Safari Mhrok

4/ - Cziiiim czaaar...
Zawołał twój Pokemon, jakby chcąc Ci tym samym powiedzieć iż przecież jest spokojny! Przeto siedział na twojej głowie i nie przeszkadzał. A przynajmniej tak mu się wydawało.

Ruszyłem dalej, starając się nie zwracać uwagi na humory mojego towarzysza. Może i mu się wydawało, że jego zachowanie jest normalne, ale na dłuższą metę mogłoby być uciążliwe. Musiałem uczyć Chimchara pewnych zachowań, póki był mały.

1/ Twoja trochę znudzona małpka mimo wszystko marudziła coś pod nosem szukając sobie zajęcia. Po dłuższej chwili Blaze podniósł się i wskoczył na drzewo dalszą drogę przebywając już w koronach drzew.

- Może i to lepiej, że poskacze sobie trochę po drzewa. - pomyślałem, gdy Blaze wskoczył na pierwszą gałąź. - Przynajmniej da mi trochę spokoju.
Podróżowałem z Amandą, ale tak naprawdę nic o niej nie wiedziałem. Postanowiłem to zmienić.
- Amando, skąd pochodzisz? - spytałem dziewczyny.

2/ Dziewczyna spojrzała na Ciebie uśmiechając się delikatnie przy tym.
- Pochodzę z Blacthorn w Johto. Ale już jakiś czas podróżuję po różnych regionach. W zasadzie miałam chwilę wolnego czasu dlatego postanowiłam uzupełnić swoją drużynę o przyszłego Ursaringa.

Odwzajemniłem uśmiech, lecz nie chodziło o to, żeby małpować moją towarzyszkę. Rozchodziło się o to, co ona powiedziała.
- To zabawny zbieg okoliczności, bo również jestem z Johto. - powiedziałem do Amandy - Jednak ja, w przeciwieństwie do ciebie, pochodzę z jego drugiego krańca, a dokładnie to z Olivine. Ja na razie zwiedzam jedynie nasz rodzinny region, ale któż wie, może kiedyś udam się gdzieś dalej.

3/ - Olivine? Czy to nie jest przypadkiem to miasto gdzie jest latarnia morska? Ale mogę się mylić! Sama jak tylko dostałam pierwszego Pokemona ruszyłam do Kanto. I nawet mam już pięć odznak z tamtego regionu!
Zaśmiała się dziewczyna, a ty rozejrzałeś się wokół siebie szukając czegoś ciekawego. Chyba miałeś szczęście, bo nieopodal was tuż przy drzewie zajadał się jabłkiem jakiś dziwny Pokemon.

- Dokładnie. - potwierdziłem - Sam ledwo ją pamiętam, bo gdy miałem pięć lat... przeprowadziłem się do Violet. W Kanto jeszcze nie zdarzyło mi się być. Na razie będę podróżował po Johto, a później... no cóż. Sam nie wiem.
Zauważyłem pokemona. Na razie byłem zainteresowany Bulbasaurem i postanowiłem zatrzymać moje cztery pozostałe kule na próby złapania go. Postanowiłem kontynuować rozmowę z Amandą. Była ona dosyć... przyjemna:
- Aż pięć odznak? Ja na razie nie myślałem o zdobywaniu odznak. - uznałem, że te ciągłe wypytywanie może być dla dziewczyny nieprzyjemne. Pytam się jej, czy nie ma nic przeciwko naszej rozmowie.

4/ Pokemon zajęty jedzeniem jabłka nawet nie zwrócił na Ciebie uwagi. Może właśnie straciłeś okazję na złapanie nowego Pokemona. Ale przyszedłeś tu po konkretny okaz.
- Chciałabym mieć odznaki z wszystkich regionów. Ale bardzo uważnie dobieram sobie drużynę. W zasadzie poza swoim Swamperem mam jeszcze tylko Raichu i Fearowa.
Powiedziała dziewczyna uśmiechając się do Ciebie. Jak widać wcale nie przeszkadzała jej twoja ciekawość!

