Gra Snovi

Dzień zapowiadał się bardzo dobrze, akurat stałeś w kuchni trzymając w ręce pokeballa ze swoim nowym pokemonem. Obudziły się w Tobie nadzieje na to, że odzyskasz te stracone. Rodzice byli z Ciebie dumni i musisz o tym wiedzieć. Gdy podniosłeś głowę matka czule pocałowała Cię w czoło i dała Ci plecak w którym znajdowały się nie tylko ubrania ale i przydatne rzeczy dla każdego trenera - PokeDex, PokeNav, 5.000$, 5x PokeBalls, 2x Potion.
Odwróciłeś się od swoich rodziców po czym po prostu wyszedłeś z domu, chęć odegrania się jak i odzyskania pokemonów była o wiele silniejsza. Przecież się z nimi zżyłeś.. byli dla Ciebie prawdziwymi przyjaciółmi. I tych przyjaciół masz zamiar teraz odzyskać. Gdy wyszedłeś zza drzwi promienie słoneczne uderzyły Cię prosto w twarz, wiatr delikatnie powiewał we Twoich włosach. Idealna pogoda na przygodę!
Ruszyłeś przed siebie dzielnie unosząc głowę do góry. Wiele osób, które mijałeś znały Cię i kiwały głowami w Twoim kierunku. Byłeś przecież kimś niezwykłym.. a każdy wiedział jaki spotkał Cię los. Może znajdzie się ktoś kto będzie chciał Ci pomóc odzyskać Twoich przyjaciół.
Czy w takich chwilach nie jest Ci brak Twojego przyjaciela?

Faktycznie, brak kogoś wyjątkowego obok mógł być bardzo deprymujący. Mógł męczyć, jak ważną rzeczą jest, by mieć w życiu kogoś, kto posłucha, kogoś kto zrozumie i będzie wiedział doskonale jak się czujesz, wcale o to nie pytając. Uścisnąłem mocniej Pokeball w ręce i przyspieszyłem. W środku siedzi mały Totodile, który pomoże mi ponownie zawojować świat, rozpocząć wszystko od nowa, od zera...czy na pewno od zera? Niektórych rzeczy nie da się ukraść, nie zniknęło doświadczenie i umiejętności, teraz tylko należy je wykorzystać. Ale moment? Przecież ja jeszcze niczego nie wiem kompanie... od razu gdy wyjdę za miasto wypuszczę go więc z pokeballa i przeskanuję, by mieć dokładny obraz na temat mojego stworka. Spoglądam regularnie do tyłu, by po raz ostatni- przynajmniej na razie- rzucić okiem na miasto, dom, ludzi...na otoczenie w którym spędziłem niemal całe dotychczasowe życie i z którym wiążą się wszystkie wspomnienia, zarówno te dobre, jak i te trochę gorsze...Czas zapoznać się z moim pokemonem.
Idę równym, pewnym krokiem, w stronę bramy, którą wyjdę ze Sowpoint.

Teraz wszystko miało być zupełnie inaczej. Jesteś ciekawy jakim okaże się Twój pokemon? Może będzie niesforny.. a może będzie posłuszny i waleczny. Tego niestety nie wie nikt. Czasami bywa tak, że pokemony są dziwaczne ale można uznać, że to oznacza oryginalność. Miałeś przed sobą cały świat, który ponownie stoi otworem. Kroczyłeś powoli przez miasteczko a ludzie oglądali się za Tobą. Niektórzy mieli więcej taktu i robili to po prostu dyskretnie. Lecz byli inni, którzy swoje oczy utkwiły w Tobie uważnie. Czułeś ich spojrzenia do momentu gdy opuściłeś miasto.
Nie czujesz się teraz wolny? Zero spojrzeń.. zero dziwacznych uśmieszków. Zostałeś Ty i Twój kompan, który nie może się doczekać swojego nowego właściciela. Nadszedł czas na to, żeby go poznać. Kogoś kto może okazać się dla Ciebie przyjacielem, albo po prostu zwykłym pokemonem, który ma Cię słuchać. Czasami bywa tak.. że dzieje się zupełnie inaczej niż byśmy przypuszczali. Los lubi płatać nam figle.. a im bardziej się staramy tym bardziej gorzka bywa nasza porażka.

