Gra Szkota

Spojrzałam na całą naszą trójkę stojącą przed Riolu i skanującego go. Zapewne gdyby ktoś stojący z bok nas zauważył mógłby się głośno zaśmiać! I jak dla mnie, nie byłaby to dziwna reakcja! Wychyliłam się przed moich towarzyszy. Skoro wszyscy zeskanowaliśmy Pokemona, pewnie każdy z nas chciał go złapać.
- ...Nie żebym się wychylała... Ale czy ktoś z was zamierza zaopiekować się Riolu? Bo jeśli nikt nic. To ja, ten?
Powiedziałam pokazując palcem wskazującym to na Riolu, to na siebie. Jeśli Cille, lub Dorrian będą chcieli złapać tego Pokemona, to chyba tym razem powinnam odpuścić. Ostatnio wyrwałam się przed szereg żeby złapać Buneary, więc tym razem postanowiłam stać w miarę spokojnie. Jednak jeśli moi towarzysze zgodzą się na to bym ja jako pierwsza spróbowała swoich szans w złapaniu tego Pokemona. Podeszłam powoli bliżej siedzącego na drodze Riolu i kucnęłam przed nim z uśmiechem.
- Cześć Riolu. Nad czym tak pracujesz?
Zapytałam go spokojnym tonem głosu, obserwując jego reakcję. Miałam tylko nadzieję, że nie zaatakuje mnie za przeszkadzanie mu, czy coś w tym rodzaju! Z drugiej strony, chyba nie wyglądałam jakoś strasznie nieprzyjemnie, żeby go przestraszyć. Puściłam Cotton z rąk stawiając króliczkę obok siebie.
- Jestem Lisa, a to moja Buneary, Cotton. Podróżujemy razem po Sinnoh. A tam za mną, to mój Quilava- Alba i nasi przyjaciele. Cecil i Dorrian.
Przechyliłam delikatnie głowę w bok obserwując reakcję Pokemona. Może jednak pozwoli się dotknąć? Ostrożnie wyciągnęłam przed siebie dłoń by pogłaskać Riolu po główce.

Kiedy Riolu spojrzał na mnie swoimi smutnymi oczyma uśmiech nieco zachwiał mi się na twarzy. Chyba pierwszy raz widziałam tak smutnego Pokemona. Usiadłam po turecku na drodze, uważnie obserwując Buneary. Kiedy zobaczyłam jak moja Cotton go przytula ponownie uśmiechnęłam się nieco szerzej. Pokemony doprawdy umiały być czasem niezwykle urocze! Tak czy inaczej przyglądałam się im chwilę, po czym oparłam łokcie o własne kolana marszcząc delikatnie swój zadarty nosek.
- Coś się stało maluchu? Może możemy Ci jakoś pomóc?
Zapytałam Pokemona oczekując od niego jakieś wskazówki, co do tego dlaczego jest aż tak smutny. Przez myśl przeszło mi, że może zostawił go jego poprzedni trener, lub zgubił coś co było dla niego niezwykle ważne. Szczerze mówiąc wolałam, żeby to była ta druga opcja. Bo kto mógłby porzucić tutaj Pokemona! Przecież to było najgorsze co mógł zrobić człowiek względem tych wiernych stworków. Może i nie miałam dużego doświadczenia, jednak czułam że między mną i moimi Pokemonami utworzyła się niezwykła nierozrywalna więź! Ostrożnie wyciągnęłam parę kulek karmy podając ją Riolu.
- Chcesz spróbować? Moje Pokemony bardzo je lubią. Nie wstydź się.
Próbowałam zachęcić Riolu do poczęstowania się karmą i spojrzałam sobie przez ramię na moich towarzyszy.
- Chyba ktoś skrzywdził tego malucha.

Musiałam się jeszcze wiele nauczyć żeby zrozumieć mowa Pokemonów! Na całe szczęście mój Alba był na tyle cierpliwy by wszystko mi wytłumaczyć na spokojnie. Zasmuciła mnie historia małego Riolu, przez co sama zaczęłam się zastanawiać, czy czasem ja nie pozbawiłam jakiegoś Pokemona brata, siostry czy dziecka łapiąc go... Lecz może z drugiej strony, mimo tęsknoty to matka Riolu jest teraz szczęśliwa ze swoim trenerem? Podobnie jak moje Pokemony ze mną? Miałam szczerą nadzieję! Z uśmiechem pogłaskałam Riolu po główce, a następnie zaczęłam szperać ręką w torbie wyciągając z niego Great Balla.
- Riolu, widzę że Cotton Cię teraz samego nie puści. Sama bardzo bym się ucieszyła gdybyś zgodził się do nas dołączyć.
Delikatnie dotknęłam GreatBalla palcem wskazującym tak by Riolu mógł spokojnie obejrzeć kulę i zdecydować czy chce ze mną iść, czy woli zostać sam.
- Zobaczysz, jako członek mojej drużyny nie będziesz już więcej sam. Masz moje słowo! I słowo Cotton także, prawda?
Spojrzałam na swoją Buneary uśmiechając się do niej. Mam nadzieję, że jej urok osobisty zaowocuje tym, że ten uroczy Pokemon zgodzi się zostać moim towarzyszem.

