Gra Celestia

Ten dzień wreszcie nadszedł! Miałam wyruszyć w drogę, spełnić swoje marzenia. Miałam stać się kimś, być bardziej rozpoznawalna, podbić koordynatorski świat! Idąc drogą, którą kojarzyłam bardzo dobrze, wszak wychowałam się w tym mieście i znałam większość jego zakamarków, wdychałam powietrze, poprawiając sobie kołnierz koszuli, rękawy i nerwowym ruchem zakładałam na nos okulary. Musiałam wyglądać perfekcyjnie, idealnie. niczym księżniczka z bajki, którą podziwiłam w dzieciństwie. Nie byłam pewna, czego oczekiwań po spotkaniu z profesorem, wszak pierwsze starcia koordynatorskie miałam już za sobą. Może nie byłam świetnie wyszkoloną trenerką, ale jednak... Podstawy znałam. Nie miałam już jedenastu lat, by czuć się w tym wszystkim zagubioną. Rodzice jednak uznali, że potrzebuję takiego spotkania i nawet nadymane policzki nie dały rady ich przekonać. Nie chcę nawet myśleć, jak w tym momencie musi się ze mnie śmiać Gabriel. On podróż miał już za sobą, chociaż i tak został w mieście na stałe. David nie pozwoliłby mu na opuszczenie mnie - przecież go potrzebowałam, czyż nie?
Na samą myśl o tym, jak bardzo uzależniony jest ode mnie Gabe chce mi się śmiać. Drobny uśmiech wypłynął na moje usta, gdy przekraczałam prób budynku, do którego miałam dotrzeć. Lekko zdenerwowana zdawałam sobie wmawiać, że to przecież nic takiego - bo wszak, czyż tak nie było? Czy występy w telewizji nie były bardziej stresujące? Zaśmiałam się sama z siebie w momencie, w którym wpadłam na starszego mężczyznę. Czy to on? Bingo!
- Dzień dobry. Tak, to ja. Erin Blackwood. Ale pewnie kojarzy mnie pan bardziej pod imieniem Celestia Nightray. - Oczywiście, że kojarzył. Każdy w mieście musiał oglądać prognozę pogody, czyż nie? A nawet jeżeli nie, to przecież jestem gwiazdą, muszą mnie kojarzyć. Grałam już w kilku sztukach.

Uśmiechnęłam się, czując połechtane przez profesora ego. Poprawiłam, zsuwające mi się z nosa okulary i rozwiązałam szalik. W pomieszczeniu było ciepło, nie chciałam się zgrzać, bo potem - po wyjściu na zimno mogłam się przeziębić. A tego nie chciałam, nie teraz kiedy planowałam podróż. Poza tym, bałam się o swoje gardło, głos był ważny w zawodzie aktorki. Choć nie tak, jak przy byciu piosenkarką, musiałam jednak na siebie uważać.
- Och, naprawdę? - Podekscytowałam się odrobinę za bardzo. Chrząknęłam, uśmiechając się przy tym szeroko. - David naprawdę panu coś o mnie opowiadał? Mam nadzieję, że nic złego. - Cmoknęłam pod nosem i usiadłam na wskazanym miejscu, czując rozpierającą mnie od środka radość.  Lubiłam, gdy o mnie mówiono, gdy zwracano na mnie uwagę. Nic jednak nie równało się z uwagą, jaką on mi poświęcał.
- Tak, chciałabym wyruszyć w podróż właśnie po to, by wziąć udział w Wielkim Festiwalu. Miałam okazję kilka razy spróbować swoich sił w walce pokazowej i mam wrażenie, że jest to coś, z czym chciałabym wiązać swoją przyszłość. Oczywiście pod warunkiem, że nie będzie mi to za bardzo kolidowało z aktorstwem. - Rozpięłam guziki płaszcza i przyjrzałam się pieskowi z uśmiechem. Pogłaskałam Artemisa, miziając go dłużej pod szyją - tak jak lubił. - Co jest, księciuniu? - Zapytałam go, widząc wyraźnie zmianę jego nastroju spowodowaną obecnością psa.