-Czas się więc przekonać czy ten stworek będzie dla mnie taki, jak tego oczekuję. Marzyłem o tym, by spędzić resztę życia u jego boku. Pokemony nie służą tylko do walki, są moimi przyjaciółmi, bez względu na to, jaki będzie miał charakter zawsze będę go kochał i dbał o niego, a z pewnością on również się do mnie wtedy przekona. Zresztą, jeśli pokemon nie miałby być moim druhem, jak mógłby dobrze radzić sobie na polu bitwy? Walcząc dla kogoś, komu na nim nie zależy? Walcząc dla kogoś, kogo zwycięstwo nic go nie interesuje? To bezsensowne.-pomyślałem, po czym odpiąłem od paska Pokeball z Totodilem i uścisnąłem go mocno. Stanąłem i zszedłem na pobocze. Trzymając kulkę w dłoni ostatni raz zastanowiłem się, czy na pewno chcę się przekonać, kto czeka na mnie w środku...na pewno. Delikatnie nacisnąłem przycisk na biało- czerwonej piłce i skierowałem ją obok siebie z zapartym tchem obserwując, co wyłoni się ze środka.

Tak bardzo chciałeś się dowiedzieć z jakim pokemonem będziesz musiał żyć? Walczyć.. trenować go i spowodować, że stanie się najlepszym pokemonem w dziejach. Gdy Twój pokeball się otworzył przed Tobą stanął Twój nowy pokemon.
- Toto..!
Widocznie był bardzo zadowolony z tego, że został Twoim podopiecznym. Twój nowy kompan dzielnie wpatrywał się w Ciebie jakby chciał Ci dać znać, że wszystko będzie dobrze. Zapewne miał waleczne serce.. ale czy będzie miał dosyć sił? Byłeś zadowolony ze swojego nowego pokemona? Bo on widocznie był bardzo zadowolony z faktu, że może rozprostować nogi. Żaden pokemon nie lubi siedzenia w tamtym więzieniu o czym przecież doskonale wiesz.
Krokodyl co chwile zerkał w Twoją stronę oczekując reakcji swojego nowego właściciela. A jak nie będziesz go chciał? To wtedy co?

_____________________________________________
btw. zgłoś się po profesje, tutaj. I uzupełnij swój Dream Team ^^

Przecież to najcudowniejsze stworzenie na świecie- pomyślałem-
Tak bardzo brakuje mi moich dawnych podopiecznych, to bardzo przykre. Tęsknię za nimi. Brakuje mi ich...brakuje mi przyjaciół.
Kucnąłem i spojrzałem głęboko w oczy Totodile'a.
-Nie bój się przyjacielu. Przed nami wiele przygód. Razem dokonamy niesamowitych rzeczy. Nigdy Cię nie zostawię samego. Zawsze będę przy Tobie i mam nadzieję, że ty przy mnie również.- podałem mu rękę. W Totodilu jest coś niesamowitego, coś wyjątkowego. Ten zapał, ta radość z życia, uśmiech i szaleństwo. To kompan idealny, który- mam nadzieję- rozgoni stare demony i pozwoli mi na nowo uśmiechać się, tak jak on.
Wyjąłem z plecaka PokeDex i skierowałem go na pokemona, ciekawe czego dowiem się o nowym podopiecznym.

Pokemon wyczekiwał uważnie Twojej reakcji, bał się trochę, że zostanie odrzucony przez Ciebie dlatego z rosnącym napięciem czekał na to co ma się wydarzyć. Jakże jego mordka się rozjaśniła na dźwięk Twoich słów! Ah.. te iskierki w oczach, spojrzenie którym zwojuje cały świat.
- Totodile!
Pokemon podał Ci także swoją łapkę jakby na znak zgody. W końcu razem macie wojować światem, prawda? Gdy zeskanowałeś pokemona po kilku sekundach ukazał Ci się jego skan:
- Totodile, młody pokemon przypominający krokodyla. Mają one w zwyczaju gryzienia wszystkiego co widzą, w tym także i swoich trenerów.
W sumie.. nawet nie zauważyłeś jak Twój pokemon chwycił Cię za skrawek spodni i zaczął memlać wpatrując się uważnie w to co robisz. Będziesz musiał chyba trzymać wszelkie rzeczy od niego z daleka. Zanim zdążyłeś go skarcić czy cokolwiek dobiegł do Ciebie dźwięk jakby ktoś biegł w Twoją stronę.
- Ej Ty! Poczekaj!
Nieznajomy zatrzymał się nagle a Ty mogłeś się mu przyjrzeć, wyglądał mniej więcej tak. Stanął przed Tobą zipiąc, wyglądał na bardzo zmęczonego. Widocznie gonił Cię przez całe miasto i znalazł Cię aż tutaj.
- Myślałem, że mi uciekłeś!

