Gra Dramo

Słowa Anthony'ego zdenerwowały cię na tyle, że od razu się rozłączyłeś, nie chcąc słuchać ich dłużej. Na szczęście przed tak gwałtownym sposobem zerwania znajomości zdążyłeś zdobyć od gościa parę cennych informacji. Nie wiedziałeś, czy będą one wystarczające, ale na zamartwianie się tym nie było już czasu. Od teraz musiałeś liczyć tylko na siebie.
- No dobrze... - odparł Gerald, zatrzymując się na chwilę, żebyś dotrzymał mu kroku. - Tak swoją drogą słyszałeś o pokazach w Jubilife?
Zamarłeś. Czyżby usłyszał twoją rozmowę z Anthonym? Nie... to niemożliwe. Starałeś się ściszyć głos jak tylko mogłeś. Ale może Gerald pokusił się o podsłuchanie rozmowy... a może to po prostu był zwykły przypadek. Facet zdawał się zachowywać naturalnie.
- Pewnie słyszałeś o tym mieście, jest niedaleko stąd. Właśnie się do niego wybieram, żeby spróbować sił w tych zawodach. Myślę, że nawet mam szanse wygrać, o ile wystawię shiny pokemona, które nie są często spotykane. Zresztą Medicham to prawdziwa dama! - ciągnął dalej, aż nagle zauważyliście charakterystyczne budynki wychylające się zza drzew. Wygląda na to, że nie zapuściłeś się zbyt głęboko.

Kiedy Gerald zapytał mnie o pokazy nerwowo przeczesałem włosy i głupio się uśmiechnąłem, następnie odpowiedziałem:
- Pewnie że słyszałem, mam zamiar pomóc im w organizacji tych zawodów. W końcu Jubilife to moje miasto. - oczywiście mógłbym się rozgdać o pozłacanej wstążce, ale Gerald mógłby wówczas podłapać że wiem więcej niż to konieczne. Z drugiej strony dobrze że powiedział mi o tym że ma zamiar wziąć w nich udział, mogłem dzięki temu odrzucić pomysł z napadem na wygranego.
- Z Shiny pokemonem masz naprawdę spore szanse. O spójrz! Miasto już widać! Przyspieszmy! - powiedziałem ochoczo i przyśpieszyłem kroku, fakt że tak szybko się do niego zbliżyliśmy nie zdzwił mnie za bardzo, uznałem że po prostu biegłem po łuku podąrzając za Riolu.

- To miłe z twojej strony - odparł Gerald, najwidoczniej nie podejrzewając cię o nic złego.
Ruszyliście, więc w stronę miasta, aby po kilku minutach dotrzeć do celu. Oświetlony promieniami słońca dach pokecentrum natychmiast rzucił wam się w oczy, co mimowolnie wywołało uśmiech na twej twarzy. W końcu już za chwilę miałeś przejść trening z Riolu pod okiem doświadczonego trenera pokemonów!
Kiedy przyśpieszyłeś kroku Gerald zrobił to samo, śmiejąc się pod nosem z twojego zachowania.
- Widzę, że zależy ci na tym, aby Riolu stawał się coraz silniejszy. Myślę, że on to w końcu doceni - zagadał mężczyzna, kiedy już zjawiliście się pod drzwiami upragnionego budynku.
Spośród wszystkich pokecentrów, które widziałeś w swoim życiu, a to na żywo, a to w telewizji, te wyróżniało się nowoczesną budową, na oko świeżo pomalowanymi ścianami, a także samą wielkością. Większość takich miejsc była zwykłym, skromnym budynkiem, w którym poza możliwością wyleczenia pokemonów nie można było zrobić nic ciekawego. Tu jednak, jak sam Gerald powiedział, znajdowały się aż dwie sale treningowe.
Nowoczesna struktura z pewnością przyciągała uwagę trenerów. Już po otworzeniu drzwi zauważyłeś pełno dzieciaków, szlajających się po centrum, większość z nich stała spokojnie w kolejce, ale pojawiło się też kilka wyjątków, sprawiających dużo hałasu. Jednym z nich był podejrzany koleś, ubrany w opięty, zielony strój.

Gdy ustawiliście się spokojnie w kolejce, owy dziwak zbliżył się do ciebie i nagle, ku twemu zdziwieniu przejechał ci pieszczotliwie po policzku i wyszeptał do ucha:
- Hrr... chcesz zobaczyć moje pokemony?
Natychmiast osłupiałeś. Gerald zauważywszy to zareagował pierwszy i z całej siły złapał kolesia za ramię, na co ten skrzywił się z bólu.
- Nienormalny jesteś?! Dzieciaka tak zaczepiać? - krzyknął wręcz, co zwróciło uwagę tutejszych gości. Nie mogąc opanować emocji z całej siły szarpnął zboczeńcem w stronę drzwi, na tyle mocno, że z jego kieszeni wypadł mu jeden pokeball. - No proszę. To chyba będzie dla niego jakaś nauczka. Mam nadzieję, że ten pokeball jest pełny... chociaż jakiś pokemon uwolni się od tego dupka. - w tym momencie Gerald już ściszył głos. Podniósł leżącą na ziemi piłeczkę i wręczył ją tobie. - Masz, ty już zdecydujesz co z nim zrobisz.