- W przyszłości możliwe, że również będę zbierał odznaki, jednak teraz... chcę zająć się podróżowałem. - kontynuowałem rozmowę z Amandą. - Możliwe, że przez to moja drużyna jest taka zróżnicowana. - zaśmiałem się. - Oprócz Blaze'a mam jeszcze sześć stworków. Złożyło się tak, że żaden typ się nie powtarza, ale to raczej przypadek niż konkretny rodzaj selekcji.
Postanowiłem przez chwilę przestać mówić o sobie i przeszedłem do drużyny mojej towarzyszki:
- Swampert, Raichu i Fearow to silne stworki. Myślałaś jeszcze nad złapaniem jakich konkretnych okazów do swojej drużyny? Będę mógł ci pomóc w wyborze, jeśli będziesz chciała. - uśmiechnąłem się.

1/ Dziewczyna zaśmiała się chicho i podniosła wzrok na korony drzew. Jakby szukała kogoś lub czegoś ponad liściastymi głowami drzew. Odwróciła po chwili wzrok w twoją stronę, i odezwała się dopiero kiedy przestałeś mówić.
- Właściwie nie zastanawiałam się jaką drużynę chce utworzyć. Zaczęłam podróż z Mudkipem, a Pichu i Spearow zostali moimi przyjaciółmi. W zasadzie tylko Ursaring jest Pokemonem jakiego chciałam mieć w drużynie.
Uśmiechnęła się szeroko, a chwili wyszliście na niewielką polankę. Usłyszałeś głośny skrzek i nagle twoim oczom ukazało się wielkie ptaszysko.

Zauważyłem te wodzenie Amelii w niebo. Nie rozumiałem czemu miało to służyć. W pierwszej chwili uznałem, że nie obchodzi jej to, co do niej mówię. Jednak jej odpowiedz świadczyła, że to nie jest prawda. Odpowiedziałem na jej uśmiech. Po chwili doszliśmy na malutką polankę. Ciszę, która do tej pory panowała wokół, przerwał głośny skrzek. Po chwili ujrzałem źródło tego dźwięku. Nad nami znajdował się wielki Fearow.
- Wow. - wyrwało mi się z ust, gdyż wcześniej nie miałem okazji, do zobaczenia na żywo tego gatunku, po czym zwróciłem się do mojej towarzyszki podróży po Strefie Safari - Amelia, nie mów, że to jest twój Fearow.

2/ Fearow spojrzał na was i zaczął delikatnie puszyć swoje pióra. Kiedy Amelia zobaczyła twoją reakcję na lądującego wielkiego Pokemona, o jakby nie było dość groźnym wyglądzie, zaśmiała się serdecznie i podeszła bliżej Fearowa.
- Jak widać na załączonym obrazku! Hah, ty przyszedłeś tutaj ze swoim Chimcharem, ja z Fearowem. Tylko nie spodziewałam się, że ten las jest taki gęsty. A z jego skrzydłami ciężko było by żeby się nie pokaleczył pomiędzy drzewami.
Powiedziała nieco zakłopotana własnym niedoinformowaniem. No cóż, zdarza się każdemu prawda? By pokazać Ci jak wielkie są skrzydła tegoż Pokemona, Fearow rozpostarł je patrząc na Ciebie z błyskiem dumy w oczach.

Patrzyłem na stworka. Znieruchomiałem, ale nie wiem czy z oczarowania Fearowem czy ze strachu, że mnie zaatakuje. Zauważywszy, że Amelia się do niego zbliżyła, postanowiłem uczynić to samo. Starałem się jednak podchodzić do niego ostrożnie. Amelia był trenerką Fearowa i ptak mógł traktować ją w zupełnie inny sposób, jak kogoś jemu nieznanego.
- Czy można do niego bezpiecznie podejść? - zapytałem się dla pewności Amelii - Nie, żebym się bał czy coś, ale... wolę się upewnić.

