Test Patcha

Po serii porannych czynności byłam gotowa ruszyć w świat. Wraz ze swoim pokemonem podbiję tą ligę, a później... może nawet zostanę liderką sali. Serce zaczęło bić szybciej na samą myśl o tym, co może mnie czekać. Niezliczona ilość przeciwników, nieznanych mi dotychczas krain. Ach... jakże wspaniale byłoby zwiedzić pustynię... Czas ruszyć, w końcu czas się poświęcić dla swojego podopiecznego. W końcu on także zasługuje na rozwój, który może przyspieszyć jedynie trening. Damy z siebie wszystko!
Zamknęłam za sobą drzwi z nostalgią wspominając stare dzieje. Tyle smutków, szczęśliwych chwil i spędzonych lat. Aż łezka zakręciła się w oku. Jeszcze ostatni raz sprawdziłam czy mam ze sobą wszystko. Ach... buty... było wziąć te na płaskiej podeszwie zamiast niskich korków. Ale to nie powinno chyba stanowić problemu, przynajmniej na razie.
Wypuściłam z kuli swojego podopiecznego. Pogłaskałam go lekko po głowie, po czym ukucnęła przed nim tak, aby nasze oczy znalazły się na równi.
- No to czas na wędrówkę. Będziemy trenować.
Powiedziałam do swojego pokemona po czym go przytuliłam. Strugi słonych kropel popłynęło po polikach, ale to już nie ma znaczenia. Czas odmienić swoje monotonne życie! Rozejrzałam się dookoła, po czym wybrałam tą drogę, która wydawała się najmniej uczęszczana. Chciałam poznać dzikie tereny rzadko odwiedzane przez ludzi. Obranie takiej ścieżki na pewno mi w tym pomoże.

Doprawdy, pogoda była wspaniała. Szkoda tylko, że nie wzięłam lepszych butów. Jednak... trawa która rosła na mojej ścieżce wyglądała tak kusząco, że musiałam podjąć jedną, szaloną decyzję. Powoli acz dokładnie sprawdziłam kawałek podłoża, a gdy upewniłam się, że mogę tam spokojnie usiąść zrobiłam to. W następnej chwili zdjęłam buty, wstałam i ruszyłam dalej boso. Uczucie trawy pod gołą stopą... niemal zapomniałam jakie to przyjemne. W młodości często zdarzało mi się biegać tak po przydomowym ogrodzie, teraz... teraz wróciły całkiem przyjemne wspomnienia.
Gdy tylko pokemon zaczął dawać mi sygnały, że coś się zbliża przyjęłam stabilną pozycję wytężając wzrok. Nie był już tak dobry jak kiedyś, jednak dalekowidze mają nieco łatwiej w życiu. Poza tym, że musiałam trzymać gazetę daleko od siebie, żeby coś przeczytać nie było źle. A nawet czasami widziałam lepiej przedmioty oddalone od całkiem zdrowych osób. Z lasu wyłoniła się grupka dzieci, jedno z nich upadło. Aż zrobiło mi się go szkoda, lecz to, co po chwili zrozumiałam wzburzyło we mnie krew. Oni prześladują dzieciaka!
Czym prędzej ruszyłam w ich kierunku. Po drodze poprawiłam niesforny kosmyk włosów. W końcu znalazłam się niedaleko grupki, a sam fakt nazwania Goletta brzydkim zabolał mnie okropnie. Ich niegodziwość raniła mnie na wskroś, nie mogłam tego tak zostawić.
- Co wy tu robicie? Rodzice nie nauczyli was jak należy się zachować? Ani szacunku dla rówieśników ani dla starszych!
Z mojego gardła w eter poleciała prawdziwa tyrada. Gdybym była małym dzieckiem zrobiłoby mi się przynajmniej głupio. Ale w dzisiejszych czasach, te bachory robią się coraz to gorsze. Rodzice coraz mniej się nimi zajmują, przez co te nie są niczego nauczone.
- Z resztą nie liczy się wygląd tylko wnętrze! Przy was mój pokemon to Miss Uniwerse!
Dodałam z tonem wrednej pani z sąsiedztwa. Nie ma co się cackać z nimi inaczej nigdy się nie nauczą.