- Och, będzie pan jednym z sędziów? Mam nadzieję, że spodoba się panu mój występ. - Powiedziałam, jakby nawet przez chwilę nie wątpiąc w to, że uda mi się dostać do finału. - Dziękuję bardzo. - Powiedziałam, odbierając przedmioty. Przez chwilę trzymałam w ręku kamień, który widziałam pierwszy raz w życiu. Postanowiłam później sprawdzić, jaki rodzaj pokemona może dzięki niemu ewoluować. Teraz jednak nie miało to znaczenia. PokeBalle nie były mi obce, więc nie poświęciłam im zbyt dużo czasu. Dłużej jednak skupiłam się na PokeDexie - podobny miał Gabriel, lubiłam się nim czasem bawić. Wiedziałam więc, jak działa. Z resztą, miałam dwadzieścia jeden lat, nie wiedząc jak używa się tak pospolitego urządzenia robiłabym z siebie idiotkę. Chcąc jednak wypróbować, czy na pewno wszystko działa tak, jak powinno i czy nie doszło jakieś nowe oprogramowanie otworzyłam sprzęt i skierowałam go najpierw na Artemisa, potem na pieska śpiącego z głową na kolanach profesora.

Wiedząc, że David nie powiedział na mój temat niczego złego uśmiecham się zadowolona. Choć prawdę mówiąc, gdyby było inaczej naprawdę mogłabym się poczuć zaskoczona. W końcu, gdyby miał o mnie złe zdanie, nie robiłby tego wszystkiego, czyż nie? Tymczasem on dał mi więcej, niż niejeden ojciec swojej własnej córce, nie mówiąc już o moim własnym tacie, którego losy były mi wtej chwili obojętne. Czasem sobie myślałam, że życie bez niego, zarówno moje jak i mamy, byłoby naprawdę beznadziejne i puste. Na całe szczęście, pojawił się i dzięki niemu mogę być prawdziwą księżniczką, mogę mieć to, na co w pełni zasługuję.
- Dobrze to słyszeć. Nie chciałabym, żeby postrzegał mnie źle, a już tym bardziej opowiadał o tym innym. Na całe szczęście, jestem całkowicie pewna tego, że żyje nam się wszystkim w zgodzie, więc ciężko byłoby mi sobie wyobrazić Davida mówiącego o mnie coś niedobrego. - Kiwam głową i poprawiam sobie włosy, cały czas na uwadze mając to, jak się prezentuję. Dla jednych czynność tak dziwna, dla mnie całkowicie naturalna. Celebryci zawsze muszą dobrze wyglądać.
- Z pewnością będę ciężko pracować, by osiągnąć sukces. Nie mogę zawieść ludzi, którzy na mnie liczą. - Czy mam na myśli Davida, mamę czy grono fanów, których sobie wymyśliłam? Tego profesor Oak wiedzieć nie może, a ja jedynie poprawiam sobie spódniczkę, zadowolona że tak miło prowadzi się z nim rozmowę. Trochę obawiałam sięspotkania ze starym nudziarzem, bo taki wydawał mi się profresor z opowieści Gabriela. Szkoda, że ostatnim razem, gdy Oak był w stacji byłam zbyt zajęta pracą. Z pewnością i wtedy dowiedziałabym się czegoś interesującego.
- Dziękuję. Do widzenia, profesorze. - Mówię widząc, jak z moich kolan zeskakujre Meowth. Wstaję więc, zapinam płaszcz i zawiązuję szaliczek. Nawet przez chwilęnie myślę o tym, że mogłabym nocować w lesie. Niby mam ze sobą namiot, ale... Spanie na ziemi? Nigdy w życiu! Na pewno nie teraz, gdy jest tak zimno.
Głaskam więc Meowth i wychodzę, machając miłemu mężczyźnie na pożegnanie. Przez chwilę grzebię w torbie w poszukiwaniu PokeNava, chcąc sprawdzić godzinę. A potem... Potem po prostu idę przed siebie, bo to już czas zaznać dorosłego życia.

Idąc patrzę się w ekran PokeDexu, który choć trochę nowszy, wydaje się być dosyć prosty w użyciu. przeglądam funkcję i uśmiecham się do siebie wiedząc, że mogę dzięki niemu być w stałym kontakcie z rodziną. Idę i... Trochę się ociągam. Bo choć bardzo chcę ruszyć na własną przygodę, gdzieś w głębi serca wcale nie chcę opuszczać rodzinnego domu. Domu, w którym jest mi, jakby nie było, dobrze. Widząc godzinę oddycham głęboko i chowam sprzęt do torby, uśmiechając się przy tym do Artemisa. Dopiero znajomy głos, zasłyszany gdzieś w tle sprawia, że staję w miejscu i odwracam się w jego stronę. Znam go dobrze, aż za dobrze i jedynie wzdycham. Potem jednak uśmiecham się szeroko i zaplatam ręce na piersi.
