Gra Dramo

Na ekranie komunikatora, który swoją drogą był na tyle duży, że musiałeś go trzymać oburącz, poza aktualną misją, mogłeś wyczytać inne informacje. W górnym roku znajdował się pasek z godziną, wówczas wskazującą dziesiątą rano, nieco niżej umieszczono okienko z temperaturą 19°, z kolei mniejszym drukiem uwzględniono dane typu współrzędne geograficzne, na które przecięty szesnastolatek na ogół nie zwraca szczególnej uwagi. Czasem po prostu lepiej pójść na łatwiznę. W tym przypadku było to możliwe, gdyż na samym dole ekranu dostrzegłeś mini mapkę, na której wyraźnie zaznaczono, iż znajdujesz się w regionie Sinnoh, a dokładniej w Jubilife City. Oczywiście to były tylko dodatki. Najważniejszy był napis MISJA mieszczący się w centrum wyświetlaczu. Po dotknięciu tegoż napisu pojawiło się przed tobą niewielkie pole tekstu.

"Młody rekrucie,
pora, byś udowodnił, że jesteś godny bycia członkiem naszej organizacji. Dowieść tego możesz tylko wykonując swoją pierwszą misję. Przeszedłeś egzamin pomyślnie, jednak nie teoria, a praktyka jest najważniejsza. W Jubilife znajduje się sala pokazowa. Najbliższe pokazy odbędą się za tydzień, jednak specjalna nagroda, którą jest pozłacana wstążka - wedle doniesień świadków została już zrobiona i zawieziona do sali! Znalazł się pewien kupiec, który wyda majątek, żeby tylko ją zdobyć. Musisz włamać się do sali niezauważony i zwinąć ją. W przeciwnym razie pożegnasz się z naszą organizacją. W mieście jest człowiek, który może dać ci kilka informacji, czy wskazówek. Możesz odwiedzić go w tutejszym hotelu. Imię jego brzmi Anthony. "

Takie informacje pozostawił ci dowódca. Trzeba przyznać, iż mimo, że rozchodziło się o głupi pozłacany kawałek materiału, to samo jego zdobycie na pewno nie należało do najłatwiejszych zadań. Zapewne nikt nie chciał pieścić się, czy to z dorosłym facetem, czy to z młodym chłopcem i od razu na wstęp dawał ciężkie zadania, by przetrwali tylko najsilniejsi.
Tak czy siak stałeś teraz osłupiały na środku chodnika, a młode dzieciaki co jakiś czas mijały cię, szepcząc coś między sobą. Jeden taki knypek miał w rękach małego Aipoma, przez co od razu przypomniałeś sobie, że przecież masz przy sobie swojego, jak na razie jedynego przyjaciela. Może wypadałoby zobaczyć, kim jest ten jegomość?

Po przeczytaniu treści zadania powiedziałem pod nosem:
-Sala pokazowa? Zazwyczaj koordynatorzy to artyści których atak ma wyglądać, a nie boleć. Ale skoro w tej sali jest jakaś unikatowa, pozłacana wstążka to raczej żaden koordynator jej nie pilnuje, mam nadzieje że ten kupiec mi jakoś pomoże. Zobaczymy co da się zrobić.. - następnie kliknąłem na minimapę i przybliżyłem sobie na Jubilife i po krótkim przeskanowaniu mapy miasta wyszukałem na niej hotel jak i samą sale pokazową.
-To jest mój aktualny cel podróży... - i kiedy minął mnie gnojek z małpą dodałem:
-W zasadzie nasz.. - i klikając na przycisk wysłałem na powierzchnię mojego pierwszego pokemona, następnie zeskanowałem go i podszedłem się przywitać.

Okej. Jestem człowiekiem czepialskim, więc i tym razem się czepnę. W dialogach po myślniku stawiaj spację. I decyduj się - albo stawiasz jedną kropkę, albo wielokropek, nie ma czegoś takiego jak "..". Tyle na razie :D

