Safari Wojas021

3) Sandile ponownie się do ciebie uśmiechnął. Gdy wspomniałeś o tym, że trudno w tej strefie znaleźć spokojne miejsce, krokodyl pokiwał głową. Najwyraźniej nawet jeśli w tutejsze okolice zaglądali trenerzy, to pokemon nie uważał ich za jakiś męczący element środowiska.

- Słuchaj, mam dla ciebie pewną propozycje. - zwracam się do krokodylka przystępując do ataku. - Nie chciałbyś może ruszyć ze mną w podróż i stawić czoła nowym wyzwaniom? Wiesz, nowe miejsca, nowe znajomości. Do tego ekscytujące bitwy lub też pokazy jak wolisz. Wzmocniłbyś naprawdę moją drużynę, razem bylibyśmy nie do zatrzymania. Co ty na to? - proponuje pokemonowi.

4) Złota przyszłość, którą przedstawiłeś Sandile'owi, musiał na niego podziałać. Krokodylek uśmiechnął się jeszcze szerzej, przy okazji pokazując tobie kolekcję jego pięknych kłów.
- San, san, san! - powtarzał stworek podekscytowany.

Zatem udało się. Mogłem dopisać kolejnego pokemona do swojej kolekcji, ale najpierw trzeba dopiąć formalności. Tak więc wyciągam jeden z wolnych safari balli i dotykam nim Sandila. Następnie czekam, aż kulka przestanie się bujać na boki i... podnoszę ją z ziemi, chowam ładnie tak gdzie wszystkie inne balle z pokami i idę dalej.

5) Proces łapania Sandile'a nie był szczególnie długi. Po tym jak dotknąłeś SafariBallem główkę krokodyla, po chwili kula już charakterystycznie pyknęła. Schowałeś nowo złapanego stworka do reszty i ruszyłeś dalej, w stronę doliny. Gdy już się w niej znalazłeś, okazało się, że płynie w niej mała rzeczka.

To była dla mnie bardzo dobra wiadomość. Złapanie Sandila nie tylko oznaczało wzmocnienie mojej i tak dosyć silnej drużyny, ale także kilka innych korzyści. Po krótkiej wędrówce znów moim oczom ukazała się rzeczka... Zaprawdę nie wiedziałem, czy to jest dobra, czy może jednak zła wiadomość przypominając sobie kilka poprzednich wypadków. Tak czy inaczej postanowiłem zaryzykować i udałem się wzdłuż niej.

6) Combusken w pewnym momencie wyprzedził ciebie i szedł kilka kroków przed tobą. Czyżby chciał nie dopuścić do kolejnego twojego przypadkowego wpadnięcia do rzeki? Nie wiadomo...

Jak chce to niech idzie, dla mnie wpadnięcie do rzeki jest zdecydowanie mniej miłe niż dla niego, ale kto wie, może mam jakiegoś wodoodpornego ognistego pokemona? Taka rzecz była by bardzo fajna. Tak czy inaczej obserwuję uważnie teren wokoło jak i samego Combuskena. Ktoś go przecież będzie musiał wyciągnąć jeśli wpadnie do wody o ile sam wcześniej do niej nie wpadnę.

7) Kroczyliście dalej wzdłuż rzeki, jednak jak na razie żadne z was do niej nie wpadło. Najwyraźniej Matka Ziemia nie miała w planie was jak na razie zabić. W pewnym momencie zauważyłeś stworka, który pił wodę z rzeki.

Wow to Nincada. Bardzo lubiłem tego pokemona jak i jedną z jego ewolucji. To naprawdę bardzo zacny pokemon, a do tego nie jest słaby. Postanowiłem zatem nie przeszkadzać mu na razie przynajmniej w piciu, ale wyciągnąłem pokedex i zeskanowałem tego pokemona. Mimo wszystko dobrze było mieć zapis danych o nim w pokedexie.

8) Tak jak przy spotkaniu innych pokemonów, tak i teraz wykonałeś rutynowe już czynności. Jednym, szybkim ruchem chwyciłeś urządzenie i skierowałeś je na Nincade:

Gdy ponownie spojrzałeś na brzeg rzeki, okazało się, że nie ma tam już robaka. Nincada stał pod twoimi nogami i się tobie przypatrywał.

- Cześć mały. - zwracam się do pokemona robaka kucając tuż przed nim - Widzę, że jesteś ciekaw kim jestem i po co tutaj przyszedłem co? - pytam pokemona lekko się przy tum uśmiechając. Sięgam też po karmę pokemon i częstuję nią pokemona.
- Cóż, jestem Rafael Grammer, trener pokemonów. Wraz z moimi podopiecznymi, jeden z nich jest tu ze mną, wędrujemy po całym świecie pokemon i walczymy z różnymi trenerami, zwiedzamy i takie tam. No to ja się przedstawiłem, a ty co mi o sobie opowiesz?

9) Przedstawiłeś się Nincadzie w paru zdaniach, po czym zapytałeś stworka, czy również i on mógłby coś o sobie powiedzieć.
- Nin, ca, nin, nin, da, ca, nin, da, ca. - odparł stworek.
Combusken po słowach Nincady się zaśmiał, więc musiał on powiedzieć coś śmiesznego.