- O niczym i nikim nie zapomniałam, ale nie będę czekać nie wiadomo ile na spóźnialskich. - Odpowiadam, unosząc przy tym brew i powstrzymując się od prychnięcia. Gabe bywa ciężki w obyciu, choć przecież go lubię. Nigdy nie kłóciliśmy się tak naprawdę, a i nie powiem - doceniam to, że zawsze jest na moje - bądź dokładniej, ojca - skinienie.
- Jestem dużą dziewczynką i umiem sobie sama poradzić. - Nadymam policzki, niczym dziecko z podstawówki i spoglądam do na niego to na jego pokemona. - To prędzej ja mam pilnować ciebie, żebyś nie zrobił jakiś głupot. Tak, tak. David na pewno kazał ci się mną opiekować po to, żebym miała na ciebie oko! - Wskazuję na niego palcem przekonana o swojej racji. Przecież nie jestem niezdarą i dzieckiem, David o tym wie. Wie, że poradzę sobie sama, jeżeli będę musiała. Tylko... Czy ja sama o tym wiem? Tak naprawdę? Cóż, jedno spojrzenie na Artemisa, jeden uśmiech do pokemona, który był mi najbliższy i wiem, że poradzimy sobie razem, bo z nim nigdy nie będę sama.
- I kto to mówi? To ty mnie zatrzymałeś! - Prycham i nadganiam, bo myśl o spaniu wśród robaków... - Ił. Nawet tak nie mów. Znajdziemy jakiś ładny pokoik za lasem, zobaczysz. - Mówiąc to podbiegam do niego i łapię go pod ramię. To w końcu mój brat, czyż nie? Może mówić do mnie w ten sposób, ale i tak wiem, że nie zostawiłby mnie w potrzebie. I na pewno nie pozwoliłby mi spać na ziemi. N-A-P-E-W-N-O.

Czuję pstryknięcie i mimowolnie łapię się za nos, patrząc na Gabriela z wyrzutem. mam tylko nadzieję, że nos nie będzie mi się teraz świecił jak ten Rudolfa. Jest mi co prawda do twarzy w czerwieni, ale niekoniecznie takiej i niekoniecznie na twarzy. Fukam sobie pod nosem, nie robiąc jednak nic z przytyku, jaki wylatuje z ust mojego przyrodniego brata. Jest do la nas w sumie całkiem normalne, ba - w moim odczuciu jest to normalne dla większości sióstr i braci. Bo kto nie lubi się przekomarzać? Dobrze wiem, że gdyby coś miało mi się stać, Gabe byłby pierwszy do pomocy. I dam sobie rękę uciąć, że nie ma to nic wspólnego z tym, że ojciec kazał mu się mną opiekować - choć muszę przyznać, pochlebia mi to jeszcze bardziej!
Dźwięki lasu działają na mnie kojąco. Przez chwilę nawet nie myślę o tym, ile wśród tych wszystkich liści jest robactwa, ile błota i ile zarazków. Teraz myślę tylko o tym, że idzie wiosna, że jest pięknie i cicho. Nikt na mnie nie patrzy, nikt nie zwraca uwagi, ale przez tych parę chwil tak jest w porządku. Z resztą, mamy przecież dom w lesie, więc to nie tak, że nie wiem jak jest w jego głębi. Ja po prostu wolałabym uniknąć spania na ziemi, ot co!
Zamyślona spaceruję, nucąc sobie pod nosem ramówkę prognozy pogody i spoglądam na idącego obok mojej nogi Artemisa. Jak cudownie, że wreszcie doważyłam się na tą wyprawę! Z każdym krokiem jestem pewniejsza siebie i to nieprzyjemne uczucie poddenerwowania ustępuje podnieceniu, które chyba udziela mi się od Gabriela. Widząc błysk w jego oku, zadowolenie z tego, że wreszcie może walczyć o tytuł... Tak, zdecydowanie mi się to podoba i czuję, że któregoś dnia też chciałabym taka być. Z zamyślenia wyrywa mnie uścisk dłoni Gabriela, a jego słowa - choć w spowolnionym tempie - w końcu do mnie docierają. Łapię go mocno za dłoń, nie chcąc się zgubić, bo zgubienie się w lesie to koszmar utkwiony w podświadomości każdego człowieka od pradziejów. Mówili o tym, w którymś z programów, pamiętam dobrze.