Po przeanalizowaniu wszystkich informacji, chwyciłeś za kulę ze swoim nowym pokemonem i nacisnąwszy przycisk dałeś jej znak, że ma wypuścić z siebie żywe stworzenie. Tak też się stało. Zza czerwonej smugi jakiegoś dziwnego dymu, wyłonił się niewielki, czarno niebieski stworek. Z początku sprawiał wrażenie zdziwionego, jednak już po chwili jego czerwone oczy przestały szeroko na ciebie spoglądać. Na jego smukłej mordce pojawił się teraz znudzony, jakby zmęczony wzrok.
- Rioo? - mruknął nie spuszczając z ciebie oczu. Przez chwilę wyczułeś w jego głosie nutę pogardy. A może tylko ci się zdawało... Splótł ręce na klatce piersiowej i kopnął pobliski kamień. Zdaje się, że dołączył do ciebie kolega, który podobnie jak ty, nie okazując żadnych emocji stał jak osłupiały wpatrując się pustym wzrokiem w chodnik.
Po chwili nagle ruszył z miejsca. Nie odwracając się do tyłu, szedł przed siebie, cały czas z głową pochyloną w dół. Niewątpliwie - tajemniczy z niego pokemon.

Dex podał poniższe informacje:

Cytat :

R I O L U
Typ:
Lv: 5 (0/100 exp)
Natura: Tajemnicza || Ability: Inner Focus
Opis abillity - Pokemon nigdy nie stchórzy (flinch).
Ataki: Foresight, Quick Attack, Endure
Sp. Attack: ? || Sp. Attack Limit: 0%

Kiedy wypuściłem Riolu nie robiłem praktycznie nic poza podejściem do Niego, chciałem aby mój nowy towarzysz mógł się mi jakoś zaprezentować czy coś w tym stylu, niestety się zawiodłem. Kiedy Riolu ruszył przed siebie, ja wstałem i ruszyłem za nim mówiąc:
-Nie wiem czy zdajesz sobie z tego sprawe, ale jesteś moim pokemonem, a ja Twoim przyjacielem. I choćbyś bardzo chciał to się mnie nie pozbędziesz, a teraz pozwól że ja będę prowadził, bo mamy do wykonania misje. - tym samym dałem mu dyskretnie do zrozumienia że to ja jestem tutaj szefem, nie on. Następnie przyśpieszyłem i skoordynowałem kierunek w którym się poruszamy i pokierowałem nas na hotel. Idąc starałem się trzymać równe tempo z moim startem, stale się my przyglądając, w pewnym momencie powiedziałem:
-Jestem Devon i myślę że wypadałoby Ci opowiedzieć co mamy zrobić, otóż naszym aktualnym celem jest wstążką, jakaś tam pozłacana. Więc szykuje się akcja! - i nie oczekując od Niego jakiejś żywiołowej reakcji szedłem dalej.

Mimo, iż twój nowy kompan był tylko pokemonem, doskonale rozumiał wszystko, co do niego mówisz. A przynajmniej takie sprawiał wrażenie, po usłyszawszy pierwsze słowa zwrócone ku niemu, zauważyłeś niezadowolenie na jego twarzy. Chyba nie spodobał mu się ton wypowiedzi, który brzmiał według niego rozkazująco. Lecz maluch przemilczał. Rzucił ci jedynie to nieprzyjemne spojrzenie, co nie było zbyt miłym uczuciem. Bądź co bądź maluch miał być teraz twoim towarzyszem, a jego przeznaczeniem było pełnienie twojego pomocnika podczas misji. Przez chwilę przeszła ci myśl - ciekawe, jak ten stworek był traktowany przedtem?
Wydawał się być smutny. Szedł ciągle u twego boku, jednak wyczułeś, że robi to niechętnie. Ze spuszczonym łbem co jakiś czas kopnął leżący mu na drodze kamień. I nagle ponownie się do niego zwróciłeś, ostatnie zdanie wymawiając bardziej entuzjastycznie. Młody buntownik popatrzył na ciebie pobłażliwym wzrokiem i znowu wrócił do kopania jakiegoś kamyczka.
Niemniej trzeba było skupić się na misji, a nie na humorkach swojego towarzysza. Szlajając się po ulicach Jubilife, szybko dostrzegłeś kluczowy budynek, jakim była sala pokazowa. Był to spory budynek z szarymi, żelaznymi ścianami, a także okrągłym, różowym dachem. Przed wejściem narysowany był pokeball, a nad nim widniał ogromny szyld "POKEMON CONTEST". Kiedy popatrzyłeś się w jego kierunku, kątem oka dostrzegłeś, że Riolu też na niego zerka, jednak szybko przeszło mu zainteresowanie. Według przenośnego komunikatora, hotel znajdował się zaledwie kilka przecznic stąd. Podążając spokojnie wyznaczoną trasą, w końcu dotarliście do upragnionego celu. Budynek nie wyglądał zbyt bogato. Miałeś wrażenie, że to jakaś stara kamienica, a nie hotel, lecz napis JUBILIFE HOTEL znajdujący się nad wejściem rozwiał wszelkie wątpliwości. To na pewno było to miejsce.
Mały psiak ruszył w kierunku drzwi, tak, jakby był zaprogramowany tylko do wykonania zadania. Zdziwiło cię to. Nie chcąc zostawiać pokemona samego, ruszyłeś za nim. Od razu zobaczyłeś starszego mężczyznę siedzącego za kontuarem. Na jego ospałej twarzy pojawiło się zdziwienie, zapewne na wasz widok.