3/ Chimchar podobnie jak ty patrzył na Fearowa w pewien sposób oczarowany tak wielkim ptaszyskiem. Kiedy zbliżyłeś się na parę kroków, Pokemon chyba poczuł zagrożenie z twojej strony i skierował swój długi dziób w twoją stronę, skrzecząc przy tym ostrzegawczo.
- Feee oooww!
Amelia widząc zachowanie Pokemona klepnęła go lekko przez łeb.
- Oh, nie wygłupiaj się. Wszyscy dobrze wiemy, jakim wielkim, silnym, ptasiurkiem jesteś.
Zaśmiała się chwytając w dłonie jego głowę i całując go pod okiem.
- Spokojnie, możesz go pogłaskać. On się tylko tak popisuje.

Nadal starałem się stać w pewnej odległości od wielkiego ptaszyska. Wolałem, żeby Amelia najpierw przyzwoliła mi do niego podejść. Jednocześnie dałaby Fearowowi znak, żeby się zbytnio nie denerwował. Widziałem, że Chimchar również jest oczarowany widokiem stworka Amelii. Nic dziwnego, największym ptakiem jakiego miał okazję widzieć był Kaze, mój Pidgey. Gdy trochę się do niego bardziej zbliżyłem, Fearow wyciągnął swój długi dziób w moją stronę. Słowa dziewczyny lekko mnie uspokoiły i ośmieliły do tego, żeby zbliżyć się jeszcze bardziej.
- Cześć Fearow. - mówię do stworka, gdy będę go głaskał - Ja jestem Remek, a mój Chimchar nazywa się Blaze.

1/ Kiedy już się odważyłeś i dałeś parę kroków bliżej do Fearowa, powoli uniosłeś dłoń w górę tak by móc pogłaskać go po piórach. Fearow stał już spokojnie tylko co jakiś czas wydając z siebie jakieś bliżej nie zidentyfikowane pomruki.
- Co Blaze? Też chciałbyś ewoluować, tak?
- Czim czaaar!
Zawołał twój Pokemon patrząc na wielkiego ptaka. Spotkanie wyższej formy ewolucyjnej musiało być niezłym przeżyciem dla twojej małpki!
- A ty masz jakiegoś Pokemona Ptaka? - zapytała Cię dziewczyna.

- Nie martw się Blaze. Ty też niedługo ewoluujesz. - pocieszałem małpkę. - Jak odpowiednio się przyłożymy do twoich treningów, to na pewno będzie to już niedługo.
Ja sam również cieszyłem się z możliwości ujrzenia jakiegoś wyewoluowanego pokemona. Co prawda wcześniej już widziałem ewolucję Teddiursy, czyli Ursaringa, ale... no cóż, nie było to zbyt miłe wspomnienie. Postanowiłem jednak nie przypominać sobie tego spotkanie, lecz skupić się na pytaniu Amelii:
- Tak. W swojej drużynie mam Pidgeya o imieniu Kaze. Co prawda może nie jest jakoś specjalnie silny, ale jego obszerny wachlarz ataków uratował mnie w niejednej nieciekawej sytuacji.

2/ - Pidgeya? Ah! To jeśli popracujesz nad nim, będziesz miał wielkiego Pidgeota!
Zaśmiała się Amelia, cały czas głaskając swojego Pokemona po piórach. Nieco bardziej ośmielony Blaze skoczył z twojego ramienia na grzbiet Fearowa. Ptaszysko w pierwszym momencie zaskrzeczało groźnie, ale pozwolił na to by Chimchar posiedział sobie trochę na jego grzbiecie.
- Walczyliśmy z Pidgeotem, prawda mały? Tak dzielnie sobie poradziłeś z tym swoim stalowym skrzydłem.
Pochwaliła swojego Pokemona a następnie odwróciła się do Ciebie.
- A obie udało się już stoczyć walkę z jakimś ciekawym przeciwnikiem?

