Gra Rei

Wyszliście ze środka świątynia, ale nic nie mogliście zauważyć z powodu światła, które was oślepiało. Gdy wasze oczy przyzwyczaiły się do światła dziennego, wróciliście do tego, w czym wcześniej uczestniczyliście - wojnie. Ogień pustoszył rynek, który jeszcze kilka tygodni temu był centrum miasta Hayako. Przez głośniki usłyszeliście komunikat:
- Uprasza się wszystkich mieszkańców, aby jak najszybciej schowali się w schronach i ustawili radia na częstotliwość 92,3 FM. Tam będziemy podawali dalsze wytyczne.
Komunikat rozbrzmiał jeszcze dwa razy, po czym zamilknął. Musiał być on już podawany podczas waszego pobytu w świątyni, bo nikogo nie zauważyliście.
- Chodź Rei. - powiedział Tasuku i chwycił ciebie za rękę - Musimy odnaleźć tą studnię.
Chłopak zrobił jeden krok i zatrzymał się.
- A tak właściwie, to gdzie ona jest? - zapytał ciebie.

Meh, przepraszam, że dopiero teraz biorę się za swoją przygodę, ale nadszedł koniec roku i trzeba się wziąć za poprawy, a co za tym idzie- nie miałam ostatnio ani jednej wolnej chwilki. ;o;
~*~
Jak się okazało, przejście przez wrota oślepiającego, jasnego światła równało się z powrotem do rzeczywistości. Wszędzie dookoła można było dostrzec skutki toczonej wojny. Gruz, duszący dym, unoszący się znad podpalonego rynku... Otrząsnęłam się dopiero po usłyszeniu komunikatu. Musimy się pospieszyć, czas miał jeszcze przez chwilę stać w miejscu, jednak wolałam nie czekać, aż jakaś bomba zleci mi na głowę. Tasuku jakby czytając mi w myślach, pociągnął mnie za rękę, jednak nasza "wędrówka" nie trwała dość długo. Swym pytaniem o drogę mój nieustraszony ochroniarz i przewodnik mnie rozbroił. Widać było, że nie bywał tutaj za często- wręcz nigdy wcześniej go w naszej "rodzince" nie widziałam. Dlaczego więc akurat w takich sytuacjach muszę się na niego natykać? Jego postać budziła o wiele więcej wątpliwości niż z początku myślałam.
- Cóż, tylko raz w całym swoim życiu byłam w jej pobliżu, tj. podczas zbierania ziół na wywary. Pamiętam, że widziałam stamtąd wieżę ratusza i bramę główną, czyli musi się ona znajdować na północ od serca miasteczka Hayato*- orzekłam, uderzając pięścią o dłoń. Po chwili jednak dodałam nieco ironicznie:- tylko jak my teraz określimy, gdzie jest północ? Nie masz w głowie raczej kompasu, prawda?

____________
* Zauważyłam, że na początku historii nazwałam to miasteczko Hayata, potem zmieniłam na Hayato, a Ty nazwałeś je Hayako. Zaakceptuję każdą nazwę, ponieważ każdy z moich dotychczasowych Mistrzów Gry inaczej je nazwał- nawet Hakoyo się zdarzyło. x3 Tak czy siak- nazywaj je jak Ci wygodniej. c;
A i jeszcze pragnę poinformować, że zaadoptowałam Litleo, więc chciałabym prosić o wprowadzenie go za jakiś czas do przygody. c:

- Myślę, że wiem jak to rozwiązać. - powiedział Tasuku, po czym wypuścił dziwnego pokemona.
Była to unosząca się jakieś półtora metra nad ziemią metalowa kula z dwoma magnesami, które wyglądały jak ręce tajemniczego pokemona. Z jego "głowy" wystawały trzy wkręty, jedne na górę a dwa do przodu.
- Magne, gne. Magne. Magnemite. - wyskrzeczała kula.
- Pozwól, że przedstawię ci Coila. Jest to Magnemite. - Tasuku zaznajomił ciebie z unoszącą się kulą z magnesami. - Magnemite'y potrafią wyczuwać pola elektryczne, więc z łatwością będzie mógł on określić, gdzie jest północ.
Pokemon jak na rozkaz zaczął kręcić się wokół własnej osi. Po kilkunastu obrotach zatrzymał się i zaczął lecieć w bliżej nieoznaczonym kierunku.
- Mówiłem. - oznajmił z tryumfem w głosie chłopak i pociągnął ciebie za Magnemitem.
Po kilku minutach marszobiegu i opuszczeniu miasta, ujrzeliście studnie. Stała ona samotnie na piaskowym podłożu.
- Twoja pamięć jest niezawodna. - pochwalił ciebie szatyn, wskazując na bramę główną i stojący obok niej ratusz. - To co teraz robimy?