Maskowanie emocji po raz kolejny się przydało, kiedy rozmawiałem z Geraldem o pokazach. Wraz z tym pojawiły się wyrzuty sumienia, bo przecież ten pomaga mi z dobrego serca, mimo wszystko jedno nie wykluczało drugiego. Mogłem wykonać swoje zadanie i nadal utrzymywać z nim dobre relacje. Kiedy na horyzoncie pojawiły się już dachy budynków, a Gerald zauważył jak bardzo mi na tym zależy:
- Tak, to chyba aktualnie mój jedyny cel. Jeżeli uda mi się z nim zjednoczyć mało kto da nam rade. A nauka nowych ruchów to właśnie jeden z kroków które muszę wykonać aby do tego doszło.
Po wejściu do centrum nie poczułem się za dobrze. Hałas, a na dodatek przez tłum straciłem czujność i podszedł do mnie jakiś zboczeniec. Kiedy tylko polizał mnie po poliku krzyknąłem:
- Co do!? - ale na szczęście w pore zareagował Gerald i zajął się nim. Akcja przebiegała na tyle szybko że zauważyłem jak z kieszeni oblecha wylatuje pokeball. Jednakże mojego przyjaciela nie poniosły emocje i nie stracił swej czujności. Kiedy wręczył mi tego balla odpowiedziałem tylko:
- Dzięki? Najlepiej będzie jak zapomnimy o tej sytuacji i ruszymy na arene treningową. - i udałem się w kierunku pola treningowego.

Kiedy Gerald zobaczył, jak omijasz kolejkę luźnym krokiem, westchnął głęboko i w ostatniej chwili złapał cię za ramię.
- Poczekaj. Wiem, że się nie możesz doczekać, ale na wszystko przyjdzie czas.
Po około kwadransie sterczenia w kolejce pośród spoconych ludzi, w końcu mogłeś zobaczyć się z siostrą Joy twarzą w twarz. Młoda lekarka obdarzyła was serdecznym uśmiechem i zaraz zapytała:
- W czym mogę służyć?
W tym momencie postanowiłeś siedzieć cicho i liczyć na swojego starszego towarzysza.
- Chcielibyśmy potrenować z dwoma pokemonami. Myślę, że nie zajmie nam to długo. Jakieś... - w tym momencie Gerald popatrzył na ciebie. - ...dajmy na to pół godziny. Czy jest jakaś wolna sala?
- Niestety w budynku nie ma już żadnych wolnych miejsc. Jest jednak jedno wolne na zewnątrz. Macie szczęście - odparła Joy i dała wam jakąś przepustkę. Gerald wziął ją do ręki, po czym nie chowając jej nigdzie, ruszył w wyznaczonym przez siostrę w kierunku. Postanowiłeś uczynić to samo.
Po przejściu kilku metrów znaleźliście się po drugiej stronie budynku, w miejscu, gdzie zauważyłeś drzwi prowadzące na zewnątrz. Za nimi znajdowała się duża arena pokryta jedynie dokładnie skoszoną trawą oraz białymi liniami wyznaczającymi stanowiska trenerów. Przed wejściem na teren musieliście pokazać odpowiednią przepustkę jakiemuś starszemu mężczyźnie, po czym od razu ruszyliście w kierunku swojego miejsca. Gerald przeciągnął się ospale.
- No to co, zaczynamy? Dalej - Medicham, Lucario, pokażcie się! - mężczyzna odpiął od pasa dwie piłeczki i rzucił nimi przed siebie. Wypadł z nich widziany przez ciebie wcześniej pokemon, a także jakiś nowy koleżka:

- No dalej, wypuść swojego Riolu - zwrócił się do ciebie po chwili.

Kiedy Gerald zatrzymał mnie w kolejce westchnąłem głośno mówiąc
- No dobrze. - i grzecznie poczekałem na mą kolej. Kiedy siostra Joy wręczyła nam przepustkę rzuciłem do niej krótki uśmiech i ruszyłem za Geraldem. Po wyjściu na polanę treningową rozejrzałem się po niej i rozprostowałem. Po piętnastominutowym postoju moje kości tego potrzebowały. Kiedy mój przyjaciel wypuścił swoje pokemony spojrzałem na Lucario i powiedziałem:
- Piękny okaz. A Medicham to po co? W razie gdyby Riolu postanowił uciec? - zaśmiałem się, a następnie wypuściłem mojego pokemona i rzekłem do niego ochoczo:
- Riolu, oto Lucario i Medicham. Odbędziesz z nimi trening i nauczysz się nowego ataku! No dalej! - i klapłem sobie obok Geralda.

