Gra Berry'ego

Dzień, jak co dzień - powiedziałby każdy. Ty jednak bardzo dobrze zdawałeś sobie sprawę z tego, że coś było nie tak. Kolejna noc, kolejny sen, a przede wszystkim - kolejny koszmar. Dobrze wiedziałeś, że to nie były zwykłe mary nocne. Że było to coś głębszego. Coś, co zapowiadało się na poważną katastrofę.
Pallet Town o świcie wyglądało tak niewinnie i cicho. Choć musiałeś przyznać - tutaj zawsze było spokojnie. Czy to dzień, czy noc, mało kto przyjeżdżał do tego miasteczka. Większość, podobnie jak Maeri, z niego wyjeżdżała. Wszyscy młodzi chcieli poznać świat i podbić go wraz ze swoją pokemonową drużyną.
Nie każdy jednak osiągał cel. Niektórzy po prostu przegrywali i wracali do domu z podkulonym ogonem. Jeszcze inni... Ginęli bez śladu. Choć zdarzało się to bardzo rzadko, bywało to jednak bolesne. Maeri, twoja najlepsza przyjaciółka z dzieciństwa, stała się ofiarą porwania. Nie do końca wiedziałeś, dlaczego. Miałeś jednak pewne podejrzenia. Przeczucia.
Sny.
Dzięki nim wiedziałeś, co się zdarzy. Wiedziałeś, jak potworny los czeka wszystkich mieszkańców Kanto. Dzięki temu mogłeś próbować coś zmienić. I choć Maeri zaginęła dopiero miesiąc temu - mogłeś jeszcze coś dla niej zrobić!
Poranek był bardzo ciepły, słońce wchodziło coraz wyżej. Stałeś przy oknie, dopiero wybudziwszy się z kolejnego snu. Znów ten sam, przerażający koszmar. Wizerunek zniszczonego Kanto nie chciał opuścić twojego umysłu.
Z zamyślenia wyrwał cię cichy brzdęk. Odwróciłeś głowę i ujrzałeś, jak jajo, które tak pieczołowicie pielęgnowałeś pęka. A więc nadszedł ten moment! Twój pokemon przychodził na świat!
Podbiegłeś do jaja i czekałeś. Po pewnym czasie ze skorupy wynurzył się pyszczek, a potem reszta ciała uroczego, lisiego stworzenia.

Sny, które od dawna nie dawały mi spokoju były po prostu okropne - wizja całkowicie zniszczonego Kanto była przerażająca. Najgorsze było to przeczucie, że ciężko będzie mi cokolwiek zrobić. W pojedynkę zapobiec całej organizacji przestępczej - to wydaje się być niemożliwe, chociaż kto wie. Może ktoś pomoże mi osiągnąć swój cel? Gdyby tylko była przy mnie moja przyjaciółka z dzieciństwa, wtedy poszłoby mi zdecydowanie łatwiej.
Nie ma jednak nad czym się załamywać. Postawiłem sobie jasne zadanie i zrobię wszystko, zapłacę każdą cenę, aby je wypełnić. Na razie muszę się zająć tym, co jest bardziej przyziemne. Muszę skompletować naprawdę niezły zespół, żebym mógł stanowić chociaż minimalne zagrożenie dla przestępczej organizacji.
Kiedy tylko zauważyłem, że skorupa jaja zaczyna pękać - ucieszyłem się niezmiernie. Eevee będzie moim Pokemonem startowym, czuje to. Wiem, że mały lisek będzie filarem mojej drużyny i wkrótce stanie się mega potężnym, choć nadal słodkim Pokemonem.
Czas więc wyruszyć, bo moje przemyślenia nic nie zmienią. Wstaję więc błyskawicznie, zwarty i gotowy do podróży.

Sny dla ciebie już dawno przestały być snami. Taka była prawda, musiałeś się z tym pogodzić. Jednak, nie to się teraz liczyło. Właśnie ze skorupy jaja wyszedł twój nowy przyjaciel. Z pewnością będzie bardzo ważny dla ciebie i całej twojej drużyny. A przy okazji był bardzo śliczny i uroczy - od samego patrzenia w jego oczy robiło ci się ciepło na sercu.
Eevee, gdy tylko cię zobaczył pisnął radośnie i otarł się łebkiem o twoją dłoń. Poczułeś delikatne futerko lisa, które aż prosiło "przytul mnie!". Spojrzałeś na niego i PokeDex leżący na stole obok. Bez wahania zeskanowałeś swojego nowego towarzysza, chcąc się dowiedzieć o tym małym stworzeniu jak najwięcej.
- Eevee, pokemon ewolucyjny. Istnieje osiem rodzajów eeveelucji. Część z nich ewoluuje za pomocą kamieni, część w przypadku specyficznych okoliczności. Eevee, ma miękkie futerko i puszysty ogon. Należy do najbardziej oddanych i lojalnych pokemonów.