____________
* Jeśli chodzi o nazwę miasta, to po napisaniu pierwszego postu miałem sprawdzić, jak się je pisze, ale najzwyczajniej w świecie zapomniałem :/
Będę używał nazw Hayata i Hayato, jako nazwy zamienne określające to miasto, oczywiście jeśli ci to nie przeszkadza :D
Sam po swojej historii wiem, że zdobywanie pokemonów, a rozwój gry nie zawsze idzie ze sobą w parze, więc pokemonów adoptowanych/kupionych/złapanych w Safari nie będę na siłę wprowadzał do gry.
Jeśli chodzi o poprawianie ocen, to jedziemy na tym samym wózki :D Kończę gimnazjum i niektórzy nauczyciele dopiero zauważyli, że nie mają z czego wystawiać ocen na koniec roku i przez najbliższe dwa tygodnie mam zapierdziel. Jednak nie martw się, nie będzie to miało wpływu na moje odpisy.

Koncert i wyjazd do Wrocławia mam już za sobą, oceny już poprawiłam, więc teraz postaram się częściej bywać i odpisywać. Jednak nie musisz się zmuszać i dawać odpisów codziennie, skup się na zaliczeniach, a ja poczekam- mnie jeden czy dwa odpisy w tygodniu spokojnie zadowolą. C;
~*~

Szczerze powiedziawszy pierwszy raz w życiu widziałam tak dziwaczną istotę- o ile to "istotą" można było nazwać. Właściwie, był to magnes. Z początku dwie wystające z przodu śrubki wzięłam za oczy stworka. Ale nie to było najdziwniejsze, bowiem metalowa kulka unosiła się nad ziemią. Sądziłam, że gatunki Pokémonów ograniczają się do smoków, lisów, żółwi czy też świnek- a tu proszę, mamy latające magnesy; zapowiada się nieźle.
Wbrew swojej ciekawości zapanowałam nad nieodpartym pragnieniem dotknięcia rzeczy, z którymi nie miałam dotąd do czynienia i cofnęłam palec na bezpieczną odległość od namagnesowanego osobnika.
Magne-co-takiego?- To było pierwsze, co przyszło mi na myśl. Przez dłuższą chwilę wpatrywałam się w, jak to Tasuku nazwał, Coila, a następnie przerzuciłam wzrok na moją nową ognistą towarzyszkę, którą otrzymałam od zjawy z mocarnej budowli "pojawiam się i znikam".- Oby z tego małego fenka nie wyrósł jakiś magnes ze śrubkami.
Tymczasem ruszyliśmy w stronę studni, która wbrew moim obawom, stała nienaruszona na piaszczystym podłożu.
- O, widzę, że ładnie się spisałeś- pochwaliłam latającą kulkę. Po dobitnym pytaniu szatyna zacisnęłam zęby. Miałam ochotę odpowiedzieć coś w stylu: może tam wskoczysz i zobaczysz czy nie ma tam czegoś, mądralo, jednak koniec końców się powstrzymałam. Szkoda, że duszek nie dał nam żadnych instrukcji, jak mamy odnaleźć ten przeklęty element.
Obróciłam się na pięcie twarzą ku podążającym za mną liskiem.
- Nie wiesz, gdzie ten kawałek urny może się znajdować, prawda?- Spytałam się starterki, wskazując znacząco głową na studnię. Chociaż właściwie- skąd to małe zwierzątko miałoby to wiedzieć?
Podeszłam powolnym krokiem w stronę studni i wyciągnęłam rękę w przód.
- Może od tego elementu emituje jakaś energia? Wprawdzie mocy żadnych raczej nie posiadam, ale spróbować zawsze można- poinformowałam partnera, co tak naprawdę wyprawiam, bo można to było odczytać na różne sposoby.

Szczerze powiedziawszy to zaliczenia także mam już za sobą :D
Mogę teraz w pełni oddać się twojej grze.
~*~

Fennekin pokręciła główką na twoje pytanie.
- Nie sądzę, żeby było to tak proste. - powiedział Tasuku po usłyszeniu twoich spekulacji. - To by było zbyt łatwe, żeby ten kawałek urny się tam znajdywał. Jednak mam pomysł.
Brunet odszedł kawałek dalej i wziął do ręki kamień. Następnie zbliżył się do studni.
- W ten sposób sprawdzimy, czy jest ona głęboka. - wyjaśnił chłopak po czym spuścił skałę w odmęty studni.
Usłyszeliście dźwięk po dobrych dziesięciu sekundach. Nie było to chlupnięcie.
- Nie ma tam wody. - odparł Tasuku - Tym gorzej, gdyby tam była moglibyśmy po prostu skoczyć.
Nagle Fennekin skoczyła ci na głowę i zaczęła obwąchiwać studnię. Po chwili chciała nawet skoczyć, ale ty ją w ostatniej chwili złapałaś. Lisica wpatrywała się w kamienny krąg i warczała.