Safari Elmo

[1]Wraz ze swoim Ditto u boku przybyłeś do bram Wietrznego Lasu. Przed bramą stała tablica z mapą owego lasu, a pod nią krótki kawałek tekstu:
Wystarczyło więc tylko przekroczyć ową brame, a Twoje safari się rozpocznie!

Nie ukrywam, byłem lekko podekscytowany. Mimo mojego wieku nigdy nie byłem w Safari. Mam tylko nadzieję, że uda mi się dostać to, po co tu przybyłem. Bez chwili zastanowienia podniosłem swojego glutowatego towarzysza i umieściłem go na ramieniu jednocześnie delikatnie głaszcząc jego "główkę" dwoma palcami. Wziąłem głęboki wdech i wkroczyłem na ten nieznany teren i zacząłem się rozglądać po okolicy w poszukiwaniu jakichś ciekawych okazów.

[2]Ditto odwzajemnił Twój gest i potarł swą głową o Twoją. Po wejściu do lasu nie słyszałeś już za wiele. Wiatr przeczesywał korony drzew, a na horyzoncie nie widać było żadnego pokemona. Prawdopodobnie pokemony z owej strefy uznają wejście za najbardziej zaludnione i zwyczajnie je omijają.

W sumie to nie spodziewałem się niczego innego zaraz po wejściu do Safari. Cóż, nie tracąc ani chwili, wziąłem głęboki wdech i ruszyłem dalej przed siebie. Las jest duży, więc na pewno coś spotkam. Wytężając wszystkie swoje zmysły rozglądałem się we wszystkie strony jednocześnie poruszając się naprzód.

[3]Przemierzając las natknąłeś się na wydreptaną ścieżke. Jej szerokość wyraźnie wskazywała na małego pokemona. Ruszyłeś więc ową ścieżką licząc na spotkanie pierwszego pokemona.

Moje spojrzenie automatycznie skupiło się na tej wydeptanej ścieżce. Nie byłem aż takim specem od pokemonów, więc tak naprawdę nie mogłem rozpoznać, jaki to stworek. Z uśmiechem na ustach ruszyłem za jego śladami bacznie się rozglądając.

Nie trwało to długo, kiedy podążałeś ową ścieżką, bo już po chwili z trawy wyskoczył taki oto pokemon:
Owy stworek pokręcił głową na boki patrząc na Ciebie i Twojego partnera.

Przyjrzałem się uważnie stworzeniu. Na mojej twarzy pojawił pojawił się delikatny, acz niezauważalny grymas. Pokemon jak pokemon, jednak swoją osobą nie za bardzo mnie zaintrygował. Obdarowałem swtorzonko uśmiechem, po czym ruszyłem dalej.

[2]Zatem ruszyłeś dalej, a owy robak cofnął się lekko do trawy kiedy go minąłeś. I znowu zapadła ta cisza, raz po raz przerywana przez wiatr.