Na chwilę przestraszyłam się kiedy zauważyłam, jak Riolu protestuje przed wejściem do PokeBalla. Na całe szczęście Cotton szybko przyszła z pomocą i w ten sposób mogłam się cieszyć kolejnym Pokemonem w swojej drużynie. I to jeszcze w typie walczącym! Chwilę przyglądałam się GreatBallowi który teraz będzie należał do Riolu po czym wypuściłam go z niebieskiej kuli. Odwróciłam głowę w stronę Dorriana szczerzyłam się do chłopaka. W zasadzie podczas naszej podróży to właśnie ja zdobyłam największą liczbą podopiecznych. Kiedy Riolu wyszedł z kuli kucnęłam przed nim głaskając psiaka po głowie.
- Wiesz... W mojej drużynie każdy Pokemon ma imię. Dlatego chciałabym i tobie dać jedno.- uśmiechnęłam się do Pokemona zastanawiając się tym samym nad imieniem dla Riolu. - Hej... A co byś powiedział na Anubis? Wyglądasz na silnego Pokemona.
Zaśmiałam się cicho patrząc na reakcję psiego Pokemona, przy okazji grzebiąc w torbie. Chciałam, żeby walczący Pokemon dobrze czuł się w mojej drużynie, dlatego postanowiłam przywitać do drobnym smakołykiem.
- Cotton, podejdź no tutaj.
Zawołałam króliczka do siebie i wręczyłam jej jednego Rare Candy, zaś Anubisowi dwa takie same cukierki. Zaraz po tym spojrzałam na Albę by nie poczuł się odrzucony, pogłaskałam go po łebku delikatnie przyciągając do siebie.
- Ty mój drogi jesteś już bardzo silny. Jak przyjdzie czas też dostaniesz cukierka.
Powiedziałam do Pokemona po czym wstałam z kucków poprawiając przy tym spódnicę, odwracając twarz w stronę towarzyszy.
- No dobra! To skoro wszyscy jesteśmy już gotowi, nie ma czasu do stracenia. Florama czeka.
Zaśmiałam się cicho zostawiając swoje 3 Pokemony poza kulami tym samym udając się w dalszym ciągu przed siebie.

Zadowolona obserwowałam swoje Pokemony idąc przed siebie. Nie chciałam przecież, żeby coś złego spotkało moich podopiecznych. Miałam nadzieję, że Florama nie jest tak daleko od nas i uda mam się dotrzeć tam w miarę sprawnie. Delikatnie zmarszczyłam nosek zastanawiając się nad czymś, a następnie spojrzałam w stronę swoich towarzyszy.
- Tak właściwie... Cokolwiek teraz robimy, dostosowujemy pod moje plany. A co wy byście chcieli robić? Nie chcę wyjść na cholernego samoluba, przecież ta podróż ma być dla każdego z nas wyjątkowa. Tak?
Powiedziałam spoglądając na Cille z uśmiechem. Chociaż bardzo przywiązałam się do dziewczyny, to jeśli będzie wolała iść w dalszą podróż razem z Dorrianem a nie ze mną do Johto nie mogłam mieć jej tego za złe. Miała święte prawo decydować o tym, gdzie chce iść, bo mimo tego jak traktował ją Angus nie miała już 3 lat. Szybkim ruchem dłoni poprawiłam swoje niesforne włosy patrząc przed siebie. Szczerze mówiąc już nie mogłam się doczekać, kiedy będę miała szansę zmierzyć się z kolejnym liderem w turnieju żywiołów! I choć czasu do turnieju było jeszcze dużo, to i tak obawiałam się, że mogę nie zdążyć na czas!

