Gra Celestia

Podróż miała się zacząć, obydwoje byliśmy do niej gotowi. Okazało się jednak, że nim ruszymy dalej musimy jeszcze… Spotkać siostrę Joy? Spojrzałam na kobietę mrugając kilka razy i zastanawiając się, cóż takiego chciała nam powiedzieć. Może coś się stało? Czy powinniśmy się zmartwić, że w domu dzieje się coś złego? Przez chwilę nawet wykrzesałam z siebie empatię i zaczęłam się martwić, jednak pielęgniarka bardzo szybko mnie uspokoiła, nawet nie zadając sobie z tego sprawy.

Słysząc powód jej pogoni za nami od razu się uśmiechnęłam. Kolejny prezent? Ach, czyżby nawet profesor Oak mnie rozpieszczał? Mogłabym tak przyjąć, gdyby nie fakt, że Gabriel również dostał paczuszkę. No nic, miło ze strony staruszka, że o nas pamięta. No i przede wszystkim to wspaniałe, że tak bardzo dba o pokemony, szukając dla nich dobrego domu – bądź dokładniej, towarzysza. Ciężko mówić o domu, gdy wysyła się stworzonka do osób podróżujących. Uśmiech nie schodził mi z twarzy, gdy odbierałam PokeBalle od kobiety i walczyłam ze sobą, żeby nie wypuścić stworzeń, które od teraz miały znajdować się pod moją opieką. Zachwyciłam się na myśl o tym, że jednym z pokemonów jest Liligant. Czyż te stworzenia nie były przepiękne? Z całą pewnością nadawały się do pokazów! Sylveon, z tego co mi się wydawało, był ewolucją Eevee, więc również powinno to być stworzenie, które poradzi sobie na turnieju. Z Togepim mogło być różnie, ale nie zamierzałam odtrącić małego stworzonka, które z pewnością sporo przeszło, skoro trafiło do profesora i przez dłuższy czas było w adopcji.

— Och, cóż za farciarz! — Zaśmiałam się, zdzielając Gabriela łokciem w bok. — To miłe z siostry strony, że chciało się siostrze za nami biec. Dziękuję za przekazanie pokemonów. — Dodałam grzecznie, bo tak wypadało. Prawda? Tak mi się przynajmniej zdawało. Rzadko kiedy zwracałam uwagę na takie drobnostki, jednak w tej chwili czułam, że tak właśnie trzeba.

Podczas gdy ja walczyłam z silną potrzebą wypuszczenia pokemonów i poznania ich, Gabe robił dokładnie to samo. Okazało się, że jego silna wola padła przed moją i po chwili spaceru naszym oczom ukazały się urocze stworzonka, które od dzisiaj miały należeć do mojego przyrodniego brata. Chrząknęłam więc, spoglądając na nie i westchnęłam teatralnie.

— Nie przedstawisz mnie swoim nowym przyjaciołom? — Zapytałam zeczepnie i szybko zeskanowałam pokemony PokeDexem. Po odsłuchaniu i przeczytaniu ich skanów postanowiłam nie zwlekać dłużej i wypuściłam swoich najnowszych podopiecznych z kul. W końcu też chciałam się z nimi zapoznać i zaprzyjaźnić! Musiałam jak najszybciej określić ich potencjał i przygotować w głowie plan działania. Każdego pokemona trzeba było trenować, ale treningi dobierało się indywidualnie do każdego z nich, tyle wyczytałam w jednej z super mądrych książek jakie dostałam od Davida. Coż w tym musiało być – z ludźmi przecież było podobnie!

