Gra Dramo

Jak to w życiu bywa, raz jest lepiej, a raz gorzej. Nie inaczej było w twoim życiu i z czasem przyszedł okres gorszy, a ty musiałem coś zrobić. Nie byłeś bezpieczny, nikt nie był, bo ludzie, którzy mieli moce prędzej czy później zaczną walczyć o władze i pojawią się tacy, którzy będą temu przeciwni. Ty musisz wybrać stronę, a może zjednoczyć wszystkich? To jedynie możliwości, opcje, a póki co musisz walczyć o życie. Stać się silniejszym, znaleźć sojuszników. A gdy są sojusznicy, to analogicznie też pojawią się wrogowie. Ale to perspektywa chociaż kilku dni, a póki co miałeś kolejny budzący się do życia dzień. Zwykły dzień, nie różniący się na pozór od innych. Niby zwyczajny, a jednak miał swój urok, tajną moc. To dziś ruszałeś przed siebie, bo ciężko określić cel. Ludzie, którzy mogą Ci pomóc, bądź zaszkodzić, mogą być dosłownie wszędzie. Ale nie wybiegajmy w przyszłość. Dziś miałeś możliwość zobaczyć uroki Majowego piątku. Ciepłego, jak na tak wczesną godzinę, słonecznego, co podkreślał brak chmur i leniwie wschodzące słońce. Pogoda idealna, ale taka już jest od kilku dni, a może i tygodni? Ciężko się połapać, bo dni raz lecą tak szybko, raz ciągną się niesłychanie, że nie jeden się pomylił w ich skrupulatnym pilnowaniu. Ty znajdowałeś się w jakiejś stodole, czy Bóg wie co to było, trochę siana, cień i spokój, czyli nocleg bardzo przyjemny. W razie deszczu czy wiatru, byłeś bezpieczny, miejsce opuszczone, więc brak wyrzutów, a siano zawsze oddaje ciepło w nocy, tym bardziej, gdy robi się chłodno. Ale mniejsza z tym, uroki wsi, były Ci znane, bo na nie jednej się zatrzymałeś, a i pewnie nie jedną jeszcze zobaczysz. Póki co byłeś gdzieś. Tak, nie ma to jak brak precyzji, ale miejsce było bardzo małe i ciężko o jakąś dokładność, a twoja droga nie miała określonego celu, więc raczej nie było to problemem dla Ciebie. Niestety szybko zobaczyłeś drugą stronę medalu.medalu, czy jak to się mówi. Ktoś podązął w twoim kierunku z laską w lewej ręce kuląc lekko na prawą nogę. Miał koło 60 lat, siwe włosy, gdzie nie gdzie łysinkę, niebieskie oczy spoglądały na Ciebie chłodno. Miał brązowe potargane i zużyte spodnie, biała koszula wystawała z czarnego bawełnianego swetra, całość kończyły nowiutkie ciemne buty na obcasie.
-Kim ty jesteś i co robisz w mojej stodole?! Ty nie dobry bachorze! Myślisz, że co?! Nocleg?! Wynoś się stąd. Za pół godziny wraca mój syn i do tej pory ma Cię tu nie być, bo pożałujesz - powiedział? Nie, to zbyt łagodne słowo, on to wykrzyczał prosto w twoją twarz, momentami spluwając śliną na Ciebie. Nie celowo, lecz tak spontanicznie. Mniej więcej tak, jak u każdego człowieka, gdy mówi szybko i głośno, będąc blisko odbiorcy.
Więc co teraz? Czas upływa coraz szybciej, a przecież każda sekunda się liczy. Tym bardziej, że ma presję od staruszka, który wręcz zagroził Ci, a na pewno do najmilszych nie należy, więc poznawanie jego syna, nie wydaje się być jakoś dobrym pomysłem.