Słysząc odpowiedź od moich towarzyszy uśmiechnęłam się szeroko. Utwierdziło mnie to tylko w przekonaniu, że chyba nie jestam aż taką straszą zołzą za jaką się uważałam. Dobrze wiedzieć, że Cille mimo wszystko postanowiła iść dalej ze mną. Wszystko wskazywało na to, że mamy do zdobycia w tym regionie po jeszcze jednej odznace! To już będzie o dwie odznaki mniej by zakwalifikować się do walk w Lilycove. Delikatnie wychyliłam się przed towarzyszy by dostrzec ich twarze.
- Tak więc postanowione. I bardzo dobrze, lubię jak wszystko jest jasno postawione~
Zaśmiałam się cicho zakładając ręce za siebie w dalszym ciągu idąc ku miasteczku w którym miałam się spotkać z pewną kobietą. Ciekawe ilu ludzi ojciec poznał podróżując po świecie jako Mistrz aż dwóch regionów! Zapewne gdziekolwiek się znajdzie otacza go wianuszek fanów... Jeśli o mnie chodzi, nie lubię takiego zamieszania. Może ojciec podobnie? Właściwie nigdy go o to nie spytałam. Spojrzałam w niebo zastanawiając się nad tym czy kiedy mnie uda się być znaną trenerką, może nawet i Mistrzynią Żywiołów ludzie będą tak samo na mnie reagować jak na widok mistrza.... Szczerze mówią, oby nie!

Obserwowałam idące przede mną Pokemony, nie chcąc by zrobiły sobie przypadkiem krzywdę. Nigdy wcześniej nie przypuszczałam, że mogę zachowywać się w stosunku do Pokemonów jak moja matka do mnie! Bo choć byłam już dorosłą, poważną kobietą to ona zawsze traktowała mnie jak 3letnią kruszynę. Ale mogłam jej to wybaczyć, zrozumieć zachowanie Nory skory byłam jej jedynym dzieckiem. Kiedyś obiecałam sobie, że nigdy nie będę obchodzić się ze swoimi dziećmi jak z jajkiem. Ale gdzie mi do tego!
Widząc bramę miasta przed sobą uśmiechnęłam się szeroko. A mój uśmiech nie schodził z ust w miarę jak wchodziliśmy w głąb miasteczka. Widząc piękne kwiaty rosnące przy każdej drodze, radosne Pokemony bawiące się między nimi nie mogłam się nie uśmiechać! Dla kogoś, kto połowę swojego dnia spędzał wśród wszystkich drewnianych regałów, oraz książek taki widok był jakby wyciągnięty własnie z kartek jednej z książek. Niesłychane! Gdybym tylko miała aparat zrobiłabym zdj-... Właśnie! PokeNav! Wyciągnęłam małe urządzenie z kieszeni i zrobiłam zdjęcie najbliższej okolicy. Nigdy wcześniej nie przypuszczałam, że Sinnoh może być aż tak piękne! Choć i tak, nie ma dla mnie piękniejszego regionu niż moje rodzinne Hoenn.
- Ale tu pięknie! Ludzie mieszkający tutaj muszą być szczęściarzami! To co? Idziemy do PC? Muszę zapytać siostry Joy czy nie wie gdzie znajdę tą znajomą ojca.
Powiedziałam do swoich towarzyszy rozglądając się za jakimiś drogowskazami kierującymi nas właśnie do Centrum Pokemon, a następnie udaję się w tym kierunku.
- Alba, Cotton, Anubis... Idziemy do Centrum Pokemon, tam dostaniecie po małej przekąsce. Cieszycie się?
Zapytałam swoich podopiecznych odwracając się w ich stronę z uśmiechem. Mam tylko nadzieję, że gdy się odwrócę nie potknę się o własną nogę, albo co gorsza.. nie wpadnę na kogoś. Mimo ostrożności, takie rzeczy zdarzały się także i mnie!

