Gra Dramo

Kiedy podczas leczenia go widziałem grymasy na jego twarzy uspokajałem go mówiąc, że skoro szczypię to działa. Kiedy już skończyłem, a cała forma Riolu się poprawiła, wiedziałem że jesteśmy gotowi aby znaleźć jeszcze jednego pokemona. Ale nie tym się cieszyłem, bardziej cieszyło mnie to że w końcu mój starter zmienił o mnie zdanie, zrozumiał że nie każdy człowiek jest taki sam, ja w sumie też to wtedy zrozumiałem. Pełen chęci powiedziałem
- No dobrze, partnerze. Ruszajmy! Oboje wiemy że to nie ten Krickekott przestraszył Buneary, ale coś silniejszego. Musimy znaleźć to coś. Wiem też że Twoje zmysły doskonale nadają się do wyszukiwania takich pokemonów. W tym momencie oboje musimy więc użyć naszych uszu, aby usłyszeć tego pokemona i oczu aby go zobaczyć. Ruszajmy! - a kiedy skończyłem wskazałem dłonią kierunek w którym będziemy się kierować.

Pokemon zdecydował się wykonać polecenie i z powagą wypisaną na twarzy ruszył przed siebie. Próbował udawać brak zainteresowania, jednak ty i tak widziałeś, że kątem oka zerka a to na prawą, a to na lewą stronę.
W pewnym momencie zatrzymał się na chwilę. Wydawało ci się, że głęboko się nad czymś zastanawia. Po dłuższej chwili wskazał nagle w stronę, gdzie, o ile intuicja cię nie myliła, była jakaś niewielka polanka. Miejsce to było wyraźnie oświetlone przez słońce z tego powodu, iż nie było tam żadnych drzew, które mogłyby dać chociaż skrawek cienia.
Nie czekając na twoją reakcję, psiak ruszył w tym kierunku.
Tymczasem usłyszałeś z zupełnie innej strony jakieś dziwne stukanie, jakby o drewno.

Był dumny jak paw kiedy widziałem że postęp z Riolu jest tak widoczny i że nie jest to już towarzysz mnie-to-lotto, a całkiem znośny pokemon! Kiedy on się zatrzymał ja również to zrobił, w trybie natychmiastowym przeczesałem otoczenie wzorkiem, a kiedy natrafiłem na polane powiedziałem:
- Świetna robota Riolu! Chodźmy tam! - i ochoczo ruszyłem w stronę polany. Tym razem nie czekałem na reakcje Riolu bo wiedziałem że jesteśmy na etapie że mimo wszystko pójdzie za mną. Po przejściu przez krzaki dokładnie rozejrzałem się w poszukiwaniu miejsca z którego dochodziło owe stukanie.

Stukanie dochodziło z zupełnie innego miejsca, tu zaś było zupełnie cicho. Zastanowiło cię, co psiak widział ciekawego w jakiejś pustej polanie, na której roiło się od wszelkiego rodzaju robactwa, zwłaszcza komarów. Ten jednak nalegał, żeby iść za nim. Nie chcąc psuć mu humoru uwagami na ten temat i mimo wszystko ufając jego intuicji, ruszyłeś za nim. W pewnym momencie psiak zatrzymał się i położył łapkę na ustach - zrozumiałeś ten gest jako znak, że masz być cicho. Najciszej jak potrafił ruszył poprzez gęstą trawę, zaprowadzając cię ostatecznie do jakiegoś miejsca, gdzie pośród gęstych zarośli leżał jakiś interesujący jegomość. Rozpoznałeś, że to jakiś pomarańczowy pokemon. Zdziwił cię fakt, że jego oczy ułożone były w takie same spirale, jak te, które przed chwilą miał Kricketot zaraz po zemdleniu.

Czyżby maluch był po jakiejś bitwie? Niemniej, nie ruszał się. Ukryty pod tą gęstą trawą był niemal niemożliwy do rozpoznania przez takiego laika jak ty. Chyba należało użyć pokedexa, jeśli chciałeś się dowiedzieć, kim on jest.

Wytrwale podążałem za Riolu, ale widząc że polana jest pusta lekko osłupiałem. Oczywiście nie dałem tego po sobie poznać, tylko dalej za nim szedłem tylko już nie tak pewnie jak przedtem. Jednak kiedy nakazał mi być cicho i pokazał mi tego ukrytego pokemona odzyskałem w niego wiarę. Kiwnąłem do Riolu głową, dając mu znak że jestem z niego zadowolony, następnie przygotowałem sobie pokedex oraz pokeballa, aby gdyby coś poszło nie tak móc szybko rzucić w niego ballem i go zatrzymać. Uruchomiłem dex i szybko zeskanowałem jegomościa.