- Z pokemonami nie wchodzimy - burknął od niechcenia. - W czym mogę pomóc?
Riolu spojrzał na niego z pogardą, cicho warcząc pod nosem. Ledwie opanował opanowującą go złość. Spojrzał na ciebie, jakby chciał zobaczyć co ty o tym myślisz.

'Więc kluczem do zmiany Jego zachowania jest miłe zachowanie. Będę musiał się tego trzymać' powiedział sobie w duchu spoglądając na Riolu podczas wchodzenia do hotelu. Rozejrzałem się po obskurnym lokalu i ruszyłem ku recepcjoniście i kiedy już chciałem się przywitać, ten mnie uprzedził z tym swoim śmiesznym zakazem, lekko zdenerwowany odpowiedziałem:
- Ale ja wejdę. Nie mam zamiaru tu nocować, przyszedłem do mojego znajomego, wynajął u Was pokój.
Po skończeniu pogłaskałem Riolu po głowie uśmiechając się, dając mu tym samym znak że mimo wszystko wejdzie ze mną.

Riolu nieco się zdziwił, kiedy go pogłaskałeś, ale wystarczyła chwila, by zdziwienie z powrotem przerodziło się w irytację, pod wpływem której odszedł od ciebie kilka kroków.
- Słuchaj, gnoju. To ja tu ustalam zasady... - mężczyzna podrażniony zachowaniem zarówno twoim, jak i małego psiaka aż podniósł się aż z krzesła i już ruszył w waszym kierunku, kiedy nagle zza ściany wylazł jakiś wysoki facet. Pierwsze, co rzuciło ci się w oczy, to jego gęsta, kruczoczarna czupryna, całkowicie przesłaniająca mu widok na lewe oko. Na ramieniu gościa zasiadał małpo podobny pokemon, który rozbawionym wzrokiem patrzył na was i całą zaistniałą sytuację. Na widok tego uśmieszka, usłyszałeś jak Riolu burknął coś pod nosem.
- Co tu się wyrabia? - odezwał się w końcu czarnowłosy, pewnym krokiem zbliżając się do właściciela tego obskurnego miejsca. - Jeśli masz coś do mojego kolegi, to proszę mi to powiedzieć.
Dopiero wtedy zobaczyłeś, jak bardzo wysoki jest ten koleś. Tak na oko miał jakieś dwa metry.
Patrzył teraz z góry na staruszka, który zaczął tracić swoją pewność siebie. Spojrzał najpierw na niego, potem na ciebie i wymruczał pod nosem kilka wulgaryzmów, zrezygnowany wracając na swoje miejsce.
- Pan zapłaci za szkody, jeśli ten paskudny pies coś zepsuje - odparł jeszcze, nieco ściszonym głosem.
- Od wydawania rozkazów jestem tu ja - odgryzł się wysoki chłopak, po czym zerkając na ciebie wskazał kiwnięciem głowy jeden z korytarzy. - Chodź za mną.
Chcąc nie chcąc musiałeś się go posłuchać. Riolu postąpił tak samo, co jakiś czas z odrazą spoglądając na poke-małpę. Znaleźliście się pod drzwiami pokoju numer 12. Jegomość otworzył drzwi i wpuścił cię przodem. Usiadł przy stole, zapalił fajkę z pomocą ognistego pokemona i kiedy wypuścił już z ust pierwszy kłęb dymu, spojrzał na ciebie.
- Ty ten od Banshowców? Skoro tu przyszedłeś, to pewnie nie wiesz jak wykonać zadanie albo brakuje ci pewnych informacji. Szybko mów co chcesz wiedzieć, nie mam całego dnia.