Widząc jak Cotton opiekuje się Riolu uśmiechnęłam się spokojna o jego przyszłość w naszej drużynie. Z początku obawiałam się, czy Anubisowi łatwo będzie się przyzwyczaić do tego, że teraz będzie posiadał trenerkę. Jednak widząc jak idzie razem z Buneary uspokoiłam się! Bardzo cieszyło mnie to, że uroczy króliczek będzie przewodnikiem Riolu. Przewodnikiem w pewnym sensie. Zapewne każdy dziki Pokemon kiedy zostaje złapany potrzebuje czasu by oswoić się z sytuacją. Na chwilę zatrzymałam się patrząc na Albę, a dopiero po minucie zauważyłam, że Cille z Dorrianem mnie wyprzedzili.
- Hey no! Już idę!
Zaśmiałam się sama z siebie przyśpieszając kroku zbliżając się do budynku z charakterystyczną czerwoną dachówką. Zanim weszliśmy do środka, poprosiłam Anubisa oraz Cotton, by trzymali się blisko mnie kiedy będziemy w środku. Co prawda nie wiedziałam ilu trenerów jest wewnątrz i wolałam, żeby maluchy za bardzo się nie oddalały. Rozejrzałam się po sali szukając lady za którą powinna stać siostra Joy, kiedy już ją znalazłam podeszłam do niej razem z przyjaciółmi.
- Wrócę was na chwilę do kul. Siostra Joy się wami zajmie.
Powiedziałam spokojnym tonem głosu trafiając czerwonymi promieniami kul, a następnie schowałam je do torby. Kiedy pielęgniarka zwróciła się do mnie, podałam jej wszystkie posiadanie przeze mnie Pokemony z prośbą o wyleczenie. Zaś gdy kobieta odwróciła się ponownie do mnie z wielkim uśmiechem wzięłam swoje Pokemony, wypuszczając Albę, Cotton oraz Anubisa.
- Przepraszam panią bardzo. Chciałabym się dowiedzieć, czy nie wie siostra może gdzie znajdę panią Marię Sullivan? Miałam się z nią tutaj spotkać.. Już pokażę jak wygląda.- uśmiechnęłam się pokazując wysłane wcześniej przez ojca zdjęcie owej kobiety.- Rozumiem, że dużo osób się tu przewija... Ale może ją pani zna.

Zanim wróciłam do moich przyjaciół dałam na małej karteczce siostrze Joy numer moje PokeNave, prosząc tym samym żeby gdyby kobieta wróciła zadzwoniła do mnie i powiedziała, że to numer córki państwa MacIntre. Jeszcze raz podziękowałam pielęgniarce za pomoc i przeprosiłam za wszelkie problemy. Oddaliłam się od Joy nie chcąc jej przeszkadzać, po czym wróciłam do moich towarzyszy uśmiechając się do nich.
- Więc... Wynajęła tu pokój. Zostawiłam siostrze mój numer Nava, żeby w razie czego dała mi znać jak wróci. A my co? Może idziemy coś zjeść? Marzy mi się ryba z frytkami~
Zaśmiałam się cicho po czym kontrolnie spojrzałam na moje Pokemony. W zasadzie ostatni posiłek jedliśmy jakiś czas temu, więc dobrze było by coś przekąsić! A może po tym jak napełnimy już brzuchy, będziemy mieć chwilę na mały trening? Kolejna walka już za niedługo, więc dobrze byłoby się do niej przygotować! Poza tym, musiałam przyznać jedno... Walki Pokemon bardzo mi się spodobały. Czyżbym miała więcej wspólnego z ojcem niż myślałam? Okaże się już niedługo! Tak więc razem z Dorrianem i Cille wychodzę z Centrum Pokemon rozglądając się po miasteczku za jakimś przytulnym miejscem gdzie będzie można coś zjeść. A i przy okazji wypatruję kobiety ze zdjęcia, może dopisze mi dostatecznie dużo szczęścia i spotkam ją gdzieś na ulicy Floramy?

- O tak... Na samą myśl o jedzeniu robię się strasznie głodna!
Wyraziłam głośno stan mojego żołądka w dalszym ciągu rozglądając się za jakąś restauracją. Kiedy udało nam się już znaleźć ciekawe miejsce, o dość przyjemnej nazwie zmarszczyłam delikatnie nosek. Byłam na tyle głodna, że chciałam po prostu usiąść i coś zjeść. Podeszłam bliżej Cille oraz Dorriana, kładąc dłonie na ich plecach.
- Brzmi dobrze. Wchodzimy. Jak będzie niedobre, to zapłacę za nasz obiad.
Powiedziałam z uśmiechem patrząc na nich i zachęcając do wejścia. Miałam cichą nadzieję, że w środku podają rybę z frytkami. Jeśli, tak to po zajęci wolnego stolika zamawiam właśnie to. Jeśli nie, zabieram jakieś danie z kurczakiem, no i oczywiście coś dla moich Pokemonów. Same z pewnością chciałby coś zjeść! Mając już danie przed sobą zabieram się do jedzenia życząc smacznego pozostałym.
- To jak nasze plany na resztę dnia? Jak tylko załatwię to o co prosił ojciec udajemy się dalej, czy chcecie zostać tu na noc?[/b]

