Gra GallaAnonima

Obejrzałem sobie wypatrzoną przez Amandę polankę z bliska, ale na szczęście okazała się kompletnie nie zamieszkana, a nawet wypatrzyłem w pobliżu mały strumyk, dzięki któremu źródło wody mamy zapewnione.
Kiedy zajmowałem się oglądaniem okolicy, Amanda sprawnie rozstawiła sobie namiot i zaczęła przygotowywać ognisko. Muszę stwierdzić, że sprawny z niej biwakowiec. Wtedy zdałem sobie sprawę, że zmierza do Slateport nie z podobnego, ale identycznego powodu. Nie bardzo wierzyłem w przeznaczenie, ale przez moment przeszła mi śmieszna myśl, że Amandę również zaprosił mój brat. Ale to raczej niemożliwe.
Z rozmyślań wyrwało mnie oświadczenie Amandy, że ognisko gotowe i trzeba byłoby je tylko rozpalić. Uśmiechnąłem się do niej. Mam ognistego lisa, więc to nie będzie żaden problem. Wtedy jednak usłyszałem skomlenie i zaraz potem na polanie zjawił się Houndour. Psinka była piękna, chciałbym mieć taką w swoim psowatym teamie. Wtedy jednak zauważyłem, że pokemon ma ranną łapę. Może gdy mu pomogę zgodzi się pójść ze mną? Przeszło mi przez myśl. Oczywiście sama świadomość spełnienia dobrego uczynku też wystarczy. Nie jestem jakimś skończonym materialistą.
- Hej mały, nie bój się – mówię do Houndoura łagodnym, spokojnym głosem. – Możemy ci pomóc. Ta łapka pewnie mocno cię boli. – W plecaku szukam jakiś bandaży, którymi mógłbym zabandażować ranę pokemona. Ewentualnie pytam się Amandę, czy ma.
Na razie się nie zbliżam, póki go nie uspokoję. Pokemon może być zdenerwowany i agresywny.

Amanda pytała się co się stało, ale nie miałem czasu odpowiedzieć. Pokemon mógł się spłoszyć, gdybym zrobił, czy powiedział coś w nieodpowiedni sposób, a dziewczyna sama zrozumiała co się dzieje, gdy to zobaczyła. Podeszła też do mnie szukając w swoim plecaku bandaży.
Ja tymczasem usiłowałem uspokoić Houndoura. Na początku nie bardzo to wychodziło, ale w końcu pokemon przykuśtykał do mnie i dotknął nosem mojej dłoni. Wygląda na to że się udało. Uśmiecham się do psa.
- A teraz zajmiemy się tą ranną łapą – mówię spokojnym tonem do pokemona, odbierając bandaż od Amandy. – Podaj mi ją i stój spokojnie. Wszystko będzie dobrze.
Jeśli Houndour mi na to pozwoli zabieram się do pracy i staram się obwiązać bandażem ranne miejsce, tak żeby przede wszystkim zatrzymać krwawienie. Przy okazji sprawdzam co tą ranę mogło zadać i czy coś w niej nie tkwi. Ciało obce mogło w końcu wywołać jakieś zakażenie, nawet gdybym obandażował łapę.

Wokół mnie co nieco się działo. Pokemony ucichły, a Amanda po podaniu bandaża czegoś jeszcze szukała w plecaku. Nie miałem jednak czasu, aby się rozglądać. Jakby nie patrzeć miałem „pacjenta”! No to do roboty. Na szczęście w ranie nie tkwiło nic, co mogłoby wywołać jakieś zaskoczenie. W sumie dobrze. Jednak ilość wypływającej krwi świadczyła, że to nie mogło być jakieś zadrapanie się o wystający kamień, czy kolczasty krzak. Czyżby coś celowo skrzywdziło Houndoura? Niemniej doprowadziłem robotę do końca i wkrótce łapka znajdowała się w bandażu, a krwawienie przestało być zagrożeniem dla życia pokemona. Stworzenie skomlało jeszcze chwilę i położył łeb na moim kolanie. Decyduję się ostrożnie pogłaskać Houndoura. To piękny pies.
Kiedy Amanda podaje mi smakołyk, odbieram go, kiwając głową na podziękowanie i zbliżam go do pyska pokemona.
- Hej mały, jesteś może głodny? Mam tu coś dobrego – odzywam się cicho do Houndoura.

