Gra Daichi

Pogoda z samego rana zapowiadała bardzo przyjemny dzień. Na niebie nie widniały żadne chmurki. Pozostało jedynie cieszyć się pięknym porankiem i liczyć, że taki stan utrzyma się przez cały czas. Droga do wspomnianego przez twojego ojca laboratorium wiodła przez uliczki, które mijałeś każdego dnia. Powoli za na horyzoncie pojawiał się budynek laboratorium. Idąc dalej widziałeś ludzi, którzy sami właśnie wybierali się do pracy. W przydomowych ogródkach dzieci bawiły sie swoimi zabawkami lub domowymi pokemonami. Twoja przygoda wkrótce się rozpocznie, ponieważ przeszedłeś przez ogrodzenie Laboratorium. Już z daleka dojrzał ciebie profesor Oak. W tym momencie zajęty był przeprowadzaniem obserwacji nad pokemonami w ogromnym ogrodzie. Jednak zdołał wykrzyczeć do ciebie krótkie zdania.
- Witaj Daichi! Już do ciebie przychodzę, tylko tutaj skończę pracę. Poczekaj na mnie w środku, w holu.
Pozostaje jedynie wypełnić wolę starszego już pana.

Po przekroczeniu progu przybytku profesora przywitał ciebie dość sielski wystrój. Wnętrze wyglądało bardziej na zwykłe mieszkanie pod miastem czy nawet typowo wiejskie. Na ścianach wisiało mnóstwo zdjęć. Przedstawiały one trenerów z ich pokemonami. Jedni z nich byli zwycięzcami Ligii Pokemon, Wielkiego Festiwalu czy też mniejszych turniejów. Znajdowały się również osoby, które były jodowcami czy specjalizowały się w jedym z typów pokemonów. Zdjęcia miały raczej charakter sentymentalny, jednak nic nie stoi na przeszkodzie, by używać ich jako trofeów.
- Ach! Widzę, że podobają ci się zdjęcia. Też kiedyś zawiśniesz na jednym z nich. - nawet nie zauważyłeś jak profesor wszedł do laboratorium - Zapraszam ciebie do kolejnego pomieszczenia. Tam już wybierzesz swojego przyszłego partnera.
Kolejne pomieszczenie wyglądało również przyjemnie. Na stoliku leżał cały potrzebny sprzęt, a także trzy pełne pokeballe.
- Pora byś wybrał swojego pierwszego towarzysza. Wiem od twojego ojca, że lubisz psychiczny gatunek. Zatem będziesz miał trudny wybór. Zdecyduj się.
Profesor wypuścił z pokeballi całą gromadkę. Teraz twoja kolej na ruch.

Pokemony :

Pokemon, którego wybrałeś na swojego startera ucieszył się z tego powodu. Od razu wskoczył ci na ręce i z ogromnym uśmiechem przytulił się do ciebie. Widać, że pokemon jest jeszcze młody co by tłumaczyło jego zachowanie. Profesor od razu podał ci pozostałe rzeczy, takie jak pokedex, pokeballe czy mapę.
- Espurr - powiedziało małe stworzenie na możliwość podróżowania z tobą.
Profesor kiedy odniosłeś się do jego słów głośno się zaśmiał.
- Spokojnie Daichi! Trafisz i ty tutaj. Co roku zdarzają się osoby, które skończyły dwadzieścia, trzydzieści lat. Kilka tygodni przed tobą w podróż wyruszyła kobieta, która odchowała dwójkę dzieci. Po prostu chciała zaznać właśnie tej przygody. Zatem wszystko potoczy się dobrze.
Kiedy wyjaśniłeś swoje pobudki, dla których własnie te pokemony najbardziej ciebie satysfakcjonują profesor przybrał już poważniejszą minę.
- Zatem polecam ci sie wybrać do Sabriny liderki sali w Saffron. Nie dość, że trenuje właśnie psychiczne pokemony to prowadzi również szkołę dla utalentowanych osób. Nie rzadko zdarzają się osoby własnie ze zdolnościami parapsychologicznymi. Może masz jeszcze jakieś pytania?

Profesor po twoich słowach życzył ci udanej podróży i wrócił do swoich zadań, których od samego rana ma mnóstwo. Nie wybrane przez ciebie pokemony po tej odrobinie czułości poczuły się znacznie lepiej. W końcu i je ktoś wybierze na swojego startera. Po wyjściu z laboratorium na zewnątrz nadal świeciło słońce, a całe miasto już obudziło się. Ludzie gonili za swoimi sprawami, zauważyłeś również, że do laboratorium biegła grupa dziesięciolatków. A ich dialogi nie było zbytnio rozbudowane. W koło powtarzali: Ja ciebie pokonam! Nie bo ja! Nie znacie się obaj przegracie. Oto przyszłość i nowi mistrzowie pokemon. Gdy wyszedłeś poza bramę wykorzystałeś swój pokedex, aby posiąść informacje.
- Espurr - powiedział pokemon gdy skanowałeś go.

