Safari Szkot

Pokemon rzeczywiście was nie zauważył i dalej był zajęty kopaniem swojej norki. Alba podszedł do niego bliżej, trącając go lekko nosem. Malec podskoczył i obrócił się, patrząc na was. Nie wyglądał na wystraszonego, ale lekko zaskoczonego.

1/ Widząc skan Pokemona uśmiechnęłam się szeroko. Sentret! Bardzo lubiłam tego Pokemona i ucieszyłabym się z możliwości posiadania go w moim małym ogródku. Kucnęłam przez zaskoczonym Sentretem uśmiechając się do niego.
- Cześć Sentret. Tak Ciężko pracujesz. Nie chcesz może czegoś zjeść?
Zapytałam Pokemona kładąc przed nim porcję karmy.

- Sen...? SEN!
Maluch odwrócił się, zaskoczony twoim głosem, a potem odskoczył kawałek do tyłu, przestraszony dwoma tajemniczymi postaciami. Widocznie nie spodziewał się gości...

//1

Widząc reakcję Pokemona sama trochę się przestraszyłam, nie chciałam żeby maluszek się wystraszył czy coś w ten deseń!
- Oh! Przepraszam nie chciałam Cię wystraszyć Sentret! Proszę, zjedz trochę karmy. Pewnie zgłodniałeś tak ciężko pracując tutaj.

- Sen...? Sentreeet...?
Maluch pociągnął kilka razy noskiem. Podkicał i złapał kilka chrupek, obserwując was uważnie. Najwyraźniej dalej wam nie ufał do końca.

//1

Przechyliłam lekko głowę na bok uśmiechając się. Na chwilę odwróciłam głowę by spojrzeć na swojego Albę, a następnie pokiziałam go po łebku.
- Nie bój się Sentret. Nie zamierzamy Ci zrobić krzywdy. Smakuje Ci? Hmm...?
Zapytałam Pokemona ostrożnie wyciągając w jego stronę rękę. A może da się pogłaskać?

-Sen, Sen!
Pisnął pokemon wcinając dalej. Smakowało mu, ale najwidoczniej wciąż był zaniepokojony waszą obecnością. Co by tu poradzić na to...

//2

Postanowiłam odsunąć się na pół kroku w tył, tak by Pokemon nie czuł z mojej strony zagrożenia. Może Alba jakoś przekona Sentreta do tego, że niczego złego mu nie zrobimy.
- Lubisz dużo pracować, prawda? Podziwiam takie pracowite Pokemony jak ty~

- Sentreet!
Pokemon skończył jeść i kicnął do tyłu, stając na ogonie i obserwując cię uważnie. Chyba nie zamierzał ryzykować.

3/ Uśmiechnęłam się do Pokemona siadając na trawie i zadowolona przyglądałam się jak Sentret utrzymuje się na ogonie.
- Długo umiesz tak wystać na ogonie? Hejj... nie bój się mnie maluchu. Chodź.
Zaśmiałam się cicho pod nosem jednocześnie wyciągając ręce do Sentreta. A może skusi się na małe przytulenie? Przecież krzywdy mu nie zrobię!

Sentret przeraził się jeszcze bardziej, kiedy spojrzał na ciebie, oferującą hug'a. Ciekawe czy ta mhroczna aura nad tobą ma z tym coś wspólnego...maluch odkicnął kilka centymetrów do tyłu, po czym spojrzał na Albe i przyglądał mu się przez chwilę...

//4

Spojrzałam kontrolnie na Quilavę. Czyżby mój mały Pokemon wyglądał na zazdrosnego, przez co Sentret nie chciał podejść bliżej mnie?
- Alba? Heey... nie miej takiej miny, widzisz? Przestraszyłeś Sentreta...
Wydęłam delikatnie usta, głaskając po łebku swojego Pokemona.

Alba kichnął - widocznie kiedy Sentret kopał, kurz musiał osiąść w nosku QUilavy - wypuszczając przy tym z nosa trochę ognia. Sentret aż podskoczył, obrócił się na ogonie i zniknął dość szybko.
- Qui...?
Alba spojrzał na ciebie, trochę smutno. Widocznie nie planował tego...

//1

1/ Spojrzałam w stronę swojego Pokemona, który wyglądał naprawdę uroczo kiedy kichnął! Ale niestety odwróciło to moją uwagę od Sentreta który zdążył już gdzieś pobiec! Niestety. Pogłaskałam Albę po łebku uśmiechając się do swojego Pokemona.
- Nic się nie stało, maluchu. Pójdziemy dalej i znajdziemy jeszcze jakiegoś Sentreta. Chodź.
Przysunęłam się bliżej Quilavy, ucałowałam go w pyszczek a następnie wstałam otrzepując spódnicę z kurzu.