- Gabe, jesteś pewien... - Nie udaje mi się dokończyć. Zaciskam mocniej dłoń na jego dłoni, stąpam niepewnie po grząskim gruncie w tych moich drogich obcasikach i jeszcze przez chwilę nie rozumiem, co się dzieje.
- Walka? Naprawdę chcesz z nimi walczyć? - Spoglądam niepewnie na Artemisa, jakby pytając go o zdanie. Podobały mi się pokazy, bo nie trzeba być w nich brutalnym. Chodzi o piękno, nie siłę. Ale z drugiej strony... Czy uda mi się złapać jakiegoś pokemona nie walcząc z nim? Teoretycznie - tak. W praktyce... Cóż, bywało różnie. Jeżeli więc mojemu pupilowi nie przeszkadza taki obrót sytuacji, włączam się do walki.
- Naprawdę chcesz, żebym walczyła z robakiem, podczas gdy ty będziesz łapał ślicznego gryzonia? - Prycham pod nosem, choć tak naprawdę wcale mi to nie przeszkadza. Nie jestem nawet pewna, czy damy sobie z Artemisem radę, choć oczywiście bardzo bym tego chciała.
- No dobrze, Artemis. Zacznij od... - Waham się dosłownie przez kilkanaście sekund, nie wiedząc, jak to powinno wyglądać. Czy to w ogóle miało wyglądać? Chyba nie do końca, to w sumie nie pokaz.
- Zacznij od Scratch! Podrap go po... Pancerzyku (?)! - Czy Caterpie mają pancerzyki? Czy to nazywało się inaczej? Na Arceusa, kiedy ja ostatnio miałam biologię? - Odskoczy gdyby... - Wpatruję się w przeciwnika i myślę, że to chyba nie tak. Przecież walka pokazowa jest też walką. Przecież to można zrobić w ten sam sposób! Genialne! Jestem geniuszem! Poprawiam sobie okulary i wdycham głęboko powietrze.
- Artemis, słuchaj mnie uważnie. Wyskocz zza krzaka używając Fake Out! Przerwiesz tym domniemany atak przeciwnika i będziesz mieć czas na kolejne uderzenie. Rozpędź się więc na niego i podrap go Scratchem, najlepiej po łebku - tak, by nie mógł przez chwilę widzieć. Obiegnij go w tym czasie i rzuć się na niego od tyłu, wgryzając za pomocą Bite. Gdy poczujesz, że Caterpie zaczyna się wierzgać i zaraz cię zrzuci, oprzyj się o niego łapami i puszczając go po prostu się od niego odbij! Uważaj na jego kontrataki, nie daj się opleść żadną siecią! biegaj wokół niego, a gdy zauważysz lukę w jego obronie, ponownie zaatakuj drapiąc go Scratchem po drobny, obśliz... ciałku! Wbij się mocno w jego pancerzyk, a potem ugryź go jeszcze raz za pomocą Bite! Odskocz do tyłu, zrób wokół niego kilka okrążeń i znowu Scratch!

43%0%

Przez cały czas nie jestem przekonana do całej tej walki. To nie tak, że nie wierzę w mojego pokemona, czy w swoje trenerskie (znikome, wbrew pozorom zdaję sobie z tego sprawę) umiejętności. Mam jednak wrażenie, że walki z dzikimi stworzeniami nie są tak piękne i szlachetne, jak te na arenie pokazowej. Mimo to godzę się na dwuwalkę, gdzieś wewnątrz czując podniecenie całą sytuacją. Wszystko nasila się również, gdy kątem oka dostrzregam zapalonego do starcia Gabriela. Pozwalam Artemisowi walczyć, jedynie podpowiadając mu, co winien robić, by było mu łatwiej. Walka wygląda zupełnie inaczej z mojej perspektywy i wiem, że aby mu pomóc muszę wykorzystać całą przewagę, jaką mamy przez fakt obsrerwoqania starcia z boku, a nie bycia jego częścią.
Wydawanie poleceń okazuje się nie być tak trudne, jak mogło mi się wydawać, choć przyznaję - przeciwnik jest trudny. Nigdy bym nie pomyślała, że Caterpie może być tak silny, ale inną sprawą jest to, że dopiero po czasie dostrzegam podstawowy błąd, jaki popełniłam. Czy nie powinnam była zeskanować przeciwników, by wiedzieć z kim mam do czynienia? Ach, na to jest już za późno. Kątem oka dostrzegam, jak dobrym i doświadocznym trenerem jest mój brat i podświadomie czuję, że jestem o to zazdrosna. Czy gdybym wyszła z domu wcześniej też bym tak potrafiła? Przecież nie jestem głupsza, ani gorsza od niego. Chwila zawahania i omal nie przegapiam triumfu mojego kociego przyjaciela, który z zapałem walczył i pokazał na co go stać. Zadowolona śmieję się cicho, widząc że naprawdę nam się udało. Lekko przestraszona i zestresowana pierwszym starciem opieram się o ramię Gabriela i wzdycham głośno. Łatwo nie było, ale Artemis był świetny.