Spojrzałam na pokemony Gabriela z uśmiechem. Miło było widzieć, że dogadywały się tak dobrze. Zdecydowanie będzie im lepiej razem, niż gdyby miały trafić osobno do dwóch różnych trenerów. Pewnie by za sobą tęskniły, a poza tym – zawsze łatwiej w nowym środowisku z kimś, kogo się zna! Zerknęłam na ich skany, bo prawdę mówiąc nie znałam tych pokemonów w ogóle i w ostatniej chwili powstrzymałam opadającą mi do ziemi szczękę! Były naprawdę potężne! Gabe z pewnością będzie miał z nich dobry pożytek. Kątem oka spojrzałam więc na mojego przybranego brata, chcąc zobaczyć jego reakcję na oba stworzenia. Z pewnością chciał już zabrać je na trening i zobaczyć, do czego są zdolne.

Ja tymczasem skupiłam się na własnych stworkach, które były… Nieziemsko urocze! Powstrzymałam wydobywający się ze mnie pisk radości i zbliżyłam do pokemonów, kucając przy nich by nie musiały zadzierać łebków. Widząc zamknięty kwiat Liligant zrobiło mi się przykro, zwłaszcza że PokeDex właśnie wyjaśnił mi, dlaczego jest on taki. Postanowiłam więc, że moim życiowym celem będzie sprawienie, że te trzy maluchy będą najszczęśliwsze na świecie! Nie rozumiałam, jak ktoś mógł je porzucić. Wolałam łudzić się, że ich poprzedniemu właścicielowi po prostu coś się stało, a nie, że się nimi znudził. Nie potrafiłabym takiemu człowiekowi wybaczyć. Może i byłam samolubna, krnąbrna, zbyt pewna siebie, opryskliwa i często się kłóciłam… Ale nie wyobrażałam sobie, żeby można było porzucić jakiegokolwiek pokemona. Wiedziałam, że Gabriel myśli podobnie, choć lubił sprawiać wrażenie twardziela. W głębi duszy, obydwoje mieliśmy miękkie serca. Życie nauczyło nas jednak zakładania masek. Ha, kto by pomyślał, że jednak mieliśmy coś wspólnego?

— Hej, słodziaki. — Powiedziałam uśmiechając się szeroko. — Mam na imię Erin, a to jest Artemis. Od dzisiaj będziemy się wami opiekować. Mam nadzieję, że będzie nam razem dobrze. Nie wiem, czy ktoś już nadał wam jakieś imiona, gdyby tak było sądzę, że profesor Oak już by mnie o tym poinformował. Zaczniemy więc od tego, bo uważam, że każdy zasługuje na własne imię, co wy na to? — Uśmiechnęłam się wyciągając dłoń w stronę Togepi, którego chciałam pogłaskać jako pierwszego. Był uroczą, lekko zagubioną kuleczką szczęścia. Któż mógł go porzucić?

— Co powiesz na imię Sky? — Zapytałam, czekając na jego reakcję. Potem zwróciłam się do Liligant. — Ciebie mogłabym nazwać Lily, jeżeli ci się podoba. — Ją również chciałam pogłaskać, o ile mi na to pozwoliła. Na końcu zwróciłam się do Sylveona. Miałam wrażenie, że z całej trójki to jej serduszko musiało być zranione najbardziej. Już po jej ubarwieniu wiedziałam, że jest wyjątkowa – zupełnie, jak mój Artemis. Z resztą, Togepi również należał do tej garstki swojego gatunku, którym dane było urodzić się z innym umaszczeniem. Same perełki w mojej drużynie! Ha, wiedziałam, że będziemy do siebie pasować.

— Ciebie nazwałabym Rose. Bo to bardzo ładnie brzmiące imię i nawiązują do jednych z najpiękniejszych kwiatów na świecie. Co ty na to? — Powiedziałam cicho, kładąc głowę na jej łebku i miziając ją za uchem. Widziałam, że Gabriel chciał coś powiedzieć i wręcz mogłam się domyślić, co chodziło mu po głowie. Cieszyłam się, że ugryzł się w język. Zdążymy jeszcze o tym porozmawiać.