1) Wraz z Quilavą ruszyłaś dalej, w głąb łąki. Po pewnym czasie dotarłaś do samotnego drzewa, pod którym stała ławka wykonana z drewna. Była ona gdzieniegdzie popękana, ale nie wyglądała, żeby się zawaliła pod jakimkolwiek ciężarem. Niedaleko tego miejsca płynęła niewielka rzeczka.

Chwilę przyglądałam się popękanej ławce. Nie będę się jednak tu zatrzymywać na dłużej, spojrzałam na swojego Pokemona i uśmiechnęłam się ciepło.
- Chodź Alba. Zobaczymy co jest przy tej rzeczce.
Powiedziałam i udałam się w stronę rzeki rozglądając się przy tym.

1) Zaczęliście iść wzdłuż rzeczki. Alba na chwilę złożył łapkę do wody, ale natychmiast ją wyciągnął. Najwidoczniej w jakiejś kwestii nie spodobał mu się kontakt z cieszą. Przez chwilę przyglądałaś się swojemu pokemonowi i nie zauważyłaś wystającego z ziemi korzenia, o który się potknęłaś i wpadłaś do wody.

W sumie nie powinna mnie dziwić reakcja Alby na kontakt z wodą! Owszem mógł ją pić, ale żeby wchodzić? Jako ognisty Pokemon miał chyba wrodzą niechęć do życiodajnej cieczy. Wszystko szło by pięknie jak wcześniej, ale musiałam się zagapić i wpaść do rzeczki. Prawie jak poparzona wyskoczyłam z niej patrząc na przemoczoną spódnicę oraz bluzkę. No i jeszcze trochę włosów!
- Aaaaaach! Albaaaa ratunkuu
Spojrzałam błagalnym wzrokiem na swojego Pokemona.

2) Rzeczka, do której wpadłaś, była tak płytka, że gdy w niej przykucnęłaś, woda sięgała ci lekko za kolana. Alba cały czas patrzył się na ciebie krzyczącą w tej pozycji. Gdy tylko zamilkłaś, stworek przekręcił łebek w lewą stronę. Ty wstałaś, "otrzepałaś" się z wody, który znajdowała się na twojej spódnicy, wyszłaś z rzeki, a następnie ruszyłaś dalej i starałaś się udawać, że nic przed chwilą się nie wydarzyło.

Głowa w górę, wzrok przed siebie... I nic się nie stało! Bo przecież, każdemu mogło się zdarzyć. Prawda? Westchnęłam ciężko i rozejrzałam się wokół.
- Uuuch... zobaczymy co będzie dalej, co nie mały? Bo póki co jest kiepsko.

1) Ruszyliście dalej. Tym razem żaden korzeń nie czaił się nigdzie, wyczekując na twoją nieuwagę, żeby ponownie móc wykonać zamach na twoje życie. W pewnym momencie doszliście do urwiska, z którego rozwijał się dalszy widok na polanę. Zmusiło to ciebie to pójścia w lewo (rzeka płynęła po twojej prawej). W pewnym momencie weszła do lasku.

Idąc dalej rozglądam się szukając jakiś Pokemonów, z którymi może pobawić się Alba... Albo może i będzie chętny do dołączenia do mojego zespołu? Co prawda duża część Pokemonów jakie posiadam mieszkają razem z moją mamą w wielkim ogrodzie... Ale chyba tam jest im lepiej niż cały czas kisić w PokeBallach!
- Lasek? Nie może być za duży, to przecież polana. Ale zobaczymy co tam skrywa, co Alba?
Kucnęłam przy Quilavie i ruszyłam w lasek.

2) Miałaś rację, lasek nie był duży. Tak właściwie drzewa tworzyły okrąg wokół polany wewnątrz. Na jej środku stał wielki dąb. Gdy podeszłaś bliżej, zauważyłaś, że w cieniu drzewa śpią sobie dwa stworki. Wyglądały one jak dwa identyczne króliki, z tym że jeden miał czerwone plamki a drugi niebieski.

- Ciekawie to wygląda, co nie Alba?
Odezwałam się do swojego towarzysza patrząc na niego z uśmiechem. Zaczęłam rozglądać się po polance kiedy moją uwagę przykuł rosnący na środku wielki dąb.
- A to co? Och! Jakie urocze maluszki!
Zaśmiałam się cicho żeby nie obudzić śpiących Pokemonów a następnie zeskanowałam oba stworki.