- Dobra robota, kochanie. - Ćwierkam radośnie i nim skupiam uwagę na właanym kocie, dociera do mnie głos brata. Prycham tylko, choć uśmiech całkowicie psuje wizerunek obrażonej panny. - Wgląd to bardzo ważna sprawa. Każdy ruch musi być wykonany z gracją. Precyzja i szybkość są ważne, ale nie można zapomnieć o tym, że pojedynki powinny być sztuką. Powinny być piękne. Bo jak inaczej możnaby patrzeć na brutalne starcia, jak nie w kategorii walki o bycie piękniejszym? - Uśmiecham się i nadal nie ogarniając, co właściwie się stało wyciągam pustego PokeBalla i idąc za przykładem Gabriela, niczym owca za swym pasterzem, rzucam czerwono białą kulą w nieprzytomnego pokemona i...
Wtem dostrzegam zabrudzone, pełne piachu i zarazków kocie futro. Niemal natychmiast klękam przy swoim pokemonie i panicznie zaczynam grzebać w torbie, szukając w niej kociej szczotki, przeznaczonej specjalnie dla tego rodzaju futra.
- Na Arceusa! Jak bardzo musisz być tym niezadowolony. Ale nie martw się, wyczeszę z ciebie cały ten pył! - Mówiąc to zaczynam pielęgnować delikatne, zadbane futerko mojego małego przyjaciela i głaszczę go, chcąc tym samym odrobinę kota udobruchać. Dopiero po chwili orientuję się, że nie spojrzałam nawet, czy pokemon się złapał. Podążam więc wzrokiem w stronę, w którą kilka chwil wcześciej rzucałam PokeBallem i - ze słabo ukrywaną ciekawością - zawieszam spojrzenie na kuli.

Czując na swojej głowie dotyk ręki Gabriela uśmiecham się do siebie i na chwilę przymykam oczy. Lubię być chwalona w każdy z możliwych sposobów, a ten należy do tych przyjemniejszych. Wszystko jednak nie trwa zbyt długo, odsuwam twarz, by zająć się własnym pokemonem i oddycham głęboko.
Artemis wydaje się być z siebie zadowolony, a ja nie mogę powstrzymać uśmiechu napływającego mi na usta. Jestem z niego dumna, bardziej niż mogłoby się wydawać. Smyram go więc za uchem i szepczę ciche brawo, a gdy już udaje mi się doprowadzić jego futro do porządku podnoszę się i myślę. Czy o czymś zapomniałam? Ach tak! Caterpie, którego pokonaliśmy - czy udało mi się go złapać? Zadowolona patrzę na PokeBall i biorę go w rękę, pusząc się przy tym niemiłosiernie. Skanuję go PokeDexem, aby dowiedzieć się czegoś więcej na temat stworzenia, które od dziś miało być moje.
- Nie... Nie mam pojęcia. - Odpowiadam szczerze, chowając PokeBall do torby i głaskam łaszącego się do mnie Artemisa.

Oddycham głęboko, po czym chowam PokeBall z nowo złapanym pokemonem do torby. Przez chwilę milczę, całkowicie wyłączona ze świata. Właśnie złapałam pierwszego pokemona, który jest... Robakiem. Nie jestem pewna, czy takiego rozwoju własnej drużyny chciałam, choć z drugiej strony - każdy wiedział, że Caterpie mógł rozwinąć się w naprawdę pięknego motyla. A ten z kolei był idealnym wyborem do walk pokazowych. Gdy tylko moje myśli przybierają ten kierunek, uśmiecham się sama do siebie zadowolona. Czeka mnie sporo pracy, żeby nie powiedzieć - ogrom. Ale wiem, że dam sobie radę. W końcu - dlaczego miałoby mi się nie udać? Podchodzę więc radosnym krokiem do Gabriela i ponownie łapię go pod ramię. Zdecydowanie przydałby mi się sen, a Artemisowi porządna kąpiel.
