[+18] Życie pełne wyzwań nieustępliwego Samuela Rosha

Nad najbardziej wysuniętym na północny-zachód miasteczkiem Falikrk powoli zapadał zmierzch. Grzeczne dzieci poszły już spać śniąc o odznakach i czołowym miejscu w lidze tej krainy, ale do życia budziła się inna strona miasta, ta nieznana podróżnym, ta, do której istnienia nie przyznają się lokalni mieszkańcy, którzy dla własnego bezpieczeństwa zamykają w nocy drzwi i okna. To była ta pora dnia, gdy światła uliczne rzucały długie cienie na ściany budynków, przedstawiając tak groteskowy teatr cieni w ich naturalnym środowisku zbrodni i strachu. Grzechu. Cienie w tym i w innych miastach przedstawiały wszystko, czego ludzie żyjący za dnia nie chcieliby nigdy w życiu zobaczyć - płatnych zabójców, głodne Pokemony pożerające swoich trenerów, napaści, a nawet gwałty. To tutaj Samuel obecnie przebywał wraz ze swoim nowym towarzyszem, który jednak nie był, jak dla większości dzieci, przyjacielem - nie, to za dużo powiedziane. Wraz z Pokemonem Staruszek "nabył" jeszcze kilka dziwnych przedmiotów będących zapewne dość cennymi dla trenerów i zwykłymi zabawkami dla weteranów wojennych... No i w ręce Samuela trafił Magmarizer, który może mu się kiedyś przydać, lub przynajmniej można go sprzedać.
Miasto dnia umarło, miasto nocy narodziło się.
W karczmie na obrzeżach Falikrk toczyły się rozmowy, walki, kłótnie, bójki - oczywiście lał się też alkohol, a gdzieś z kąta dobiegało ciche pojękiwanie. Weteran wojenny siedział przy barze, gdy nagle obok niego pojawił się odziany w czerń jegomość, a przed Samuelem - szklanka drogiej Whisky, jakby zaproszenie do rozmowy.

Na horyzoncie pojawiła się enigmatyczna postać, a pod nosem starca zamajaczyła szklanka z bursztynowym trunkiem. Samuel spojrzał na whisky, czując jej delikatną, bogatą woń. Pachniała złotem. A także juchą, gównem i łzami.

„Eh... znowu patrzę w przyszłość” – mruknął w myślach, chwytając trunek  i odwracając się lekko w stronę mężczyzny, którego zlustrował zmęczonym, acz bystrym spojrzeniem.
- Do dna – rzekł kiwając na pozdrowienie głową, po czym uniósł w toaście szklankę i wychylił ją, sążnym łykiem opróżniając szkło. Nie bał się o truciznę. Nikt nie marnowałby garści złota na tak drogi trunek, aby ograbić starucha z dziesiątej tego. Chyba, że ta osoba go kiedyś spotkała. Albo on spotkał niegdyś jej rodzinę. „Muszę wytrenować tę małą ścierkę, aby broniła mnie, gdy zmorzy mnie trucizna… sen… no i wódka też. ”
Siwowłosy nie odezwał się więcej, jedynie kaszlnął cicho, odstawiając głośno szklankę na stół. W końcu, rozparł się na krześle, czekając na to co jego towarzysz ma do powiedzenia. Miał ochotę szybko to zakończyć; nie jego wiek był na długie rozmowy przy trunkach i wracanie nad ranem do łóżka, bez sakiewki, butów, ewentualnie w ogóle nago. Mimo to, musiał być zdystansowany.

"Chyba bardzo mu zależy jeśli targa ze sobą tak drogocenny płyn" - rzekł do siebie w myślach- "Wątpię bowiem, aby taki nektar podawali w tego typu budzie." - przez chwilę miał ochotę się uśmiechnąć - "Czyli może jednak trucizna?"


Dzięki za przyjęcie. ; )
Mam jeszcze pytanie: masz jakieś obiekcje do ekwipunku startowego, który zawarłem w karcie postaci?  

//żadnych zastrzeżeń!

