KP Kiary

Zafascynowany Pokemonami **Napisanych** : 92 **Dołączył** : 24/06/2016

KP Kiary Images?q=tbn:ANd9GcQHuMb9ymPm6vu8sAoZZNvNH7quFMwMBNTMCYp8MrgC7zCGL4pD

Imię: Kiara
Nazwisko: Carver
Pseudonim: Ki, Kija
Profesja: Trenerka
Respekt: Lv. 1 (0/500)
MG: Niebianin
Charakter: (W przyszłości przewidywane rozbudowanie) Niegdyś wiecznie uśmiechnięta i radosna osoba, po tragedii drastycznie się zmieniła. Stała się cicha, markotna. Mało mówi i przez większość czasu milczy. Uszczęśliwiają ją pokemony, przebywanie z nimi i ich trenowanie. Dalej działa impulsywnie pod wpływem emocji, przez co często może wpadać w tarapaty. Pragnie odkryć tajemnicę ataku na jej miasto i to ją napędza do działania. Starta rodziny zostawiła głębokie piętno, przez co zraża do siebie ludzi by znów nie cierpieć po stracie.
Historia: Kiara żyła w małym miasteczku pełnym życia. Dzieciństwo miała wspaniałe, kochająca rodzina, przyjaciele na zawsze. Nic dodać nic ująć. Aż pewnego dnia wszystko się zmieniło.
Lato, dzień zapowiadał się cudownie. Słońce świeciło, dzieciaki ganiały się z pokemonami. Kiara siedziała przed domkiem obserwując okolice, gdy nagle jakieś wielkie pokemony przysłoniły niebo. Spojrzała w górę, pokemony dziwnie się zachowywały, krążyły po niebie jak by na coś czekając. Wszelkie odgłosy ucichły. Nagle pokemony zaczęły atakować ludzi, niszcząc wszystko. Ojciec Kiary kazał jej się ukryć w piwnicy, nie posłuchała go. Nie chciała się ukrywać jak jakiś pies. Widziała jak wiele ludzi próbuje odeprzeć atak wraz ze swoimi pokemonami. Wrogie istoty miały na sobie zbroje, co było dość dziwne. W pewnym momencie coś śmignęło jaj przed nosem, dostrzegła na zbroi stwora czerwonego Hydreigona w czarnej obwódce. Po tym straciła przytomność.
Obudziła się cała obolała. Podniosła się z trudem i rozejrzała. Widok ją przeraził. Z niegdyś pięknego miasta zostały tylko ruiny. Ruszyła w stronę gdzie niegdyś stał jej dom. Matka nie żyła, ojciec ledwo. "W piwnicy powinnaś znaleźć kilka przydatnych rzeczy. Weź je i odejdź jak najdalej stąd. I zacznij żyć na nowo." - Zdążył jej tylko powiedzieć. Kiara wypełniła ostatnią wolę ojca. W ledwo ocalałej piwnicy znalazła rzeczy które mogły jej pomóc, między innymi pieniądze. Usiadła na jednym z większych kawałków gruzu i ukryła twarz w dłoniach. Wtem usłyszała ciche "Ax?". Podniosła wzrok i spojrzała na stworka przed nią. Z Pokedex'u dowiedziała się, że to Axew, i to shiny. "Chcesz do mnie dołączyć?'' - spytała go nie pewnie. Pokemon wskoczył jej na kolana i uśmiechnął się. Tak oto zdobyła swojego pierwszego towarzysza. Gdy pokemon wyskoczył z balla, zaczął ciągnąć ją za nogawkę. "Mamy iść dalej?''- zapytała pokemona z uśmiechem. Stworek przytaknął. Ruszyli więc dalej. Kiarę rozbawiło zachowanie stworka, był taki mały a taki zawzięty.
Kiedy tak szli, dziewczyna dostrzegła innych ocalałych, byli tak samo zagubieni jak ona.
W pewnym momencie podbiegł do nich mały pokemon i usłyszeli jak jakaś dziewczyna biegnie za nim. "Przepraszam za zachowanie mojego Wynauta, jest strasznym łobuzem."- pospieszyła z wyjaśnieniem. "A tak w ogóle jestem Sara."- przedstawiła się. "A ja Kiara."- odparła nie chętnie. Dwie dziewczyny i ich małe stworki ruszyły dalej. Sara była tu przejazdem, ale zaniepokoiło ją to. Wspólnie postanowiły rozwikłać tajemnice.