Na ekranie pokedexu pojawiły się następujące informacje:


Riolu spojrzał na ciebie pytająco.

Wręcz dostałem piany do pyska widząc kolejnego pokemona robaka, panując nad sobą krzyknąłem:
-No nie wierze! Riolu bierz się za niego! Widać że dopiero co walczył więc będzie łatwym celem! Zaczynamy jak zwykle! Podrzuć go do góry, a następnie podbij swoim Quick Attackiem i kiedy już będzie opadł na ziemie wyskocz i wgnieć go w ziemie Quick Attackiem!

Pokemon robak już dawno zemdlał, więc atakowanie go nic nie zmieniło. Riolu ze zdziwieniem na twarzy skończył wykonywać polecenia. Nawet na koniec łapą puknął się w czoło, co miało oznaczać, że twoje działania okazały się dla niego głupie. Kiwając głową odszedł kawałek i tym razem wyłożył się na trawie.
Powoli zacząłeś tracić wszelki zapał, aż nagle, ku twemu zdziwieniu podleciał do was jakiś mały ptaszek i jak gdyby nigdy nic usiadł ci na głowie, najwyraźniej próbując zwrócić na siebie uwagę.
- Staaaarl! - gruchnął w niezrozumiałym dla ciebie języku. Riolu nie specjalnie on zainteresował, bo nadal leżał na ziemi delektując się padającymi na niego promieniami słońca. Ptak zaś przeskoczył ci z głowy na ramię i popatrzył na ciebie dużymi oczyma.

Nie chcąc wyjawić tak strasznej gafy jaką było okładanie nieprzytomnego pokemona, powiedziałem:
- No, dobra robota! Chciałem się upewnić że na pewno jest nieprzytomny, a nie że sobie leży i zaatakuje nas od tyłu czy coś. - i sztucznie się uśmiechnąłem. Wówczas na mojej głowie wylądował ten niewielki ptaszek, początkowo byłem nieźle zaskoczony, ale kiedy zleciał na moje ramie powiedziałem:
-O! Witaj! To pewnie Ciebie słyszeliśmy wcześniej, lubisz sobie podziubać w drzewie?

- Sthaaarl! - oznajmił pokemon, wesoło trzepocząc skrzydełkami. Pomyślałeś sobie, że ten młodzieniec jest ewidentnym przeciwieństwem twojego psiaka - nawet nie potrafiłeś wyobrazić sobie swojego partnera, zachowującego się w tak pozytywny sposób. Pozostaje mieć tylko nadzieję, że Riolu przejdzie kiedyś jakąś cudowną metamorfozę.
A skoro już o nim mowa. Nagle zauważyłeś, że psiak podniósł się z miejsca i popatrzył na ptaka dziwnym spojrzeniem. Tym samym, którym obdarzył cię podczas waszego pierwszego spotkania. Latający maluch chyba źle odebrał to chłodne powitanie i z uśmiechniętym dziobkiem podleciał do niego. I to był jego błąd. Momentalnie został uderzony przez, być może zazdrosnego pieska, a tym samym powalony na ziemię. Miałeś wrażenie, że ptaszek lada moment wybuchnie płaczem - na to wskazywała zmiana jego mimiki twarzy.

- Rioluuuu, znowu to samo? - powiedziałem do poka kiedy ten uderzył w małego ptaszka, widać było że nie mam już ochoty oglądać jak on bije bezbronne pokemony.
- Stary, przecież on nawet nie jest konkurencją dla Ciebie. Zobaczmy co to za pokemon. - dodałem, odpinając od pasa dex. Następnie uruchomiłem go i zeskanowałem małego ptaka. A kiedy już miałem jego skan powiedziałem
- Przepraszam Cie za Riolu, praktycznie znamy się od dziś i jeszcze nie jesteśmy tak zgrani, ale to się zmieni. Może chcesz do nas dołączyć? - i podszedłem do niego, aby pogłaskać go delikatnie po główce. Drugą ręką przygotowałem pokeballa i wystawiłem go pod jego dziób.