Nie pozostało już nic innego jak wyruszyć w drogę do Saffron, chyba że jest coś jeszcze interesującego to wykonania tutaj.

Psychiczny kotek również cieszył się na możliwość wspólnego podróżowania. Na twoją propozycję spędzenia tego czasu razem z tobą twój pokemon zgodził się. Od razu wskoczył ci na ramiona i nie zamierzał się nawet z nich ruszać. Twój cel podróży, czyli Saffron znajduje się kilka dni marszu od twojego miasta. Droga wiedzie najpierw do miasta Viridian z jedną sala pokemon, a następnie już przez las. A wtedy pozostaje mijanie małych miasteczek i wsi. Nim jednak do tego dojdzie trzeba przejść przez pierwszą interusującą lokację. Po wyjściu z miasta trafiłeś do lasu. Nie był on bardzo dziki. Przez środek wiedzie zwyczajna udeptana ścieżka, na której widać ślady samochodów. Idąc przed siebie nagle za drzewa wyskoczył pewien pokemon. Widać, że jest bojowo nastawiony.

Espurr zeskoczył z ramienia i przyszykował się do walki. Kot wykonał Leer, po którym przeciwnik użył Supersonic. Na szczęście w porę twój pokemon odskoczył. Z rozbiegu wykonał wyskok i uderzenie ze Scratch. Po odskoczeniu i ponownym wykonaniu Leer, przeciwnik zablokował go wykonując Disable. Uderzenia ze Scratch zadawały więcej obrażeń niż wcześniej. Venotnat próbował kontrować z z Tackle. Nie zawsze się udawało. Ukrycie się w drzewach przyniosło spodziewany rezultat. Venonat nie wiedział skąd przyjdzie atak i mocno oberwał ze Scratch.

66% vs 64%

Walka trwa, a Venonat jest w niezłych opałach. Espurr sprytnie prześlizguje się między gałęziami i osłabia obronę swojego przeciwnika. Jedno z uderzeń ze Scratch trafiło krytycznie. Dzięki temu przewaga była coraz większa. Venonat jednak wziął sprawy we własne ręce i kolejne Supersonic trafiło. Przez to Espurr chwilę był zamroczony i nie dał wykonać celnych ciosów. Wykorzystując to Venonat solidnie poobijał twojego pokemona przy pomocy Tackle. Jednak z czasem oszołomienie minęło i ponownie Espurr wrócił na dobry tor walki i ponownie przejął inicjatywę. Walka dobiega do końca.

37% vs 31%

Tym razem Venonat bardziej się postrawał. Kiedy Espurr była schowana w gałęziach, poke robak uderzył Supersonic w nie. Wprawił je w drgania i nie było juz tak łatwo utrzymać się kotowi na wysokości. Jednak jest to kot, co potrafi wylądować na czterech łapach i ponownie wziął sprawy w swoje ręce. Gdy po uderzeniu ze Scratch kot znów zniknął w gałęziach przemiszczał się między nimi bezszelestnie. Dzięki czemu wziął przeciwnika zaskoczeniem i ten nie podołał dalszej walce. Venonat padł niezdolny do walki i gotowy do złapania w pokeball. Również twój pokemon zmęczył się tą potyczką.

Doświadczenie (kliknij mnie):

Pierwsza walka pokemon dobiegła końca, a zaraz potem usłyszałeś bieg kilu dzieciaków, którzy krzyczeli wniebogłosy. Tymi wrzaskami mogli by wystraszyć ducha.
- Hahaha! Co za cienias! Łapie zwykłego robala! Zmierzymy się w Viridian! Tylko nie stchórz.
Tylko tyle usłyszałeś z ust dwunastolatka, może trzynastolatka. Niestety prawdopodobnie przed wyruszeniem nie są prowadzone żadne testy pozwalające ocenić, kto się nadaje, a kto nie na podróż.
- Aua! - usłyszałeś po chwili kobiecy głos, który dobiegał ze strony, w którą zmierzała grupa dzieciaków.

Espurr ucieszył się na słowa uznania za walkę i jest bardzo wdzięczy, że po tym pojedynku może odpocząć w swoim pokeballu. Zniknął bez większego marudzenia. Nastała wielka chwila, ponieważ miałeś właśnie po raz pierwszy złapać pokeomona. Pusty pokeball ruszył w stronę zemdlałego Venonata. Pokemon zniknął w czerwonej poświacie i nastała decydująca chwila. Pokeball gibał się na ziemi jeszcze kilka chwili nim byłeś pewny finału sprawy. Usłyszałeś charakterystyczne puknięcie, które oznaczało nic innego jak to, że złapałeś Venonata.
Od razu po schowaniu swoich pokeballi ruszyłeś w stronę krzyku. Nie przebiegłeś kilkunastu metrów gdy ujrzałeś dziewczynę siedzącą na zmieni. Miała jedną nogę wysunięta do przodu i trzymała w kostkę w dłoniach. Na jej twarzy pisał się ból.
- Cholerne bachory! Zero kultury. - powiedziała dziewczyna, gdy ujrzała ciebie jak się zbliżałeś.

