Gra Dramo

- Riolu, wystarczy. Przejdź za mnie. - powiedziałem kiedy Riolu wystrzelił w Mawile z Countera.
- Myślę że już wystarczy Mawile, hm? Asortyment twoich ataków jest naprawdę duży, ale podczas walki nie możesz opracować strategi gdyż musisz stale myśleć o tym co robi przeciwnik, ale twój trener już może. Więc może zechcesz dołączyć do mojej drużyny? Jeśli się nie zgodzi zwyczajnie ruszę dalej. - następnie uśmiechnąłem się i wystawiłem pokeballa w jej kierunku, licząc że się zgodzi.

Wydawało się, że walka miała trwać jeszcze jedną rundę, na co liczył Riolu, który mimo wyraźne widocznego zmęczenia, nadal stał z wysoko zadartym łbem i czekał na rozkazy swojego opiekuna. Niestety młody trener zapewne zapomniał o jego wojowniczym usposobieniu i o tym, że jedyną drogą do jego uszczęśliwienia są walki i nagle nakazał mu przerwanie pojedynku.

Rozczarowany, może nawet nieco zdenerwowany pokemon, niechętnie odwrócił się w twoim kierunku. I kiedy już miał zrobić pierwszy krok, narwana Mawile ruszyła wprost na niego i przewaliła go atakiem stalową głową. W tej chwili Riolu był wyraźnie zmieszany. Dał się uderzyć jeszcze jeden raz, ponieważ wychowany został tak, by słuchać się wyłącznie porad trenera, a nie swojej intuicji.
Zostałeś postawiony w bardzo niezręcznej sytuacji. Przez twoją chęć przedwczesnego zakończenia walki, Riolu oberwał na tyle mocno, że ciężko byłoby mu odzyskać przewagę. Z drugiej strony, jeśli chciałbyś po prostu odejść, tym samym nie narażając go na porażkę, Mawile mogłaby, sugerując się jej naturą, nie odpuścić wam tak łatwo i odpłacić się za przerwany odpoczynek. Musiałeś podjąć rozsądne działania.

- Co za cholerny pokemon! Riolu przepraszam, ale teraz będziesz mógł na niej się wyładować! Użyj Counter aby być gotowym na jej ataki, po czym szybko przywal jej Quick Attackiem i zaraz po walni jej podbródkowego Power-Up Puncha! A kiedy będzie w powietrzu doskocz do niej i wbij ją w ziemie niczym młotek gwoździa, używając Power-Up Puncha! A kiedy już podniesie się z ziemi zacznij ją okrążać, rób to coraz szybciej dzięki Quick Attackowi, zapewne znowu pomyśli że uderzysz z tyły, ale nie! Przywal jej z przodu Power-Up Punchem i to tak aby przeleciała troche po ziemi, następnie popraw Quick Attackiem! Pamiętaj że gdy będzie próbowała uderzyć Cie swoją głową, użyj COunter, odbij jej atak i szybko doskocz i przywal Power-Up Punchem! Jeszcze raz! Kiedy próbuje Cie uderzyć głową, używaj Counter, a kiedy tworzy ten wiatr, używaj Quick Attacku i wykonuj uniki! Do dzieła! - podyktowałem będąc już wystarczająco wkurzony i przygotowałem sobie pokeballa ze Scytherem, na wszelki wypadek.

Riolu odżył na tyle, że kiedy nakazałeś mu ponownie zaatakować pokemona, ten ruszył migiem, nawet nie wsłuchując się do końca w treść strategii. W końcu mógł działać. I to mu wystarczyło. Pierwsza wymiana ciosów - oba pokemony wyleciały gdzieś na dwie strony areny. Kolejna. Tym razem trochę spokojniej, jednak wówczas, w tych kilku ostatnich minutach pojedynku, nie powinno się mówić o spokoju. Walczące pokemony musiały pokazać swoją prawdziwą siłę i choćby miały wypluć z siebie płuca - musiały dać z siebie sto procent.
Jak się później okazało, pies postąpił słusznie, nie czekając aż skończysz dyktowanie planu działania, bowiem walka skończyła się już po dwóch wymianach ciosów. Na środku areny pojawiła się gęsta chmura kurzu, spod której za chwilę wyłoniły się dwa, leżące obok siebie pokemony. Najwidoczniej oba zemdlały jednocześnie, lub w odstępie zaledwie kilkunastu sekund.
Zauważyłeś, że na skórze twojego przyjaciela pojawiło się wiele ran - głównie były to obtarcia, ale, o ile wzrok cię nie mylił, na łapie miał jedną, wyglądającą trochę groźniej, ze względu na cieknącą z niej, na szczęście nieobficie, krew.

Spoiler:

Kiedy Riolu ruszył do akcji, tylko zaciskałem pięść z pokeballem Scythera z nerwów. Walka toczyła się coraz bardziej dynamicznie, ale z drugiej strony była to już ostatnia prosta. Aż w końcu, w pewnym momencie zasłoniła ich zasłona z kurzu, po opadnięciu którego ujrzałem Riolu i Mawile na ziemi. Doleciałem do nich momentalnie, dokonałem szybkiej oględziny ran i ruszyłem w dół góry, kierując się do pokecentrum. Oczywiście kierowały mną intencje dobre, chciałem uleczyć Mawile i Riolu, ale z drugiej strony miałem nadzieje na spotkanie tamtego chłopca, z którym mijałem się w drzwiach sali treningowej.

