Gra Shiny

Bawiące się dzieci zawsze wyglądały tak uroczo, aż przypomniałeś sobie lata spędzone z Twoim bratem w sierocińcu, zwłaszcza te lata, które spędziliście na beztroskiej zabawie. Czas już dorosnąć. Stałeś w oknie swojego pokoju, przez co miałeś dobry wgląd na ulicę miasteczka w którym mieszkałeś. Mimo, że było wcześnie rano to zawsze na jej ulicach było pełno małych beztroskich dzieci bawiących się czy chwalących swoimi pokemonami. Z dołu dobiegły Cię odgłosy krzątaniny, to zapewne James przejęty Twoją zbliżającą się podróżą ku chwale i sławie szykował śniadanie i coś na drogę, żebyś nie zgłodniał. Zdałeś sobie sprawę, że wiele zawdzięczasz temu człowiekowi, który wyciągnął Cię z sierocińca i dał Ci nowe życie. Zawsze traktował Cię jako swojego syna, nie możesz mieć mu nic za złe. Odwróciłeś się, żeby rzucić wzrokiem na swój pokój. Nie był on zbyt duży, skromnie urządzony. Pod ścianą koło szafy leżał Twój plecak w której znajdowały się niezbędne rzeczy do podróży - PokeDex, PokeNav, 5.000$, 5x PokeBalls, 2x Potion.
Z dołu dobiegł Cię miły głos James'a mówiący, żebyś zszedł na dół bo śniadanie jest już gotowe. Będzie Ci go brakowało i oczywiście zdałeś sobie z tego sprawę, będzie brakowało Ci tego miłego człowieka, który był dla Ciebie niczym ojciec. Lecz potrzeba znalezienia brata była od Ciebie silniejsza. Ruszyłeś w stronę drzwi zgarniając po drodze plecak. Już miałeś wychodzić gdy nagle usłyszałeś łoskot, odwróciłeś się i zobaczyłeś parę dużych oczu swojego pokemona uważnie się w Ciebie wpatrujących.

Pokeball wypadł z Twojej kieszeni i potoczył się po podłodze a pokemon w tym czasie skorzystał z okazji i się uwolnił.
- Treee..cko! -
Chyba chciał Ci dać znać, że nie jesteś sam, że będzie zawsze przy Tobie niczym Twój cień. Pokemon przekrzywił lekko głowę na bok wpatrując się w Ciebie uważnie.

Wzrok wędrował po najmłodszych mieszkańcach Oldtale, których widok podsycił myśli do przypomnienia mi o tym wszystkim, co działo się w czasie pacholęcych lat. Ciężko mi wspominać te czasy inaczej, niż przez pryzmat smutku. Może i nigdy nie doświadczyłem fizycznie krzywdy, jaką obarczano dzieci, które osiągnęły feralny, szósty rok życia, jednak psychicznie łączyłem się w bólu z Rickiem. Gdy on miał zły humor, ja także miałem zły humor. Gdy on płakał, ja byłem zagubiony, bo wiedziałem, że jakakolwiek próba pocieszania go, mogłaby przynieść skutki odwrotne do zamierzonych.
Z zamyślenia wyrwał mnie głos Jamesa. Uśmiechnąłem się sam do siebie, ponieważ zdałem sobie sprawę, że te złe czasy już nie wrócą. Nigdy już nie będę czuł się samotny, bo istnieje człowiek, dla którego jestem ważny, który kocha mnie jak własnego syna.
Jedną ręką złapałem za pas plecaka i zarzuciłem go przez ramię na plecy. Zanim wyszedłem rozejrzałem się jeszcze parę razy po czterech ścianach małego pokoju, coby upewnić się, że na pewno o niczym nie zapomniałem. Już miałem nacisnąć klamkę i opuścić pomieszczenie, kiedy usłyszałem ciche uderzenie małego przedmiotu o podłogę. Naturalnie odwróciłem wzrok i ujrzałem Treecko, który jakby od dłuższej chwili planował opuszczenie pokeballa w odpowiednim momencie. Ucieszyła mnie jego obecność, więc obdarzyłem go miłym uśmiechem.
- Chodźmy, przyjacielu. Musimy pożegnać się z Jamesem.
Spokojnym krokiem ruszyłem do przyszywanego ojca, by się z nim przywitać i zjeść to, co dla mnie naszykował.