Nie poczułem się za dobrze kiedy Riolu ode mnie odszedł, ale nie było na to czaso bo lada moment miało dojść do szarpaniny. Instynktownie cofnąłem się pare kroków i już miałem przyjmować pozycje obronną kiedy do akcji wkroczył mój informator. Wówczas dosłownie odetchnąłem z ulgą, ale widząc reakcje Riolu na widok Monferno ponownie zmienił mi się nastrój. Zamiast słuchać tego co do mnie mówią tylko głupio przytakiwałem i zachodziłem w myśli czy przypadkiem Monferno i Riolu nie poznali się wcześniej? Bardzo możliwe że są rywalami, ale równie możliwe jest że po prostu się nie polubili. Jednak nie był to czas na takie rozmyślanie, musiałem wyciągnąć jak najwięcej od mojego informatora. Kiedy weszliśmy do pokoju, a ten odpalił sobie papierosa lekko się podirytowałem, ale to także musiałem zbagatelizować, bo kiedy ten zadał pytanie nie miałem znowu czasu na rozmyślanie, odpowiedziałem Mu:
- Tak, jestem z Bansho. Aktualnie są trzy wyjścia, mianowicie. Ukraść wstążkę, skroić osobe która ją wygra i wygrać ją osobiście. Preferuję opcje pierwszą, trójki praktycznie nie biore pod uwagę. Co do tego co wiem, wiem tylko że mam ją ukraść. Reszte miałeś powiedzieć mi Ty.

- Taa, dobrze kombinujesz. Trzecia opcja faktycznie jest najgorszym pomysłem. Ostatecznym. Ale mając tylko tego psa wygranie pokazów byłoby raczej rzeczą niemożliwą - mruknął mężczyzna, wypuszczając dym z ust. Twój pokemon odebrał to jako obrazę i od razu zerwał się z miejsca. Kiedy ruszył w kierunku czarnowłosego, instynktownie złapałeś go za ramię. - He, widzę, ciekawy, porywczy charakterek. Już cię lubię. Spójrz jednak prawdzie w oczy, młody, dopiero rozpocząłeś podróż z tym dzieciakiem, w porównaniu do innych uczestników nie zaimponujesz widzom kilkoma podstawowymi atakami. Nie raz widziałem pokazy.
Pokemon zamarł na chwilę, po czym delikatnie wyrwał ci się z uścisku i opuścił głowę w dół. Na swój sposób uroczo się zachowywał.
- Dobry z niego chłopak - zwrócił się nagle facet w twoim kierunku. - Nie zrażaj się jego charakterem, mój Monferno jako Chimchar był identyczny. Jeśli dobrze go wychowasz, wyrośnie z niego równie dobry wojownik.
Anthony pierwszy raz odkąd go poznałeś uśmiechnął się. Może nie szeroko, ale na pewno z głębi serca.
- Dobra, dzieciaku. Pomogę ci. Skoro już odrzuciliśmy trzecią opcje, nadal zostały dwie pozostałe. Co do podwinięcia wstążki, mogłoby się udać, o ile zwycięży ten sam gnojek, co ostatnie dwa lata z rzędu. Mały, rozpieszczony kurdupel, starsi kupują mu pokemony, a ten urządza jakieś chore popisy, od których jurorzy mają mokro w gaciach. Tę opcję postawiłbym na drugie miejsce, gdyż nie wiemy, czy nie przybędzie jakiś inny koordynatorek, któremu wstążki nie odbijemy. Zostaje kradzież. Jeśli kasę z misji podzielimy na pół, przeprowadzę z tobą akcję i jeszcze cię czegoś nauczę. Informacje sprzedaję taniej, jednak możesz sobie nie poradzić. Wybieraj.
Facet pociągnął ręką po grzywie i zgasił tego nieszczęsnego papierosa, którego smród irytował cię już od momentu zapalenia.

