Gra Nahrwala

Wyszedłeś z laboratorium i ruszyłeś przed siebie w nieznanym nawet sobie kierunku. Po kilkudziesięciu krokach marszu przystałeś. Dopiero teraz do ciebie dotarło to, gdzie właśnie się znalazłeś. W ciągu kilkunastu minut dwa razy w tajemniczy sposób zmieniłeś swoje miejsce pobytu, a teraz stoisz w pełnym drzew i innej zieleni mieście. Do tego praktycznie przed chwilą dostałeś sprzęt potrzebny trenerowi pokemonów, które wyginęły dobre pół wieku temu. To nie było trochę dziwne. To było cholernie dziwne! Pojawienie się tajemniczej istoty, dwukrotna teleportacja a do tego podróż w czasie. Nawet nie warto było o tym nikomu mówić, bo od razu dostałbyś prywatny pokój wyściełany białymi materacami oraz śnieżnobiałą koszulkę z przypadkowo ciut za długimi rękawami. Tak właściwe to nawet nie wiedziałeś, co tak właściwie otrzymałeś w laboratorium. Przysiadłeś na ławce i zajrzałeś do plecaka. Znajdowało się w nim sześć identycznych, czerwono-białych kul, dwie fiolki wypełnione fioletowym płynem, spłaszczone czerwone urządzenie przypominające książkę oraz drugi płaski przyrząd w kolorze jasnopomarańczowym.

Emocje sięgnęły górę nad rozsądkiem, bo kto normalny widząc, że został przeniesiony w czasie zaczyna się cieszyć jak głupi i biegnie po pokemona, mówiąc, że za chwile chce rozpocząć swoją podróż. Chwilowo chłopak zapomniał o całym świecie, o innym życiu i skupił się na tym, co się dzieje teraz. Spojrzał do plecaka i wyjął czerwony przyrząd. To Pokedex, skarbnica wiedzy o pokemonach, kurde, dostałem Pokedex! Ale będzie im głupio jak im to pokaże, o jejku, mam Pokedex! Zamarł patrząc się wgłąb plecaka. Mam pokemona! Mam pokemona! Mam pokemona! Kto to, kto to?! Ręce uderzyły o dno plecaka przekopując się i zbierając wszystkie kule, naciskając wszystkie przyciski na nich, żeby wreszcie zobaczyć, kto jest jego partnerem.

Byłeś do reszty podekscytowany tym, że jakimś dziwnym trafem zostałeś przeniesiony w przeszłość, do świata, który interesował ciebie od zawsze. Powyciągałeś z plecaka wszystkie sześć kul i zacząłeś klikać znajdujące się na nich przyciski. Przy naciśnięciu ostatniego PokeBalla dopiero coś się stało. Kula otworzyła się i wyciekło z niej czerwone światło. Zachowywało się ono dosyć osobliwie. Najpierw wyglądało jak coś rozlanego na podłodze, żeby po chwili zacząć się formować niczym plastelina. Dopiero po chwili światło zniknęło, a zamiast niego ujrzałeś pokemona.
Był on dosyć wysoki i dobrze zbudowany. Jego białe futro sprawiało, że biła od niego jakiegoś rodzaju niewinność, która stała w kontraście z czymś na kształt sierpa, który wyrastał z głowy stworzenia.
- Ab, absol. - odezwał się do ciebie pokemon.

Chłopak nigdy nie widział jak wygląda pokemon wychodzący ze swojego "domku". Czerwone światło przyjmujące powoli kształt pokemona było interesujące, nigdy czegoś takiego nie widział, może na jakimś obrazku w książce, ale nie na żywo. Kiedy światło uformowało się wreszcie i zostało zastąpione materialnym bytem, Pokemonem, Johnny od razu wiedział co albo kto to jest.
- Absol! - wykrzyczał momentalnie nie panując nad swoimi odruchami.
Uczył się o nim kiedyś, zresztą nie tylko o nim, ale wiedział dużo. Typ mroczny, zazwyczaj jak się pojawiał to zwiastował jakieś niepowodzenie albo klęskę żywiołową, zwiastował ból i cierpienie dla ludzi w zwykłych wioskach, jak czarny kot, oby tylko jemu nie przysporzył problemów. Ręce powędrowały szybko do plecaka i koślawymi ruchami, wyrzucając prawie wszystko przy okazji, wyjął PokeDex i namierzył nim swojego towarzysza. Ciekawe, co on powie, nigdy nie miałem Pokedexu w ręce, nigdy nie widziałem go w akcji, nie mogę się doczekać! Z każdą chwilą przebytą w tym świecie jego podekscytowanie i szczęście rosło, jakby miał jakiś maksymalny poziom, to byłby chyba blisko. Mógłby siedzieć na ławce z Absolem wieki, ale trzeba było gdzieś wyruszyć, tylko gdzie on w ogóle był?

Gdy krzyknąłeś, część ludzi stojących niedaleko ciebie, odwróciła się w twoją stronę. Ich wzrok jeszcze przez pewien czas spoczywał na was, jednak bardziej prawdopodobne było, że większym zaskoczeniem było zobaczenie twojego pokemona, niż krzyczący dzieciak. Ty jednak nie zwracałeś na ludzi uwagi, byłem niesamowicie podekscytowany widokiem Absola. Nerwowo sięgnąłeś do plecaka i wyjąłeś z niego PokeDex. Skierowałeś urządzenie na stojącego przed tobą Absola. Po chwili na ekranie PokeDexu pojawił się skan stworka, a z głośnika usłyszałeś miły kobiecy głos.
Absol, Pokemon Nieszczęście. Absol ma możliwość przepowiadania nadchodzących naturalnych kataklizmów. Żyje on w surowym górskim środowisku. Pokémon bardzo rzadko schodzi z gór.

Absol stał cały czas przed tobą i patrzył się ci prosto w twarz. Z jego oczu biła pewnego rodzaju dostojność jak i odwaga. Absol podszedł bliżej ciebie i przymilił się do twojej nogi. Najwyraźniej wyczuł, że jesteś jego trenerem.