- Treeeecko!
Pokemon był widocznie zadowolony z faktu, że nie wygoniłeś go do pokeballa, widocznie nie lubił w nim siedzieć, bo który pokemon lubił więzienie? Wspomnienia z Twoim bratem były coraz bardziej silniejsze z każdym dniem. Zdawałeś sobie sprawę jak bardzo Ci go brakuje i jak bardzo chcesz go odnaleźć. Dowiedzieć się co to wszystko miało znaczyć i dlaczego przez tyle lat nie próbował Ciebie szukać. Takie myśli tłukły się po Twojej głowie gdy schodziłeś po schodach do kuchni a Twój pokemon dreptał za Tobą. Nie zauważyłeś nawet jak przed Tobą pojawił się James. Poprzez nieuwagę uderzyłeś o niego i zachwiałeś się ale w porę Cię przytrzymał, bo inaczej upadłbyś plecami na schody.
- Wszystko w porządku? - James wpatrywał się w Ciebie uważnie, było widać, że w jego oczach czaiła się troska. W sumie to bał się trochę puszczać Ciebie samego w nieznane tereny. Lecz wiedział, że jesteś już dużym chłopcem i że masz koniecznie coś do zrobienia. Tamtego dnia gdy się mu zwierzyłeś starał się Ciebie rozumieć, poczuć się jak Ty tracący swojego brata.. dowiadujący się, że i Ciebie czeka tak straszny los jak przymusowa praca w sierocińcu.. albo żebranie. Zastanawiałeś się może co Ciebie by tam spotkało? Byłbyś na tyle silny, żeby pracować? Czy słaby i żebrałbyś na ulicach? Możesz tylko się domyślać, nie wiadomo co by Cię spotkało. Widząc Twoją minę James przyciągnął Cię do siebie i przytulił lekko jak to ojciec przytula syna, jego ręka spoczęła na Twoich włosach gdy lekko po nich przejechał.
- Przyszykowałem dla Ciebie śniadanie i dla Twojego pokemona również - wyrzekł po chwili odsuwając Ciebie na wyciągnięcie rąk i uśmiechając się przy tym lekko. Pokochał Ciebie jak syna i rozstanie to będzie dla niego bardzo trudne. Od razu możesz to zauważyć po jego oczach w których czai się smutek jak i po jego zachowaniu. Odwrócił się on od Ciebie, żeby wejść do skromnie urządzonej kuchni. Światło słoneczne sączyło się przez trochę brudne okno, gdy przekroczyłeś próg kuchni do Twojego nosa dotarł aromatyczny zapach przygotowanego śniadania. Twój pokemon radośnie podskoczył w miejscu po czym podbiegł do James'a czekając na swoją porcję.

- Tak... nic mi nie jest - odparłem pod nosem, gdy omal nie zaliczyłem niezdarnego upadku na schody. Uśmiechnąłem się głupio, chcąc tym zakryć niepokój i smutek, który mimo wszystko mnie dzisiaj ogarniał. Czułem się dziwnie z tego powodu, ponieważ wyruszenie w podróż było moim marzeniem od dawna i wydawało mi się, że gdy wreszcie się spełni będę bardziej podekscytowany i rozradowany. Tymczasem z jednej strony cieszyłem się, a z drugiej smuciłem, gdyż wiedziałem, że czeka mnie kolejne, trudne rozstanie. Otuchy dodawała mi obecność małego, zielonego przyjaciela, którego radość i pozytywne nastawienie do życia mimowolnie wywoływały u mnie uśmiech na twarzy.
- Dziękuję Ci - powiedziałem do Jamesa i przysiadłem przy stole w kuchni. Wziąłem to, co przygotował do jedzenia i zjadłem ze smakiem, cokolwiek by to nie było. - Nie martw się, James. - odparłem, gdy już skończyłem posilać się śniadaniem. - Z pewnością będę cię często odwiedzał.
Czułem, że on przeżywa to samo co ja. Rozstania zawsze są ciężkie, a przecież spędziłem u niego jakieś osiem lat. Mówią, że czas leczy rany. Miałem nadzieję, że tak też będzie w tym przypadku.
- Gdy już odnajdę brata z pewnością go tu przyprowadzę i cię z nim zapoznam! - odparłem wstając od stołu. Mój głos zabrzmiał wówczas bardzo radośnie, bo cały czas wierzyłem w to, że faktycznie jeszcze się kiedyś zobaczę z Rickiem. - Prawda, Treecko? - zagadnąłem pokemona.