- Nie wiem, z którym będzie się lepiej dogadywał. Zaraz się przekonamy - rzekł Gerald, przysiadając na trawie obok pola treningowego. Nerwowo podrapał się po głowie czekając na wyłonienie się dzikiej bestii, w postaci małego psiaka Riolu. Być może twoja uwaga, odnośnie możliwości ucieczki Riolu, zabrzmiała żartobliwie tylko dla ciebie. Miałeś wrażenie, iż Gerald obawia się tego, co się za chwilę wydarzy.
No i chwila prawdy. Z czerwono białej piłeczki wydobył się twój nieszczęsny towarzysz. Z początku pokemon wyglądał na zdziwionego, ale spokój nie trwał wiecznie. Za chwilę psiak podniósł się i groźnym spojrzeniem zmierzył Medichama. Bez chwili zastanowienia ruszył w jego kierunku... jednak Gerald w odpowiedniej chwili ukrył podopiecznego w kuli.
- Tak jak myślałem. Nadal jest na niego zły. No nic... Riolu. Ten Lucario chciałby cię nauczyć potężnego ataku, jakim jest Power-Up Punch. Nie chcemy się narzucać. Zrozum, że twój trener chciałby, żebyś stawał się coraz silniejszy i nauka tego ataku może ci w tym pomóc - postanowił zwrócić się do twojego pokemona.
Riolu z powagą go wysłuchał, po czym zmierzywszy wzrokiem bardziej doświadczonego psa, mruknął coś pod nosem, jednak ostatecznie posłusznie kiwnął głową. Ruszył na drugi koniec areny i oznajmił gotowość do rozpoczęcia treningu jakimś okrzykiem.
Zauważyłeś, że Lucario natychmiast zaczął pokazywać mu ruch, który polegał na skumulowaniu w prawej pięści olbrzymiej ilości energii. Trudniejsze, niż by się wydawało.
- Nie poszło tak źle. Rozsądny z niego pokemon - zwrócił się do ciebie Gerald, kiedy obok niego przysiadłeś. - Jeszcze zwalczysz u niego tą upartość.
Teraz pozostało tylko czekać na efekty treningu.

Widząc poddenerwowanie Geralda sam również lekko się obawiałem reakcji Riolu. Jednakże kiedy przyjął on propozycję treningu, odetchnąłem z ulgą. Rozpocząłem rozmowe z moim przyjacielem.
- Tak, jest bardzo mądry. On i jego zmysły pomogły znaleźć mi już kilka pokemonów. Jeśli uda mi się zwalczyć tą upartość to będzie naprawdę świetnie. Zdaje mi się że jego poprzedni właściciel nie był dla niego zbyt miły i teraz tak się zachowuje. Bo wiesz, ja sam odebrałem go ze schroniska.. - musiałem skłamać o schronisku, ale chciałem znać zdanie Geralda na temat poprzedniego właściciela. Może jest w stanie dać mi jakąś wskazówkę na temat tego jak pomóc Riolu o tym zapomnieć.

- Rozumiem... Z czasem ból minie. Jestem tego pewien - stwierdził Gerald, pocieszając cię lekkim uśmiechem. - Drogą do tego jest uszczęśliwianie go poprzez walki. Jeśli zrozumie, że dobrze mu się wiedzie słuchając twoich poleceń, wkrótce przestanie być taki uparty.

Tymczasem trening przebiegał dość spokojnie - czyli obyło się bez dziwnych humorków Riolu. Za każdym razem, kiedy psiak zbierał w pięści odpowiednią ilość energii, wybijał się w powietrze, po czym leciał w kierunku Lucario, który bez problemu blokował wymierzony w niego atak. Może wyglądało to groźnie, jednak Gerald zapewnił cię, że to w stu procentach normalne, a zwłaszcza u pokemonów tego gatunku.
Riolu radził sobie dzielnie. Przynajmniej tak ci się wydawało. Z każdą próbą był w stanie skumulować w dłoni coraz większe ilości energii, która z czasem zaczynała stawać się na tyle jasna, że aż raziła cię po oczach. W końcu Riolu wymierzył w kompana Geralda najsilniejszy cios, który był w stanie powalić nawet jego. Lucario od razu powstał i poklepał przyjacielsko po plecach twojego pokemona. Ten jak zwykle nie chciał okazywać uczuć, ale zdawało ci się, że kątem oka dostrzegłeś niewielki uśmiech na jego mordce. Udało się!

Riolu nauczył się Power-Up Punch!
+5% happiness

- Mam nadzieję że stanie się tak jak mówisz. Raz, po walce kiedy był lekko poharatany podszedłem do niego aby zająć się jego ranami. Dał na się popsikać potionem, ale mimo wszystko bał się mnie. - odpowiedziałem, a chwilę później Riolu zaprezentował swoją nową technikę. Widząc to na mojej mordce pojawił się banan od ucha do ucha, a kiedy mój wilczek lekko się uśmiechnął moje źrenice rozszerzyły się jak po zażyciu amfetaminy. Wyraźnie czułem że był to milowy kamień w walce z charakterem Riolu. Wstałem z ziemi i podbiegłem do niego, uścisnąłem i wrzucił do siebie na barana, następnie wróciłem do Geralda mówiąc:
- Naprawdę, bardzo dziękuje. Niestety myśle że będę musiał już lecieć. Może daj mi jakiś kontakt do Ciebie abym mógł się z Tobą łatwo skontaktować w jakiejś sprawie dotyczącej pokemonów walczących, co? - i przygotowałem sobie mój komunikator aby móc zapisać numer Geralda.