— Ten rzucający komplementami pan to mój brat, Gabriel. Będzie z nami przez jakiś czas podróżował. Czasem wydaje się być twardy jak kamień, ale to naprawdę solidna firma i przy nim nic nam nie grozi. Teraz udajemy się do miasta, gdzie Gabe będzie walczył o odznakę. My w tym czasie potrenujemy do zbliżających się pokazów. Mam nadzieję, że też będziecie chcieli wziąć w nich udział, bo prawdę mówiąc – już nie mogę się ich doczekać, a widzę w was ogromny potencjał! — Po tych słowach wytłumaczyłam im, że najlepiej będzie jeżeli odpoczną w swoich PokeBallach, by mieć siłę na trening gdy już dotrzemy na miejsce. Po wszystkim pogłaskałam Artemisa po łebku, pytając go, co sądzi o nowych towarzyszach.

Obserwowałam urocze stworzenia, każdemu przyglądając się ukradkiem. Sky okazał się być punktem zainteresowania Artemisa, co prawdę mówiąc, nie zdziwiło mnie jakoś szczególnie. Niepokoiło mnie to, jak bardzo wycofana była Lily i musiałam przyznać, że martwiłam się tym, co mogło jej się przytrafić wcześniej. Powinnam dla pewności zapytać o to profesora Oaka, by wiedzieć na co zwracać uwagę w przyszłości. Ale to oczywiście postanowiłam pozostawić na później – zadzwonię do niego przy okazji. Nie było sensu podnosić alarmu teraz. Teraz liczyły się te trzy urocze pokemony, którym musiałam pomóc. Na widok biegającej wokół mnie Rose uśmiechnęłam się tylko i pogłaskałam ją po głowie. Eeveelucje nie były mi obce – nie miałam, co prawda za często z nimi do czynienia, więcej wiedziałam na temat ich podstawowej formy. Uczyłam się jednak o ewolucjach i opiece nad tymi stworzeniami od małego, więc wiedziała jakim gnojem musiał być ktoś, kto pozbył się Sylveona. Miałam nadzieję, że albo było to spowodowane czymś, nad czym ten człowiek nie miał kontroli albo… Że właśnie spoczywa na dnie piekła, przygniatany trójzębem samego Szatana.

Musiałam przyznać, że bardzo spodobało mi się zainteresowanie Lily, które zaobserwowałam, gdy zaczęłam opowiadać o pokazach. Było oczywistym, że taki pokemon jak ona jest wręcz stworzony do tego rodzaju występów. Być może uda mi się ją namówić do wystąpienia? Nie byłam pewna, kogo wystawię do swojej pierwszej walki pokazowej, ale musiałam przyznać, że ujrzałam w tym dobrą szansę na pomoc Liligant. Może jeżeli będzie na scenie razem ze mną poczuje się lepiej? Przecież to takie wspaniałe uczucie!

— Dostać w pysk to mało powiedziane. — Odpowiedziałam, biorąc Gabriela pod ramię. Tym razem jednak nie uśmiechałam się, jak miałam to w zwyczaju w takich momentach. — Jeżeli kiedykolwiek los sprawi, że nasze drogi się przeplotą to, na Arceusa, obiecuję ci, że spiorę gnoja tak, że go rodzona matka nie pozna. — Być może z boku zabrzmiałoby to, jak całkiem zabawny żart. Cóż mogła bowiem zrobić panienka mojego pokroju? Ja jednak byłam święcie przekonana, że człowiek ten nie zszedłby z mojej drogi bez szwanku.

Nie miałam jednak czasu przejmować się jakimś palantem. Musiałam kierować się dobrem swojej kariery. Swoim talentem i przeczuciem, że to właśnie to, co powinnam robić. Tylko, jak pogodzić bycie aktorką z pokazami? Podejrzewałam, że będzie ciężko, a przecież jeszcze nawet nie zaczęłam! Nie ważne, nie ważne – byłam pewna, że już niedługo będę sławna. To zwykła kwestia czasu.