James martwił się o Ciebie, ale chyba nie możesz mieć mu tego za złe. Spędziłeś u niego osiem wspaniałych lat podczas których czułeś się tak jakbyś naprawdę miał ojca. Nic dziwnego, że zachowywał się właśnie tak jak teraz puszczając Cię w świat.
- Mam nadzieję, że będziesz mnie odwiedzał. Będę tutaj czekał - powiedział po chwili milczenia nieznacznie uśmiechając się w Twoim kierunku. Twój pokemon radośnie pożerał swoją porcję śniadania, nie zwracając zbytnio uwagi na to co się dzieje dookoła niego. Na dźwięk Twoich słów skierowanych do niego uniósł on łepek w Twoją stronę i pokiwał energicznie głową na znak zgody. - Z przyjemnością go poznam - wyrzekł po chwili milczenia James po czym także wstał od stołu, żeby ostatni raz Cię uściskać. Tym razem nic nie mówił.. chciał jeszcze Ci po raz chyba setny przypomnieć, żebyś na siebie uważał, nie ufał obcym. Ale głos utknął mu w gardle i nic nie mógł powiedzieć przez dłuższą chwilę.
- Baw się dobrze Alex -
Zmierzwił Ci troskliwym ruchem włosy na głowie a Ty odwróciłeś się od niego i razem ze swoim pokemonem opuściliście dom. Wychodząc za uliczkę domu odwróciłeś się jeszcze, żeby ostatni raz spojrzeć w stronę James'a który stał w drzwiach i machał Ci na pożegnanie. Będzie Ci go cholernie brakować..
No ale nie sądzisz, że czas ruszyć ku przygodzie i odnaleźć brata? Tak też zrobiłeś krocząc powoli miasteczkiem i pozdrawiając głową znajomych, którzy uśmiechali się do Ciebie przyjaźnie. Chyba już wszyscy wiedzieli, że dzisiaj Twój wielki dzień!
Pokemon podążał koło Ciebie energicznie podskakując, chyba ma w sobie za dużo energii.

Biłem się jeszcze przez chwilę z trapiącymi myślami, gdyż sam nie wiedziałem już, co czuję. Nagle zrozumiałem, że w pewnym sensie przedwcześnie wkraczam w dorosłe życie i nie mogę zamartwiać się rozstaniem, gdyż taka jest po prostu kolej rzeczy. Ta myśl w jakiś sposób dodała mi otuchy i wywołała niewielki uśmiech na twarzy. Odwróciłem się, by jeszcze raz zobaczyć Jamesa i pomachałem mu.
- No to co, Treecko? Zostaliśmy sami - zagadałem pokemona, którego wyraźnie już rozpierała energia. - Może na początek sprawdzimy jak dojść do najbliższego miasta?
Nie spodziewałem się odmowy ze strony przyjaciela, więc natychmiast wyjąłem Pokenav i na mapie sprawdziłem trasę oraz wyszukałem informacji o ciekawych miejscach położonych na obrzeżach miasta. W końcu moim celem nie były wyłącznie trenerska podróż i odnalezienie brata, ale także zwiedzenie najpierw całego regionu Hoenn, a potem być może reszty świata.
W międzyczasie sięgnąłem po inną zabawkę leżącą na dnie plecaka - mowa o Pokedexie. Użyłem go do przeskanowania trawiastego stworka.

Twój pokemon skakał radośnie wokół Ciebie jakby chciał dać Ci znać, że jest szczęśliwy z Waszej podróży. Przed Tobą całe Hoenn stało otworem. Gdy otworzyłeś Pokenav Twoim oczom ukazała się mapa regionu.

Spoiler:

Teraz w którą stronę chcesz iść? W lewo w stronę Petalburg City, czy w prawo w stronę Slateport City, w zasadzie to decyzja dotycząca w którą pójdziesz należy tylko i wyłącznie do Ciebie. Jednym z Twoich celów jest odnalezienie brata, ale i także zbadanie całego regionu Hoenn. Czas zacząć przygodę! Twój pokemon na dźwięk Twoich słów spojrzał swoimi błyszczącymi dużymi oczyma na Ciebie.
- Treecko!
Lekko przekrzywił głowę na bok uważnie śledząc Twoje poczynania. Po chwili pojawił się skan Twojego pokemona.