Uśmiechnąłem się kiedy pochwalił mój pomysł, ale kiedy nie docenił Riolu znowu mnie wkurzył, przez tą całą misje nabawie się huśtawki nastrojów! Wsłuchałem się dokładnie w to co Anthony mówił do Riolu. 'Takie rady też mogą być kluczem do tej całej zmiany' pomyślałem, a kiedy skończył, powiedziałem
- Wiem, załapałem to na starcie. Ciężka praca zrobi z nas świetnych partnerów. Ale na ten moment muszę wynająć Ciebie do pomocy - wówczas się zaśmiałem i mówiłem dalej
-Jeśli chodzi o tego dzieciaka, będzie On naszym planem awaryjnym. Jak skok na sale się nie uda, zawiniemy się stamtąd i poczekamy na wyniki tego całego cyrku, ale to potem. Teraz powiedz mi jakiś jest Twój plan co do tego włamu. Masz plany tej hali? Klucze? Cokolwiek?

- Dobra decyzja. W takim razie plan jest taki. Zawsze tydzień przed pokazami tutejsze dzieciaki pomagają przy zdobieniu sali pokazowej i ogólnie całej organizacji tego, jak to trafnie ująłeś, cyrku. Dostanie się na arenę główną to nie problem. Przebierzesz się w swoje codzienne ubrania i nikt nawet nie pomyśli, że możesz być zamieszany w Bansho - nie mógł się powstrzymać i dokończyć, już odkąd skończył palić fajkę, co jakiś czas z ochotą spoglądał na stojący obok niego kufel do połowy wypełniony piwem. Nie dość, że palacz, to jeszcze pijak. Zdrowego trybu życia raczej nie prowadził, a mimo to wyglądał na silnego, zwłaszcza, kiedy ściągnął płaszcz i ujrzałeś jego umięśnione ramiona. - No. To będzie twoja robota. Zakręcić się wśród małolatów i zachowywać się, hm, naturalnie. Resztą zajmę się ja. Na razie masz mój numer telefonu, ty mi podaj swój i kiedy uporam się ze swoją robotą, dam znać.
Facet wstał z fotelu, przeciągnął się ospale i zarzuciwszy jakiś kapelusz na łeb, wskazał palcem na drzwi. Riolu bez namysłu ruszył przodem.
- Idę załatwić kartę dostępu. Jeśli wszystko pójdzie tak jak myślę, zdobycie tej wstążki będzie banalną sprawą. Póki co idź poszlajać się po mieście. Tylko zmień ten głupi kostium, bo od razu ludzie nabiorą podejrzeń.
Po wzięciu od ciebie numeru, facet odszedł jak gdyby nigdy nic, jeszcze wcześniej rzucając klucze do pokoju na ladę właścicielowi.
Riolu spojrzał na ciebie pustym wzrokiem.

- Będziemy w kontakcie, tymczasem lecę potrenować z Riolu. Aktualnie mam tylko jego więc pewnie spotkamy się z większym składem. Do zobaczenia. - powiedział zapisując mój numer na kartce. Następnie wychodząc z pokoju rozpiąłem kombinezon i wyrzuciłem go na śmietnik. 'Miał racje, jest o wiele lepiej bez tego lateksu' powiedział w myślach lekko się rozciągając, wówczas zauważyłem jak Riolu na mnie patrzy.
- O co chodzi Riolu? Chcesz mi coś powiedzieć czy tylko potrenować? Myślę że powinniśmy się udać w pobliskie lasy, może uda nam się znaleźć jakiegoś pokemona typu steel, a taki bez wątpienia przyda nam się w zadaniu. Zresztą jak każdy! No dalej! Wskakuj na moje ramie i lecimy! - Powiedziałem do niego będąc podekscytowanym jak nigdy, prawdopodobnie było to spowodowane chęcią przełamania się z Riolu, ale też cieszyłem się że jedyne co musze zrobić to rozejrzeć się w sali. Nie rozdrabniając się nad powodem mojego zachowania wyszukałem sobie w moim Bansho komunikatorze drogę do jakiegoś lasu i ruszyłem przed siebie biegiem.