- Oczywiście, że będę chciała! Ale będę potrzebować chwili, żeby się przygotować. No wiesz, sukienki, wstążeczki... O samej prezentacji nie wspominając. Ale damy sobie radę, prawda Atremis? - Zwracam się do swojego kociego przyjaciela podekscytowana. Cerulean nie jest aż tak daleko, więc muszę zacząć ćwiczyć, jeżeli nie chcę odpaść w przedbiegach, jak to bywało do tej pory.
- Ty, jak się domyślam, będziesz walczyć o odznakę w Pewter. - Mówię uśmiechając się do brata szeroko.

Prycham cicho i łapię Gabriela za dłoń, której palec boleśnie wkręca mi się w czoło. Czasem mam wrażenie, że mój kochany braciszek nie do końca zdaje sobie sprawę z siły, jaką posiada. Na wszystkie cuda Arceusa, jeżeli będę miała przez niego ślad na czole to przysięgam, nie ręczę za siebie! Muszę wyglądać ładnie, żeby nie powiedzieć - perfekcyjnie.
- Umówmy się, że walki pokemon są twoją domeną, a pokazy moją. Może ty tego nie rozumiesz, ale podczas pokazów liczy się tak naprawdę wszystko. Show Case to coś innego, przyznaję że tam wygląd i strój to podstawa. Nie powiem, że nie chciałabym spróbować, wręcz przeciwinie, oboje dobrze wiemy, że jestem do czegoś takiego stworzona. Tymczasem w pokazach liczą się kombinacje, ale i to, jak na ich tle prezentuje się pokemon. Nie można więc przesadzić z kreacją, żeby nie krępowała ruchów pokemona ani żeby nie przyćmiła jego ataków. Ale mała wstążka nie powinna zaszkodzić, a sędziowie od razu inaczej na taki zespół spojrzą. - Uśmiecham się najładniej jak umiem i wzdycham ciuchutko. Nie jestem specjalistą, ale co nieco wiem, w końcu interesuję się tym od jakiegoś czasu.
Czując pieczenie czoła idę przed siebie. Nawet nie chcę myśleć, jak muszę teraz wyglądać. Na szczęście jedyą osobą, jaka mnie w tej chwili może zobaczyć jest Gabe, więc nie stresuję się aż tak bardzo. Co jakiś czas zerkam pod swoje nogi, chcąć zobaczyć, jak miewa się Artemis. Przez chwilę bawię się nawet PokeBallem, w którym swój mały kąt ma Caterpie. Powinam go jakoś nazwać, czyż nie? Pozwalam sobie jednak na to, by zrobić to gdy już odpocznę, a muszę przyznać - nogi, nie przyzwycxzajone do długich podróży - zaczynają mi powoli wchodzić w... Cztery litery.
- Chętnie popatrzyłabym na twoją walkę i pokibicowała. - Mówię dobrze wiedząc, jak świetną czirliderką byłam w czasach liceum. - Ale prawdą jest, że chciałabym się przygotować do pokazu. Artemis powinien sobie dać radę i bez tego, ale odrobina pracy nam nie zaszkodzi. Poza tym, chciałabym też zorientować się w predyspozycjach Caterpie. Kiedyś może okazać się idealny do tego rodzaju konkursów, teraz jednak trzeba będzie poświęcić mu chwilę. - Nie przepadam za robakami, to fakt. Ale wiem, że motyle bywają olśniewające i zdobywają bardzo dużo punktów. Nic dziwnego, są w końcu naprawdę ładne. Caterpie musi dorosnąć, a nie uda mu się to, jeżeli nie poświęcę mu czasu. Dlatego właśnie trening był taki ważny.
Na widok PokeCentrum uśmiecham się z ulgą. Naprawdę, o niczym bardziej nie marzę, jak o kąpieli i miękkim łóżku. Nawet jeżeli nie będzie tak wygodne, jak to w moim pokoju... Zawsze będzie lepsze od spania na ziemi. Wchodzę więc dziarakim krokiem zaraz za Gabrielem i rozglądam się po pomieszczeniu. Podchodzę razem z bratem do siostry Joy i wyciągam PokeBall Artemisa.
- Tylko na chwilę, kochanie. - Mówię do niego, by wiedział czego się spodziewać, a potem oddaje kulę z nim i Caterpie siostrze do uleczenia.
- To samo. - Dopiero po chwili dociera do mnie coś oczywistego. - Och. I chciałabym się zarejestrować do pokazów. Dopiero zdalam sobnie sprawę, że jeszcze tego nie zrobiłam. - Uśmiechnęłam się do pielęgniareczki i czekałam na rozwój sytuacji.