Wygląd dziewczyny:

Dziewczyna słuchając twojego komentarza na temat dzisiejszych sposobów wychowania uśmiechnęła się, po czym ponownie na jej twarzy pojawił się grymas.
- Może nie tyle co bezstresowe, co brak kar i dyscypliny dla dzieciaków. Cóż. Jednak właśnie tacy zazwyczaj sięgają po laury. Bo ich ta przygoda pokory nauczy. - próbowała wstać jednak nic z tego nie wyszło - Jestem Megan.
W plecaku długo nie mogłeś nic znaleźć, aż w końcu przezorni rodzice spakowali ci jeden bandaż. Kto by przypuszczał, że kiedyś to się przyda.
- Idę do Viridian. A to już tylko kilka kilometrów. Jakoś bym się doczołgała. I dziękuję za zaoferowanie mi pomocy. Raczej to moje doczołganie trwało by całą wieczność.
Megan starała się robić dobrą minę do złej gry, aby nie wyjść na całkowitego mięczaka.
- Ale może to jest nie po drodze? I tylko nadłożysz dla mnie drogi?

Powolnymi ruchami i z twoją pomocą Megan stanęła na nogi i od razu pochwyciła ciebie za ramię. I tak krok za krokiem coraz bardziej przybliżaliście się do celu podróży.
- Jeszcze raz dziękuję ci za pomoc. - powiedziała mocnym głosem Megan, która starała się cały czas wyjść na niezniszczalną - Co mnie sprowadza do Viridian? Sama nie wiem. Po prostu probuję znaleźć swoją drogę. Od małego chciałam być smoczą mistrzynią. Niestety to marzenie nie wypaliło. Zostałam wydalone z wilczym biletem ze szkoły Clair w Jotho. Potem brałam udział w pokazach pokemonów. Jednak to dla paniuś i panów, który cenia sobie piękno, grację i takie tam. - wyglądało to wszystko tak jakby od dawna dziewczyna z nikim nie rozmawiała. I przy okazji podała ci prawie cały swój życiorys. - No a teraz zamierzam stanąć do walki w Lidze Kanto. Może ten pomysł będzie bardziej ciekawszy i coś w nim ugram. Ale przepraszam ciebie. Ja tak dużo gadam, a twoje plan? Liga? Czy może coś bardziej ambitnego jak ja na początku?
I w tej chwili nastała cisza, ponieważ Megan czekała na twoją historię. Przynajmniej zapomniała o bólu.

- Dopiero zacząłeś podróż? - zapytała dość zdziwiona - To może do ciebie mówiły te dzieciaki o robalu? Przepraszam jeżeli zabrzmiało to nie uprzejmie. Jednak jak dojdziemy do miasta to możemy im skopać cztery litery. Ja z chęcią w tym pomogę. - schyliła głowę aby schować czerwone policzki ze wstydu - Co do twoich celów są bardzo interesujące. Zatem mam nadziję, ze uda ci się kształcić pod okiem Sabriny. A to bardzo wymagająca liderka. Wiem bo z trudem zdobyłam jej odznakę. - w tym momencie wyjęła małe pudełeczko i pochwaliła się, że jest posiadaczką już trzech odznak. Powoli na horyzoncie pojawiały się pierwsze budynki w mieście. Już z tej odległości mogłeś dostrzec dużych wielkości Centrum Pokemon oraz salę, w której można zdobyć odznakę.
- Liczę, że uda nam się spotkać w lidze i zmierzyć się ze sobą.

- Co tam moja kostka. Chodzić będę! A takim rozwydrzonym dzieciakom trzeba już na samym początku dać nauczkę, by nie irytowały za bardzo innych ludzi.
W końcu przekroczyliście granicę miasta. Od samego początku przywitały was własnie kwitnące kwiatu w przydomowych ogródkach. Mijający was mieszkańcy nie zaprzątali sobie głowy utykaniem Megan tylko pośpiesznie gonili za własnym cieniem. Widocznie przykład idzie z góry dlatego wcześniej spotkani trenerzy tak się zachowywali. Po kilku kolejnych minutach znaleźliście się pod Centrum Pokemon.
- Dziękuję ci za pom .... Whoaaaa - urwała w pół zdania. Jednak już po paru sekundach dowiedziałeś się czemu. Jedna z Chansey z marszu złapała Megan i zaniosła czym prędzej do środka, aby ktoś się nią zajął. Cała sytuacja wyglądała komicznie gdy dziewczyna chciała się uwolnić z uścisku. Pierwsze wrażenie to z pewnością było przerażenie, że znów coś złego może się stać.