Starałem się udawać zainteresowanego tym co mówi Nincada, chociaż ni w ząb go nie rozumiałem. Gdy pokemony zaczęły się śmiać ja również udałem, że zrozumiałem i zacząłem się śmiać. A trzeba było nie opuszczać lekcji pokemonowego. Jak już Nincada skończył swoje wywody wyciągnąłem safari ball i zapytałem go:
- Może chciałbyś ze mną podróżować i zwiedzać ten piękny świat poza safarii?

1) Genialnym posunięciem z twojej strony było wysunięcie propozycji o wspólnym poznawaniu świata. Nincada, jak wskazywał Pokedex, był bardzo ciekawskim stworzonkiem. Już to jedne zdanie sprawiło, że robak stał się chętny, aby do ciebie dołączyć.

Kolejny pokemon do kolekcji... Nie czekając ani chwili dotykam go delikatnie ballem. Tak jak w przypadku pochwycenia Sandila oczekuję na finalizujące pyknięcie balla i chowam go do plecaka. Następnie wstaję na równe nogi i udaję się w dalszą drogę. Jesteśmy już prawie w 1/3 wędrówki po tej strefie. Choć z drugiej strony można powiedzieć, że to dopiero 1/3. No ale nie zrażamy się tylko maszerujemy dalej.

2) Tak jak w przypadku Sandile'a, tak i tutaj nie musiałeś długo czekać na oficjalnie potwierdzenie pochwycenia robaka. Już po chwili kula kliknęła, a ty mogłeś cieszyć się ze schwytania Nincady.

Moja kolekcja pokemonów zaczyna się robić coraz bardziej pokaźna, ale to chyba dobrze. Tak czy inaczej w tym miejscu nic mnie raczej miłego nie spotka, więc trzeba ruszyć swoje zacne cztery litery i przemaszerować w inne miejsce. Tak więc idę sobie spokojnie dalej delektując się urokami tej strefy safari i uważając gdzie stawiam stopy.

3) Dalej szliście wzdłuż niebieskiej rzeczki. Jak na razie żaden korzeń nie czyhał na twoje życie, ale mimo to uważałeś na to, gdzie stawiasz kroki.

I chwała Bogu, że nic nie czyhało na moje życie. Choć to byłaby piękna śmierć... Umrzeć na polowaniu na pokemony. Zaraz, zaraz, czy ja powiedziałem piękna? No cóż, nie wracajmy do tego. W każdym razie nie zatrzymuję się lecz idę dalej. Rozglądam się uważnie w poszukiwaniu poke-stworków. Na pewno ich jeszcze wiele tutaj.

4) Szedłeś dalej. Jakby na złość, życie postanowiło ciebie wypróbować. Postawiłeś jeden nieostrożny krok i zaczepiłeś o silnie wyglądający korzeń. Zauważyłeś to dopiero po chwili, kiedy nie było już szansy na odwrót. Przed oczami przeleciało ci całe życie, wszystkie osoby, które spotkałem, oraz wesoła gromada twoich pokemonów. Myślałeś, że to koniec twoich dni. Wpatrywałeś się w korzeń, prawdopodobnego sprawcę twojej śmierci, kiedy... wyleciał on ziemi. Najwyraźniej musiał być słabo zaczepiony. Stałeś tak i wpatrywałeś się w swoją stopę.

Tyle wygrać... Takiego horroru nie powstydziłby się... Spielberg? Nie wiem kto tam jest mistrzem w tworzeniu horrorów, ale prawdę mówiąc dawka emocji lepsza niż na niejednym takim filmie z gatunków +18. I mam tu na myśli tylko i wyłącznie filmy, gdzie przelewa się krew hektolitrami i występują różnego rodzaju maszkarady. Oddycham ostatecznie z ulgą i idę dalej.

5) Powoli otrząsałeś się z horroru, który przeżyłeś i szedłeś wolnym krokiem dalej. Po chwili podszedł do ciebie Combusken. W łapce pokemona zauważyłeś jakąś kartkę. Combusken podał ci ją. Okazała się być to koperta, którą po chwili otworzyłeś. Na kartce wewnątrz koperty zauważyłeś przepięknie wykaligrafowany tekst:

Nie ma za co. Jakby co, polecam się na przyszłość. ~ MG

Los - a raczej MG - bywa czasem okrutny i człowiek nic z tym nie może zrobić. W takich sytuacjach trzeba zwyczajnie spiąć pośladki i udawać, że się nic nie stało. Od wydarzyło się to się wydarzyło, ale nie ma po co płakać nad rozlanym mlekiem. Dumając cały czas nad jedna i tą samą sytuacją nie spotkam przecież tylu wspaniałych pokemonów, które tu na mnie czekają.

6) Z tym pozytywnym przeświadczeniem ruszyłeś dalej. Spojrzałeś dalej, aby zobaczyć koniec doliny, którą aktualnie szedłeś, jednak mgła ci to utrudniała. Woda w rzece płynęła, wiatr wiał i nic się wokół ciebie specjalnego nie działo.