Pokedex ponownie poszedł w ruch. Tym razem odczytał następujące dane:


Ptaszek w ogóle się na ciebie nie gniewał. Zaraz po upadku podniósł się i upewniwszy się, że Riolu znowu go nie zaatakuje, wrócił na twoje ramię, nachalnie przyciskając się do twojego policzka. Być może chciał zrobić na złość zazdrosnemu psiakowi. Nie musiałeś długo czekać na odpowiedź w sprawie tego, czy chce do ciebie dołączyć. Od razu posłusznie nacisnął na przycisk otwierający balla i wgramolił się do środka. DING DONG! Złapałeś swojego pierwszego pokemona.
Próba wywołania zazdrości u Riolu od razu poskutkowała. Zauważyłeś, jak pies zaczyna patrzeć na ciebie wkurzonym wzrokiem, po czym odwróciwszy się zaczął biec przed siebie.
Tymczasem usłyszałeś sygnał wiadomości dobiegający z komunikatora... Co zrobisz?

Fajnie było pozyskać nowego pokemona do drużyny, ale nie mogłem nawet na chwile spocząć na laurach. Riolu zerwał się do ucieczki, a ja miałem wybierać między powodzeniem w szeregach Bansho, a moim pokemonem. Bez wahania zacząłem biec za Riolu, w międzyczasie wypuściłem Starly z pokeballa i rzuciłem do niej:
- Starly! Podążaj za Riolu! Szybko! - a sam lekko zwolniłem aby odebrać wiadomość z komunikatora. Kiedy tylko odebrałem, powiedział do niego:
- Devon z tej strony, o co chodzi? - i trzymając komunikator przy uchu dalej biegłem za Riolu, sugerując się Starly.

Starly długo nie nacieszył się przesiadywaniem w kuli, której wnętrze wydawało się absurdalnie ciasne, jednak w rzeczywistości musiało ono skrywać jakąś głębszą tajemnicę. Zachwycony na twój widok pokemon z radością rozprostował skrzydełka i ze zdziwieniem przyjął informację, że psiak postanowił gdzieś sobie pobiec. Niemniej nie skomentował tego i od razu posłusznie poleciał za członkiem drużyny.

Wiadomość okazała się zwykłym smsem. Wysłana została przez poznanego jakiś czas temu czarnowłosego chłopaka.
Tekst był krótki, ale zrozumiały:

Wracaj do hotelu. Wszystko załatwione.

Przez czytanie wiadomości w ruchu omal nie wywróciłeś się o wystający nieopodal pień. Na przyszłość musisz bardziej uważać, gdyż przez taką jedną, głupią gafę możesz narobić sobie niepotrzebnych problemów. Na szczęście tym razem się to nie stało, dzięki czemu nie straciłeś z oczu psiaka. Ale to była kwestia czasu. Pokemon był zdecydowanie szybszy. Zauważyłeś, jak zbliżał się do niego ptaszek. Ten jednak został zignorowany.
Jedynym plusem w tej całej sytuacji był fakt, iż Riolu biegł mniej więcej w kierunku miasta. Ale jak uda ci się go złapać?

Tylko tyle? Omal się nie wyłożyłem, a teraz muszę dosłownie lecieć za moim pokemonem. Nerwowo wrzuciłem komunikator do kieszeni i gwałtownie przyśpieszyłem, aby Starly mógł mnie usłyszeć i kiedy byłem już wystarczająco blisko krzyknąłem:
- Starly! Zprowokuj go!
Następnie przygotowałem pokeball należący do Riolu, aby będąc blisko móc go do niego złapać. Podczas całej pogoni stale myślałem o co mu chodzi. Jeżeli nie chce po dobroci to będzie go trzeba przycisnąć. Już ja mu pokaże.

Riolu okazał się być sprytniejszy niż myślałeś. Kiedy Stary zaczął zaczepiać go, raz po raz wbijając dziób w jego ciało, ten jeszcze bardziej przyśpieszył pozostawiając skrzydlatego stworka z jeszcze trudniejszym zadaniem. I kiedy zacząłeś zupełnie tracić nadzieję, zobaczyłeś rysy jakiegoś człowieka akurat przechadzającego się tym lasem. Zdaje się, że zobaczył jak wypluwasz z siebie płuca, próbując złapać niesfornego malucha i od razu ruszył na pomoc. Z daleka rozpoznałeś, że jest to jakiś masywny mężczyzna, znajdujący się kilka metrów przed tobą. Zauważyłeś, jak cisnął z całej siły ballem, z którego wyłoniła się czerwona smuga, z kolei z niej jakiś dziwaczny pokemon.

- Szybko, Medicham! Użyj Psychic i złap tego Riolu! - wydał komendę, na którą niebieski pokemon od razu zareagował i skutecznie ją wypełnił. Psiak na chwilę znieruchomiał, dzięki czemu mogłeś go dogonić i schować w pokeballu. - No, mały, z walczącymi pokemonami nie ma żartów! Często bywają zdolne do tego, by zostawić swojego trenera na lodzie. - zwrócił się do ciebie owy mężczyzna, za chwilę z powrotem umieszczając partnera w ballu. Dopiero teraz mogłeś mu się lepiej przyjrzeć.