W smaku nie dało się wyczuć nawet nuty trucizny, która mogłaby być skryta w drogim trunku. Aromat rzeczona Whisky tez miała właściwy, chociaż trzeba przyznać, że zdawała się pachnieć też trochę zgnilizną, ale to najpewniej za sprawą samej szklanki, która - jak można się było spodziewać - nie należała do tych najczystszych. Czyste szklanki to coś, co dostawali ludzie bogaci, by uśpić ich czujność i obrabować, jak tylko wyjdą z karczmy i miną pierwszy róg. Zdawać się zatem mogło, że sam trunek w sobie nie jest sposobem na szybkie pozbycie się Samuela w sposób godny tchórza.
Obcy mężczyzna usiadł wygodnie na niezbyt stabilnym krześle i sam zamówił sobie jakiś tańszy trunek. Milczenie między mężczyznami trwało chwilę, nim obcy zdecydował się odezwać.
- Szukam płatnego mordercy. - powiedział spokojnym głosem, który nie przyciąga niczyjej uwagi. Głosem typowym dla profesjonalisty dającego oferty tego typu niemalże codziennie. Przerwał, jakby czekając na reakcję człowieka, którego właśnie uraczył alkoholem, a w tym samym czasie jego dłoń powędrowała pod połę płaszcza, by po chwili ukazać się na nowo ze starą (lub po prostu bardzo zaniedbaną) fotografią przedstawiającą młodą kobietę z małym chłopcem i jakimś mężczyzną - pewnie jej mężem. Człowiek w płaszczu pokazał palcem na chłopca. - To cel.

- Mordercy... - prychnął, uśmiechając się pod nosem jakby było to coś zabawnego - Tyle lat już chodzę po tym świecie, a jeszcze nikt nie próbował mnie wynająć do pielenia grządek. Zasrane czasy.

Przez chwilę siedział, patrząc w pustą szklankę, zamyślony. Nie odzywał się, dając słowom rozproszyć się w eterze. Lubił ciszę. Szkoda, że w tym miejscu jej uroków nie mógł tak dobrze kontemplować. Jego rozmówca zaś irytował go. Nie lubił zwięzłych, cichych typów, którzy wyglądali i zachowywali się jakby na języku mieli pokrzywę. Profesjonaliści... często gorsze skurwysyny niż on sam. W sumie. Na ogół w ogóle nie przepadał za swoimi klientami. Ani ich pośrednikami.

Siwowłosy nawet nie spojrzał na fotografię. Oparł jedynie podbródek na złączonych dłoniach. Nie interesował go cel. Póki co. Mężczyzna nie przeszedł jeszcze do najważniejszej części.

- Ile? - rzekł krótko, rozkładając ręce i rzucając nieznajomemu znaczące spojrzenie. Nic nie robił za darmo. Zaś już na pewno nie zabijał. Potrzebował pieniędzy, ale nie aż na zabój. W portfelu ciążyła mu spora kwota z ostatniego zlecenia. Mógł przebierać. Póki co i na pewno nie na długo.

//przepraszam, że tak późno

Człowiek odziany w czerń spoglądał na Samuela z nieprzyjemnym uśmiechem, pozwalając słowom weterana rozpłynąć się w gwarze lokalu i powoli zacząć zanikać z pamięci. Dopiero wtedy przemówił:
- Czasy się zmieniają, Samuelu Roshu. Nie wszystko zostaje takie, jakim było. Ty też nie. - jego uśmiech poszerzył się, ale nie zyskał ani trochę na sympatyczności. Ciszę przerwało krótkie pytanie Samuela, a pewnie gdyby nieznajomy mógł czytać w myślach, zastanowiłby się, czemu Rosh narzeka na jego małomówność, skoro sam też nie należy do zbyt gadatliwych.
- Mogę dać ci pieniądze... To fakt. Ale mogę też dać informację. Wiem, że czegoś potrzebujesz i szukasz. - jego głos zmienił się w dość nieprzyjemny szept, jakiego potrafią używać tylko ludzie sprawiający sporo problemów i nieprzyjemności innym - ludzie, którzy mimo swej obszernej wiedzy, nie zginęli jeszcze na ulicach miast i raczej nie zapowiadało się, że wkrótce zginą.
- To jak? Podać kwotę pieniężną, czy wolisz informacje?