Safari Mhrok

4. Opuściłeś więc robaczka po jakiemuś tam i wraz z Amelią ruszyłeś znów przed siebie. Ona niespecjalnie teraz zwracała na ciebie uwagę zabawiając się z Seedotem, którego urok widocznie skradł jej serce. Obydwoje byli bardzo zadowoleni ze swojego towarzystwa.

Miło było patrzeć na pogłębiającą się pomiędzy trenerem a jego podopiecznym więź. Patrzyłem, jak kształtuje się ona pomiędzy Amelią a Seedotem. Nie mogłem się doczekać, aby móc wreszcie opuścić to miejsce i wrócić do moich podopiecznych, którzy na pewno za mną tęsknią.

5. Ruszyłeś więc dalej przed siebie, a w zasadzie ruszyliście. Przez długi czas nic ciekawego się wokół was nie działo. Nawet wiatr nie szalał wśród drzew. Wszystko jakby zapadło w sen. W pewnym momencie Amelia odezwała się do ciebie:
- Czy mi się wydaje, czy już tutaj przechodziliśmy?

Wszystko wokół ucichło. Było to nawet miłą alternatywą dla ostatnich wydarzeń. Jednak po pewnym czasie stała się trochę niepokojąca.
- Nie jestem tego pewien. - odparłem początkowo Amelii. - Jest to prawdopodobne, jednak sam nie mam stuprocentowej pewności.

6. - No ja też nie. - odpowiedziała zadumana Amelia wpatrując się w jeden i ten sam punkt przez dłuższą chwilę - Jednak zdaje mi się, że chyba ze dwa razy już mijamy to drzewo. - dodała nie odrywając wzroku jakby chciała się upewnić, że wszystko z nią w porządku i to jedynie jakieś złudzenie.

- Zaraz sprawdzimy o co tutaj chodzi. - odparłem do dziewczyny, po czym podszedłem do drzewa, w które się wpatrywała od dłuższej chwili.
Obszedłem roślinę wokół, doszukując się jakiś znaków szczególnych. A następnie gilgoczę ją. Może się to wydawać dziwne, jednak mam pewne przypuszczenia, co do naszej "roślinki"

7. Specjalnie się owo drzewo nie wyróżniało niczym specjalnym. Ot stało sobie w miejscu jak wszystkie inne w tym lesie. W pewnym momencie zdecydowałeś się na połaskotanie drzewa, co... Z punktu widzenia Amelii wydawało się bardzo głupie. Do czasu, gdy drzewo nie ożyło i z kamienną twarzą nie przywaliło ci... w twarz *z pozdrowieniami od Ajry*. Dopiero teraz dostrzegłeś, że to

W życiu można spodziewać się wielu rzeczy, jednak nigdy nie spodziewałbym się, że kiedyś dostanę od drzewa z.. liścia. Uderzenie w twarz lekko mnie odrzuciło. Teraz miałem okazję zobaczyć, że moje przypuszczenia były prawdziwe, był to pokemon. Wyciągnąłem PokeDex i zeskanowałem stworka.

8. Pokedex przedstawił ci następujące dane o tym stworku:
Sudowoodo patrzył na ciebie nieźle wkurzony za to, że próbowałeś go obmacywać. Przynajmniej tak on myślał i był gotów na kolejne uderzenia jeśli tylko będzie trzeba.

- Chciałem ciebie przeprosić za te gilgotanie. - powiedziałem do Sudowoodo. - Po prostu nie byłem pewien.. pewnej rzeczy. Wybaczysz mi? - zapytałem stworka.
Aby bardziej go przekonać, wysypuję na swoją rękę trochę karmy i podaję ją kamiennemu pokemonowi.
- Może chcesz się poczęstować? - zaproponowałem Sudowoodo.

9. Nie było to jednak takie proste. Mimo, że próbowałeś jakoś przymilić się do Sudowoodo ten niespecjalnie był do ciebie przekonany. Skrzyżował swoje... górne kończyny na piersi i spoglądał na ciebie badawczo. Gdy zaproponowałeś mu jedzenie ten prychnął i odwrócił głowę.

Ostatnie wydarzenia nauczyły mnie jednego. Jak życie zaczyna być wobec nas niezbyt miłe, to raczej szybko tego nie przerwie.
- Sudowoodo, co mógłbym zrobić, żebyś nie czuł się urażony? - zapytałem pokemona, schowawszy karmę z powrotem do torby.

10. - Sudo - mruknął pokemon do ciebie i... tyle wiedziałeś co od ciebie chce. Niestety choćby walnął tutaj jakiś koncert życzeń to prawdopodobnie nic byś nie zrozumiał. Tłumacza mowy pokemonów jeszcze nie wynaleziono, a to na pewno by pomogło ci w takich sytuacjach.