—W porządku. Powodzenia. — Uśmiechnęłam się, a potem wytknęłam do Gabriela język i jeszcze przez chwilę patrzyłam, jak idzie przed siebie w stronę gymu. Ja tymczasem spojrzałam na drogowskazy i po chwili zastanowienia ruszyłam ku Muzeum Skamielin. Chciałam potrenować z pokemonami, więc po drodze rozglądałam się za jakąś polanką z daleka od wścibskich spojrzeń przechodniów.

Spacerując uliczkami miasta, które miałam okazję podziwiać pierwszy raz, rozglądałam się dookoła, chcąc dojrzeć jak najwięcej. Kątem oka widziałam, że Artemis robi dokładnie to samo. Nic dziwnego – obydwoje byliśmy ciekawi tego, jak wygląda świat poza naszą małą posiadłością. Poza domem, w którym wolno nam było robić dosłownie wszystko. Zafascynowana patrzyłam na ludzi, który podobnie do mnie, wybrali się na przechadzkę ze swoimi pokemonami. Byłam bardzo zadowolona z tego, że mogłam spędzić ten czas z Artemisem, więc przy każdej możliwej okazji głaskałam go po łebku. Kochałam to stworzenie całym sercem. Wielu mogło nie zdawać sobie sprawy z tego, że jestem zdolna do kochania kogoś poza sobą samą, ale tak właśnie było.

— Cóż tam znalazłeś? — Zapytałam cicho, spoglądając w stronę, którą pokazywał mi mój towarzysz. Uśmiechnęłam się do niego i podążyłam za nim, wydając z siebie westchnienie zaskoczenia, gdy moim oczom ukazała się piękna altanka. Ruszyłam w jej stronę zafascynowana i wyciągnęłam mimowolnie PokeNava, chcąc zrobić miejscu jak najszybciej zdjęcie. Zupełnie tak, jakby miało za chwilę się rozpłynąć i okazać jedynie wytworem mojej wyobraźni. Czułam, jakby było magiczne – jakby można było odegrać tu najpiękniejszą sztukę, jaką mogłabym sobie wyobrazić.

— Świetna robota, Artemisie. Jak zawsze spisałeś się na medal. — Mówiąc to schyliłam się i cmoknęłam kotka w łepek, smyrając go przy tym za uchem. Nie czekając na specjalne zaproszenie, rozejrzałam się wokół, chcąc upewnić czy nie ma tu żadnych ludzi (zależało mi na prywatności) i wypuściłam wszystkie ze swoich pokemonów. Wydawało mi się, że chwila relaksu im się należy, a świeże powietrze i takie widoki… Były do tego po prostu idealne! Kiedy wszystkie stworzonka znajdowały się już na „wolności”  podeszłam do nich i postanowiłam zrobić nam wszystkim zdjęcie. Było zdecydowanie ciężko, bo ściśnięcie się tak, żebyśmy wszyscy się zmieścili… Cóż, musiało być ciężkie.

— No już kochani, robimy sobie zdjęcie na pamiątkę. Chodźcie tutaj. — Uśmiechnęłam się, chcąc ośmielić przede wszystkim Lily, obawiałam się bowiem, że to dla niej będzie najtrudniejsze. Rose, pomimo tego, że ktoś ewidentnie ją skrzywdził, była dość otwarta. Sky również nie zdawał się być przestraszony tym, że trafił w moje ręce, dlatego też postanowiłam najwięcej uwagi poświęcić właśnie Liligant.

— Bardzo dobrze. A teraz wyślemy je do mojego ojczyma! To tata Gabriela i zdecydowanie najlepszy mężczyzna, jaki chodzi po tej ziemi. No, powiedzmy, że Gabe też nie jest taki zły. — Zaśmiałam się, po czym weszłam w opcje wiadomości tekstowej i wysłałam zdjęcie wraz z dopiskiem. Dodatkowo załączyłam również to pierwsze zdjęcie, pokazujące okolicę w jakiej się znajdowaliśmy.

Wiadomość do: David napisał:

„Mam masę nowych przyjaciół, pogoda jest piękna i zaraz zabieramy się za trening. Mam nadzieję, że bawicie się choć trochę tak dobrze, jak my.”

