Test Vaphel

Jak mniemam, rozumiesz na czym polega test na Mistrza Gry. W zależności od tego, jak będzie Ci szło może on zająć od strony do nawet trzech. Twoim zadaniem jest poprowadzenie gry w najróżniejszych jej aspektach. Twoje umiejętności będą oceniane przez całą Administrację, czyli mnie, Szkota i Vebre.
Powodzenia!

Cytat :

Poprowadź przygodę:

Główna bohaterka: Mayleen, lat 25
Pokemon: Haunter ♂
Krótka historia: Mayleen urodziła się w małej wiosce, na północy królestwa. Od zawsze wiedziała kim jest i dlaczego nikomu nie może zdradzić swojej natury. Bycie wiedźmą nigdy nie było dla niej łatwe, ale gdy tylko się usamodzielniła wyruszyła w podróż, wraz ze swoim przyjacielem - Hunterem. Obecnie poszukuje magicznych kamieni, których ma już pięć. Poza tym, wpadła na trop Gildii Magów, do której chce dołączyć, by szerzyć zło na świecie.
Cel: Odnaleźć Gildię Magów, dołączyć do niej i zgładzić obecnego króla. Ponad to, chce skompletować wszystkie z dwudziestu magicznych kamieni.

Obudziłaś się jak zwykle z samego rana. Twoje ostatnie złe uczynki nie sprawiały byś mogła spać dłużej od wieśniaków z widłami i pochodniami. Odwiązałaś nogi i zszedłaś z drzewa, które był Twoim dzisiejszym łóżkiem. Hunter jak zwykle nie spał. Ktoś musiał czuwać w nocy nad waszym życiem i zdrowiem. Dzień zapowiadał się dobrze. Słońce wyglądało zza horyzontu a na niebie żadnej chmurki. To był kolejny dzień na poszukiwania Gildii, do której chciałaś dołączyć. Miałaś nadzieję zdobyć jakieś informacje w pobliskim mieście.

Obudziłam się czując odrętwienie na całym ciele. Nie było w tym nic dziwnego, skoro spałam na drzewie, prawda? Nie przejmując się tym, odwiązałam sobie nogi i spojrzałam na mojego małego towarzysza.
- Haunter! Działo się coś niezwykłego w nocy? - Zapytałam pokemona po czym zaczęłam schodzić z drzewa. Ziewnęłam przy tym cicho, starając się rozbudzić. Gdy już znalazłam się na ziemi odetchnęłam z ulgą. Może i byłam wiedźmą, której nic nie straszne, jednak... nie przepadałam za wysokościami. Spojrzałam na niebo i uśmiechnęłam się do siebie. Kolejny poranek nastał, a miasto do którego zmierzałam było już blisko. Zapowiadała się naprawdę piękna pogoda, więc nie miałam czym się martwić.
Co prawda, zawsze wolałam noc. Tą porą łatwiej było się ukryć, łatwiej było podróżować takiej osobie, jak ja. Jednak, kiedy poszukiwało się czegoś, trzeba było zmienić przyzwyczajenia. Poza tym, spanie w biały dzień mogło być niebezpieczne. Gdyby straże z jakiegoś zniszczonego przeze mnie miasteczka ujrzały śpiącą wiedźmę, która ich wszystkich skrzywdziła... Ach, nawet nie chciałam o tym myśleć!
- To, co? Idziemy, no nie? - Zaśmiałam się do Hauntera i ruszyłam przed siebie. Cały czas miałam się na baczności. Starałam się wyciszyć swoją energię, by móc usłyszeć nadchodzących żołnierzy z daleka. Nadal jednak obserwowałam okolicę, mając nadzieję, że nikogo za mną nie przywiało. Nie chciałam szwendać się po mieście z niepotrzebnym ogonem, który w dodatku może mi zagrozić.

Haunter kiwnął głową oznajmiając, że nic dziwnego się w nocy nie działo. W sumie gdyby coś się wydarzyło to by Cię zapewne obudził.
Faktycznie, tak jak stwierdziłaś pogoda była ładna. W ostatnich dniach jednakowoż padało więc i dzisiaj można się było tego spodziewać. Póki co świeciło ładne słoneczko.
Ruszyliście przed siebie. Byłaś głodna więc musiałaś albo sama sobie coś znaleźć lub upolować albo poszukać jakieś karczmy lub dobrych ludzi do okradnięcia. Cały czas groziło Ci niebezpieczeństwo ze strony wieśniaków z widłami i pochodniami.

Westchnęłam cicho zastanawiając się, co by tu przekąsić. Problem był dosyć spory, gdyż wszędzie czyhało na mnie niebezpieczeństwo. Pokazanie się w tawernie nie było raczej najlepszym pomysłem, choć w tej wiosce pewnie jeszcze o mnie nie słyszeli. Rozpalanie ogniska byłoby głupie, bo przecież w ten sposób łatwiej im będzie zwrócić na mnie uwagę.
Po chwili zastanowienia spojrzałam na mojego towarzysza i uśmiechnęłam się lekko. Cóż, to nie czas na stanie w miejscu i nic nie robienie. Ruszyłam do miasta licząc na to, że nikt na mnie nie zwróci uwagi. W ostateczności miałam przecież magię, którą mogłam się bronić. Szukałam jakiejś tawerny, bądź innego miejsca, gdzie mogłabym zjeść.

Ruszyłaś przed siebie. Droga była kręta, ale nie rozwidlała się. Widocznie prowadziła prosto do jakiejś wioski lub miasta. Haunter lewitował obok Ciebie co chwilę chowając się w jakimś krzaku i drzewie robiąc śmieszne figury. Dreptaliście tak sobie jakieś pół godziny gdy nagle wpadłaś w stan nieważkości. To było tak drastyczne i nagłe, że w pierwszym momencie nie zorientowałaś się co się dzieje. Wisiałaś w sieci z orichalkonu. Był to metal całkowicie odporny na magię więc nie miałaś opcji by się sama z tego wyzwolić. Wtem z krzaków wyskoczył chłopak z Arcaninem. W ręku trzymał list gończy, który za Tobą rozesłano.
- No to będę miał nagrodę, heh - rzekł pocierając nos ręką.