- Jasne, nie ma sprawy - mężczyzna wyciągnął z kieszeni niewielki, czarny telefon i po naciśnięciu kilku wydajających krótkie dźwięki przycisków, podyktował ci swój numer. - Trzymam kciuki za ciebie i twojego Riolu.
W międzyczasie podszedł do was strażnik areny i oznajmił wam, że czas treningu dobiegł końca, a w kolejce są już następni trenerzy. Domyśliłeś się, że są nimi dwaj młodzi chłopcy, niecierpliwie wiercący się za starszym mężczyzną. Jeden z nich popatrzył na ciebie jakby z nutą nieufności ale nic nie powiedział. Jego wzrok ciążył na tobie aż do momentu opuszczenia przez ciebie sali. Nie wiedziałeś o co mu chodzi, jednak radość pozostała po treningu z Riolu całkowicie zmyła z ciebie wszelkie obawy; ba, wystarczyło tylko spojrzeć na tego dzielnego pieska, który nagle zaczął kroczyć jakoś pewniej, z głową uniesioną w górę i z cieniem uśmiechu na ryjku. Ogarnęła cię duma, że w końcu udało ci się choć trochę nad nim zapanować. Nadzieja przepełniła twoje serce.
- I jak tam trening? - zagadała na odchodne siostra Joy.
Zauważyłeś, że kolejka nagle gdzieś zniknęła, a w centrum pozostało tylko trzech trenerów zajmujących miejsca siedzące. Była to grupka nastolatków - dwaj chłopcy i jedna dziewczyna. Kiedy siostra Joy zamieniła z tobą słowo tylko na chwilę odwrócili się w twoim kierunku. Potem wrócili do swoich rozmów.

Zgodnie z poleceniem strażnika opuściłem arenę, ale kiedy mijałem tego chłopaka poczułem się co najmniej dziwnie. Na dodatek podczas rozmowy z siostrą Joy tamta trójka również się na mnie gapiła, nie chcą jednak okazywać po sobie stresu odpowiedziałem:
- Tak, było świetnie. Dziękuje bardzo. - i opuściłem centrum rzucając krótkie spojrzenie na dziewczyne siedzącą wraz z tymi chłopakami. Uśmiechnąłem się do niej i zakładając na siebie swój bezrękawnik udałem się w kierunku sali do pokazów. Nadszedł czas aby się temu dokładniej przyjrzeć, wypuściłem więc Riolu aby powiedzieć mu o tym co następuje.
- Witaj ponownie wojowniku. Pójdziemy coś zjeść w jakiejś jadłodajni nieopodal sali pokazowej, dobra? - i uśmiechając się do wilczka uruchomiłem komunikator i wyszukałem sobie miejsce o którym mowa w PokeEarth. Następnie udałem się do wyszukanej kawiarni.

Riolu na chwilę nabrał kolorów, usłyszawszy wzmiankę o jadłodajni. O ile twoje przypuszczenia były słuszne i psiak faktycznie był niegdyś kiepsko traktowany, to z pewnością nie żywił się też dobrze, a raczej tak, by po prostu przeżyć. W tym momencie zrobiło ci się jakoś dziwnie przykro, jednak to uczucie szybko minęło. Nadal byłeś niesamowicie szczęśliwy, ponieważ Riolu w końcu zaczął robić postępy.
Tymczasem wybrałeś na komunikatorze okienko z mapką, które po dotknięciu całkowicie wypełniło ekran. Obsługa była całkiem prosta; wystarczyło wpisać nazwę lokalizacji, której szukasz, a aktualne miejsce pobytu wyświetlało się samo, dzięki wbudowanemu GPS. Zauważyłeś jakieś dwa lokale - pierwszym z nich był typowy fast-food, który raczej nie wyglądał zbyt zachęcająco, w dodatku niepewne jedzenie mogło zaszkodzić zarówno tobie, jak i pokemonowi. Drugi lokal uznałeś za całkiem przyzwoite miejsce. Jego nazwa brzmiała Bar pod Płetwą Magikarpa. Ruszyliście więc w tym kierunku, po drodze mijając sporo ludzi - tym razem nikt na ciebie dziwnie nie patrzył; jedynie kilka osób z podziwem zerknęło na Riolu, co natychmiast przepełniło twoje serce dumą.
- Mamo, mamo! Patrz jaki słodki piesek! - usłyszałeś wołanie jakiegoś chłopczyka spacerującego ze starszą kobietą. Maluch natarczywie ciągnął matkę za skrawek spódnicy, aby ta w końcu zwróciła uwagę na jego obiekt zainteresowania. Riolu nie wziął jego słownej zaczepki jako komplement i zdenerwowany zmierzył go jedynie niemiłym spojrzeniem, co zdaje się wywołało u chłopca nagłą zmianę nastroju. Być może się nawet rozryczał, ale wyminęliście go, a hałas panujący na tutejszych ulicach był tak wielki, że wszystkie dźwięki mieszały się w jedno i ciężko było cokolwiek rozróżnić. Na szczęście to już nie należało do twoich zmartwień.
Po krótkiej wędrówce dotarliście do celu - już bez żadnych przeszkód na drodze. Przed wami widniał ogromny szyld, na którym narysowana była wielka poke-ryba, a obok niej napis Bar pod Płetwą Magikarpa. Kiedy weszliście do środka, od razu poczułeś piękne zapachy unoszące się w powietrzu, co natychmiast skłoniło cię do przeczytania tutejszego menu. Nie zdziwiło cię, że większość dań była daniami rybnymi. Poza tym można było tu dostać kilka zwykłych obiadów z mięsem.
- Co podać? - zaskoczyła cię młoda kelnerka, zachodząc cię od tyłu. - Przepraszam... wystraszyłam cię?