W ostatniej chwili powstrzymałam się przed dopisaniem „szkoda, że nie możesz tu być ze mną” i wzdychając tylko cicho postanowiłam zebrać się do pracy. Już czas najwyższy, nie mogłam pozwolić sobie na kolejne zmarnowane minuty. Uśmiechnęłam się spoglądając na wszystkie stworzonka i kalkulowałam.

— No dobrze, moi drodzy. Jak wiecie, niedługo będziemy mieli okazję wziąć udział w pokazach. Naszych pierwszych, przynajmniej tak na poważnie. Ja i Artemis próbowaliśmy już kiedyś sił w malutkim pokazie w naszym mieście, ale to będzie zupełnie coś innego! Czy któreś z was, poza Artemisem, wie cokolwiek na temat pokazów? — Zapytałam, siadając na trawie i wpatrując się w każde z moich stworzeń. Byłam ciekawa, czy któreś poza Liligant wykaże zainteresowanie i czy sama Lily miała już z tym coś wspólnego.

Przez chwilę nie mogłam uwierzyć w to, jak uroczym stworzonkiem była Andromeda. Potem jednak zaczęłam się odrobinę martwić – co jeśli jej nieśmiałość będzie przeszkadzać na scenie? Cóż, postanowiłam się tym zająć, gdy już trochę mała Eevee oswoi się z nowym towarzystwem. Byłam bardzo wdzięczna Rose, że zajęła się swoją kuzynką (jakby nie było, są przecież tym samym gatunkiem pokemona) i w podziękowaniu za to, pogłaskałam obie po łebkach. Zdjęcie w końcu zostało zrobione, a ja mogłam rozpocząć przemowę motywacyjną!

Dumna niczym paw, wypięłam pierś równie efektownie jak Artemis. Powiedzenie, że taki pokemon, jaki jego właściciel miało stu procentowe odzwierciedlenie we mnie i moim Meowth. Niemniej, byłam bardzo zadowolona z tego, że Liligant przyznała się do pokazów. Cóż, jeszcze nie czas dla niej, ale może obserwowanie innych pokemonów jej trochę pomoże? No i trening nigdy nie był złą opcją. Może to choć trochę ją zadowoli?

— No dobrze, czeka nas ciężka praca, by dostać się na szczyt. Jestem pewna, że nam się to uda. Zaprezentujemy wam z Artemisem prezentację, a potem przećwiczymy pojedynki. Najpierw jednak, coś na wzmocnienie! — Wręczyłam każdemu z moich podopiecznych po jednym Rare Candy. Miałam nadzieję, że to ich zachęci do ćwiczeń.

— No dobrze, Artemis. Zaczynamy. Najpierw Swift! Niech gwiazdki krążą wokół ciebie, gdy będziesz się prezentował! Potem wskocz na pierwszą z nich, potem na następną i jeszcze jedną! Staraj się wchodzić po gwiazdkach coraz wyżej aż staniesz na tej najwyższej! Wtedy użyj Iron Tail rozbijając nim każdą gwiazdkę, która znajduje się pod tobą! Gdy wylądujesz na ziemi, zaprezentuj się jak najlepiej w spadającym pyle, po czym dorzuć do niego jeszcze kilka gwiazdek za pomocą Swift! Niech zarówno one, jak i złoty pył spadają wokół ciebie! Zakończ to wszystko pozycją numer trzy! — Powiedziałam, czekając na rezultaty. Artemis był zdolnym kotem i wiedziałam, że jest w stanie zrobić to, czego od niego oczekuję. Potrzebowaliśmy treningu, ale pewnym był fakt, że mogę na niego liczyć.

Zadowolona obserwowałam, jak moje małe pokemony jedzą cukiereczki, które im dałam. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu, wypływającego mi na twarz na widok Andromedy, która uciekła do altanki chcąc delektować się słodyczą w samotności. Zaśmiałam się cicho, skupiając jednak na treningu. Artemis, jak zawsze, spisał się wyśmienicie i po wszystkim klasnęłam w dłonie.

