Safari Mhrok

Jako że stworek nie wyraził żadnego sprzeciwu, wyciągam ze swojego plecaka jeden z SafariBalli i lekko dotykam nim ciałko Treecko. Tego stworka na pewno zapamiętam na długo. Nigdy z żadnym nie miałem takim problemów jak z nim.

13. Dotknąłeś więc delikatnie Treecko jednym z safari balli, które jeszcze przy sobie miałeś. Kula przez chwilę się chybotała, raz nawet bardzo mocno, wręcz wydawałoby się, że Treecko z tej kuli ucieknie, ale po chwili zatrzymała się. Treecko był teraz oficjalnie twój i mogłeś z nim robić co tylko chcesz.

Gdy kula ostatecznie się zatrzymała, odetchnąłem z ulgą. Schowałem SafariBall do plecaka, do reszty złapanych tutaj pokemonów. Patrzę czy Amelii i Croconawowi udało się ugasić płomienie. Gdy już skończą, pytam się dziewczyny:
- To jak, możemy iść dalej?

14. Po chwili wszelakie płomienie zostały ugaszone, a z ziemi unosił się w górę tylko dym.
- Tak, lepiej szybko się zmywajmy, bo nie sądzę, że nie zauważyli tych kłębów dymu, a jak ktoś nas tu znajdzie, to będziemy mieli poważne kłopoty. - powiedziała, zawracając Croconawa do balla.

- Masz rację. - odparłem do swojej towarzyszki i zacząłem przedzierać się przez gęstwinę, aby dojść do ścieżki, którą wcześniej szliśmy.
W regulaminie, który czytałem przed wejściem na właściwy teren Strefy Safari, był punkt zabraniający walk z żyjącymi tu pokemonami. Grzywna za złamanie tej reguły była całkiem spora. Ciekawe co by nam groziło za podpalenie lasu...

15. Azkaban! Amelia szła pierwsza niejako torując ci drogę wśród krzaków. Chciała jak najszybciej oddalić się z tego miejsca, bo najwidoczniej nie chciała mieć kłopotów jakie sprawiłoby pojawienie się w tym miejscu strażnika. Po chwili znaleźliście się w miarę bezpiecznym miejscu z dala od podpalonego przez was miejsca.

Przez głowę przechodziły mi różnego rodzaju kary za nasz występek: chłosta, zamknięcie w lochach zamku Draculi, konieczność wiecznego słuchania "twórczości" Justina B. . Na to ostatnie ciarki przeszły mi po plecach. Na szczęście udało nam się przedostać dostać dostatecznie daleko od kłębów dymu.
- To jak, idziemy? - zapytałem z entuzjazmem, udając, że to co się wydarzyło przed chwilą nie miało w ogóle miejsca.

16. - Tak, myślę, że możemy już na spokojnie kontynuować wędrówkę. - powiedziała zdyszana Amelia. Trudno się jej dziwić, gdyż droga, którą obrała nie należała do najłatwiejszych, ale na pewno pozwoliła na błyskawiczne oddalenie się od miejsca zbrodni, co było przed chwilą najważniejsze.

Starałem się wyrzucić z głowy myśli o wydarzeniach z przed kilkunastu chwil. Działaliśmy w wyższym celu, gdyby nie to Treecko miałby o wiele większe kłopoty.
- To jakie tobie zostały jeszcze pokemony to złapania? - zapytałem Amelii.

17. - Cóż... - zamyśliła się dziewczyna jakby starając sobie przypomnieć w jakim celu jest w tym safari - Chciałabym na pewno złapać Bulbasaura, a poza tym nie wiem. Jeśli się trafi coś fajnego co mnie zainteresuje to może zdecyduję się złapać dodatkowego towarzysza. - odpowiedziała na twoje pytanie.

- Czyli po części mamy wspólny cel. - odezwałem się do dziewczyny. - Jednym z moich celi jest właśnie Bulbasaur. Oprócz niego chcę jeszcze złapać Sudowoodo i.. coś, co się napatoczy ciekawego.

18. - Czyli kto pierwszy zauważy Bulbasaura ten pierwszy go złapie. - spojrzała na ciebie zadziornie Amelia jakby chciała ci tym samym rzucić wyzwanie w łapaniu tego oto pokemona. Na razie jednak nie zanosiło się na jego pojawienie się, gdyż pojawił się inny stworek, a mianowicie , który spadł z drzewa wprost na twoją głowę.