Uśmiechnąłem się kiedy Riolu tak pozytywnie zareagował na wieść o nadchodzącym posiłku, a sama myśl o tym że mógł być niedożywiony zalewała mnie złymi myślami o Bansho, ale wyjście naprzeciw im nie wchodziła w gre, musiałem po prostu zająć się swoimi pokemonami jak należy. Idąc przez miasto przyjmowałem komplementy na temat Riolu z uśmiechem, ale miejscami kiedy było mi głupio tak się puszyć próbowałem robić coś z rękoma, poprawiałem plecak czy przeczesywałem włosy. Na widok tego małego chłopca chciałem się przy nim zatrzymać, ale na widok matki żyjącej chyba w ciągłym biegu nie zawracałem jej nawet głowy i kontynuowałem drogę do knajpki. Po dotarciu na miejsce przypomniałem sobie o dobrym zajmowaniu się pokemonami i wybrałem knajpę pod magikarpiem. Mimo że nie lubiłem zapachu ryb to z dwojga złego wolałem troche się pomęczyć, ale na szczęście w menu były też mięsne pozycje. Miałem już podchodzić do lady kiedy zaskoczyła mnie kelnerka od tyłu, oczywiście to ja wolałbym zajść ją od tyłu (:v), odwróciłem się do niej i głupio się uśmiechnąłem:
- Niee, nie przestraszyłaś. Może bardziej zaskoczyłaś. - i szybko przejrzałem ich menu i dodałem:
- Tak, poproszę jakieś danie obiadowe, niech będzie schabowy. I trzy porcje karmy dla pokemonów. Jak będzie gotowe to proszę, zawołaj mnie. Będę na dworzu. - i wyszedłem wraz z Riolu na zewnątrz i zająłem sobie stolik z dobrym widokiem na sale pokazową. Następnie wypuściłem z balli Starly i zgubę tego zboczeńca z pokecentrum i powiedziałem do nich:
- Siadajcie maluchy, zaraz sobie zjemy. - skrycie miałem nadzieje że Riolu nie będzie taki samolubny jak przedtem i zachowa się dobrze.

- Całe szczęście - odparła z ulgą dziewczyna, obdarzając cię nieśmiałym uśmiechem. Gdy skończyłeś składać zamówienie kiwnęła głową, po czym niezdarnie wygrzebała z kieszeni kamizelki niewielki notesik i długopis, którym zaczęła zapisywać twoje słowa. - Gdy twoje zamówienie będzie gotowe, zostanie wywołany twój numer. Proszę.
Dopiero kiedy odszedłeś od stolika, mogłeś lepiej przyjrzeć się obsługującej cię kelnerce. Białowłosa dziewczyna nie wyglądała na doświadczoną w swojej robocie, o czym świadczyło jej nerwowe zachowanie, przejawiające się chociażby w jej sposobie mówienia, czy czynach. Na swój sposób to było trochę... zabawne?
Tak czy siak dziewczyna w końcu postanowiła odejść, pozostawiając cię jedynie z karteczką, na której widniał numer 5. Dzierżąc ją w dłoni postanowiłeś wyjść na zewnątrz i zająć jeden z "tych lepszych" stolików, bowiem z widokiem na salę pokazową. Niestety przeliczyłeś się, ponieważ były one zajęte; pozostały ci tylko te, z których mogłeś dostrzec jedynie budynki mieszkalne. Zająłeś więc wolne miejsce, po czym otworzyłeś dwa pokeballe. Z pierwszego wyskoczył doskonale znany ci pokemon, zaś z drugiego... no właśnie. Stworek tego dziwnego gościa. Miałeś pewne obawy, co do jego zawartości, jednak na pierwszy rzut oka jegomość zamieszkujący tę kulę wydawał się być całkiem normalny.

- Scyyyth? - zapytał zmieszany.

