mi się bardzo przyda.
- Kochani! Mamy misję do wykonania. A teraz pozwólcie, ze powrócę was do waszych pokeballi. W końcu Gastly wykonał Perish Song. Nie chcę abyście obaj za chwile tutaj zemdleli. Nie gniewajcie się.
Po takim wytłumaczeniu nie powinny mieć pretensji. W każdym razie na pewno przywołam je gdy będzie mi potrzebna pomoc.

Teren w ktorym sie znalazlas nie byl zaznaczony na mapie badz nie moglas go odnalezc. Mapa nie byla zbyt dokladna i nie bylo tam wszystkich punktow charakterystycznych. Pokemony poslusznie wrocily do balli. Pokemona nowego masz. Moglas ruszyc przed siebie.

Skoro tak została postawiona sprawa nie pozostaje mi nic innego jak podróż w nieznane. W mojej głowie zapisałam, że nie należy wracać do miasta, w którym byłam niedawno. Nie zamierzam przeżywać powtórki z rozrywki. Chyba najbezpieczniej zawsze jest ruszyć na północ, albo to tylko takie moje zdanie. Co by się nie działo mam do obrony dwóch przyjaciół, którzy na pewno mi pomogą w trudnych sytuacjach.
- Przygodo nadchodzę! - powiedziałam półgłosem do samej siebie. W niektórych kręgach oznacza to chorobę psychiczną. Jednak na głowę nie jestem jeszcze chora. A przynajmniej taką mam nadzieję. Kieruję swoje kroki na północ.

A my z toba. uslyszalas glos Gastlego. Widocznie moglas z nim gadac nawet jak bedzie w ballu. Jakbys sie pomylila i powiedziala na glos to by ludzie pomysleli ze jestes chora psychicznie. Tak wiec szlas bez las i mialas go za soba. Przed toba rozciagal sie widok na step porosniety do kolan trawa. Wiaterek spokojnie rozwiewal ci wlosy.

Step? Niezwykle ciekawa formacja roślinna, tylko niestety nie zbyt przyjazna człowiekowi. W końcu poza roślinnością trawiastą ze świeczką szukać jakiegoś drzewa czy krzewu. Jednak skoro już tutaj jestem warto się rozejrzeć. Bardzo interesująca jest ta nagła zmiana stref. Tak jakbym przemierzała świat z zawrotną prędkością. Ewentualnie znów jakieś czary coś mieszają w świecie. Ostrożnie rozglądam się po okolicy, co by nie natrafić na jakieś rozwścieczone zwierzę.

Wedrowalas sobie po stepie. Nic cie nie zaarakowalo. Nic ci nie przeszkadzalo w rozkoszowaniu sie cisza. Wedrowalas raczej w lini prostej. Z kazdym krokiem z poczatku ciche buczenie stawalo sie coraz glosniejsze. Gdy sie wpatrywalas w jakis punkt, obraz przed toba zdawal sie falowac. Kamien ktory wylecial ci spod nogi odbil sie od tej dziwnej przezroczystej scianki i odlecial w twoim kierunku z dwa razy wieksza predkoscia niz do scianki lecial. Ba! Nawet dymil. Po zbadaniu golym okiem okazalo sie ze to bariera elektro magnetyczna.

Co do jasnej cholery! Pomyślałam i zaczęłam bacznie obserwować to nowe znalezisko. Nawet nie próbuję tego dotknąć. Skoro ten kamyk się dymił, czort wie co stałoby się ze mną. Ostrożnie przemierzam kolejne metry wzdłuż tej tajemniczej bariery. Czuję się jakbym była w klatce czy innym programie telewizyjnym. Co nie jest jednak bardzo mało możliwe patrząc na to co działo się przez ostatni dzień. Poszukuję jakiś wskazówek co do tego miejsca. Gdybym jednak nic nie odnlazła potraktuję to najwyżej ognista lub elektryczną magią.

Wskazowkami bylo to ze jak sie rozejrzalas zauwazylas ze co jakos czas teren sie zmienial. W jednej czesci panowala zima w innej skwar. Ty znajdywalas sie w strefie ze stepem. Za chwile poczulas lekkie trzesienie ziemi i zauwazylas ze wielka fala pedzi w twoim kierunku jednakze w miejscu gdzie uczylas pokemony zatrzymala sie i zniknela jak gdybh nigdy nic. Jakby jej nie bylo nigdy. Zauwazylas ze ta tafla ma ksztalt kopuly o podstawie idealnego kola. Elektryczna magia wywolala tylko to ze w paru miejscach tafla zczerniala. Bylas niczym bohaterowie podczas igrzysk smierci. W oddali usluszalas oglos armaty i na niebie pokazala sie jakas twarz. Nie wiedzialas do kogo nalezala. Nie znalas tej osoby.

Co to ma być! Ponownie jestem uwięziona w jakieś pułapce? Ruszyłam biegiem do innego biomu. Może tam będzie bardziej przyjaźnie. Jednak nie wiem co o tym myśleć.
- Czy kiedyś czułeś sie jakbyś był w pułapce albo w miejscu znanym z książek i filmów? - zapytałam Gastly'ego chociaż skąd taki pokemon może znać uczucie. Jednak nie chciałabym być teraz sama. To tajemnicze armaty, portrety ludzi. Wygląda na to, że trafiłam w złe miejsce i w zły czas. Czyżby to była jakaś gra? A skoro tak jest na prawdę ... trzeba ją wygrać. Inaczej będzie ze mną krucho.