- Przyjmuję wyzwanie. - odparłem do dziewczyny, po czym zaśmiałem się.
Po chwili poczułem uderzenie. Byłem już przyzwyczajony do wpadanie na innych, jednak tym razem to coś spadło na mnie. Był to Seedot.
- Nic ci się nie stało? - zapytałem poke-żołędzia.

19. - Seeedoooot! - wrzasnął pokemon, po czym zeskoczył na ziemię i co sił w swoich małych nóżkach pobiegł w kierunku Amelii chowając się za jej nogą zza której ostrożnie spoglądał w twoją stronę.
- Coś mi się wydaje, że się ciebie boi. - powiedziała spoglądając na małego żołędzia.

Seedot nie był na silnie pokemonów, które miałem zamiar tutaj złapać.
- Nie bój się mały, my tędy tylko przechodzimy. - powiedziałem do stworka, przykucnąwszy. - Zaraz sobie stąd pójdziemy.

20. Gdy ty próbowałeś go przekonać, żeby się was nie bał Angela wzięła go na ręce i połaskotała po brzuszku na co ten się chyba zaśmiał. W każdym razie podobało mu się to i nie miał nic przeciwko. Wyglądało to wszystko jakby matka bawiła się z dzieckiem.
- To co mały, chcesz iść ze mną? - zapytała Seedota, a ten się zgodził.

Zarówno Seedot jak i Amelia byli zadowoleni, więc mogłem się tylko cieszyć. Przyglądałem się temu, jak dziewczyna poszerza swoją drużynę. Gdy wszystkie "formalności" zostaną załatwione, ruszam dalej.

21. Nie czekając byt długo Amelia wyciągnęła safari ball i dotknęła nim lekko głowy Seedota. Sam proces łapania pokemona trwał bardzo krótko, a po wszystkim wypuściła ona pokemona z powrotem na swoje ramiona.
- Fearow, Keckleon, poznajcie naszego nowego kompana.- powiedziała do swoich pokemonów, które były na zewnątrz.

Z zadowoleniem patrzyłem na wesołą gromadkę pokemonów w objęciach Amelii. Zarówno Fearow, jak i Kecleon czy Seedot wyglądali na szczęśliwych, że to właśnie ona jest ich trenerką. Spojrzałem na Blaze'a. Ciekawe, czy on myśli o mnie tak samo?

1. Chimchar jednak nie wykazywał specjalnych uczuć względem ciebie, gdyż bardziej rajcowało go teraz skakanie po drzewach z gałęzi na gałąź. Widać czuł się jak u siebie w domu i wcale nie spieszyło mu się, aby opuszczać tą leśną głuszę, a może nawet miałby ochotę zostać tu na zawsze? Kto wie.

Może i chwilowa skakanie z gałęzi na gałąź cieszyło go bardziej, jednak na pewno Blaze darzy mnie jakąś sympatią, w końcu podróżujemy razem już tyle czasu. Wolałem jednak takimi sprawami nie zaprzątać sobie głowy. Przyszedłem tutaj, żeby znaleźć określone stworki, a nie żeby rozmyślać o więziach między mną a moimi pokemonami.

2. Kiedyś trzeba znaleźć chwilę na takie rozmyślania, wszak uczucia pokemonów są bardzo ważne. No, ale skoro nie to nie. Szedłeś sobie dalej, Fearow leciał nad wami, Chimchar skakał po drzewach, Keckleon szedł obok Ameli, która niosła na rękach Seedota z czego ten był wyraźnie rad, a przed tobą na sieci opuścił się

Uśmiechnąłem się na widok zielonego robaczka. Widziałem już takiego stworka, ba, nawet go złapałem.
- Witaj Caterpie. - przywitałem się z pokemonem.

3. - Priii - przywitał się z tobą mały, zielony robaczek, po czym zaczął się bujać na nici, którą chwilę temu sam utworzył niczym na huśtawce i wyraźnie sprawiało mu to wielką frajdę. Najwyraźniej lubił się on bawić, ale nie miał żadnych kolegów, by się do nich dołączyć, albo, żeby to oni dołączyli do niego.

Złapałem już jednego Caterpie wcześniej, więc nie potrzebowałem łapać kolejnego. Postanowiłem po angielsku opuścić robaka i kontynuować podróż po lesie w poszukiwaniu bardziej interesujących pokemonów.