Cytat :: Lv. 5
Natura: żywiołowy
Ability: Overgrow
Ataki: Pound, Leer
* jak wybierzesz profesję to dopisz sobie bonusy z niej.

Teraz nadszedł Twój czas na podjęcie decyzji w którą stronę chcesz się udać. Przez pewien moment podążaliście miasteczkiem kierując się na jego obrzeża, aż Twoim oczom ukazało się rozwidlenie dróg. Jedna droga prowadziła do miasta wspomnianego wcześniej a druga do drugiego miasta. W którą stronę się udasz, żeby stawić czoło przygodzie? Twój pokemon stanął koło Ciebie uważnie się przypatrując Tobie jakby czekał na Twoją decyzję o tym gdzie się udać.

Na dłuższą chwilę skupiłem uwagę na ekranie Pokenavu, a konkretniej na mapie regionu wyświetlonej przez te niewielkie, a zarazem niezwykle przydatne urządzenie. Zauważyłem, że jeśli ruszę na wschód, wówczas dotrę do Slateport. Nigdy tam nie byłem, jednak wiedziałem co nieco o tym miejscu i kojarzyłem je z dużym targowiskiem, a także dobrym miejscem do wypoczynku, ze względu na dostęp do morza i plażę. O Petalburgu wiedziałem niewiele, toteż postanowiłem ruszyć w tamtym kierunku, aby nieco poszerzyć swoją wiedzę. Może i wizja leniuchowania na plaży w towarzystwie ładnych dziewcząt ubranych w skąpe stroje kąpielowe była zachęcająca, jednakże stwierdziłem, że takie przyjemności odłożę sobie na później. Swoją decyzję o wybraniu trasy, którą ruszymy przedstawiłem zielonemu koleżce i nie czekając na jego osąd ruszyłem ku miastu Petalburg.

Ścieżką kroczyłem spokojnym, nie za szybkim, nie za wolnym krokiem. Rozglądałem się po okolicy, wdychałem świeże powietrze, ciesząc się wolnością.

Pogoda była bardzo ładna, słoneczko delikatnie przygrzewało gdy poruszałeś się przez siebie krocząc lasem. Twój pokemon był bardzo zadowolony z Waszej podróży bo radośnie skakał sobie wokół Ciebie, czasami odbiegał na kilka metrów, żeby przybiec do Ciebie i pochwalić się swoim znaleziskiem w postaci małego kamyka. Za każdym razem był bardzo dumny z siebie. Ty także byłeś zadowolony, że zostawiłeś swoją przeszłość gdzieś z tyłu i kroczyłeś przed siebie do nieznanego Ci miasta, miałeś okazję wiele się nauczyć i poznać je. Nagle Twój pokemon zatrzymał się gwałtownie przez co o mało nie wpadłeś na niego bo nie zauważyłeś tego. Treecko wpatrywał się uważnie w głąb lasu skąd dobiegł krzyk, jakby ktoś błagał, żeby przestał. Twój podopieczny nawet nie zwlekał tylko rzucił się szybko biegiem w krzaki wołając Ciebie.
- Trecko, Trecko!
Nie mogłeś go przecież zostawić dlatego pobiegłeś szybko za nim. Wypadłeś między zaroślami na niewielką polanę i Twoim oczom ukazał się z lekka przerażający widok. Mały chłopiec klęczał koło swojego nieprzytomnego pokemona.

Natomiast niedaleko niego znajdował się inny, zapewne dziki pokemon, który warczał i szczerzył kły na małego skulonego chłopca przy swoim pokemonie.

Treecko spojrzał na Ciebie z lekkim strachem w oczach, wiedziałeś, że nie możesz zostawić tak tego biednego chłopaka, któremu nie wyszła walka bo nie był zbyt doświadczony. Chłopiec widocznie ze swoim pokemonem zapuścił się zbyt daleko. Twój podopieczny ustawił się w bojowej pozycji czekając na Twoje polecenia.

» Gra Shiny
» Gra Shiny
» #067 Shiny | Eterna
» Mhrok vs Shiny
» Przenosiny Shiny