- Okej, okej - odpowiedział i również się uśmiechnąłem odbierając numerek. Oczywiście jako chłopak który nie zaznał zbyt wiele miłości jak i nie zawierał zbyt wielu przyjaźni od razu uznałem ową kelnerkę za potencjalną partnerke której ja również się spodobałem. Ale czy to było normalne? Aby uznawać pierwszą lepszą dziewczynę która się do mnie uśmiechnie za partnerkę? Raczej nie, i tak jak Riolu potrzebował miłości, ja potrzebowałem jakiegoś psychologa. Nie mniej jednak zająłem jedyne wolne miejsce na dworzu, a kiedy wypuściłem pokemony i Scytherem był dość skołowany, powiedziałem do niego:
- Cześć Scyther, jestem Devon i będę Twoim nowym trenerem. Mam nadzieje że się dogadamy. - następnie przeleciałem wzrokiem po moich pokemonach, ustawiłem sobie sztućce według własnego widzimisie i wyczekiwałem mojego dania wystukując palcami jakąś melodyjke.

Scyther ogarnął wzrokiem ciebie i twoje pokemony, ostatecznie kończąc lekkim uśmiechem. Zdawałoby się, w ogóle nie zdziwiony sytuacją, spokojnie zajął miejsce obok twojego pierwszego pokemona. O dziwo Riolu nie odniósł się w jego kierunku w ordynarny sposób, a jedyne co zrobił, to zmierzył go tym swoim ostrożnym wzrokiem. Zielona modliszka okazała się być wyrozumiałym stworkiem i łagodnym uśmiechem zakończyła tymczasową wymianę spojrzeń.

Na wypełnienie zamówienia czekałeś kilkanaście minut. To i tak niezły czas, biorąc pod uwagę, iż lokal był przepełniony po brzegi. Po usłyszeniu głosu wywołującego numer pięć, natychmiast podniosłeś się z krzesła i ruszyłeś po swoje jedzenie. Mężczyzna stojący za ladą podał ci prostokątną, plastikową tacę, na której leżał talerz z twoim obiadem oraz trzy miski z karmą dla pokemonów. Podczas tej krótkiej wyprawy Riolu nie opuścił cię nawet na krok. Nie wiedziałeś, czy to z głęboko skrywanej sympatii do ciebie, czy z nieufności do pozostałych członków załogi. Jak na razie nie należało to do twoich zmartwień. Przed tobą bowiem leżał talerz wypełniony apetycznym, ładnie pachnącym jedzeniem. Pokemony również wyglądały na zadowolone, a zwłaszcza Riolu, który jako pierwszy wyczyścił swoją miskę z karmy. Na jego twarzy znów pojawił się ten miły dla twojego oka uśmiech.
Po kilku minutach wszyscy skończyliście jeść. Postanowiłeś, że jeszcze chwilkę posiedzicie, by nabrać więcej sił przed wykonaniem ważnej dla ciebie misji. Okazało się to niegłupie, gdyż dzięki temu zdołałeś podsłuchać rozmowę jakiś dzieciaków.
- Hej, John! Idziesz jutro ze mną pomagać przy ozdabianiu sali? Ponoć wszystkim, w zamian za pomoc dają jakieś słodycze!
- Hm, a o której?
- Podobno o 11 wszyscy mają stawić się na zbiórce.
- Może wpadnę.
Była to dla ciebie bardzo cenna informacja. Wychodzi na to, że dzisiaj jest już za późno na pomoc, albo takowej nikt nie udziela. Mogłeś teraz wybrać, co zrobisz.
A mianowicie - albo poszukasz innych pokemonów do drużyny, albo jakiegoś chętnego do walki, albo osobiście sprawdzisz, czy ten dzieciak przypadkiem się nie myli.

+3% happiness dla Riolu

Scyther zareagował dobrze, wobec czego mogłem skreślić kolejny problem z mojej listy. Nie było zbyt długiego czasu aby pogadać do pokemonów, gdyż zostałem wezwany po jedzenie. I tu kolejne zdziwienie, Riolu poszedł je odebrać razem ze mną! Widząc tace wyładowaną jedzeniem zapewne pomyślał że nie dam sobie z nią rady, albo nasze stosunki zaczęły stawać się znacznie lepsze! Nie mniej jednak bardziej jak posiłkiem cieszyłem się zachowaniem moich pokemonów, a one przeciwnie, nawet nie patrzały na swe zachowanie tylko swoje miski. Zabrałem się więc do jedzenia w bardzo dobrym nastroju, a widząc jak Riolu opróżnia swą miske, zapytałem:
- Moge Ci troche zostawić, chcesz? - i już miałem się zabierać z owej knajpy pod Magikarpiem, kiedy te dzieciaki zaczęły rozmawiać o pokazach, a raczej ich przygotowaniu. Przysłuchałem się więc dokładnie ich rozmowie i ułożyłem sobie to w głowie. Na mojej twarzy pojawił się złowieszczy uśmiech, totalnie niekontrolowany więc szybko zakryłem go ręką, co wyglądało troche komicznie. Pomyślałem 'Co jest!?' i czym prędzej opuściłem lokal. Wyszedłem na główną ulice i spojrzałem na pokemony których nie zdąrzyłem schować do balli.
- Odpocznijcie sobie, poszukam wam przeciwników. - i ruszyłem ponownie w las, tym razem kierując się w kierunek przeciwny niż wcześniej.