Uważnie obserwuję każdy ruch różowej kluseczki, która pomaga siostrze Joy. Uśmiecham się do niej, bo przyznaję - to bardzo uroczy pokemon. Jestem jednak zbyt zajęta rozmową z pielęgniarką, by cały czas zajmować się jej towarzyszem.
- Ktoś wyjątkowy? - Pytam, starając się zatuszować ekscytację i podaję swój PokeDex. Jakby się nad tym zastanowić, miałam zarejestrować się do pokazów przed wyruszeniem z miasta - jak widać, podniecona wizją podboju świata zapomniałam o tak podstawowej rzeczy. Może powinnam ustawić sobie jakieś przypomnienia? Może to mi pomoże?
- Rozumiem, dziękuję. - Odpowiadam siostrze Joy i odbieram swój skaner, wraz z PokeBallami. od razu wypuszczam Artemisa, żeby się beze mnie nie zanudził na śmierć i słucham rozmowy Gabriela z pielęgniarką. Wyciągam paluszki po kluczyk, biorę go do ręki, oglądam przez chwilę i... Wsuwam bratu w dłoń, bo wiem, że w jego rękach będzie bezpieczniejszy. Uśmiecham się też przy tym do mojego małego kotka, głaskając go po łebku i sprawdzając, czy wszystko z nim w porządku.
Dopiero po chwili orientuję się, że Gabe siedzi już na kanapie - niczym pan i władca. O mało nie wybucham śmiechem, siadając obok niego i wzdychając cicho. Kątem oka dostrzegam telefon, ale nim udaje mi się cokolwiek zrobić... Niebieskie światełko i ciche piszczenie uświadamia mnie, że właśnie Caterpie postanowił wyjść na spacer. Unoszę jedną z brwi i spoglądam na niego pytająco.
- Co jest maluchu? Nie podoba ci się w PokeBallu? - Przez chwilę się waham - w końcu to robak - ale ostatecznie decyduję się pogłaskać go po łebku. - Chciałbyś mieć jakieś imię? - Pytam cicho, i kładąc go sobie na ramieniu wstaję z kanapy i kieruję się do telefonu.
- Zaraz wracam. przekazać coś od ciebie rodzicom? - Zwracam się do Gabriela i dopiero, gdy uzyskuję odpowiedź podchodzę do maszyny i wykręcam numer do domu.

Choć w głębi duszy ciągle mam świadomość tego, że Caterpie jest robakiem, jego urocze zachowanie topi moje serce z minuty na minutę coraz bardziej. Uśmiecham się nawet lekko, gdy głaskam go po łebku i myślę nad imieniem, jakie mogę mu dać. Chciałabym, żeby było to coś ładnego - ostatecznie wpada mi do głowy kilka pomysłów, z których wybieram ten jeden, ostateczny.
- Co powiesz na Chronos? - Pytam i kątem oka dostrzegam podejrzliwe spojrzenie Artemisa. Śmieję się pod nosem, po czym głaskam kotka i oddycham głęboko.
- Artemis, Chronos. Chronos, Artemis. Od dzisiaj będziemy razem podróżować, więc dobrze by było, gdybyście się dogadywali. - Mówię spokojnie i cicho, odrobinę rozbawiona miną mojego kota. Mam tylko nadzieję, że ani przez sekundę nie pomyślał o tym, że mogłabym go zamienić na kogoś innego. Jest w końcu moim Artemisem, czyż nie?
Kolacja zamówiona, więc nie pozostaje mi nic innego, jak zadzwonić do domu w czasie oczekiwania. Unoszę wysoko brew widząc zamyślenie Gabriela, a jego słowa sprawiają, że czuję się całkowicie zagubiona. O co chodzi? Z natury jestem raczej wpatrzoną w siebie księżniczką i bardzo dobrze zdaję sobie z tego sprawę, jednak Gabe jest moją rodziną - jakkolwiek by na to nie patrzeć i po prostu jestem zaniepokojona.
- Wszystko w porządku? - Pytam nim jeszcze odchodzę do telefonu, nie chcąc jednak marnować czasu jaki mi pozostał przed kolacją w końcu odchodzę do maszyny i siadam wygodnie na krzesełku. Podejrzewam, że jeżeli Gabe nie będzie mi chciał nic powiedzieć to nic z niego nie wyciągnę. Ale i tak mogę spróbować.