Widząc że plan prowokacji spalił na panewce, powoli zaczynałem tracić nadzieje, mimo to krzyknąłem do Starly aby nie przerywał. Riolu już znikał mi z oczu kiedy na horyzoncie pojawił się ten bysior i uratował mnie przed utratą pokemona. Nie chciałem jeszcze chamsko kazać mu czekać więc resztkami sił dobiegłem do Niego i powiedziałem:
- Dziękuje bardzo za pomoc. Naprawdę nie wiem co bym bez Pana zrobił. - zrobiłem sobie krótką przerwe, następnie zawróciłem Starly do balla mówiąc:
- Odpocznij sobie, świetnie się spisałaś malutka. - i przerzucając wzrok na faceta kontynuowałem:
- Jestem Devon, a to mój pokemon Riolu. Jak widać nie jesteśmy jeszcze za bardzo zgrani i chcemy to zmienić. Jak widze pan też trenuje pokemona walczącego, to Medicham prawda? Tylko, jest jakiś inny.

- Przestań z tym panem, koleżko. Mów mi Gerald - odpowiedział mężczyzna, obdarzając cię serdecznym uśmiechem. Pomimo ostrego wyglądu wydał ci się on wówczas bardzo ciepłym człowiekiem. - Tak, pokemon, którego widziałeś to właśnie Medicham. Inny, gdyż występujący bardzo rzadko gatunek shiny. Jeśli chodzi o twojego pokemona, to już zdążyłem to zauważyć. Właściwie to czemu ci uciekł? Powiedziałeś, czy zrobiłeś coś nie tak, czy takie jego widzimisię?
I w ten oto sposób wdałeś się w interakcję z obcym człowiekiem, zapominając na chwilę o wiadomości od Anthony'ego. Może i sprawa nie była pilna, w końcu do pokazów zostało jeszcze trochę czasu, bo aż tydzień. Jednak może wypadałoby powiadomić pomocnika, że się spóźnisz? Nie wiedziałeś jaka może być jego reakcja na takie zachowanie.
Było kilka opcji. Albo cię opieprzy, albo to zignoruje, albo... do tego czasu zdąży się już nieźle uchlać.
Takie oto myśli uderzyły ci właśnie do głowy.

- Gerald, okej. - powiedziałem przechodząc z mężczyzną na Ty. Fajnie było poznać nieszablonową osobe która działała wbrew stereotypom. Kiedy zapytał mnie o zachowanie mojego pokemona lekko się zakłopotałem i po chwili odpowiedziałem:
- Riolu? Wydaje mi się że to jego widzimisię, dostałem go dziś i po prostu ma bardzo oporny charakter. Przed momentem złapałem tą Starly, jest bardzo miła i posłuszna i niestety jest totalnym przeciwieństwem Riolu. Kiedy Starly zdecydowała się zostać z nami, on po prostu zerwał się do biegu. Nie wiem jak do niego dotrzeć, to znaczy, wiem. Jeszcze przed złapaniem Starly walczyliśmy z Krickekottem i mój pokemon bawił się świetnie. Cieszy go walka i trening, ale kiedy poświęcam uwage innym pokemonom jest chorobliwie zazdrosny. - wówczas przypomniałem sobie o wiadomości. Sięgnąłem do kieszeni po komunikator i odpalając go, powiedziałem do Geralda
- Pozwól że odpowiem na ważną wiadomość, dobra? - i szybko wstukałem wiadomość na urządzeniu: 'Spóźnie się, sorka' I wróciłem do rozmowy z mężczyzną.

- Ciężka sprawa - zamyślił się mężczyzna - Mówisz, że walki i treningi sprawiają przyjemność twojemu pokemonowi...? W takim razie mam pewien pomysł. Co powiesz na to, by twój psiak potrenował z jednym z moich pokemonów? Tak się składa, że wychowuję tylko te z typem walczącym, więc być może Riolu dogada się chociaż z jednym z nich.
Trzeba przyznać, że propozycja Geralta była niezwykła kusząca. Dzięki czasowi poświęconemu na trening mógłbyś chociaż w minimalnym stopniu zacząć dogadywać się z podopiecznym, a on zyskałby nieco doświadczenia.
Cały czas jednak miałeś na głowie wykonanie zlecenia. Czy warto tracić czas?