-Kim jesteś?- spytałem zrywając się na równe nogi.- Coś się stało? Nie pamiętam Cię w ogóle- dodałem. Dlaczego jakiś nieznajomy goni mnie od razu po moim wyjściu z miasta? Czyżbym o czymś zapomniał? Czekając na odpowiedź niespodziewanego gościa zdejmuję Totodile'a z mojej ręki.
-Nie mam zamiaru na Ciebie krzyczeć, ale proszę, gryź coś innego. Ta ręka pozwala mi uwolnić Cię z Pokeballa, bez niej będzie ciężko- uśmiechnąłem się i pogłaskałem stworka. To naprawdę fantastyczna sprawa że przypadłem mu o gustu. Miło będzie mieć takiego kompana z dokładnie takim charakterem jak ten. Jestem przekonany że razem przeżyjemy masę przygód. Czyżby ta wywołana wizytą nieznajomego miała być już naszą pierwszą? W każdym razie trzeba być gotowym na wszystko. Czego on chce?

- Och.. no tak, nie przedstawiłem się. Jestem Fureya, ale mówią na mnie Furek. - rzekł chłopak po chwili, usiadł on spokojnie na ziemi, żeby sobie odpocząć. Twój pokemon w tym czasie lekko zawiedziony Twoimi słowami popatrzył z ciekawością na nieznajomego chłopaka. Ten wyciągnął z kieszeni bluzy kawałek karmy co zwabiło oczywiście Twojego podopiecznego do niego. Teraz łapczywie zapychał się karmą. - Może mnie nie kojarzysz ale jestem Twoim sąsiadem. Nie widywałeś mnie zbyt często bo całe dnie spędzałem w okolicznych lasach a do domu wracałem dopiero w nocy. W każdym razie usłyszałem jak rozmawiasz ze swoją babcią - no patrz.. podsłuchiwał Cię! - tzn.. podsłuchiwałem pod oknem. Postanowiłem ruszyć za Tobą. Dawno czekałem na to, aż coś zacznie się dziać w tym nudnym miasteczku.
Chłopak był wyraźnie podekscytowany tym, że będzie mógł ruszyć z Tobą.. o ile oczywiście mu na to pozwolisz. Będzie on przydatny czy nie za bardzo? Ponoć chodząca z niego encyklopedia. Totodile łapczywie zaczął go obwąchiwać, żeby dostać jeszcze kawałeczek karmy, posmakowała mu bardzo.
Blondyn przeniósł powoli spojrzenie na Twojego pokemona.
- Fajny ten Twój pokemon, mój praktycznie cały czas wiecznie śpi.. nie ma z niego żadnego pożytku
Zasmucił się on lekko.

-Nie mów tak, z każdego pokemona jest jakiś pożytek. Przede wszystkim jest on Twoim przyjacielem. Jeśli znajdziesz do niego odpowiednie podejście na pewno otworzy się i jeszcze zaskoczy nie raz tym, co potrafi.- poklepałem go po ramieniu i pogłaskałem Totodile'a.
Czy będzie mi potrzebny współtowarzysz? W prawdzie planowałem wyruszyć na tę wyprawę zupełnie sam. To takie nastrojowe...ciekawe, z drugą osobą jest już inaczej, to nie to samo. Chciałbym zdobywać świat samemu, ale ja już przeżyłem niejedną przygodę, walczyłem w wielu turniejach. Nie brakuje mi adrenaliny, a ten chłopak? Całe życie siedział w Snowpoint. Nie jest to co prawda ponure miasto, ale z pewnością nie obfituje też w wydarzenia dla trenerów. Może dać mu szansę, kto wie?
-Powiedz mi coś więcej o sobie. Czym się zajmujesz? Dlaczego chcesz wyruszyć w podróż? Czego ode mnie oczekujesz? No i przede wszystkim zaprezentuj mi proszę tego swojego " wiecznie śpiącego pokemona", bardzo jestem ciekaw tego stworka. Zwłaszcza jeśli miałbyś mi towarzyszyć w mojej dalszej podróży.- uśmiechnąłem się do niego i usiadłem na przeciwko, zerkając co chwilę z uśmiechem na Totodile'a.