Uśmiechnąłem się, gdy Amelia skomentowała to, że mam w swojej drużynie.
- Moim marzeniem jest posiadać sinego Pidgeota. - powiedziałem jej. - Na razie Kaze jest jeszcze niezbyt dobrze wytrenowały, ale będę się bardzo starał, aby jak najszybciej ewoluował.
Przestraszyłem się, gdy Blaze przeskoczył z mojego ramienia na grzbiet Fearowa Amelii. Nie miałem pojęcia jak pokemon może zareagować. Przysłuchiwałem się temu, jak dziewczyna opowiadała o tym, jak ona i jej Fearow pokonali wspólnie Pidgeota.
- Czy stoczyłem walkę z jakimś ciekawym przeciwnikiem? - powtórzyłem pytanie swojej towarzyszki. - Jestem jeszcze niedoświadczonym trenerem i nie stoczyłem żadnym emocjonujących bitew.

1/ Dziewczyna zaśmiała się cicho i bacznie obserwowała poczynania twojego Chimchara. Kto jak kto, ale ona dobrze znała swojego podopiecznego, więc wiedziała jakiej reakcji może się spodziewać jeśli Blaze pozwoli sobie na za dużo względem Fearowa, który jakby nie było nie należał do spokojnych ptaków.
- A... to może tylko taka moja ekscytacja każdą walką. Albo to przez to, że bardzo chcę wygrać zawody Ligii. No... to jak. Idziemy dalej? - spojrzała na Ciebie dziewczyna, a następie poklepała po pierzastym torsie Fearowa- Polatasz sobie jeszcze, tak mój drogi?
- Feee ooow!

- Widzę, że jesteś bardzo ambitna. - odparłem, usłyszawszy plany Amelii - Skoro masz takiego silnego pokemona jak Fearow, to wygranie Ligi powinno być dla ciebie formalnością.
Powiedziałem do Blaze'a, żeby przeskoczył na moje ramię. W końcu ani ja, ani moja towarzyszka, nie chcielibyśmy, żeby wzleciał wraz z jej pokemonem.
- A co po udziale w Lidze, masz jakieś plany na dalszą przyszłość? - spytałem jej.

1/ - Dziękuję, chciałabym żeby wygranie Ligii było takie proste!
Zaśmiała się dziewczyna, a kiedy Blaze znalazł się na twoim ramieniu usiadł na nim wygodnie i wskazał łapką na wprost, zapewne sugerując gdzie powinniście się teraz udać. Fearow wzbił się w powietrze a wy udaliście się w dalszą drogę po wielkim Lesie.
- Po Lidze? Hm... pewnie spróbuję w Lidze Hoenn, to rodzinny region mojego ojca.

- Najważniejsze jest, żebyś wierzyła w swoje pokemony i to, że wygrasz. - poradziłem dziewczynie. - Nawet gdyby zdarzyło ci się przegrać, to nic. Każda przegrana czegoś nas uczy i zmienia. Gdyby wszystko się wszystkim udawało, nikt nie był by tym, kim jest.
Ruszyłem dalej, tak jak zasugerował mi Blaze. Słyszałem o tym jak Nicole wspomina o wyprawie do Hoeen.
- Wiele słyszałem o tym regionie. - powiedziałem - Chciałbym pewnego dnia tam się wybrać.

2/ - Mądrze mówisz. Jeśli nie umiemy wyciągać wniosków z porażek, nigdy nie osiągniemy tego co zaplanowaliśmy.
Powiedziała dziewczyna odwracając głowę w twoją stronę. Blaze zaczął coś sobie wesoło mruczeć pod nosem. Widziałeś ze na wspomnienie o Hoenn, twoja towarzyszka uśmiechnęła się znacznie szerzej.
- Właśnie dlatego zaczęłam przygodę z Mudkipem, dostałam go od ojca.