Ach... gniew we mnie wzbierał. Jednak każda porządna kobieta musi umieć nad nim zapanować. Inaczej nie mogłaby być przykładem dla swoich dzieci, wnuków i innych. W końcu ktoś musi uczyć młodsze pokolenia podstawowych wartości, których brakuje tym małym gównia... dzieciom.
- Zobaczymy... co prawda nigdy jeszcze nie walczyliśmy...
Zaczęłam niepewnie. Co prawda nigdy nie stoczyłam żadnego pojedynku, lecz widziałam ich więcej niż ten dzieciak miał włosów na głowie. Znałam doskonale zdolności mojego podopiecznego, a ten kto lekceważy swojego przeciwnika tylko pomaga mu wygrać. Poochyena... mroczny pokemon... z pewnością nie będzie łatwo. Ale na takie okazje mamy tajny ruch, który potrafi zdziałać niejedno.
Wyciągnęłam z torebki pokedex po czym zeskanowałam pokemona przeciwnika. Wzięłam głęboki wdech i pokazałam swojemu podopiecznemu aby stanął naprzeciwko wrogiego pokemona.
- Golett zacznij od zwiększenia swojej obrony! Wykonaj Defens Curl! Dobrze wiemy, że ruchy wroga przede wszystkim opierają się na ataku, dlatego kluczowym będzie zwiększenie obrony! Rób to, dopóki przeciwnik nie zacznie szarżować na ciebie! Gdy rozpocznie swoją szarżę wystrzel w jego stronę Mud Slap! Celuj prosto w oczy, postaraj się go oślepić choć na chwilę! Po tym zaprzyj się nogą i zaatakuj przeciwnika ze wszystkich sił Dynamic Punchem! Ciśnij pięścią prosto w szczękę wilczka! Spróbuj wyrzucić go z jego pomocą w powietrze! Szybko wstań, złap go i ciśnij nim o podłoże! Wykonaj szybkie Pound! i odskocz w tył! Daj przeciwnikowi trochę czasu do otrząśnięcia się! Ale nie będziemy stać bezczynnie, po raz kolejny wykonaj Defense Curl! Tym razem przeciwnik na pewno będzie ostrożniejszy! Gdy wykona atak odsuń się w bok i uderz go od góry Dynamic Punchem! Wgnieć go w podłoże po czym odskocz w tył i zacznij walkę dystansową! Teraz czas na wystrzał kamieni z Rollout! Pokaż na co cię stać! Biegaj dookoła przeciwnika i staraj się powtarzać cały czas ten ruch! Za każdym razem będzie silniejszy!

Dzisiejszy świat niestety ale jest koszmarnie zepsuty o czym na przykład świadczy stosunek dzieci do starszych osób. Zamiast im pomagać, czy chociaż ich szanować to wyśmiewają się z nich i uważają za lepszych. W zasadzie to takie dzieciaki powinno się niszczyć.. albo poddać gruntownemu i ostremu wychowaniu, żeby nauczyły się szacunku do starszych. Wyciągnęłaś pokedex, żeby zeskanować pokemona wrogiego trenera.
- Poochyena, pokemon wilk. Słynie z tego, że swoje ofiary może gonić bardzo długo. Gryzie wszystko co się rusza i to co przyciągnie jego uwagę.