— Bardzo dobrze! — Mówiąc to pogłaskałam mojego kotka i dałam mu jeszcze jednego cukierka w nagrodę. — Tak właśnie wygląda prezentacja poka… — Urwałam widząc, że z Chronosem znowu dzieje się coś dziwnego. Ewolucja? Tak szybko? Momentalnie złapałam za pokedex i zeskanowałam jego nową formę, która była po prostu cudowna! Idealny do pokazów!

— O mój Arceusie! Jaki ty jesteś śliczny! — Powiedziałam, przyglądając mu się uważnie. — Gratuluję zmiany formy, co ty na to, by ją sprawdzić? Musimy przećwiczyć jeszcze walki pokazowe i myślę, że ty i Rose będziecie odpowiedni do pierwszej kombinacji. — Po tych słowach nakazałam im stanąć naprzeciwko siebie i wzięłam głęboki wdech. Ciężko było ćwiczyć walki pokazowe, gdy miało się tylko jednego pokemona, więc otwarcie musiałam przyznać, że nigdy tego nie robiłam. Ale wszystkiego miałam się nauczyć! Tak samo, jak moje pokemony.

— Chronos, ty zaczniesz! Zaatakuj Rose swoim String Shot! Niech sieć rozniesie się po otoczeniu, a gdy już zatrzyma na przeszkodach, użyj Electroweb tak, by każde pasmo sieci zaczęło błyszczeć światłem! Lataj nad nią, prezentując swoje skrzydła i co jakiś czas ponawiaj Elesctroweb tak, by światełka gasły jedynie na chwilę! — Zaczęłam dość niepewnie, bo nie wiedziałam, jakie ruchy umie tak naprawdę Chronos i czy da sobie radę z ruchami dopiero po ewolucji.

— Ty Rose zacznij od uniku za pomocą Quick Attack! Gdy już ci się to uda, sypnij w jego stronę piaskiem przy użyciu Sand Attack, a potem postaraj się uderzyć w unoszący się piach za pomocą Disarming Voice! Niech fala dźwięku uniesie drobinki piasku w powietrzu, gdy ty będziesz wzmacniać atak za pomocą Fairy Wind! Niech wszystko się mieni w słońcu! — Nie do końca byłam pewna, czy pokemony zrozumieją moje polecenia. Ale właśnie po to był ten trening. Żebyśmy nauczyli się rozumieć nim staniemy na scenie.

Choć czasami zdarzało mi się nie dostrzegać rzeczy istotnych, nie byłam tak naprawdę ślepa. Widziałam zawód w błyszczących oczkach mojego Artemisa i stwierdziłam, że przecież nie mogę go zostawić samemu sobie. Podczas oglądania niesamowitej potyczki pomiędzy Rose i Chronosem, schyliłam się i porwałam Meowth w swoje ramiona, przytulając do siebie mocno i cmokając go w czoło. Dałam mu tym samym pewność, że był i zawsze będzie moim numerem jeden.

— To było niesamowite. Naprawdę macie talent! — Powiedziałam tylko, klaskając w dłonie. — Wydaje mi się, że wszyscy zasłużyliście na porządny obiad i miękkie łóżko do spania. — Dodałam, rozglądając się po miejscu, które z jednej strony trzymało mnie przy sobie silnym uściskiem, a z drugiej przypominało o tym, że nie mogę zostać tu na zawsze. Miałam swoje plany, cele do zdobycia, marzenia do spełnienia. Niezależnie od tego, jak spoglądał na to David, jak zapatrywała się na to mama i czy Gabriel podśmiewywał się ze mnie gdy myślał, że nie patrzę, byłam pewna, czego chcę.

Byłam wschodzącą gwiazdą, która mogła kiedyś rozjaśnić całe niebo. Potrzebowała tylko czasu, pracy i wiary w siebie (czego mi akurat nigdy nie brakowało).