Safari Mhroka

Po dosyć długiej i męczącej po Wietrznym Lesie miałem okazję udać się do odmiennej od tamtego miejsca Strefy Safari. Nazwa "Mgliste Wzgórza" w sposób idealny opisywała to miejsce. Wszędobylska mgła była dosyć uciążliwa, jednak ja miałem nadzieję, że nie będzie ona wielką przeszkodą w planowanej przeze mnie wędrówce.
- To co Kaze, ruszamy? - odparłem do swojego towarzysza i postawiłem pierwsze kroki w strefie.

2. Stawiałeś pierwsze kroki ledwo widząc swoje buty. Na szczęście nie było najgorzej, przynajmniej widziałeś mniej więcej podłoże. Twój ptaszek rozglądał się dookoła w poszukiwaniu czegokolwiek, jednak niezbyt mu to szło. Chmura, która zawisła tuż nad ziemią zbyt mu w tym przeszkadzała.

Póki co miałem nawet trudności z zauważeniem czubków swoich butów, jednak liczyłem na to, że pogoda nieco się poprawi. Póki co albo mogłem stać w miejscu, czekając, aż pokemony same do mnie przyjdą, albo brodzić niczym dziecko we mgle. Po szybkim wymienieniu sobie w głowie za i przeciw każdej z decyzji, postanowiłem zdecydować się na opcję numer dwa.

3. Nagle coś ci przebiegło po bucie. Niewątpliwie, było to coś bardzo szybkiego i niezbyt ciężkiego, przynajmniej jak na pokemona. Rozmazany kontur zniknął ci z oczu aby po chwili znów się pojawić. Teraz miałeś 99% pewności, że widzisz pewnego pokemona.

Uśmiechnąłem się na widok fioletowego szczurka, bo był mi on dosyć znany. Widziałem go u boku początkujących trenerów, gdy jeszcze mieszkałem w Violet City. Niestety pamięć jest zawodna i wyleciała mi z głowy nazwa tego stworka.
- Witaj malutki. Jak się masz? - zagaiłem do myszki, przykucnąwszy przy niej.

4. Mysz zdała sobie sprawę z tego, że została wyśledzona przez ciebie i twojego ptaka. Pidgey wydał cichy dźwięk, który chyba miał zachęcić mysz, do dłuższego pozostania na miejscu. W końcu, fioletowy pokemon podbiegł do ciebie i zaczął cię obwąchiwać. W końcu, w tym otoczeniu lepiej polegać na nosie niż oczach.

Pogłaskałem mysz po jej niewielkiej główce. Wydawała się być ona przyjaźnie nastawiona zarówno do mnie jak i Pidgeya, w końcu nie zaatakowała nas.. Wyjąłem z kieszeni kurtki PokeDex, żeby móc zeskanować fioletową mysz.

5. Szczurek dał się pogłaskać i co więcej, podobało mu się to. Pokemon przewrócił się na brzuszek, żebyś i tam go pogłaskał jak jakiś mały piesek podczas gdy ty wyciągnąłeś pokedex. Urządzenie zeskanowało pokemona i dało ci garść informacji na jego temat.

Głaskałem dalej szczurka po brzuszku. Skoro mu się to podobało, to czemu miałbym przestawać? Trzymając PokeDex w przeciwnej dłoni, spojrzałem na skan stworka.
- Więc nazywasz się Rattata? - powiedziałem na głos.
Szczurek wyglądał na całkiem silnego pokemona, do tego był całkiem uroczy.
- Rattata, a może chciałbyś do mnie dołączyć? - zaproponowałem Rattacie.

6. Na twoje słowa pokemon obrócił się i stanął na równe nogi. Zrobił minę z serii "zastanawiam się" aby w końcu, po długich sekundach rozmyślań przystać na twą propozycję. Rattata skinął głową na znak, że pójdzie z tobą i zawołał coś radośnie po swojemu.

- To wspaniale. - powiedziałem ucieszony, po czym wyjąłem z plecaka jedną z kul, które dostałem przy wejściu. - Teraz ciebie nią dotknę. Możesz poczuć.. się trochę dziwnie, ale to po chwili minie. - wyjaśniłem szczurkowi proces, który za chwilę miał nastąpić. - Jak tylko się zadomowisz w kuli, to od razu ciebie wypuszczę, żebyś mógł nam pomóc w poszukiwaniach.
Czekam na charakterystyczne piknięcie, oznaczające złapanie pokemona. Gdy tylko tak się stanie, przyzywam Rattatę.
- Zatem możemy iść dalej. - powiedziałem do niego z uśmiechem.
Wstałem na równe nogi i rozejrzałem się wokół. Liczyłem na to, że może uda mi się ujrzeć coś wśród wszędobylskiej mgły. Jeśli jednak to nic nie da, ruszam dalej. Oczywiście uważam na stawiane przez siebie kroki. Nie chciałbym wpaść przez przypadek do jakiejś dziury, z której nie będę mógł się wydostać.