Cytat :

Lv. 9
Natura: nieposłuszny

Jego trener musiał być widocznie pewny siebie, a jego pokemon w każdej chwili był gotowy do walki bo aż z niecierpliwością przebierał łapami w ubitej ziemi patrząc na Twojego pokemona jak na łatwy kąsek. Golett spojrzał na Ciebie porozumiewawczo jakby chciał Ci powiedzieć, że wszystko będzie w porządku. Porażka nie będzie przecież taka zła, prawda? Tak i tak znasz swojego pokemona lepiej niż tej małoletni trener przed Tobą.
Tak więc.. czas zacząć walkę! Podczas gdy Twój pokemon podnosił swoją obronę, wilk nie chciał tracić czasu ruszył od razu w stronę Twojego pokemona szarżując niczym rozjuszone zwierzę. Widocznie jego trener nie przewidział tego, bo nawet nie mógł wypowiedzieć słowa gdyż jego pokemon mówiąc krótko.. robił to co chciał. Wilk skoczył w Twoją stronę starając się pazurami i kłami złapać Twojego pokemona. Pazury otarły się o kamienistą powłokę Twojego pokemona zaledwie go uszkadzając. Widocznie wilk nie przemyślał tego kompletnie. Twoje ataki były bardziej sprecyzowane i efektywne, a ataki małego wilka niezbyt przemyślane i instynktowne. Pokemony dzielnie walczyły ze sobą spierając się niczym dwie krwiożercze bestie. Poochyena starał się wyprowadzić z równowagi Twojego pokemona atakując go znienacka, odskakując, to znowu próbując ale tym razem ze zdwojoną siłą. Rzucenie o podłoże niestety ale biednego wilka bolało, nawet wydał z siebie cichy dźwięk bólu a zarazem z jego gardła wydobyło się warczenie. Ani trochę mu się to nie podobało, więc natarł jeszcze z większą siłą. Widać było, że Golett jest bardziej wyćwiczony i nauczony więcej ataków niż biedny Poochyena.. Upartość jednak dawała się mu we znaki, dlatego do ostatniego ciosu nie odpuszczał ani na chwilę. Nawet przez chwilę wydawało się, że wilk jednak wygra bo zdołał zaatakować Twojego pokemona z zaskoczenia, chowając się za jedną ze skał lezących na poboczu lecz i to nie dało mu wygranej. Był zwinniejszy i szybszy, ale niestety słabszy. Przez pewien czas wilkowi udawało się unikać lecących ku niemu kamieni, lecz zagapił się i jeden trafił do prosto w pysk przewracając. Wrogi pokemon mimo swojej szybkości nie zdołał już dotrzeć do Twojego pokemona, seria latających kamieni wyniszczyła go całkowicie.



Widać było, że Dave nie był zadowolony i gdy Poochyena wstając z ziemi miał zadać kolejny cios szybko przywołał pokemona do pokeballa. Widocznie wilk nie był zadowolony z tego, tuż przed wciągnięciem do więzienia chciał się opierać, ale niestety mu to nie wyszło.
Nagle zdałaś sobie sprawę, że zapadła głęboka cisza, 4 party oczu były wlepione w Ciebie jak w jakiś okaz w muzeum, musiało to być trochę krępujące.
- Spadamy.
Chłopak o imieniu Dave z niesmakiem odwrócił się i skinął na swoich towarzyszy. Wszyscy oddalili się ścieżką w stronę Twojej rodzinnej wioski. Został tylko mały chłopiec siedzący w trawie, który patrzył się na Ciebie z rozdziawioną buzią. Chyba musiał zdać sobie o tym sprawę, bo nagle zamknął ją, ale nie trwało to niestety krótko.
- Też chce być takim trenerem jak pani! - z jego ust wyrwał się krzyk, gdy wstał i potykając się o kamienie na drodze podbiegł do Ciebie o mało co spotykając się tuż przed Tobą z podłożem. Był tak Tobą zafascynowany, że nie wiedział co mówić. Patrzył tylko na Ciebie z szeroko otwartymi oczyma, niczym dziecko na ukochaną zabawkę za witryną sklepową.

Golett - +60% expa l obrona 110% l HP: 78%
Poochyena - atak 105%