Cytat :

Eevee ♂
Lvl. 5
Natura: Przywódca
Ataki: Helping Hand, Growl, Tackle, Tail Whip, Sand Attack
Ability: Adaptability

- Iiiiiłiii! - Urocze stworzonko pisnęło radośnie i przekrzywiło łepek czekając na twoją reakcję. Ty tymczasem, nie zwlekając ani nie zwracając uwagi na nic, zacząłeś się pakować. Nie ważne było to, że dopiero wybiło godzinę szóstą rano. Wyszedłeś ze swojego pokoju, zbiegłeś po schodach chcąc wyjść z domu. Lecz na twojej drodze stanęła, zaplatając swoje dłonie na piersi twoja mama.
- A panicz, to się dokądś wybiera? - Mruknęła cicho, lecz zaraz zmieniła wyraz twarz. Za tobą bowiem o schodach zbiegał mały Eevee.
- Ojej! Jakie kochane stworzonko. A więc, to już czas? - Spytała. Jako matka nigdy nie pogodzi się z faktem, że wybywasz z domu. Z drugiej strony, przygotowywała się do tej chwili odkąd tylko otrzymałeś jajo pokemona. Wiedziała, że w końcu nastąpi ten dzień.
Kobieta przygotowała ci kanapki na drogą, a także jakieś jedzenie dla malucha. Dała ci do ręki 5.000$ na wydatki i ucałowała w czoło. Ojca nie było w domu, bo pracował. Kazała jednak ci przyrzec, że zadzwonisz i do niego.
Na odchodne wcisnęła ci do ręki gazetę, w której rozpisane były wszystkie pokazy koordynatorów w okolicy. W końcu musiałeś jakoś sobie rozplanować podróż, prawda?

Kiedy tylko widzę i czuję małe lisiątko, które się do mnie tuli - nie mogę wytrzymać ze wzruszenia. To naprawdę słodki Pokemon i po prostu brak mi słów, żeby określić to, jak bardzo się cieszę, że Eevee od początku jakoś się do mnie przekonał. Lisek jest faktycznie słodki, ale wkrótce będzie nie tylko słodki, ale i bardzo silny. Eevee ma aż osiem ewolucji i będę musiał się poważnie zastanowić nad tym, jaką formę lisek zdobędzie w przyszłości.
Czas powrócić jednak do tego, co jest w chwili obecnej. Nigdy nie lubiłem pożegnań. To jest dla mnie szczególne. Wyruszam w podróż i nawet nie wiem kiedy wrócę. Ba - nie wiem, czy wrócę kiedykolwiek. To naprawdę przykre. Mimo to nie będę się teraz rozczulał.
- Dziękuje Mamo, za to że o wszystkim pomyślałaś. Teraz mogę już realizować swoje cele i marzenia. Trzymaj za mnie kciuki. I oczywiście obiecuję, że już wkrótce się z wami skontaktuję.
Żegnam się z Mamą starając się opanować emocje. Zabieram wszystkie potrzebne rzeczy i ruszam.

Ruszyłeś więc przed siebie! Przygoda czekała, a ty nie zamierzałeś dłużej ją zwodzić. Niemniej jednak, miałeś w swoim sercu resztki żalu i smutku. W końcu, spędziłeś w tym mieście, w tym domu całe swoje życie. A teraz, jedna chwila i opuszczałeś swoje rodzinne strony. Najprawdopodobniej - na zawsze. Kiedy wyszedłeś z domu, mama stała jeszcze przez jakiś czas w drzwiach i przyglądała ci się, póki nie zniknąłeś jej z oczu. Wiedziałeś, mimo iż nie patrzyłeś się za siebie, że płakała.
Niemniej jednak, to nie czas na łzy. Podróż właśnie się zaczęła i czekała cię naprawdę wspaniała przygoda. Eevee spacerował przy twojej nodze, jakby obserwując świat, który kilka chwil temu ujrzał pierwszy raz na oczy. Lisek merdał ogonkiem wdychając świeże powietrze i powoli zaczął wysuwać się na prowadzenie. Po chwili zaczął nawet biegać wokół doceniając piękno kwiatów i roślin, które znajdowały się w Pallet Town. Po chwili jednak stanął w miejscu. W którą stronę miał iść? W końcu nie okresliłeś kierunku swojej podróży!