W sumie sam mogłem wpaść na to, że nawet jeśli Sudowoodo odpowiedziałby na moje pytanie, co z oczywistych powodów nie zrozumiałbym go. Postanowiłem od razu przejść do próby pochwycenia pokemona.
- A co powiedziałbyś, żeby pójść ze mną, co Sudowoodo? - pytam się stworka, wyciągnąwszy z torby jeden z pozostałych mi SafariBalli.

11. Sudowoodo z leciutkim, ale to bardzo leciutkim zaciekawieniem zerknął w twoja stronę. Widać zainteresowała go kula, którą trzymałeś w ręce. Jak gdyby nigdy nic podszedł i wziął ją sobie, po czym zaczął się nią bawić. Tak się nią bawił, że w pewnym momencie nacisnął guzik i sam złapał się do balla. Gratulacje, Sudowoodo złapał Sudowoodo!

Sudowoodo podszedł do mnie i jakby nic zabrał mi z dłoni SafariBall, którym zaczął się bawić. W pewnym momencie dotknął on guzika kuli, po czym stworka pochłonęło czerwone światło. Było to spore zaskoczenie. Przez moment stałem jakby lekko sparaliżowany. Po chwili podszedłem do kuli i jakby nic schowałem ją do torby.
- To ja, idziemy dalej? - rzuciłem do Amelii i wykonałem krok naprzód.

12. - Farciarz. - rzuciła w twoją stronę Amelia - Gdyby nie przypadek, to do następnej Wielkanocy nie złapałbyś tego pokemona. - powiedziała Amelia, po czym uśmiechnęła się pod nosem spoglądając w wiadomym sobie kierunku.
- Poczekaj chwilkę, bo właśnie wygrałam.
Na początku nie wiedziałeś o co chodzi, a dopiero potem widząc w jakim kierunku zmierza Amelia dostrzegłeś, że jako pierwsza zauważyła

- Pewnie tak. - zaśmiałem się, gdyż dziewczyna najprawdopodobniej miała rację.
Amelia spojrzała gdzieś w bok, po czym oznajmiła swoją wygraną. Przez moment nie wiedziałem o co jej chodzi, ale gdy zobaczyłem Bulbasaura, wszystko było już jasne.
- Tym razem, to ty masz farta. - powiedziałem dziewczynie. - Może gdzieś niedaleko znajdzie się drugi, specjalnie dla mnie. - zaśmiałem się.

13. Dziewczyna jednak nie odzywała się zajęta Bulbasaurem. Nie minęło kilka chwil, a pokemon już był jej. Ty zaś próbowałeś znaleźć gdzieś w pobliżu innego takiego stworka, ale nic takiego co by go nawet przypominało nie zauważyłeś. Ot, zostałeś na razie wyprzedzony przez towarzyszkę w tych 'zawodach'.

- Niestety nic nie znalazłem. - oznajmiłem Amelii. - Najwyraźniej masz większego farta ode mnie. - zaśmiałem się.
Nie speszyłem się. Wiedziałem, że w tym lasku znajduje się pewnie jeszcze wiele Bulbasaurów i któryś będzie niedługo mój.

14. - Cóż, pewne powiedzenie mówi, że szczęście sprzyja lepszym. - wyszczerzyła zęby w twoim kierunku, a następnie zachichotała pod nosem. W każdym razie ona już miała swojego Bulbasaura, a ty jeszcze nie. Jednak czasu na jego złapanie jest jeszcze naprawdę bardzo, ale to bardzo dużo.

- Szczęście sprzyja każdemu, tylko nie każdy umie to docenić. - odparłem na słowa dziewczyny.
Czasu miałem na prawdę dużo, jednak nie chciałem zostawać w tym lesie dłużej, niż bym potrzebował.

15. - Coś w tym jest. - przytaknęła ci Amelia i dalej szliście w milczeniu, którego ona nie przerywała. Wiatr zaczął kołysać drzewami, z których na wasze głowy i ramiona spadały różnorakie liście. Doszliście tak do urwiska, które rozciągało się na prawo i lewo na całej długości. Drugi brzeg był oddalony o jakieś 5 metrów.

- Jeśli jest tutaj urwisko, to musi gdzieś być tutaj też most. - powiedziałem do Amelii i rozejrzałem się w prawo i w lewo w poszukiwaniu przejścia. - Możemy też po prostu przelecieć na twoim Fearowie na drugą stronę.

16. - Mój Fearow jest silny, ale nie na tyle, aby ludzi transportować. Nawet na tak niewielkie odległości. Chyba za dużo w gry grałeś. - spojrzała na ciebie Amelia z politowaniem. Rozejrzałeś się więc za mostem, ale i jego w pobliżu nie było. Dalej staliście więc w tym samym miejscu na skraju wąwozu.