Dokładnie wsłuchałem się w to co mówił Gerald, a kiedy zaoferował mi trening ucieszyłem się niezwykle, ale jak to już bywa w Bansho. Musiałem wybierać. Chęć zrozumienia się z Riolu była bardzo kusząca, ale może zabrzmi to samolubnie bo chciałem wyciągnąć coś więcej z owych praktyk. Wobec czego kiedy Gerald skończyłem powiedziałem:
- Wspólny trening? Brzmi świetnie! Ale wiesz, mówisz że trenujesz tylko pokemony walczące no to może któryś z Twoich pokemonów mógłby nauczyć mojego Riolu jakiegoś ruchu? Wiem że ten wilczek ma świetne predyspozycje do wykonywania Power-Up Puncha. Czy któryś z Twoich pokemonów go potrafi i mógłby przekazać tą technike mojemu?

- Nieźle kombinujesz, młody. Tak, dwa moje pokemony znają ten ruch... myślę, że jeden z nich doskonale dogada się z twoim Riolu - rzekł facet z głupawym uśmieszkiem wypisanym na twarzy. - Las jednak nie jest dobrym miejscem na trening. Co prawda widziałem tu jedną, nie tak bardzo porośniętą polankę, jednakże w takim upale, bez jakiegokolwiek cienia nasze pokemony mogą czuć się niekomfortowo. Możemy za to iść do centrum pokemonów - są tam dwie małe areny, jedna na zewnątrz i jedna w środku. Myślę, że to będzie miejsce idealne.
Nie pozostało nic innego, jak wysłuchanie propozycji starszego, z pewnością bardziej doświadczonego trenera i pójście z nim we wskazane miejsce.
Tymczasem z twojego komunikatora wydobył się jakiś melodyjny dzwonek, trwający dłużej niż sygnał wcześniej słyszanego smsa. Czyżby ktoś dzwonił? No ciekawe kto to mógł być...?

Kiedy Gerald pochwalił mój pomysł uświadomił mnie w przekonaniu że moja wiedza o pokemonach nie jest taka płytka jak myślałem, ale kiedy powiedział że nauczy mnie tego ruchu ucieszyłem się jeszcze bardziej. A gdy Gerald zaproponował jako miejsce treningu centrum pokemon odpowiedziałem:
- Oh, racja. Zatem chodźmy! - wówczas zakończyłem, bo mój komunikator znowu dzwonił. Otworzyłem go i przystawiając go ucha powiedział do Geralda:
- Idź już, dogonię Cie za moment. - i zwróciłem się do słuchawki:
- O co chodzi?

- W porządku - powiedział krótko Gerald i ruszył przodem, nie podejrzewając, iż za chwilę miałeś odebrać telefon od człowieka, mającego coś z wspólnego z nielegalną organizacją. Na ekranie bowiem wyświetlił się właśnie jego numer.
- Haloo? Ee, jak tyś się nazywał... no, ty gnojku z Bansho... - mówił mężczyzna półprzytomnym głosem; od razu rozpoznałeś, że zdążył się już upić. Co jakiś czas przerywał gadanie, pewnie po to, by wziąć łyk piwa, albo żeby po prostu przemyśleć dalsze słowa. - Eek, w każdym razie dzwonię, by... by powiedzieć, że nie będę załatwiał z tobą, e, interesów, jeśli ty zamierzasz się spóźniać. Miałeś tylko poszlajać się po mieście! Masz dwadzieścia minut na przyjście do tego cholernego hotelu, albo sam sobie radź!
Nie wiedziałeś, czy zdenerwowanie u Anthony'ego wynikało z twojego spóźnialstwa, czy zmian psychicznych otrzymanych wraz z coraz większymi dawkami alkoholu. W każdym razie na twojej twarzy pojawiło się wyraźne zakłopotanie. Zauważył je Geralt, który akurat w tym momencie odwrócił się w twoim kierunku.
- Hej, mały? Coś nie tak?

Kiwnąłem głową kiedy Gerald ruszył do przodu uśmiechając się, ale kiedy odezwał się Anthony uśmiech zszedł mi z twarzy. Dłubiąc butem w ziemi wysłuchałem tego co ma mi do powiedzenia, a kiedy skończył ja zacząłem:
- Devon, nazywam się Devon. I to Ty mnie posłuchaj. Miałeś być moim wspólnikiem, nie szefem. Ja podlegam tylko i wyłącznie pod Bansho. Więc jeżeli nie masz zamiaru ze mną tego załatwiać - to nie. Nie zgarniesz nawet zdjęcia tej wstążki, a cała nagroda będzie dla mnie. Więc bywaj, miło się pracowało. - Wówczas się rozłączyłem i nerwowo podpiąłem komunikator pod pas i podbiegłem do Geralda mówiąc:
- Nie no co Ty, możemy ruszać.