7. Stuknąłeś pokemona kulą, a ten zniknął w czerwonej poświacie. Safariball zaczął się huśtać z boku na bok, aby zaraz po tym wydać głośne, charakterystyczne "DING". Oficjalnie stałeś się trenerem małego szczurka, a gdy tylko chciałeś go wypuścić... nie zdążyłeś. Fioletowy mysz sam wyrwał się z kuli i zaraz po tym podskoczył szczęśliwy, że znów jest na zewnątrz.
Od razu udaliście się w poszukiwania kolejnego pokemona, którego mógłbyś złapać. Na twoje szczęście, nieumyślnie wdrapałeś się na jakieś wzgórze wystające swym szczytem ponad kołderkę z mgły.

Widok, który roztaczał się ze wzgórze był piękny. Mgła wyglądała niczym może, a wzniesienie, na które się wdrapałem, niczym samotna wyspa.
- Piękny widok, prawda? - spytałem się obu stworków.
Rozglądam się najpierw po wzgórzu, czy aby tutaj nie ma żadnych pokemonów. Znalezienie ich tutaj byłoby o wiele przyjemniejsze, niż dalsze brodzenie we mgle.

8. No i gitara, miałeś teraz czas, żeby rozejrzeć się dookoła. Na twoje nieszczęście, na tym właśnie wzgórzu nie było nic ciekawego, poza tym, że widziałeś kolejną "samotną wyspę" oddaloną o jakieś sto metrów od tej w linii prostej na zachód. Stąd było tam nawet widać, że coś siedzi na szczycie.

- Cel, tamto wzgórze! - oznajmiłem towarzyszom, wskazując na wzgórze położone kilkadziesiąt metrów od nas.
Perspektywa zdobycia kolejnego pokemona przyświecała nawet to, że znowu będę musiał wejść wśród gęstą mgłę. Przed zejściem ze wzgórza mówię Pidgeyowi, żeby usiadł na moim ramieniu, zaś Rattacie żeby się zbyt nie oddalał.

9. Smutno byłoby, jakby pokemony się zgubiły co nie? Ale że mam dobry nastrój, to na razie nic takiego się nie zdarzy. Ruszyłeś powoli, acz stanowczo na miejsce spotkania z... dam, dam, dadadadam... przeznaczeniem! Wdrapałeś się na pagórek i w końcu dostrzegłeś pokemona.

Dziękując w myślach bytowi, który pilnował mnie w tej Strefie, ruszyłem dalej. Po kilkunastu chwilach dotarłem na kolejne wzgórze, a tam spotkałem kolejnego pokemona. Tym razem był to biało-szary robak. Postanowiłem zacząć od zeskanowania stworka, aby w zależności od natury pokemona móc obmyślić plan, jak go zdobyć.

10. Nincada siedziała sobie nie zważając na nic i ciągnęła za jakiś korzeń. Po krótkich oględzinach mogłeś ocenić, że to była część rośliny należąca do jedynego drzewa rosnącego w tym miejscu. W czasie, gdy ty oglądałeś sobie okolicę pokedex przygotował dla ciebie garść informacji o robaku.

O ile z Rattatą poszło dosyć łatwo, o tyle wiedziałem, że z przekonaniem Nincady, żeby poszła ze mną, mogą być większe kłopoty.
- Cześć Nincada. - przywitałem się ze stworkiem.

11. Stworek olał cię totalnie i ciągnął swój korzeń dalej. Nie wiadomo właściwie po co to robił, ani nawet jak długo. W każdym razie Nincada nie miała zamiaru rozpraszać się spoglądając choćby na ciebie, podczas gdy ten korzeń siedział w ziemi i za nic w świecie nie chciał wyjść!

Przypatrywałem się Nincadzie, który cały czas ciągnął za ten korzonek. Czemu ciągnął akurat go? Czemu, widząc, że wyciągnięcie z ziemi jest niesamowicie trudne, nie dał sobie spokój? Mógłbym tak dalej zastanawiać się nad znaczeniem tego korzonka we wszechświecie, jednak nie mogłem patrzeć na biednego Nincadę.
- Może pomogę ci z tym korzonkiem? - zaproponowałem robakowi swoją pomoc.

1. Pokemon spojrzał na ciebie z miną, którą można pięknie zatytuować "takiś mądry sam spróbuj". Chwilę się wahał aby w końcu się cofnąć. Próbuj szczęścia w tym jakże trudnym boju z korzonkiem.

Podszedłem bliżej korzonka, chwyciłem je mocno i zacząłem ciągnąć. Nie wątpiłem w siłę Nincady, jednak stworek już dosyć długo bawił się z tym korzeniem. Gdyby jednak próba wyrwania go nie wyszła, czego nie wykluczam, proszę o pomoc Pidgeya i Rattatę.

2. Ciągnęliście ze wszystkich sił, a korzeń nijak nie chciał ustąpić. Ta podziemna część rośliny tylko wyszła nieco spod ziemi aby w końcu ukazać wam swoją prawdziwą potęgę. Gdy tylko spod ziemi wyszła jego większa część dostrzegliście, że w rzeczywistości ma z osiem centymetrów obwodu. Nic dziwnego, że nie szło go po prostu wyrwać i dalej nie chce się poddać. W każdym razie Nincada zrobiła rozbawioną minę, gdy widziała jak bardzo wam nie idzie.