Zaraz po przebudzeniu przetarłem twarz rękoma, które po nocy w stodole były zapewne całe w kurzu. Ubrudziłem się więc jeszcze bardziej, a jedyna okoliczność łagodząca to brak jakiejkolwiek alergii. I w sumie bardzo mnie to cieszyło, bo jakoś od zawsze byłem odporny na choroby - co najwyżej łapał mnie katar, którego pozbywałem się dość szybko wcinając czosnek, ale mniejsza. Przecież teraz nie mam kataru, ale brudny ryj. Musiałem sobie jakoś poradzić, bo i tak wyglądałem już jak menel. Naplułem więc na własną koszulkę i szybko przetarłem twarz dodając sobie tym samym nową plamke na tanktopie. Wzdechnąłem wówczas głośno, będąc już troche zmęczony tym koczowniczym trybem życia. Chociaż w sumie to nie! Bardziej męczył mnie mój aktualny wygląd. Tak się tym przejąłem, że nie zauważyłem iż Pawniard się obudził. Nie miałem w zwyczaju zamykać pokemonów na noc, tak więc i tym razem spaliśmy na jednym 'łóżku' Pogładziłem go po głowie kiedy tylko zobaczył że też już nie śpie. Ten honorowy osobnik zasługiwał jak najbardziej na takie, jak i lepsze pieszczoty. Ale kiedy już go zabawiałem, do stodoły wbił jakiś dziadek - co prawda powolny, bo chodził o kuli, ale do mnie doskoczył jak niejeden młokos. Stałem więc tak lekko osłupiały, a on na mnie krzyczał. Kiedy już skończył, z lekkim bulwersem przetarłem twarz, następnie obróciłem się do niego plecami i zacząłem zbierać swoje rzeczy. Po zagarnięciu wszystkiego do plecaka, wziąłem jeszcze kilka garści siana. W końcu nigdy nie wiadomo kiedy może mi się takowe przydać, czy to jako rozpałka, czy też poduszka. Następnie obrociłem się na pięcie do starca i powiedziałem:
- Najmocniej przepraszam, myślałem że to pustostan. - po czym zrzuciłem w jego strone sztuczny uśmiech, a swój wzrok skierowałem na Pawniarda
- Dawaj byku, leicmy. - i opuściłem stodołe już nawet się nie obracając w stronę staruszka. Ruszyłem przed siebie, rozglądając się za jakimś jeziorem, czy innym zbiornikiem wodnym w którym mógłbym się wykąpać. Aż tu nagle mnie olśniło! Nie przeskanowałem jeszcze Pawniarda! Wyciagnąłem zatem czym prędzej pokedex i dość nieumiejętnie go uruchomiłem, po czym zeskanowałem Pawniarda i ruszyłem dalej. Starałem się odprężyć. W końcu rzadko kiedy można cieszyć się tak gładkim ujściem od kłopotów.

Zacznijmy od tego, że mężczyzna nie był zadowolony i cały czas gestykulował i krzyczał. Nie używał eufemizmów, tylko bezpośrednich ekspresywizmów i poniekąd wulgaryzmów. Był dość żywiołowy, że w tym stanie nie trudno go pomylić z dzieciakiem, który wykrzykuje swoje zdanie. Zdecydowanie, pewnie oraz bez zawahania. Z czasem nawet przestałeś go widzieć, a dało się go słyszeć. Nie niezły głos ma co?

Tym czasem zeskanowałeś swojego startera, Pokemona, z którym zacząłeś swoją podróż. Pokedex, tajemnicze urządzenie pracowało chwilę by po krótkim czasie ukazać Ci skan. Dokładniejsze informacje o Pokemonie, byś mógł go lepiej poznać. Urządzenie przy swojej pracy wydawało tajemnicze dźwięki, ale nie była to czynność trwająca zbyt długo. Można powiedzieć, że ekspresowa.

Wróćmy do twojej przygody, ruszyłeś piaskową drogą, a zrywający się wiatr, mógł trochę utrudniać Ci życie, bo piasek sypał się na różne strony. Można powiedzieć, że byłeś o wiele bardziej brudny niż przedtem i mimo, że ciężko w to uwierzyć była to prawda. Dopiero wejście między drzewa spowodowało uspokojenie się pogody. Podążałeś instynktownie. Nie było żadnych ścieżek, a wyraz mężczyzny, motywował do oddalenia się. Las wyglądał na gęsty, a ty musiałeś obrać jakiś kierunek. W końcu można tak błądzić i błądzić.

SKAN: