Gra Nivisa.

Nie mogłeś uwierzyć w swoje szczęście. Mimo to miałeś właśnie przed sobą dwa PokeBalle z nieznanymi ci pokemonami. No, przynajmniej nie widziałeś nigdy takich na żywo, bo o Nidoranach naoglądałeś się sporo programów w telewizji. O Makuhicie kiedyś coś nawet czytałeś, podczas jednego z takich samych, nudnych popołudni na wyspie.
Leigh uśmiechnęła się do ciebie szeroko, jakby z ulgą. Być może nie znaliście się zbyt długo. Ba, praktycznie nie znaliście się w ogóle. Wiedziałeś tylko jak miała na imię, że trenowała całkiem silne pokemony i prawdopodobnie była kobietą. Cóż, to prawdopodobnie dalej świszczało ci w głowie, chociaż już przestałeś się tym przejmować. W danej chwili ważniejszy był prezent, jaki otrzymałeś od dziewczyny, która wpatrywała się w ciebie od dłuższego czasu.
- To dobrze. Mam nadzieję, że zajmiesz się nimi należycie. Prawdę mówiąc, martwiłam się, czy będziesz chciał je przyjąć. - Powiedziała to jednocześnie wciągając przez słomkę sok pomarańczowy, który sobie wcześniej zamówiła. Potem zapanowała pomiędzy wami chwila ciszy, którą jednak postanowiłeś przerwać.
Wpadłeś na dobry pomysł, by zintegrować swoje pokemony. No cóż, czas go wcielić w życie, prawda? W momencie, w którym zapytałeś swoją towarzyszkę, czy chciałaby pójść z tobą usłyszałeś, jak dławi się pitym przed chwilą napojem. Gdy już udało jej się złapać oddech spojrzała na ciebie nadal mając łzy w kącikach oczu.
- No pewnie, z przyjemnością. - Powiedziała podnosząc się z krzesła i poprawiając sobie koszulkę. Katem oka obserwowała też twoje ruchy, jakby czekając, aż do niej dołączysz.
Gdy szliście na zewnątrz, żadne z was się nie odezwało. Leigh mruczała coś do siebie pod nosem, jednak nie byłeś w stanie zrozumieć, co to dokładnie było. Dziewczyna z początku zostawała trochę z tyłu, jednak gdy byliście już na pokładzie przyspieszyła kroku i wdzięcznie się do ciebie zbliżyła.
- Co ty na to, żebym wypuściła też kilka swoich maluchów? Świeże powietrze dobrze im zrobi, a i będą mogły się razem pobawić. - Powiedziała cicho i czekała na twoją reakcję. Tymczasem ty wypuściłeś wszystkie pokemony, jakie miałeś.


Lapras zaśmiał się wesoło i zaczął pływać w koło ciesząc się z możliwości rozprostowania płetw. Nidoran i Makuhita stali w miejscu przez chwilę i obserwowali wszystko uważnie, nie do końca wiedząc, co się stało. Leigh podeszła do nich i pogłaskała ich po łebkach.
- Hej maluchy. Pamiętacie mnie? Chciałabym, żebyście poszli z Nivisem, to ten chłopak koło Laprasa. - Mówiła to spokojnym głosem, jednocześnie wskazując na ciebie. - Od dzisiaj to on będzie się wami zajmował. - Skończyła swoją wypowiedź i każdego z pokemonów cmoknęła w czółko, życząc powodzenia. Chwilę później wypuściła też swoje pokemony, żeby dołączyły do twojej gromadki.

Ewolucja pokemona była dla ciebie czymś niesamowitym, ale przede wszystkim - nowym. Oczywiście, wiedziałeś o co w tym wszystkim chodziło, jednak nie często zdarzało ci się widzieć proces dorastania pokemona. Czasem mogłeś się zastanawiać, czy Lapras ewoluowałby już, gdyby tylko mógł. Nie było jednak sensu dłużej nad tym rozmyślać, prawda?
Przytuliłeś do siebie Nidorino, który zamruczał pod nosem zawstydzony. Mimo to mogłeś poczuć, że jest z tego bardzo zadowolony! Makuhita podszedł do ciebie i przytulił się od tyłu, na co twoja towarzyszka zareagowała uroczym, bardzo delikatnym dla uszu śmiechem.
- Zrobiłeś więcej, niż ci się wydaje. Pokemony bardzo mocno cenią sobie chwile, jakie im poświęcamy. - Powiedziała cicho i ukucnęła koło was i jeszcze przez chwilę siedzieliście w milczeniu.
Zabawa zabawą, ale trzeba było zrobić też coś innego. Leigh patrzyła na ciebie podczas gdy ty zajmowałeś się swoimi pokemonami. Dziewczyna uśmiechała się głaszcząc swoją Nidorinę i mówiąc do niej coś po cichu. Po chwili rozległ się dźwięk PokeNava i dziewczyna przeprosiła cię na chwilę znikając za zakrętem.
Zanim jednak wróciła zwróciłeś swoją uwagę na nadchodzące z zachodu chmury. Były bardzo ciemne i w mgnieniu oka zakryły całe niebo. Zaczął wiać silniejszy wiatr, a na policzku poczułeś krople deszczu. Pokemony ci towarzyszące zaczęły się odrobinę denerwować.

Sielanka została przerwana, a padający deszcz i wiejący wiatr odrobinę przestraszyły twoje pokemony. Na szczęście widziałeś taką pogodę tysiące razy i wiedziałeś, że jeszcze nie było czego się bać. Pogłaskałeś swoje stworzenia i dla ich spokoju postanowiłeś wrócić je do kul.
Tymczasem dotarło do ciebie, że przecież masz ze sobą PokeNav! Wyciągnąłeś urządzenie i chwilę zajęło ci zapoznanie się z jego funkcjami. Pierwszy raz go używałeś i nie do końca wiedziałeś, co robisz. Dopiero po kilkunastu próbach wyskoczyła ci na ekranie mapa, a czerwona plamka na środku oceanu była najprawdopodobniej tobą.
Zaczęło padać bardziej i gdy już zaczynałeś się zbierać ujrzałeś biegnącą do was Leigh. Szybko cofnęła swoje pokemony do kul i podeszła bliżej przepraszając, że zajęło to tak długo.
- Chodźmy do środka, zapowiada się na całkiem mocny sztorm. - Powiedziała i automatycznie złapała cię za rękę. Miałeś zimną dłoń, jednak jej była jeszcze zimniejsza. Pociągnęła cię za sobą pod pokład i dopiero jak znaleźliście się w pomieszczeniu odetchnęła. Odwróciła się do ciebie i po chwili zaśmiała. Obydwoje wyglądaliście jak zmokłe kury, nie było na was ani jednej suchej nitki.
- No, mamy chyba jakieś piekielne szczęście do moczenia się. - Mruknęła lekko zachrypniętym głosem i puściła twoją dłoń. Przez chwilę milczała, a ty mogłeś jej się przyjrzeć. Miała lekko zaczerwienione i napuchnięte oczy, a poza tym wyglądała na mocno przemarzniętą.
Cisza jaka pomiędzy wami zapanowała sprawiła, że poczułeś na plecach ciarki.

Obserwowałeś dziewczynę i musiałeś przyznać, że coś było nie tak. Z pozoru wydawała się całkiem spokojna i opanowana, jednak w jej oczach widziałeś strach. Panika jaka ją ogarnęła zaczęła być widoczna w momencie, w którym silniejsza fala uderzyła o bok statku. Bujnęło wami odrobinę, ale nim się zorientowałeś dziewczyna już zaciskała dłoń na twojej koszuli.
- Przepraszam. - Zreflektowała się szybko puszczając twoje ubranie i odsuwając się nieznacznie. Staliście przy drzwiach na pokład, więc mogliście słyszeć burzę, która panowała na morzu. Szykował się wam dosyć ciężki sztorm, tego mogłeś być pewien!
Statkiem bujnęło jeszcze raz, nawet bardziej niż poprzednio. Dziewczyna odetchnęła głęboko i uśmiechnęła się do ciebie delikatnie.
- No, kto wie, kto wie... Miejmy nadzieję, że nie będziemy długo odczuwać skutków przemoczenia. - Powiedziała śmiejąc się pod nosem i kładąc ci dłoń na ramieniu. Poklepała cię po nim lekko i przy kolejnym grzmocie zamknęła oczy na chwilę.
- Przebrać? Och, faktycznie. Ty też powinieneś. - Powiedziała zakrywając usta dłonią i kierując się w stronę kajut. Po kilku krokach odwróciła się w twoją stronę.
- Idziesz? - Zapytała czekając na twoją odpowiedź. Mogłeś dostrzec, że nie chciała być teraz sama.

Dziewczyna spojrzała na ciebie i uśmiechnęła się delikatnie. Kiwnęła głową na znak, że się z tobą zgadza i gdy położyłeś jej dłoń na ramieniu przez chwilę się w nią wpatrywała.
- Masz rację, strach w niczym nie pomoże. - Dodała i poszliście przed siebie. Jak się mogłeś domyślić, kierowaliście się w stronę jej kajuty. Byłeś tam już wcześniej, więc drogę znałeś. Mimo to dziewczę prowadziło, co jakiś czas się do ciebie odwracając.
- Nie jest ze mną tak źle. Nie takie rzeczy się znosiło. - Powiedziała, ale mimo to wyczułeś w jej głosie, że się zaniepokoiła. Szybko odwróciła się do ciebie plecami i dłonią dotknęła swojego policzka.
Podróż zajęła wam może pięć minut i już byliście w pomieszczeniu. Dziewczyna wskazała ci ręką łóżko i zaczęła grzebać w swoich rzeczach. Po chwili wyciągnęła dżinsowe szorty i żółtą koszulkę, w które miała zamiar się przebrać. Nie zwracając uwagi na twoją obecność zaczęła zdejmować mokry T-shirt jednocześnie mrucząc coś pod nosem.
- Masz jakieś plany na dzisiejszy wieczór? - Zapytała paradując przed tobą w samej bieliźnie. Jakoś cię to nie dziwiło, ona też zdawała się nie zwracać na to uwagi. Wsunęła na tyłek spodenki i narzuciła koszulkę. Jednym ruchem ręki związała włosy w kok, żeby mokre kosmyki nie moczyły suchego już ubrania. Usiadła obok ciebie.
- Podobno ma być jakiś koncert w sali jadalnej. - Dodała odrobinę zmęczonym głosem. Nim się zorientowałeś opierała już głowę o twoje ramię. I choć z początku mogłeś nie wiedzieć, co o tym myśleć... Zdałeś sobie sprawę, że dziewczyna po prostu potrzebowała bliskości człowieka, podczas gdy na zewnątrz panowała potworna burza, a statkiem bujało coraz bardziej.

Lęk był od wieków przyczyną wielu kłopotów ludzi. Sam znałeś to z autopsji, choć należałeś do grona tych, których mało co było w stanie przestraszyć na poważnie. Niemniej jednak, dziewczyna wydawała się być trochę spokojniejsza. Z jednej strony sądziłeś, że jej stan wywołany był panicznym strachem i przeziębieniem. Z drugiej jednak, nie byłeś pewien, czy podkrążone i opuchnięte oczy nie oznaczały czegoś innego.
- Pewnie masz rację. Przepraszam, jestem od ciebie starsza a zachowałam się jak mała dziewczyna bojąca się własnego cienia. - Leigh odezwała się jeszcze lekko zachrypniętym, lecz dużo spokojniejszym głosem. Wyczułeś w nim zawstydzenie, ale zniknęło ono równie szybko, jak się pojawiło.
Chwilę później byliście już w jej kajucie, a ty wykazałeś się rozgarnięciem trzyletniego dziecka. Z zespołem upośledzenia umysłowego. Dziewczyna jednak zareagowała na to cichym śmiechem, choć przez kilka pierwszych sekund wpatrywała się w ciebie nie do końca wiedząc, co powiedzieć. Pokręciła tylko głową i wróciła do swojej jakże fascynującej czynności, którą było przebieranie się. Nie pierwszy już raz widziałeś ją w bieliźnie, choć dopiero się poznaliście. Dziewczę albo było bardzo chętne, albo po prostu głupie. Przecież nikt normalny nie rozbiera się przy obcym mężczyźnie, prawda? No chyba, że nie uznawała cię za potencjalne zagrożenie.
- To świetnie! Mam ochotę spędzić dzisiejszy wieczór jak najlepiej się da, a samej raczej by mi się nudziło. - Powiedziała zadowolona. Ty natomiast odrobinę zagalopowałeś się myślami. Na szczęście bardzo szybko sprowadziłeś się na ziemię sam. To dobrze, bo gdyby miał to zrobić twój Mistrz Gr-... to znaczy los, byłoby z tobą raczej źle.
Widząc, jak suszysz się o kaloryfer Leigh zaczęła grzebać w torebce. Po chwili wyciągnęła suszarkę, podłączyła ją do kontaktu i zaczęła suszyć ci włosy i ubranie.
- Nie masz niczego na zmianę? - Zapytała odrobinę zatroskana. - Ej, ty na pewno nie uciekłeś z domu? - Zaśmiała się pod nosem, więc mogłeś wywnioskować, że żartowała. Chociaż, może naprawdę była ciekawa?
Siedzieliście tak dłuższą chwilę w ciszy, a ty czułeś ciepłe powietrze na ubraniu i twarzy. Co jakiś czas dziewczyna mierzwiła twoje włosy delikatnymi dłońmi. Tę sielankę przewał głośny huk i potężny wstrząs. Nim się obejrzałeś, leżałeś na plecach a dziewczyna na tobie. Nagle po całym statku rozszedł się drażniący dźwięk syreny alarmowej. Chyba mieliście kłopoty!

Dziewczyna cierpliwie suszyła każdą część twojego ubrania. Przez chwilę milczeliście, podczas gdy ona co jakiś czas dotykała palcami innej części twojego ciała.
- Nie ma za co. Zmokłeś w sumie przeze mnie. Gdybym nie odeszła na tak długo zmylibyśmy się stamtąd, zanim rozpadało się na dobre. - Powiedziała i obdarowała cię szerokim, naprawdę uroczym uśmiechem. Wróciła więc do poprzedniej czynności i zaczęła nucić sobie coś pod nosem.
- Och, wybacz. Mój błąd. - Zaśmiała się. - Bardzo młodo wyglądasz, to fakt. Ja mam dwadzieścia jeden lat, a w podróż wyruszyłam mając tyle co ty. Wydaje mi się jednak, że zgarnęłam trochę więcej rzeczy ze sobą. - Dodała. Przez chwilę patrzyliście na siebie w milczeniu, gdy nagle... Bum. Poczułeś na sobie jej miękkie ciało a szum suszarki zniknął przez fakt, iż wtyczka wypadła z kontaktu.
Sytuacja nie byla zbyt przyjemna. Zerwaliście się, a dziewczyna tylko się zatrzęsła. Złapała swoją torbę i ruszyła zaraz za tobą. Wyszliście więc z jej kajuty i udaliście się w stronę wyjścia na pokład. Jednak... Jedna wielka belka zatarasowała wam przejście! I co teraz?

Byliście w dosyć kiepskiej sytuacji, biorąc pod uwagę, że statkiem cały czas bujało. Belka na waszej drodze (swoją drogą, MG nigdzie nie zaznaczył, że była to belka drewniana) wywołała małą panikę. Było to bowiem jedyne przejście, którym mogliście wydostać się na pokład. Nie wiedzieliście, co was tam czeka, ale zdecydowanie lepiej było być tam niż tu, prawda?
Wypuściłeś więc Makuhitę, który od razu zabrał się do pracy. Chciałeś, żeby Lapras mu pomógł, jednak gdy już trzymałeś kulę Leigh dotknęła twojej dłoni.
- Lapras jest za duży na ten wąski korytarz. Pozwól mi pomóc. - Powiedziała i po chwili wypuściła swojego Poliwhirla, któremu zaleciła użycie Psychic.
Po chwili siłowania się z belką udało wam się ją odsunąć i przejście było otwarte! Rozejrzałeś się wokół i ujrzałeś, że nikogo nie było na waszej drodze. Czyżby wszyscy byli już na pokładzie? Przyspieszyliście kroku nie chcąc zostać w tyle.
Gdy wyszliście na pokład twoim oczom ukazał się armagedon. Ludzie biegali, krzyczeli. Wszyscy panikowali, ładując się na szalupy ratunkowe. Zdążyłeś też zauważyć, że statek, którym płynęliście miał dwie duże dziury na prawej burcie. Leigh złapała się twojego ramienia i ścisnęła je mocniej. Nagle Makuhita zaczął świecić i po chwili ujrzałeś jego dorosłą formę.


Nie było jednak czasu na zachwyt. Podszedł do was jeden z pracujących na statku marynarzy i poinstruował, do której szalupy macie się udać. Dodał też, że należy wszystkie pokemony schować do kul i trzymać blisko siebie, żeby nie wpadły do wody ani nigdzie się nie zagubiły.
Ku radości Leigh trafiliście do tej samej łódki, gnieżdżąc się w niej z grupą innych osób. Było dosyć ciasno, jednak dawaliście radę. Z resztą, mało obchodzili was inni, prawda? Leigh oparła twarz o twoją klatkę piersiową próbując się uspokoić. Deszcz padał coraz mocniej, a burza wcale nie dać za wygraną.
I wtedy stało się coś, czego najmniej się spodziewałeś. Szalupa, choć wydawała się bezpiecznie opadać na fale, przechyliła się i poczułeś tylko jak się z niej zsuwasz. Ujrzałeś przerażoną twarz Leigh i jej wyciągniętą w twoją stronę rękę, a potem widziałeś już tylko morską toń.
Spadałeś coraz głębiej ledwo łapiąc powietrze. Nie umiałeś pływać, więc nawet nie liczyłeś na to, że uda ci się uratować. Powoli traciłeś świadomość, oczy same ci się zamykały. Ostatkiem sił ujrzałeś ogromny, czarny cień przepływający pod tobą jednak było ci to już obojętne.
Ocknąłeś się jakiś czas później. Czułeś, jak wszystko cię boli i odrobinę przemarzłeś. Jedyne, co ujrzałeś to spokojne, usłane gwiazdami niebo i ogromny księżyc, który zdawał się na ciebie patrzeć. Pod palcami czułeś piach, wiedziałeś już, ze jesteś na lądzie. Dopiero po chwili ujrzałeś stworzenie unoszące się nad wodą.


Pokemon wpatrywał się w ciebie przez dłuższą chwilę, jakby sprawdzając, czy wszystko z tobą w porządku. Nagle jednak stało się coś dziwnego.
- Nic ci nie jest, chłopcze? - Usłyszałeś dojrzały, kobiecy głos. Wiedziałeś jednak, że słyszysz go w swojej głowie, a nie uszami. Któż więc mógł do ciebie mówić?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~*~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Jeszcze przez chwilę leżałeś na piasku powoli rozumiejąc, co się stało. Chociaż, prawdę mówiąc, nie wiele z tego zrozumiałeś. Wiedziałeś jedynie, że miałeś dużo szczęścia. Podniosłeś się i poczułeś, jak ból w całym ciele na chwilę cię paraliżuje. Gdy to odrobinę ustało, a ty mogłeś unieść rękę od razu sprawdziłeś, czy masz przy sobie wszystkie kule. Ku twojej radości, nie brakowało ci żadnego z pokemonów, a i PokeDex skrył się głęboko w kieszeni. Nie byłeś jednak pewien czy urządzenie zadziała po podwójnym przemoczeniu.
Otworzyłeś klapkę urządzenia i skierowałeś na niesamowite, legendarne stworzenie, które unosiło się nad wodą wpatrując w ciebie mądrymi oczami.
- Lugia, Nurkujący Pokemon. Należy do grona legendarnych stworzeń. Nazywana strażniczką oceanów, ponoć pojawia się w burzowe noce. Pokemon ten wybiera życie na dnie oceanu, gdzie może kontrolować prądy morskie. - Urządzenie ukazało ci skan legendy i odezwało się, lecz po głosie jaki się z niego wydobył wywnioskowałeś, że trzeba go będzie oddać do naprawy. Po chwili Dex zawiesił się i wyłączył całkowicie. No pięknie! Ale przynajmniej żyłeś i miałeś się dobrze, prawda?
- Całe szczęście, chłopcze. - Znów usłyszałeś ten sam głos. Mogłeś wyczuć w nim ogromną ulgę, jak i pewnego rodzaju zmęczenie. Pokemon wpatrujący się w ciebie przybliżył się nieco do plaży, na której leżałeś i stopami dotknął piasku.
- Jestem Lugia, Strażniczka Oceanów. - Na twarzy pokemona pojawił się delikatny grymas, po którym zrozumiałeś, że coś się stało.
- Jak ci na imię, chłopcze? - Lugia zdawała się być zainteresowana twoją osobą, choć nie mogłeś być tego pewien. Pokemon przysiadł wygodnie naprzeciwko ciebie i odetchnął zmęczony.
- Byłeś w niebezpieczeństwie przeze mnie i mojego przyjaciela, wybacz nam proszę. Jacyś podejrzani ludzie zaatakowali Kyogre, który w swojej obronie wywołał cały ten sztorm. Nie byłam w stanie powstrzymać ani jego, ani... Tych ludzi. - Pokemon zamilkł na dłuższą chwilę. Słyszałeś w tym czasie jedynie szum morza i dźwięk fal uderzających o kamienną skarpę nieopodal.