Twój nagły entuzjazm nie był w stanie złamać twojego psowatego kompana. Uparty pokemon popatrzył na ciebie od niechcenia, po czym po wysłuchaniu twoich słów mruknął coś pod nosem i nie czekając na ciebie ruszył w kierunku wyjścia. Wiedział, że i tak za nim pójdziesz, a nawet jeśli nie, to nie będzie z tego powodu płakał.
Po opuszczeniu tego obskurnego budynku w końcu mogłeś odetchnąć świeżym powietrzem. Cudownie było pożegnać się z zapachem piwa i papierosów, który krążył po tobie nawet wtedy, gdy już opuściliście pokój Anthonego. Zdaje się, że psiak równie chętnie nabrał powietrza do płuc.
Komunikator pokazywał prostą trasę - wystarczyło iść wzdłuż ulicy, po czym odbić kawałek w prawo, by móc dostrzec leśną ścieżkę. Mimo to postanowiłeś przebiec się ten kawałek, a Riolu nie chcąc zostać w tyle, dotrzymał ci kroku. Szybko jednak coś strzeliło mu do łba i zaczął cię wyprzedzać. To był naprawdę szybki pokemon. Biegł tak szybko, że nawet przez chwilę przeleciała ci czarna myśl, że spróbuje uciec... ale w końcu się zatrzymał. Przed samym wejściem do lasu. Usiadł spokojnie na trawie, zapewne czekając, aż go dogonisz. W pewnym momencie zauważyłeś, że krzaki za psem zaczynają się dziwnie poruszać. I to na pewno nie pod wpływem wiatru. Instynktownie zatrzymałeś się, wpatrując się w ten jeden punkt. Riolu też to wyczuł, co wskazywała jego zmiana spojrzenia. W tych oczach zdaje się da się wyczytać wszystko.
Wtem zza krzaków wyskoczył mały, brązowy króliczek
którego twój pokemon momentalnie ścisnął oburącz, uniemożliwiając poruszanie. Urodzony wojownik, nie ma co. Jednakże dziki stwór chyba nie miał złych zamiarów, gdyż wyglądał na bardzo przestraszonego.

Widząc co wyprawia Riolu od razu strzeliłem lekkiego buraka gdyż była to bardzo pochopna akcja, a i wyglądała śmiesznie.
- Riolu! Zostaw ją! Z takimi pokemonami się tak nie postępuje. Nie widzisz że się czegoś przestraszyła? Powinniśmy zająć się tym co ją spłoszyło. Prawda? - w tym momencie przerwałem, gdyż nie wiedziałem jak dany pokemon się nazywa, wobec czego odpiąłem pokedex od pasa i zeskanowałem małego królika. A kiedy już znałem jego imię, podszedłem do Riolu i nakazałem mu ją puścić. Sam zaś pogładziłem Buneary po głowie mówiąc:
- Już się nie musisz bać, za to ja mogę Ci pomóc. Wystarczy że pokażesz mi co Cie tak wystraszyło.

Riolu nie lubił, gdy ktoś zwracał mu uwagę w sposób rozkazujący, więc zamiast z pokorą wykonać polecenie, niechętnie odrzucił od siebie małego królika, na koniec obrzucając cię niemiłym spojrzeniem. Odszedł kilka kroków i obrażony odwrócił się do ciebie plecami. Natomiast pokrzywdzony stworek wylądowawszy miękko na trawie natychmiast zerwał się z miejsca i zmieszany z powrotem uciekł w gęste zarośla.
W okolicy nie było słychać żadnych podejrzanych głosów, które mogłyby spłoszyć tą małą. Nic także nie rzuciło ci się w oczy. A przynajmniej tak ci się wydawało.

Kilka minut spokoju. Tylko tyle dał ci twój podopieczny - po tym czasie bez słowa zerwał się z miejsca i zaczął biec gdzieś w stronę lasu. Czyżby coś wyczuł? A może chciał tylko wyładować ukrytą w sercu złość? Nie miałeś dużo czasu na rozmyślanie. Wystarczyła głupia chwila, by stracić tego urwisa z oczu.

Widząc reakcje Riolu na rozkaz zrozumiałem że moje podejście musi zmienić się na stałe, bo aktualnie robimy krok do przodu, a następnie dwa do tyłu. I już miałem z nim o tym pogadać, kiedy ten zerwał się do biegu. Przez chwile byłem 'zawieszony' ale po momencie podniosłem się z ziemi i ruszyłem za nim. Biegłem jak najszybciej potrafie przez las, wyglądało to jak ucieczka Jasona z Far Cry 3. Starałem się utrzymać Riolu w polu widzenia, ale też nie wlecieć w jakąś zasadzke.
-Riolu! Zaczekaj! Musimy to sprawdzić razem! Musimy polegać na sobie wzajemni! Słyszysz?! - krzyknąłem do pokemona.