Zgarnęliście puste miski i talerz na jeden stosik, który już za chwilę zebrała ta sama kelnerka, z którą wcześniej przyjmowała twoje zamówienie. Na odchodne zażyczyła wam jeszcze miłego dnia, jeszcze raz obdarzając cię tym swoim miłym uśmiechem. Wybiegłeś z knajpy jak rakieta, czując napływ pozytywnych emocji, na myśl, że w końcu masz sporo wolnego czasu wyłącznie dla siebie. Do jutrzejszego rana miałeś całkowity spokój, nie musiałeś się obawiać, że za chwilę będzie cię wołał do siebie jakiś bucowaty facet. Poczułeś prawdziwą, trenerską wolność. Schowałeś wszystkie pokemony do balli, z wyjątkiem Riolu, który oburzył się z faktu, iż chcesz go zamknąć w tym ciasnym pomieszczeniu, na co zareagował odbijając kulę przedramieniem.
Tak więc z wiernym partnerem u boku, ruszyłeś w dobrze znanym już kierunku, tym razem jednak ułożyłeś sobie w głowie nieco inną trasę. Gdy znalazłeś się na skrzyżowaniu dróg, ruszyłeś w lewą stronę, gdzie, jak sugerował drogowskaz, mogłeś znaleźć jakieś górzyste tereny. Brzmiało to całkiem nieźle. Pomyślałeś sobie, że być może grasują tam jakieś mocne pokemony, które, przy odrobinie szczęścia, dołączą do swojej drużyny, lub po prostu stoczą walki z twoimi pokemonami, dzięki czemu zyskasz odrobinę doświadczenia.
Droga prowadząca do tego interesującego miejsca z minuty na minutę dłużyła się coraz bardziej. Szedłeś już co najmniej godzinę, a mogłeś dostrzec jedynie szczyty gór. Poczułeś, że zmęczenie powoli daje ci we znaki. Taki stan nie dokuczał granatowemu psisku, które jak zawsze kroczyło przed siebie twardym krokiem. W pewnym momencie dostrzegliście jakieś niewielkie jeziorko - nie wiedziałeś, czy zamieszkane przez jakiekolwiek pokemony, jednak to w tej chwili nie było najważniejsze. Czułeś, jak nogi same ci się uginają, więc chcąc nie chcąc musiałeś chwilę odpocząć, o ile nie chciałeś ostatecznie paść z wycieńczenia. Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Niedaleko niewielkiego zbiorniku wodnego siedział jakiś tajemniczy pokemon. Odwrócony był od was tyłem, więc zapewne jeszcze was nie dostrzegł.

Kiedy kelnerka uśmiechnęła się do mnie, ja odwzajemniłem uśmiech i opuściłem czym prędzej lokal. Widząc jak Riolu odmawia wejścia do balla przytknąłem i zwyczajnie pozwoliłem mu iść przodem. Nie chciałem go do siebie w żaden sposób zrazić, czy też się szarpać aby wszedł do tej kulki, a z doświadczenia wiedziałem że jego słuch i węch działają świetnie podczas poszukiwania pokemonów. Ruszyłem zatem z wilczkiem u boku prosto w góry. Droga nie była prosta, ale oczekiwałem solidnych efektów w postaci jakiś twardych, górskich pokemonów i kiedy ja ścierałem sobie stopy w butach i dyszałem jak stary polonez Riolu twardo stąpał coraz to wyżej. Po raz kolejny uznałem że to dobrze że wtedy go nie chowałem, jeśli padne to przynajmniej ktoś mnie zniesie, albo zaciągnie na dół. Mimo wszystko dałem radę, dotarłem na jedną z górskich polan. Niczym niewolnik podreptałem do jeziora i padłem przy nim na brzuch. Latałem wzrokiem po tafli wody od prawej do lewej, aż w końcu zobaczyłem tego dziwnego pokemona. Bez wahania podniosłem się i ruszyłem w jej strone. Szedłem powoli aby jej nie sprowokować, czy też wystraszyć, a kiedy już do niej doszedłem usiadłem obok i powiedziałem:'
- O! Cześć! Jestem Devon, a to mój pokemon Riolu. Co tutaj robisz? - i oczekując jej reakcji, zeskanowałem ją.

Jak się okazało, Mawile, zgodnie ze swoją naturą, nie zareagowała na was ze specjalną radością. W dodatku twoje przywitanie nieco ją wystraszyło, przez co prawie wylądowała w wodzie. Stanęła wyprostowana, wyskoczyła naprzód i zapewne aby was stąd wygonić, wypuściła na was jakiś atak, który przewrócił was pod wpływem potężnego wiatru.
Zauważyłeś, że Riolu natychmiast zerwał się z miejsca i ustawił się w bojowej pozycji. Czyżby chciał walczyć?