Pożegnanie z członkami mojej familii, a właściwie tylko z moją Mamą, jak i również pożegnanie z miastem, w którym spędziłem najlepsze chwile swojego życia było dla mnie bardzo trudne i bolesne. Niemniej jednak jestem naprawdę dobrej myśli. Optymistycznie podejście do życia zapewne pozwoli mi osiągnąć sukces. Dlatego też od dzisiaj patrzę na wszystko przez różowe okulary. W przeciwnym wypadku zarówno odnalezienie przyjaciółki, jak i zniszczenie organizacji będzie niemożliwe. Przynajmniej takie mam przeczucie.
Z zadowoleniem i wypiekami na twarzy przyglądam się mojemu Pokemonowi, starterowi - Eevee. Szczęście małej lisiczki jest również moim szczęściem, stąd mój entuzjazm. Niestety w chwili obecnej nie mam pojęcia, w którą stronę mam iść. Nie mam zielonego pojęcia, gdzie może znajdować się siedziba tejże organizacji. Nie wiem, jak się nazywa. Nie wiem o niej kompletnie nic. Będę musiał poszukać jakiegoś śladu.

Pożegnania zawsze były bolesne. Nie zawsze smutne, nie zawsze pełne łez, ale jednak - bolesne. Musiałeś przyznać, że w głębi serca będziesz bardzo tęsknił za domem i mamą. Niemniej jednak, właśnie zaczynała się twoja przygoda i faktycznie, pozytywne myślenie wiele mogło zdziałać. Przede wszystkim, nie będziesz się tak łatwo poddawał. Będziesz szedł przed siebie, choćby nie wiadomo co miało się dziać.
Eevee cały czas stał na rozstaju dróg. Nie określiłeś kierunku swojej podróży, więc skąd lisek mógł wiedzieć, gdzie chcesz się udać? Merdał tylko ogonkiem czekając na jakieś wytyczne. Ty tymczasem stałeś jak słup i zastanawiałeś się. Właściwie, śniłeś na jawie. Bo czy nie szaleństwem jest szukanie śladów organizacji przestępczej mając tylko jednego, niedoświadczonego pokemona? Zdecydowanie tak! Wiedziałeś bardzo dobrze, że nawet gdybyś jakimś cudem odnalazł siedzibę przestępców, poległbyś już na starcie. Wtedy Kanto na pewno uległoby zniszczeniu. Co do tego nie było wątpliwości.
Jeżeli chciałeś uratować tak wiele osób, a w szczególności - Maeri, musiałeś zacząć myśleć i to jak najszybciej. Nie było czasu na potknięcia i idiotyzmy. Musiałeś zacząć umieć o siebie zadbać. O siebie i swoich towarzyszy. Eevee pisnął cicho i przekręcił główkę zniecierpliwiony. Najwidoczniej lekko zirytował go fakt, że stoicie w miejscu. Podskoczył więc do twojej ręki i wyrwał ci z niej gazetę, którą dostałeś od mamy. Położył ją na ziemi i zaczął lekko podgryzać. Dopiero wtedy rzucił ci się w oczy ogromny tytuł artykułu.

Cytat :

Elimincje do Turnieju Koordynatorów!

Czyżby to miała być wskazówka?

_______________________________________________
Tak btw. to Twój Eevee to chłopiec.

Eevee stał na rozstaju, a ja nie wiedziałem gdzie iść, ale taka sytuacja to nie dla mnie problem. Faktycznie pokonanie organizacji przestępczej przy pomocy jednego Pokemona na poziomie piątym jest niemożliwe, ale ja mam pewien pomysł. Mógłbym cały czas podróżować i jednocześnie przy tym zarówno łapać nowe Pokemony, jak i trenować te już posiadane, a właściwie w tym momencie tego posiadanego. Cała moja drużyna będzie tak silna, że wtedy z łatwością rozprawie się z organizacją.
Kiedy lisek bawił się tą gazetą, a ja zobaczyłem ten nagłówek stwierdziłem, że to musi być jakiś znak. Co prawda sam raczej w nich nie wystąpie, a pokazy koordynatorów mogą mieć niewiele wspólnego z tą tajemniczą grupą, to może jednak tam znajdę jakikolwiek znak. Może ktoś z widowni będzie coś wiedział na ten temat. Zobaczymy.
Sprawdzam więc wszystkie szczegóły na temat pokazów. Przede wszystkim to - gdzie i kiedy odbędzie się konkurs dla koordynatorów.