Jak tylko otrzymałam na talerzu swoje danie uśmiechnęłam się i chwilę rozkoszowałam zapachem potrawy. Lecz podobnie jak moi towarzysze byłam tak głodna, że nikt nie musiał mnie zachęcać do jedzenia. Nie była tez dla mnie niczym dziwnym, że jedząc niewiele się odzywaliśmy do siebie... szczerze mówiąc trochę przypominało to obiad w moim rodzinnym domu. Posilanie się praktycznie w ciszy, a obok stołu zawsze towarzyszyły nam Pokemony mojej matki. Choć kiedy w domu ojciec, nie było mowy o spokojnym obiedzie! Zawsze opowiadał nam o nowych niezwykłych rzeczach jakie udało mu się spotkać, czy interesujących trenerach z jakimi się zmierzył, lub miał okazję poznać. Nawet jeśli motrawałaróż trwała sttórtkoowo krótko, to zaczynałam rozumieć ekscytację w głosie ojca, który chciał pochwalić się rodzinie tym co przeżył. Aczkolwiek nawet opowiadając o nich wydawał się być dość tajemniczy.. A może to tylko moje złudzenie? Kto wie. Kiedy skończyłam jeść odłożyłam sztućce na pusty talerz i spojrzałam na Cotton oraz Anubisa. Doprawdy urocze stworzenia, nawet jeśli nie koniecznie rozumiałam ich zachowania. Ale skoro i to odpowiadało, nie miałam najmniejszego zamiaru ich pouczać, czy przeszkadzać w takim sposobie spożywania posiłku. Gdy Dorrian odezwał się odwróciłam głowę w jego stronę uśmiechając się delikatnie.
- Nocleg w lesie nie jest taką złą opcją... Mamy trochę szczęścia i póki co nie padało, ani się na deszcz nie zanosi. A nawet jeśli miałabym zmarznąć, to Alba sprawdza się perfekcyjnie jako grzejnik. Prawda mały?
Spojrzałam na Pokemona uśmiechając się do niego. Doprawdy, dużym plusem ognistych Pokemonów było przyjemne ciepło jakie dawało ich ciało, najlepszy sposób na ogrzanie się w środku zimnej nocy! Po skończonym posiłku poprosiłam o rachunek i zapłaciłam za danie moje oraz swoich Pokemonów.
- Póki nie dostanę informacji, czy Sullivan pojawiła się w Centrum Pokemon mamy trochę wolnego czasu...
Powiedziałam wyciągając PokeNav sprawdzając wiadomości. Jeśli nic nie będzie na ekranie, jeszcze szybko wysyłam wiadomość do Angusa o tym gdzie obecnie jesteśmy. Tak by się nie martwił. Następnie proponuję przyjaciołom mały spacer, a może uda nam się znaleźć jakiś niewielki park by chociaż chwilę poświęcić treningowi?

Gdy Cille mówiła o pogodzie patrząc tym samym w swój PokeNav patrzyłam na nią nieco zamyślona. W Johto pada? Zmarszczyłam delikatnie brwi i zaśmiałam się sama ze swoich myśli.
- Czyżby Kyogre zawędrował bliżej Johto wywołując deszcz? - spojrzałam na swoje Pokemony, a następnie na moich przyjaciół. Nie wiedziałam czy wiedzą co mam na myśli.- W Hoenn mówi się, że silne deszcze wywoływane są przez Kyogre, strażnika Oceanów.
Wyjaśniłam pokrótce aczkolwiek treściwie. Może i nie przyznawałam się do tego otwarcie, ale fascynowały mnie starożytne wierzenia oparte na sile legendarnych Pokemonów. Szczerze mówiąc nie była może to tyle co fascynacja... a może i sama wiara w nie? Jak inaczej można było wytłumaczyć upalne lata w Hoenn jak nie złością Groudona, a czarne chmury i silne wiatry następujące po nim były przecież efektem działania Rayquazy, który przywracał równowagę pogodową. Podobnie było przy zbyt obfitych deszczach! Praktycznie każdy w Hoenn wierzył w te legendy, więc czemu miałabym reagować na nie inaczej? Wyrwana ze swoich myśli spojrzałam na nieodebrane wiadomości, klikając na monitorek by je odczytać. Czyżby jakaś informacja od tutejszej siostry Joy? Dopiero po chwili podniosłam głowę na Dorriana.
- Jeśli nie będę musiała wrócić się do PC by spotkać się z znajomą ojca, chciałabym chwilę potrenować. Nie miałam jeszcze okazji by poznać bliżej Brianę... Mam nadzieję, że mnie zaakceptuje.