Pomyślałeś sobie, że ten pokemon zaprowadzi cię kiedyś do grobu. Biegacz był z niego doskonały, więc musiałeś się nieźle napocić, żeby nie stracić go z pola widzenia. Nagle młody wojownik zatrzymał się, dzięki czemu mogłeś spokojnie się do niego zbliżyć. Zauważyłeś, że w ścisnął za czułki jakiegoś interesującego pokemona i uniósł go w górę, po czym skierował w twoją stronę. Poważnym spojrzeniem zdawał się pytać: No i co z tym zrobić?
Tymczasem na twarzy malucha wymalowała się wyraźna złość. Zaczął miotać się jak oszalały i wymachując łapkami próbował rzucić się na psiaka, jednak ten tylko groźnie na niego warczał, raz po raz zmierzając go szyderczym wzrokiem. Zdaje się, że Riolu uznał tego robaczka za swoją zdobycz i nie miał zamiaru się z nią rozstać, póki nie usłyszy co masz na ten temat do powiedzenia.

Widząc jak Riolu się zatrzymuje również wyhamowałem, lekko się pochyliłem i ciężko dysząc podniosłem wzrok na mojego pokemona. Widząc co trzyma w łapach powiedziałem.
- Teraz wiem że Ty jesteś najważniejszy, Riolu! Tego skopiemy! Użyj Twojej siły aby wyrzucić go w powietrze, następnie podbije go ponownie przy pomocu Quick Attacku! Im dłużej będzie w powietrzu tym lepiej dla nas! Jego skoczność nie może się nawet równać z Twoją szybkością! Kiedy ponownie będzie spadał wybij się od jednego z drzew i uderz go Quick Attackiem tak, aby on uderzył w drzewo! Pamiętaj że jeżeli coś Ci nie wyjdzie to możesz przyjąć jego ciosy z pomocą Endure! Do boju!

Pokemon od razu skinął głową, a na myśl o zbliżającej się walce nawet pokusił się o lekki uśmieszek. To był pierwszy raz, kiedy zobaczyłeś u niego jakiekolwiek ślady szczęścia.

Psiak szybko wysłuchał twojej strategii. Z całej siły wyrzucił robaczka w górę - maluch się tego nie spodziewał, bo nie zdążył nawet odskoczyć gdzieś na bok i już dostał Quick Attackiem. Tym razem Kricketot zdążył przemyśleć dalszy ruch i odskoczył gdzieś na jedną z gałęzi drzewa. Mógł uciekać, jednak tego nie zrobił. Stał na gałęzi śmiejąc się głośno z twojego psa, który bezskutecznie próbował wdrapać się na drzewo. Riolu łatwo było sprowokować - od razu zaczął jak oszalały walić w drzewo Quick Attackiem, sam nie wiedząc co właściwie chce zrobić. Pewnie miał w planach strząchnąć z niego robaka, jednak nie przynosiło to efektów, a wręcz negatywne dla niego skutki. Tymczasem mały spryciarz zaczął warczeć na twojego pokemona, co zapewne było Growlem - atakiem zmniejszającym atak oponenta. Później zeskoczył z drzewa i otaczając się jakimś dziwnym, jasnym promieniem, stanął w bezruchu. Zdezorientowany Riolu skutecznie zaczął naparzać go Quick Attackiem.

Spoiler:

Spoiler:

Widząc jak Riolu cieszy się walką pomyślałem że to właśnie walka będzie kluczem do zmiany jego zachowania. Ale kiedy zaczął uderzać swoim ciałem w drzewo stwierdziłem że brakuje mu doświadczenia, przeczesując włosy ręką przygryzłem wargę z poddenerwowania powiedziałem:
-Dobra robota Riolu, ale w sytuacjach podbramkowych zdaj się na mnie! Kiedy Ty dajesz mu wycisk ja mam czas na obmyślanie taktyk! Zatem do dzieła! Mam dziwne przeczucie że to co teraz robi to przygotowanie do jakiegoś ataku, dlatego uderzaj go nadal, ale bądź gotowy do uniku! Zrobimy tak! Uderz go jeszcze raz przy użyciu Quick Attacku, następnie złap go za te czułka i wyrzuć w powietrze, tak aby wylądował na jakiejś gałęzi! Następnie wskocz na tą gałąź i jeżeli nadal będzie zbierał siły uderz w niego Quick Attackiem, tak mocno aby z niej zleciał. Następnie sam schowaj się na tej gałęzi!