- To chyba Ty nie widziałeś mojego! Zawsze mam przy sobie karmę bo lubi on bardzo jeść i jak nie je to śpi.. - chłopak widocznie nie był za bardzo zadowolony ze swojego pokemona. - No czasami też się łasi.. bo to kot.. a raczej coś podobnego do kota.
Blondyn odgarnął nerwowym ruchem głowy grzywkę z czoła po czym wstał otrzepując się. Wyciągnął on pokeballa z którego po chwili wyłonił się śpiący pokemon.
Jego futro delikatnie się iskrzyło.
- W każdym razie.. śpi biedaczek. Czasami go wypuszczam, żeby pobiegał czy powalczył ale on nie za bardzo chce. Leniwe to coś jest - wyrzekł po chwili milczenia. Twój Totodile powoli podszedł do kotowatego przyglądając się mu uważnie. Chłopak przykucnął przy swoim pokemonie głaszcząc go lekko po iskrzącej sierści.
- Jestem sierotą, Twoi sąsiedzi przygarnęli mnie gdy miałem 5 lat. Ogólnie to nie zajmowałem się niczym ciekawym, znikałem wcześnie rano z domu i włóczyłem się po okolicznych lasach. Tego tutaj - wskazał na Shinx'a -  znalazłem w lesie zaplątanego w jakąś sieć. Od tamtego czasu staliśmy się kompanami.
Blondyn ponownie skierował swoje spojrzenie na Ciebie.
- Czasami Cię śledziłem, intrygowałeś mnie w pewien sposób. No i nie opuściłem, żadnej Twojej walki.

_______________________________
Jak możesz notuj w KP kogo spotkałeś i co o nim wiesz, bo ja na sklerozę cierpię niestety.

Postaram się pamiętać ;)
--------------------------------------

-Nie mogę uwierzyć, że tak cudowny pokemon nie ma ochoty do walki i wciąż śpi- powiedziałem spoglądając na Shinxa, po czym wyjąłem PokeDex i nakierowałem urządzenie na stworka, by go przeskanować. Może dowiem się czegoś ciekawego, co pomoże mi zrozumieć pokemona mojego nowego przyjaciela.
-Jeśli chodzi o naszą wyprawę, nie widzę przeszkód, byśmy podróżowali we dwóch, zawsze to raźniej, mam nadzieję że się dogadamy i pomożesz mi osiągnąć mój cel, a ja pomogę Tobie przeżyć fantastyczną przygodę.- uśmiechnąłem się do Furka.
-Co ty na to Totodile? Chyba nie będą nam przeszkadzać?- zaśmiałem się i pogłaskałem pokemona. Zrobiłem to w formie żartu, jednak faktycznie bardzo chciałem poznać opinię pokemona na temat mojego nowego kompana i wspólnej podróży z nim i jego pokemonem. Nie chciałbym by mój stworek poczuł się nieswojo, jednak jego natura raczej nie wskazuje na to, by krępował się w obecności obcych...zresztą, jakich obcych? To mój sąsiad!

- On jest już po prostu taki, z nim nie da się już nic niestety zrobić - chłopak nieznacznie wzruszył ramionami a Ty w tym czasie zeskanowałeś pokemona chłopaka.
- Shinx, pokemon kot. Kiedy Shinx wyczuje zagrożenie, sprawia, że jego futro zaczyna oślepiająco jasno świecić.
Pokemon wydawał się być spokojny, tylko czasami na jego sierści pokazywało się parę iskierek, które wesoło tańczyły po ciele pokemona. Było widać, że Fureya to ani trochę nie ruszało. Twój pokemon był zafascynowany tym kotem i nawet odważył się dość blisko niego podejść, lecz Shinx nie przejmował się tym za bardzo. Otworzył zaspane ślepia i zamruczał cicho w stronę krokodyla. Przyjazne zwierżatko.
Blondyn spojrzał na Ciebie.
- To gdzie ruszamy?
Wydawał się być bardzo podekscytowany podróżą.

-Heh, no właśnie tak się składa że nie mam pojęcia...-zacząłem niemrawo, wiedziałem jaki jest mój cel, ale podróż nie była w żaden sposób zaplanowana. Nie miałem pojęcia gdzie chcę wyruszyć.
-Nie masz może przy sobie mapy?- spytałem, sam również zacząłem przeszukiwać plecak.
-Jeśli nie mamy mapy to idziemy po prostu przed siebie, na pewno sporo nas czeka, spotkamy niejednego trenera i niejednego pokemona-rzuciłem by uspokoić kolegę. Rozejrzałem się dookoła szukając wzrokiem Totodile'a i Shinx'a. Słodziaki. Na pewno będziemy z nimi mieli mnóstwo ubawu przez najbliższe miesiące, a może nawet i lata. Jestem niereformowalny. Jeśli nie wziąłem ze sobą mapy to znaczy że po prostu nie umiem przygotować się do drogi i kropka. Co by mnie czekało bez mapy? Ale do domu nie zamierzam wracać, nie chce mi się. Kupię ją w najbliższym mieście.
Taka niezaplanowana podróż też może okazać się całkiem ciekawą formą.

Blondyn wstał otrzepując spodnie po czym zaczął szukać po kieszeniach czegoś co można było nazwać mapą.
- Niestety nie mam - nieznacznie wzruszył ramionami przekrzywiając lekko głowę na bok. Wyciągnął pustego pokeballa, którego skierował w stronę swojego pokemona. - Shinx, wracaj - po chwili pokemon bezpiecznie spał w cieplutkim małym więzieniu.
- W sumie mnie pasuje pójście przed siebie, ważne są dla mnie przygody i tylko to się liczy! - blondyn był bardzo podekscytowany myślą, że czekają na nich dzikie pokemony, które aż proszą się o to, żeby je złapać. Dlatego bez wahania ruszyliście naprzód.. przed siebie. Po co Wam mapa? Sami możecie odkryć to co jest wokół Was, przecież tutaj było przepięknie.. Nawet zaczął powoli padać śnieg, białe płatki krążyły wokół Was w szalonym tańcu. Totodile dreptał za Wami na krótkich nóżkach podskakując raz po raz radośnie.
Co takiego mogło się tutaj stać?
Nagle usłyszeliście pierw szum skrzydeł, nad Waszymi głowami pojawiła się spora chmara jakiś ptaków przysłaniając świecące lekko słońce. Mogliście zauważyć, że leciały one w zwartym kluczu, było to nawet piękne widowisko.. gdyby Waszej uwagi nie odwrócił pisk, który dochodził z prawej strony. Na jednej z gałęzi drzew siedział taki sam ptak, który próbował wzbić się w powietrze. Niestety, jego skrzydło wykrzywione trochę pod dziwnym kątem nie pozwalało mu na to. Dlatego ptaszyna po prostu runęła na ziemię a dokładniej mówiąc prosto w warstwę śniegu.

Podbiegłem szybko i odgarnąłem rękami śnieg pod którym leżał pokemon, po czym podniosłem go.
-Chodźcie, zobaczcie co znalazłem.- zawołałem Furka i Totodile'a, po czym wyciągnąłem mój PokeDex i przeskanowałem pokemona. Czekałem co powie mi na jego temat przenośny komputer.
Hmmm, skoro ten stworek nie jest zdolny do lotu to chyba trzeba będzie go przetransportować do Centrum Pokemon. Może tam ktoś będzie w stanie udzielić mu wymaganej pomocy. Tylko czy pokemon pozwoli się tam przetransportować?- pomyślałem, po czym sięgnąłem do paska po wolny Pokeball.
Muszę złapać tego pokemona do Balla, w przeciwnym razie będzie mi go trudno przetransportować, zmarznie i będzie jeszcze słabszy.- wydedukowałem, po czym spróbowałem pochwycić pokemona, jeżeli nie pozwoli sobie pomóc, nie pozostawi nam innego wyjścia, niż pokonanie go i złapanie, przecież nie zostawię go tutaj samego, na pastwę losu, na łasce innych, dzikich pokemonów.
-A ty co myślisz o tym stworku?- zapytałem kolegę.

Twoim oczom ukazał się skan leżącego w śniegu pokemona:
- Starly, pokemon ptak. Choć wygląda na słabego, posiada niezwykle silne skrzydła, którymi może trzepotać z dużą siłą.
Rzuciłeś pustym pokeballem w pokemona, przez chwilę nawet mogło się wydawać, że pokemon da Ci się schwytać lecz rozbłysło światło a niezadowolony ptak zaczął uderzać skrzydłami. Jedno skrzydło oczywiście prezentowało się idealnie, drugie natomiast wykrzywione pod dziwnym kątem wyglądało trochę dziwacznie. Ptak stracił równowagę i zarył dziobem ponownie w śnieg.
- On chyba nie chce do pokeballa.. to co, będziesz z nim walczył? - Fureya spojrzał na Ciebie spod blond grzywki, jego oczy lekko iskrzyły. Bardzo on lubił pojedynki więc nic dziwnego, że na myśl o walce aż mu się robiło mokro w.. dobra nieważne.
Twój krokodyl patrzył raz na Ciebie a raz na biednego ptaka.

Spoko, nigdy nie miałem takiej gry (z wprowadzaniem), nigdzie nie było to napisane- ani w regulaminie PBF, ani u Ciebie w żadnym temacie, więc miałem prawo nie wiedzieć :/ Mam nadzieję że dalej pójdzie już wszystko ok :)
------
-Nie mamy wyjścia, jeśli tego nie zrobię, pokemon zdechnie tu na mrozie z głodu i z zimna...- powiedziałem do Furka. Nie byłem do końca zdecydowany czy chcę walczyć z i tak już rannym pokemonem, ale z drugiej strony bardzo kochałem te stworki. Nie miałbym serca zostawić jej tu samej, a jak już miałem okazję zaobserwować- Starly nie chciała ze mną iść po dobroci.
-Totodile, leć.- krzyknąłem i wypuściłem stworka z Pokeballa.
-Totodile, musimy pokonać Starly, jest ranna, nie może tu zostać. Postaraj się jej nie skrzywdzić. Co do samej walki- na pewno sobie poradzisz.
-Rozpocznij od Scratch, po czym odskocz od naszego przeciwnika. Nie powinien Cię zaatakować z powietrza z uwagi na uszkodzone skrzydło. Szybko przypuść atak Water Gun'em, po czym wykonaj Leer, by trochę obniżyć obronę rywala. Po wykonaniu tego ruchu zaatakuj Rage. Zaczekaj chwilę na ruch przeciwnika i ponownie skontruj Rage. Znów odskocz. Nie daj się trafić Starly. Teraz przejdźmy do innego ruchu. Zaatakuj z bezpiecznej odległości Ice Beam'em. Jeżeli Starly spróbuje uniknąć Twojego ruchu, powtarzaj go do momentu aż trafisz. Spróbuj obiec Starly. Skoro jest ranna, nie będzie w stanie Cię celnie zaatakować, ani uciec. Biegnąc dookoła przeciwnika, atakuj Water Gun'ami. Następnie zatrzymaj się na chwilę i przypuść na mokrą Starly atak Ice Beam'em. Ponownie zaatakuj Rage. Cały czas kontroluj przebieg walki, nie możesz zdekoncentrować się ani na chwilę, zależy nam na tym, by nie stracić zbyt wielu sił podczas pojedynku. Staraj się przypuszczać ataki szybko i odskakiwać, a przy próbach rekontry Starly odskakuj, lub w ostateczności kontruj natychmiast Rage, by i Twoja przeciwniczka nie obyła się bez strat. Gdy nadarzy się ku temu okazja, wykonuj Ice Beam z odpowiedniej odległości, atak jest bardzo skuteczny w walce z latającym pokemonem, a ty nie narazisz się na kontakt z rywalem i dodatkowe obrażenia. Tą część walki skończ mocnym Scratch!- krzyknąłem do pokemona.

Ptaszek dzielnie próbował także walczyć, mimo złamanego skrzydła radził sobie nawet nieźle. Lecz wiadomo, że ranny pokemon to trochę zbyt słaby pokemon, żeby pokonać przeciwnika. Dlatego po jakże ekscytującej walce, której Furek przypatrywał się niczym zaczarowany Twój krokodyl pokonał biednego ptaszka, który padł wyczerpany na śnieg. Teraz była Twoja jedyna szansa, żeby go złapać i bezpiecznie zanieść do jakiegoś centrum pokemon albo coś w tym stylu.. tylko.. gdzie się udać? Do miasteczka już raczej nie wrócisz, więc chyba będziesz musiał iść naprzód.

exp:

Zanim zdążyłeś coś zrobić usłyszałeś kroki. W Waszym kierunku szła jakaś młoda i nawet ładna kobieta o długich rudych włosach i zielonych świecących oczach.
- Hey? Co Wy tutaj robicie? Męczycie te biedne ptaki?
Widocznie nie była zadowolona, że Was widzi. Za nią dumnie kroczył jej pokemon z uniesionym wysoko ogonem.