Reakcja pokemona na moją pomoc, była dla mnie zaskoczeniem. Nie spodziewałem się, że będzie czuł się tak bezpiecznie w towarzystwie człowieka, nawet takiego, który okazał mu współczucie. Dlatego pomyślałem, że ten Houndour nie jest dzikim pokemonem, ale miał do czynienia z ludźmi. Teraz jednak się tego nie dowiem.
Tymczasem Fennekin i Furret urządzili sobie zabawę w przeskakiwanie psiska, ale przerwała ją Amanda, która podała mi ciepłe kakao oraz koc. Znowu poczułem zaskoczenie. Nie spodziewałem się takiej troski ze strony dopiero co poznanej dziewczyny, ale to tylko potwierdzało, że Amanda to ostoja dobroci na tym świecie.
- Dzięki – mówię do niej siorbiąc kakao.
Potem nastała chwila milczenia, gdy dziewczyna wpatrywała się w ognisko. O czymś sobie milczała pewnie, więc jej nie przeszkadzałem tylko dopijam kakao. Kiedy znowu się odezwała zadała mi pytanie z gatunku filozoficznych, ale zaraz chyba doszła do wniosku, że jednak nie ma już ochoty na taką rozmowę.
- Zgadza się. Pośpiech nie zaszkodzi – odpowiadam na jej sugestię.
Cóż, przydałoby się iść spać, ale mam pewien tyci problem.
- Hej kolego – zwracam się czule do Houndoura, głaszcząc go. – Nie mam zamiaru cię wyganiać, czy coś, możesz nawet spać przy mnie jeśli poczujesz się przez to lepiej, ale potrzebuję się położyć, więc musisz na chwilę zabrać głowę
Jak już będę mógł wstać, to oddaję kubek Amandzie i szykuję się do pójścia spać. Dzisiaj już i tak za wiele nie zwojuję, a jestem zmęczony.

Houndour zabrał głowę na moją prośbę, a potem poczłapał za mną nieśmiało do namiotu. Tą psinę chyba naprawdę coś bardzo złego spotkało i teraz potrzebuje okazania jej czułości. W każdym razie po oddaniu kubka poszedłem spać.
*
Kiedy się obudziłem, musiał być już ranek, bo słyszałem śpiew ptaków. Zdałem też sobie sprawę, że w nocy śniłem, znowu. I w tym śnie raz jeszcze znalazłem się w posiadłości wuja i raz jeszcze wszedłem do nieznanego pokoju. Tajemnicza postać też tam była, ale teraz odwróciła się, a światło padło na jej twarz. To nie był Gilbert. Przede mną stała białowłosa kobieta o czerwonych oczach. Przypomniałem sobie, dlaczego wydawała mi się znajoma. Ja ją już widziałem, w przeszłości, w innych snach. Kobieta zaprosiła mnie do środka. Bez wahania wszedłem do środka i znalazłem się w jakiejś bibliotece. I wtedy miałem usiąść obok niej, ale sen został przerwany. Jej, znowu nie wiem co o tym myśleć. Nie znam się na snach. Nie wiem kim jest owa dama, ani czego chce i zastanawianie się nad tym niczego nie zmieni.
W każdym razem na brzuchu czułem ucisk, ale gdy otworzyłem oczy, ujrzałem śpiącego jeszcze Houndoura. Nigdzie jednak nie widziałem mojego Igniego. Co jest? O nie, nie, ta sprawa wymaga zbadania. Z tą myślą wstaję i rozglądam się po namiocie, a potem na zewnątrz niego. Lis gdzieś powinien przecież być…

Kiedy wychodziłem z namiotu Houndour nie odstępował mnie na krok, ale teraz martwiłem się o innego pokemona. Na szczęście na zewnątrz zaraz usłyszałem poszczekiwanie lisa i westchnąłem z ulgą. Wszystko było w porządku. Macham do Igniego.
- Dzień dobry – odpowiadam Amandzie.
Dziewczyna była już ubrana i zbierała swoje rzeczy, ale koszulę miała przewiązaną w pasie, przez co widziałem ciekawy tatuaż przedstawiający wróżkę. Tymczasem mój lisek podbiegł do mnie i otarł się o moją nogę. Głaszczę trochę pokemona.
- Daj mi chwilę, dopiero co wstałem – zwracam się z uśmiechem do dziewczyny.
Następnie zajmuję się zbieraniem swoich własnych śmieci. Tylko przydałoby się zająć jeszcze kwestią pewnego psiska, któremu ratowałem łapę.
- Houndour? – zwracam się do niego. – No kolego, muszę się zwijać i ruszać dalej. Dlatego chciałbym cię zapytać, czy chcesz iść ze mną, czy może będziesz zmierzał własną drogą?

No to zająłem się zbieraniem własnych bambetli. Amanda starała się zająć przez ten czas pokemony, ale Houndour wolał kręcić się koło mnie. Gdy byłem gotowy do drogi i spytałem psowatego jegomościa co zamierza, ten bez wahania zgodził się podróżować ze mną, po czym otarł się o moją nogę. W takim razie głaszczę psinę, a w międzyczasie sięgam po pokeball i dotykam nim pokemona. Jest ekstra, będę miał pierwszego pokemona do swojego wymarzonego, psiego teamu.
Potem szedłem wraz z Amandą dalej. Było upalnie, więc co jakiś czas musieliśmy odpocząć w cieniu, ale podróż mijała nam miło i spokojnie. Zanim się obejrzałem dotarliśmy do bram miasta. Cóż, wygląda na to, że czas się rozstać i iść każdy zająć się swoją sprawą.
- No Amando, jesteśmy w Slateport – odzywam się do dziewczyny. – Wielkie dzięki za wspólną podróż, było mi bardzo miło. Teraz jednak muszę lecieć do domu brata, ale może jeszcze się tutaj zobaczymy, co? W każdym razie ja mówię do zobaczenia, a nie żegnam – kończę z uśmiechem.
Po pożegnaniu dziewczyny ruszam w stronę domu brata.