- Pokemon z pazurem, to lubie! - krzyknąłem do Riolu widząc reakcje Mawile. Oczywiście ustałem na propozycję pojedynku i podyktowałem Riolu taktykę, mimo iż dobrze zdawałem sobie że typ przeciwnika może być ponad siły mojego wilczka.
- Dobrze zatem! Rusz na nią i od razu wejdź Quick Attackiem! Następnie podbij ją do góry Power-Up Punchem i kiedy będzie opadać zapewne będzie chciała cie uderzyć, użyj wtedy Counter i odbij jej atak! Następnie zacznij wokół niej krążyć, aby lekko ją skołować i będąc za nią użyj Quick Attacku i odbij się od niej po czym ustaw się tak aby stać przed jeziorem, wyczekaj aż spróbuje zaatakować i wykonaj unik przy pomocy Quick Attacku! Powinna wpaść do wody, a tam będzie już nasza! - i jeżeli taktyka pójdzie zgodnie z planem, rzucam pokeballem w Mawile.

Pokemon przyjął wszystkie rozkazy i już na samym początku przyśpieszając - ruszył na przeciwniczkę. Mawile w tym momencie krzywo się uśmiechnęła. Gdy psiak pojawił się przy niej, ta zaczęła płakać, co natychmiast go mocno zmieszało. Odwrócił się w twoim kierunku, jakby chciał spytać, co o tym sądzisz i w tym momencie przebiegły stworek odrzucił go w twoją stronę Fairy Windem. Pies zerwał się jak porażony i ruszył, aby się zemścić. Wybił przeciwniczkę w górę, po czym chciał jeszcze raz jej dołożyć, ale ta rzuciła się na niego uderzając go stalową głową. Riolu aż zawył z bólu. Mawile wykorzystała chwilę przerwy i zawarczała na przeciwnika (Growl). Przez resztę rundy pokemony zdążyły się zderzyć jeszcze kilka razy, jednak to Mawile wyszła na prowadzenie, jednak na końcu rundy wylądowała na chwilę w wodzie.
Nagle, ku zdziwieniu obu pokemonów, rzuciłeś ballem. Mawile na chwilę weszła do niego i kiedy już myślałeś, że ją złapałeś... ta wyszła z niego, rozrywając ball na dwie strony. Popatrzyła na ciebie kpiącym wzrokiem.
(-1 ball)

Tak jak myślałem, Mawile to prawdziwa wojowniczka.
- Dobrze Riolou! Musiałem wyczuć grunt! Wykorzystajmy jeszcze to że jest w wodzie, wyskocz zatem w powietrze i pikuj w nią przy użyciu Power-Up Puncha, bez obaw nie zdoła Cie powstrzymać ponieważ twój cios jest znacznie silniejszy niż ten jej śmieszny wiatr! Następnie nie czekaj ani chwili i wybijając się z niej wskocz z powrotem na ląd. Samo wychodzenie z wody powinno ją solidnie zmęczyć. Ale daj jej to zrobić, chce zobaczyć co jeszcze potrafi. A więc kiedy już opuści wode, zacznij na nią szarżować wykonując zmyłki Quick Attackiem i będąc przy niej uderz Power-Up Punchem! Następnie użyj Counter i czekaj aż jej głowa znowu zabłyśnie na srebrzysty kolor i uderz ponownie! Zderz swego Power-Up Puncha z jej Iron Headem, a w dodatku odbij jej atak wcześniej przygotowanym Counterem! Kiedy oberwie dwukrotnie powinna znacznie zmięknąć!

Riolu pokiwał głową i od razu wyskoczył w górę na tyle szybko, że Mawile nie zdążyła zareagować i opuścić zbiornika wodnego. Zakończyło się to dla niej niekorzystnie, bowiem pies wbił ją głęboko poniżej tafli wody, po czym pod wpływem nacisku sam wyskoczył na wysokość kilkunastu metrów. Trzeba przyznać, że wyglądało to całkiem spektakularnie. Kiedy Riolu wylądował miękko na ziemi, z wody wynurzyła się przeciwniczka, obdarzając swojego rywala zirytowanym spojrzeniem. Wyskoczyła na ląd i biegiem ruszyła na psa, który w tym samym czasie zaczął próbować zmylić ją, używając przyśpieszającego ataku. Ostatecznie skończyło się to tak, że Mawile uniknęła salwy ciosów i z całej siły przyłożyła psiakowi w głowę stalowym atakiem. Zanim maluch zdołał się dostatecznie pozbierać, oberwał jeszcze tym nieszczęsnym wiatrem, pod którego wpływem wleciał w rosnące nieopodal drzewo. Kiedy z trudem podniósł się, postanowił w końcu zrewanżować się Counterem, co okazało się dobrym pomysłem, gdyż uderzył z dwukrotnie większą siłą niż Mawile, co z kolei pozwoliło mu na znaczne odrobienie strat. Jednak póki co stalowa rywalka nadal miała nad nim niewielką przewagę.