A exp ten z profesji dla trenera i za typ tygodnia mogę sobie też dopisać, czy to tyle?
I respekt za taką walką i sp. limit też się dostaje, czy pok był zbyt wymęczony? Pytam, bo wiem że masz mało czasu i łatwo zapomnieć, a i tu się sporo pozmieniało więc sam jeszcze powoli ogarniam kiedy za co jest respekt i exp, a za co nie.
------------------------------------
Z początku nie zwróciłem uwagi na kobietę, wiedziałem co robię, działałem. Przecież zaraz jej wszystko wytłumaczę, najpierw to, co ważne.
Wyciągnąłem czym prędzej PokeBall z plecaka i delikatnie przyłożyłem do pokonanego stworka, czekając na to, co się stanie. Mam nadzieję, że nie będzie więcej problemów i bezpiecznie przetransportuję pokemona do centrum pokemon. Dopiero gdy zakończy się cała moja "zabawa" ze Starly odwracam się w stronę nieznajomej i Furka.
-Nikt tu nie męczy pokemonów, wręcz przeciwnie. Spotkaliśmy Starly ze złamanym skrzydłem, zrobiło mi się jej żal i chciałem przetransportować ją do PC, żeby tam zajęła się nią siostra Joy. Mimo obrażeń jednak nie pozwoliła się schwytać i dla jej dobra musiałem stoczyć z nią walkę. Chyba rozumiesz? Myślę, że na moim miejscu zrobiłabyś to samo.- odezwałem się do nieznajomej mierząc ją wzrokiem.
-Nie było ciężko przyjacielu, ale myślę, że następne pojedynki z lepiej dysponowanymi przeciwnikami będą jeszcze ciekawsze.- powiedziałem do Furka w międzyczasie, czekając na odpowiedź kobiety, po czym schyliłem się do Totodile'a i pogłaskałem go.
-Dziękuję Ci, walka była świetna, oby więcej tak dobrych pojedynków w Twoim wykonaniu- uśmiechałem się do stworka.
Zwróciłem też uwagę na pokemona idącego obok nowo poznanej osoby...
-Ciekawe czy PokeDex powie mi o tym gatunku coś ciekawego- pomyślałem, następnie wyciągnąłem przenośny komputerek i nakierowałem go na stworka, by dowiedzieć się czegoś na jego temat.

easy.


Kobieta skrzyżowała ręce na piersi patrząc uważnie w Waszym kierunku. Po Twoich słowach jej twarz wyraźnie złagodniała a ona powoli podeszła do Was.
- Och.. biedny, zapewne nie mógł odlecieć z resztą i musiał się tutaj męczyć. Zajmuje się biednymi pokemonami i mój dom jest niedaleko, jak chcecie to Was zaprowadzę tam i zobaczymy co z tym biednym pokemonem - dziewczyna uśmiechnęła się do Was promiennie. To chyba jest jak najbardziej sprzyjająca okoliczność bo zerwał się nagle zimny wiatr, który targał Waszymi ubraniami. Ubraliście się ciepło?
Furek przeniósł spojrzenie z kobiety na jej pokemona widocznie także nim zaciekawiony. Majestatyczny kot usiadł powoli na podłożu i wbił swoje żółte ślepia w Twój pokedex.
- Persian, pokemon kot, ewolucja pokemona Meowth. Jest to bardzo wytrwały pokemon i dobry myśliwy.


- To co? Idziecie ze mną? Zaczyna się robić zimno, dam Wam jakieś ciepłe i świeże ubrania i zrobię gorącej herbaty. Przy okazji poznacie też moje inne pokemony, które wyleczyłam podczas mojego pobytu tutaj.
Wyrzekła po chwili uśmiechając się przymilnie do Was po czym odwróciła się i powoli ruszyła przed siebie tak, żebyście mogli ją łatwo dogonić. Persian ruszył za nią machając ogonem leniwie na boki.
Furek spojrzał w Twoją stronę.