Podniosłeś pokemony starając się zachować szczególną ostrożność, aby przypadkiem nie zadać im dodatkowego bólu, poprzez nieumyślne ściśnięcie ran. Mawile okazała się być lżejsza od psiaka, lecz wygodne ułożenie jej nie było prostą sprawą, bowiem wielka paszcza wisząca na czubku głowy, co chwilę uderzała cię lekko w policzek. Niestety życie nieraz wymaga pewnym poświęceń i skoro już zdecydowałeś się wziąć odpowiedzialność za tą małą, musiałeś wytrzymać zachowanie jej drażniącej kończyny. Ułożenie Riolu przebiegło spokojniej.
I kiedy już myślałeś, że to koniec twoich problemów, podniosłeś się i... wielka szczęka Mawile boleśnie walnęła cię w twarz, przez co z trudem zachowałeś równowagę. Razem pokemony ważyły tyle, co kilkuletnie dziecko - z pozoru niedużo, jednak podczas pojedynku nie zdążyłeś nabrać wystarczająco dużo sił. Ruszyłeś w dół góry i choć co jakiś czas zdarzyło ci się potknąć o jakiś kamień, nie straciłeś równowagi na tyle, by zaliczyć glebę. Po kwadransie mozolnej wędrówki poczułeś, że zaczynasz całkowicie tracić siły. Nogi same się pod tobą uginały, zaś ręce były na tyle wiotkie, że miałeś wrażenie, że zaraz ci odpadną. Ale nie zważając na to - nadal szedłeś przed siebie. W tej chwili poczułeś, jak wielka jest więź między tobą, a twoim pokemonem.
Wielu trenerów przechadzało się obok was. Jak się okazało większość z nich tylko patrzyła na was dziwnym wzrokiem, nawet nie myśląc o tym, by zaoferować pomoc. Dopiero po dłuższym czasie znalazł się ktoś, kto ruszył głową i bez wahania podbiegł do was i od razu wyrwał ci z rąk Mawile, jednocześnie przynosząc ci znaczną ulgę.

- Pomogę ci! - oznajmił krótko i dotrzymując ci kroku ruszył wraz z tobą.
Całe ubranie miałeś we krwi, więc nietrudno było mu się domyślić, dokąd zmierzasz.
- Biegnij swoim tempem. Ja ruszę przodem i zawiadomię siostrę Joy o twoim przybyciu - wymyślił po chwili, co jak później się okazało, było niezłym zagraniem. Chłopak miał mnóstwo sił, więc wybiegł znacznie na przód, przez co gdy dobiegłeś do bram miast, ten stał przy nich już bez Mawile.
- Chodź. Siostra Joy już wszystko naszykowała - oznajmił i wraz z tobą ruszył w kierunku centrum. Dotarliście do niego stosunkowo szybko. Gdy tylko otworzyłeś drzwi, ujrzałeś oczy wszystkich przebywających tu trenerów skupione na waszej dwójce. Ludzka natura nakazała im przesunąć się na dwie strony, tak, by pielęgniarka spokojnie mogła dotrzeć do rannego pokemona i wziąć go bezpiecznie na swoje nosze. Wygląda na to, że już po wszystkim... pozostało mieć nadzieje, że rana Riolu nie jest niczym poważnym.

Podchodząc do pokemonów wiedziałem już, iż łatwiej będzie mi ułożyć Riolu, więc zacząlem od Mawile. Wziąłem ją na ręce, ostrożnie, aby nie urazić jednej z jej ran. I kiedy tak skupiałem się na niej, sam oberwałem kilkukrotnie, mimo wszystko udało się. Następnie wziąłem na rękę Riolu i ruszyłem w dół góry. Starałem się omijać większe kamienie, mijałem samolubnych trenerów którzy albo udzielali mi swoich 'bezcennych' rad, aż w końcu natrafiłem na tego młodego chłopaka, który jako pierwszy zachciał mi pomóc. Bez wahania dałem mu Mawile, a chwilę później on popędził w dół góry, dopiero wtedy zacząłem konspirować, że przecież Mawile nie była jeszcze złapana przezemnie i mógł mnie on zwyczajnie oszukać, mimo to nie dopuszczałem tej myśli do głowy zbyt często, bo Riolu był wówczas najważniejszy. Dochodziłem już do bram miasta kiedy ponownie go zobaczyłem, kamień spadł mi z serca kiedy powiedział że Mawile jest już w centrum, a siostra Joy na mnie czeka. Zacząłem zatem biec. Wparowałem do centrum jak do siebie i nie musiałem nawet przedzierać się przez tłum bo siostra od razu odebrała ode mnie Riolu. W końcu miałem czas aby móc porozmawiać z moim wybawicielem. Usiadłem obok niego i powiedziałem:
- Cześć, jestem Devon. Dzięki za pomoc, bardzo mi pomogłeś. - i zbiłem z nim żółwika oczekując odpowiedzi.