Lugia unosiła się tuż nad taflą wody, co jakiś czas machając swoimi skrzydłami. Patrzyła na ciebie w ciszy, pozwoliła się zeskanować i czekała na twoją reakcję. Ty w tym czasie rozmarzyłeś się na samą myśl o posiadaniu tak niezwykłego pokemona w swojej drużynie. Szybko jednak sprowadziłeś się na ziemię wiedząc, że nie tylko ty mogłeś znaleźć się w niebezpieczeństwie!
- Inni rozbitkowie zapewne dobijają teraz do brzegu tego wielkiego portowego miasta na wschodzie. Tam chcesz się udać? - Znów ten głos. Już wiedziałeś, że należał do pokemona, mimo to brzmiał tak ciepło i przyjaźnie. Prawie, jak głos matki mówiącej do swojego dziecka (oczywiście pod warunkiem, że na nie nie krzyczy w tym momencie).
Wypuściłeś też Laprasa, który na twój widok i wieści o zadaniu, jakie was czekało jedynie otarł się pyskiem o twoją twarz. Wydał też z siebie dźwięk, który mógł oznaczać tylko jedno - ruszajmy! Wsiadłeś więc na niego i ruszyliście. Morze, jak zawsze piękne i tym razem już spokojne, zdawało się nie mieć końca. Dopiero, co stanąłeś na lądzie i już z niego zszedłeś!
Lugia bez słowa podążyła za tobą, co jakiś czas wyprzedzając ciebie i Laprasa tylko po to, by za chwilę zawrócić i okrążyć cię kilka razy. Zachowywała się niczym twoja strażniczka, opiekunka, której zadaniem było dopilnować, by nic ci nie było.

A więc zdecydowałeś! Obrałeś kierunek wsiadając na Laprasa, który zadowolony z tego, że może ci się na coś przydać gnał poprzez fale. Lugia nie odzywała się już praktycznie wcale. Choć to wszystko nie było jej winą, wyglądało na to, że jednak się obwiniała. Sądziła, że mogła coś z tym zrobić i zapobiec katastrofie statku, którym płynąłeś.
- Nie jestem pewna, czy wszystkim udało się przeżyć. - Powiedziała dopiero jakiś czas później. Być może faktycznie ktoś utonął, albo ugrzązł pod jedną z tych metalowych belek na statku. Kto wie, nie byłeś w stanie tego teraz sprawdzić.
Ruszyłeś więc dalej, a polecenie, które wydałeś swojemu starterowi zdało się być całkiem logiczne. Niedługo potem, serfując po falach oceanu udało wam się przyspieszyć podróż. I wtedy dotarłeś na miejsce, w którym statek zatonął. Po czym poznałeś? Wokół pływało wiele resztek statku, rzeczy osobiste masy ludzi i wszystko, co było w stanie unieść się na wodzie, a nie tonęło.
Dopiero po chwili ujrzałeś coś, co cię zdziwiło. Kawałek przed tobą na morzu dryfowały... Nie, nie mogłeś w to uwierzyć. Jajka?
Kiedy podpłynąłeś bliżej ujrzałeś takie oto stworzenie. Po wzroku jajeczek wiedziałeś, że są smutne i najchętniej utopiłyby się z rozpaczy. Woda nie była ich żywiołem, a i nie miały jak popłynąć dalej nie posiadając  rąk.