Safari Wojas021

Pomysł nie był głupi, ale... Jaką przynete? Wszystko miałem w plecaku.
- Jaką przynętę masz na myśli, skoro karme miałem w plecaku? - pytam towarzysza. Skoro zaproponował niech objaśni.

7. Mężczyzna spojrzał na ciebie jak na idiotę. Gdybyś był sam... ale nie jesteś.
- Weźmiesz moją torbę i schowasz się w krzakach. Może to coś się skusi.
Powiedział twój towarzysz wręczając ci swój bagaż.

W sumie dobry plan. Biorę zatem od towarzysza jego torbę i chowam się w krzaki... To będzie naprawdę komicznie wygladało, ale skoro jest konieczne... No cóz siedzę cierpliwie w tych krzakach i czekam na to co się wydarzy.

8. Nie minęło wiele czasu a jakiś biały pokemon złapał za torbę i zaczął ją taszczyć po trawie. Nie wiadomo co tam było, że nie mógł jej uciągnąć i aż tyle ważyła ale tym razem ślady wygniecionej trawy były doskonale widoczne.

Nom, to ja idę sobie spokojnie za tym białym pokemonem dopóki nie dotrze do miejsca swojego legowiska. Robie to oczywiście bardzo ostrożnie by mnie nie zauważył. Gdy już tam dotrzemy to wychodzę z ukrycia i pytam:
- Czemu zwedziłeś mi plecak?

Szedłeś tak dalej za tym dziwnym stworem aż w końcu dotarłeś w jakieś większe krzaki. Pokemon, którego tam znalazłeś był bardzo ciekawy.
Gdy tylko Absol zorientował się, ze dotarłeś do jego legowiska zawalonego wieloma torbami sploszył isę i nie wiedział czy uciekać czy atakować.

- Spokojnie, nie chcę zrobić ci krzywdy. - staram się uspokoić pokemona. Jednocześnie wyciągam pokedex i skanuję nim mrocznego pokemona. Poznanie jego natury może mu pomóc.
- Chciałbym tylko dowiedzieć się, czemu zabrałeś moją torbę.

10. Pokemon spojrzał na ciebie robiąc słodkie minki zupełnie jakby chciał odwrócić twoją uwagę od tego, że zawartość twojej torby jest porozrzucana dookoła. Właściwie nie wiedziałeś o co chodzi pokemonowi. Przy czym pokedex wyświetlił coś dziwnego.

Ten Absol, ABSOLutnie nie pasuje do mojej ekipy. No, ale muszę jakoś odzyskać moje rzeczy. Toteż odstożnie podchodzę najpierw do swojej torby a potem całej reszty i zbieram ją do plecaka. Nie ma czasu na zabawę z takim dziadem.

11. Dramatyzujesz... Pokemon spoglądał na wszystkie przedmioty które mu zabierałeś z łzą w oku. Zupełnie jakby próbował cię wziąć na litość albo coś w tym stylu. Po dłuższej chwili także Strzepan przyszedł w to miejsce i odebrał swoje przedmioty.

- Wybacz, ale to było moje. Teraz żegnam. - zwracam się do pokemona i odchodzę. Mimo iż chciałem złapać jeszcze jednego przedstawiciela tego gatunku, to ten Absol odpadał. Trzeba poszukać innego.

12. Tak więc ruszyliście dalej przez łąkę gdzie nie było nic ciekawego. Zupełna nuda i flaki z olejem.
- Wszystko się pochowało czy jak?
Powiedział mężczyzna rozglądając się dookoła.

- Kto to wie. - wzruszam ramionami i idę dalej. Faktycznie nic nie było widać. Chociaż do najciekawszych zdobyczy jeszcze trochę pozostało. Pytanie jednak, czy uda się je tak łatwo złapać.

13. Nie wszyscy są tak łatwi jak ty. W każdym razie na chwilę obecną nawet wiatr wiał nudą. Nie było nic ciekawego do znalezienia, zupełnie nic. Może zacznij coś ciekawego robić... bo inaczej sam sie zanudzisz na śmierć.

Kto jest łatwy ten jest łatwy, ale na pewno nie ja. Nawet nie wiecie jak trudny potrafie być :D Coś ciekawego robić... Cóż...
- Nie wziąłeś może ze sobą szachów? - pytam towarzysza.

14. Mężczyzna spojrzał na ciebie jak na idiotę. Jego mina mówiła sama za siebie.
- Ym... kto normalny zabiera na safari szach?
Zadał pytanie retoryczne po czym wyciągnął z torby coś co przypominało paczkę papierosów. Karty!

- Na przykład szachista. - odpowiadam jak gdyby nigdy nic. Ale karty to też dobra wieść.
- To w co gramy? - pytam ziomka. Nie wiedziałem w co umie grać, więc niech najpierw on coś zaproponuje.

15. Strzepan chwilę się zastanawiał po czym w końcu wymyślił.
- Poker jest zawsze dobry.
Następnie zaczął tasować karty.

- Racja. - popieram towarzysza, po czym zadaję dodatkowe pytanie - W jaka wersje gramy? - było to przecież istotne. Wszak istnieje mnóstwo wersji pokera.

16. No to jest problem, zwłaszcza jak się nie zna nazw poszczególnych wersji.
- Standardowo. Pięć kart i wymieniasz od jednej do czterech.
To było najlepsze wytłumaczenie. Bo kto pamięta czy meksykański to taki czy inny.

Właściwie to ja rozróżniam tylko dwie odmiany, ale skoro już gramy to grajmy.
- Rozdawaj. - mówię do towarzysza i czekam na swoje karty, w które to od razu spoglądam. Od tak by wiedzieć co z nich ciekawego można zrobić.

17. Zaczęliście grać, na początek dostałeś dwie damy, króla, dziewiątkę i dziesiątkę. To chyba niezbyt dobre karty jak na początek ale zawsze można wymienić. W każdym razie masz szansę na wygraną, nie wiadomo w końcu o ci dojdzie.

Nie było tak źle. Para dam na sam początek... Co prawda pary to nie jest najmocniejszy układ, ale jeśli przeciwnik nie ma nic to jest więcej niż dobry. Zostawiam zatem dwie damy i króla, a pozostałe dwie karty wymieniam.
- Te dwie nie będą mi potrzebne.

18. Oddałeś karty, ale w tym momencie usłyszałeś w pobliskich krzakach znajome już warczenie. Cóż to mogło być? Byłeś niemal pewny że znasz ten dźwięk, w każdym razie... dostałeś króla i dziewiątkę podczas gdy twój towarzysz wziął zaledwie jedną kartę.

To oznaczało jedno, że albo ma dobre karty, albo... Liczy na farta przez dobranie tej jednej brakującej. W każdym razie ja miałem teraz dwie pary. Składam jednak karty i chowam je do kieszeni.
- Sprawdzę co to. - zwracam się do towarzysza i ostrożnie podchodzę do krzaków.