Tak, zdecydowanie podróżowanie i trenowanie było dobrym pomysłem. Może właśnie dlatego praktycznie wszyscy trenerzy tak robili? Nie byłeś więc jednak zbyt odkrywczy, ale cóż, to ci nie przeszkadzało, prawda? W końcu, kiedyś uda ci się wytrenować swojego Eevee, złapać jakieś inne pokemony i, kto wie, może nawet pokonasz złą organizację.
Tymczasem jednak, nadal znajdowałeś się w swoim rodzinnym miasteczku. Od celu dzielił cię kawał drogi, a przede wszystkim mnóstwo pracy. Czy marnowanie czasu na stanie na rozstaju dróg i rozmyślanie o tym, jak wielki możesz być, było dobrym pomysłem?
Na szczęście, Eevee znudził się pierwszy i zaczął bawić się tą gazetą. Turniej Koordynatorów był czymś, o czym już wcześniej musiałeś słyszeć. W końcu, czy twoim marzeniem nie było zostanie jednym z top koordynatorów? A może już zapomniałeś o tym, jak bardzo tego pragnąłeś i jak Maeri cię do tego zachęcała? No i przede wszystkim, czy nie byłeś tym, kto stwierdził, że dostanie się do Wielkiego Festiwalu? A czymże on był, jak nie wielkim pokazem? Może czas zająć się czymś, co jest bardziej możliwe do wypełnienia, niż pokonanie organizacji zła?
Sprawdziłeś więc gazetę. Okazało się, że pierwsze eliminacje do wielkiego turnieju odbywać się będą w Pewter City. By dojść do finału trzeba było zdobyć co najmniej pięć wstążek. Czyżby to miała być szansa dla ciebie?

A więc będę miał okazję czegoś się dowiedzieć dopiero w mieście Pewter Town. Przed nami więc dosyć długa droga. Mimo to jestem pewien, że wraz z Eevee damy sobie radę. Muszę więc jak najszybciej znaleźć jakieś informacje, gdzie znajduje się owe miasteczko. Jeśli tylko napotkam jakiegoś przechodnia pytam go, jak dojść do Pewter. Jeśli natomiast nie spotkam nikogo - szukam jakiś tabliczek, znaków, z których będę mógł dowiedzieć się, w jaki sposób dojść do celu.
- Eevee, idziemy.
Zwracam się do liska, po czym kieruję się w poszukiwaniu jakiejś drogi. Może być to zwykła droga, może być leśna ścieżka. Ważne, żebym znalazł jak najszybszą i jak najkrótszą drogę prowadzącą do miasta, w którym odbędą się pierwsze eliminacje. Zdaję sobie sprawę, że dla młodziutkiego Eevee taka podróż może bardzo szybko stać się męcząca, dlatego zwracam się do niego.
- Lisku, kiedy tylko będziesz zmęczony, szarpnij mnie za nogawkę. Wtedy schowam Cię do twojego PokeBalla.

A więc postanowione! Ruszasz do Pewter City, by tam zdobyć więcej informacji. Zdecydowanie dobrze, że areszcie obrałeś jakiś kierunek. Kiedy jednak zacząłeś iść przed siebie szukając znaków i ludzi, którzy mogliby ci powiedzieć, w którą stronę iść Eevee spojrzał na ciebie, jak na idiotę.
- Iiiiłiii? - Pisnął cichutko i przekrzywił główkę. Mimo to, szedł za tobą jaki się z ciebie podśmiewując. Nigdzie bowiem nie było znaków, a droga wiała pustkami. Ani jednej zywej duszy, którą można byłoby zapytać o drogę. Czyżbyś był zbyt narwany i wyszedł na taką podróż bez jakiegokolwiek przygotowania?
W tej chwili nie miało to żadnego znaczenia. Po kilku zakrętach zdałeś sobie sprawę z tego, że nie wiesz już, gdzie jesteś. A więc stało się! Zgubiłeś się. Eevee plątał ci się pod nogami i machał ogonkiem. Podgryzał cię w pięty chcąc się bawić.
- Iiiiiiłiii! - Lisek zaczepiał cię cały czas, zachęcając do zabawy. Najwidoczniej zaczęło się biedakowi nudzić.