Dźwięk próby nawiązani połączenia nie trwa długo, a gdy ekran wreszcie zaskakuje omal nie podskakuję w miejscu. Serce bije mi mocniej, a policzki pokrywają się zdrowym rumieńcem.
- Tak. To Chronos. Chronos, to David, przywitaj się. - Mówię cicho, uśmiechając się do siebie. Uwielbiam słyszeć pochwały lecące z ust tego mężczyzny. Zdanie nikogo innego na świecie nigdy nie było dla mnie tak ważne, jak jego.
- Naprawdę? Cóż to takiego? - Pytam podniecona. Prezent! Kocham prezenty! Gdy kula pojawia się w moich rękach spoglądam pytająco na Davida i wypuszczam stworzenie, które jak mniemam się w niej znajduje.
- Spotkaliśmy na drodze Caterpie i Nidoran. Gabe złapał ją do pary dla swojego Nidorino. W lesie było dość nieprzyjemnie, ale całe szczęście miałam ze sobą Gabriela, którego w razie czego mogłam złapać za rękę. - Śmieję się z własnej głupoty i opowiadam Davidowi wszystko, co przydarzyło nam się przez tych... Kilka godzin? Widzieliśmy się rano, ale już zdążyłam się za nim stęsknić.
- Nie wiem, o co chodzi ale mam przekazać wiadomość od Gabriela... - Przez chwilę się waham. Mam wrażenie, że wydźwięk tej wiadomości jest nieprzyjemny, a ja nie chcę być nieprzyjemna dla Davida. - Powiedział, że masz się nie interesować. I że zrozumiesz, o co chodzi. Czy... Coś się stało? - Pytam ostrożnie, przywdziewając najbardziej zaniepokojoną minę, na jaką mnie stać.

Widząc machającą do mnie mamę uśmiecham się szerzej i odmachuję jej wesoło. Dziwię się trochę, że nie podchodzi do telefonu, chociaż z drugiej strony wiem, że pewnie ma dużo spraw na głowie. A, nie ukrywając, rozmowa z Davidem wystarcza mi całkowicie. Od kilku lat nasza relacja wygląda tak, a nie inaczej i jestem z tego zadowolona. Czasem jak przypominam sobie minę mamy, która niepewna i wystraszona mówiła mi o tym, że będziemy teraz mieszać razem z Davidem i Gabrielem, zaczynam się śmiać. Nie miała pojęcia, że mnie to bardzo pasowało.
W przerwie od rozmyślań wypuszczam pokemona z kuli i gdy tylko światło opada uśmiecham się szeroko. Eevee to urocze stworzonka, mama ma ich hodowle i gdy byłam młodsza od czasu do czasu do niej zaglądałam. Od razu wyciągam rękę, by pogłaskać maleństwo i po chwili znów spoglądam na ekran, uradowana do granic możliwości.
- Dziękuję. Będę się nią opiekować najlepiej, jak potrafię! - Ekscytacja nie opada z mojej twarzy, a ja czuję, jak zaczyna mnie roznosić z nadmiaru emocji. - Nazwę ją jakoś ładnie. Co powiesz na Andromeda? - Pytam zarówno Davida, jak i samą lisiczkę, która w tej chwili bawi się rozkosznie z moim Artemisem. Widząc zainteresowanie Chronosa przez chwilę zastanawiam się, czy nie pomóc mu do nich zejść, ale ostatecznie postanawiam po prostu pogłaskać go po łebku. Mam wrażenie, że to sprawi mu więcej radości.
- Nienawidzę, jak to robisz. - Nadymam policzki i spoglądam na niego naburmuszona... Przez całe pięć sekund, a potem spuszczam wzrok czując, jak policzki różowieją mi z zawstydzenia.
- W porządku. Poza tym, że Gabe wydaje się być bardzo zamyślony. Mam nadzieję, że się nie pokłóciliście. - Pomachałam palcem przed kamerką i uśmiechnęłam się delikatnie. - Zmierzamy teraz do Pewter, gdzie Gabe będzie walczył o odznakę. Kolejnym celem będzie Cerulean, właśnie zapisałam się na odbywające się tam pokazy. Trochę się denerwuję, ale powinnam dać sobie radę, jeżeli odpowiednio poćwiczymy. Chciałabym też zorientować się, jak wyglądają teatry w tych miastach. - Na chwilę milknę, a potem spoglądam na Davida uśmiechając się pod nosem. - A w domu wszystko w porządku? Już za mną tęsknisz?