Riolu cały czas skutecznie obijał pokemona, który zwinięty w kłębek świecił tym jasnym promieniem. Wszystkie komendy wydane przez ciebie podziałały, co wystarczyło, aby nieźle poobijać małego robaczka. Jednak na koniec rundy pokemon jakby się obudził i jakimś, zdawałoby się, niezidentyfikowanym atakiem z całej siły uderzył twojego pokemona. Psiak wylądował uderzając plecami o drzewo. Spojrzał zdziwionym raz na ciebie, raz na oponenta.

Spoiler:

Kiedy Riolu uderzył na ziemię, ja przykucnąłem aby mieć oczy na wysokości jego oczu. Chciałem mu przez to pokazać że kiedy on obrywa, mnie też to boli. Patrzałem na niego przez dosłowne dwie sekundy i powiedziałem
- To nic! Ta walka jest już nasza! Dasz radę się podnieść? Świetnie! Po raz ostatni uderz w niego Quick Attackiem, ale wyceluj go tak, aby tym razem to robal trafił na drzewo. I kiedy już nie będzie miał możliwości ucieczki, seria Twoich silnych ciosów i Quick Attacków powinna go załatwić! Obijaj go przy tym drzewie dopóki znowu nie zacznie świecić, a kiedy to się stanie złap za niego i ponownie wyrzuć powietrze, następnie wyskocz nad niego i finalnym Quick Attackiem wbij go w ziemie!

Robaczek nie zdołał już załadować swojego jedynego ofensywnego ataku i bezradnie musiał przyjąć na siebie ataki. Riolu bez problemu zdołał go wykończyć.

Spoiler:

Mały psiak odetchnął w końcu z ulgą. Mimo iż nie stracił wiele życia, to i tak zmęczył się okładaniem robaczka. Usiadł spokojnie pod drzewem, zamknął oczy, chyba szykując się na krótką drzemkę. Przed tobą zaś leżał poobijany Kricketot, którego mogłeś złapać w balla lub zwyczajnie olać.

Kiedy zauważyłem jak Riolu ostatecznym ciosem powala rywala, aż podskoczyłem krzycząc:
- Świetnie!
Ale kiedy Riolu usiadł pod drzewem troche mnie to zdziwiło, a nawet zaniepokoiło. Odkąd go mam zawsze stara się być z przodu, a co za tym idzie ma mnóstwo energii. Ta walka musiała go bardzo wykończyć. Wiedziałem że muszę coś z tym zrobić, wobec czego kiedy ten leżał już pod drzewem ja podszedłem do niego i zapytałem
- Co jest stary? Ta walka dała Ci się we znaki, mam coś co Ci pomoże. - i wyszukałem w mojej torbie jeden z potionów, następnie popryskałem nim po ranach Riolu, kiedy skończyłem dopowiedziałem
-Lepiej co? Jeśli chcesz możemy wrócić do miasta, ale ja wolałbym tu zostać i znaleźć jeszcze kogoś. Jeśli będziesz chciał to będziesz mógł znowu walczyć, ale kolejnego pokemona wolałbym złapać. Przyda nam się do drużyny, racja? - i oczekując jego reakcji podniosłem tyłek z ziemi.

Psiak zobaczywszy puszkę leczącego spreju, natychmiast zerwał się miejsca i zaczął machać łapą, na znak, że nic mu nie jest. Ty jednak i tak popsikałeś go wzdłuż ledwie widocznych obtarć na jego skórze. Maluch skrzywił się lekko. Ku twemu zdziwieniu nie pod wpływem zignorowania przez ciebie jego gestu, lecz przez lekkie szczypanie, którego zapewne doświadczył. A przynajmniej taką miałeś nadzieję.
Potion nie zostawił po sobie jakiś wizualnych zmian, lecz tym razem Riolu już nie usiadł pod drzewem. Wyprostowany zdawał się czekać na kolejne rozkazy. W tym momencie przeszła cię myśl, że wyszkolono go tylko i wyłącznie do służenia swojemu właścicielowi, jednakże nie był z tego powodu specjalnie zadowolony. Teraz jednak przestał patrzeć na ciebie z nienawiścią, tylko z obojętnością.
Na myśl o zbliżającej się walce ogarnął go lekki entuzjazm i od razu kiwnął głową. Teraz pozostało tylko znaleźć jakiegoś dzikiego stworka do walki...