Safari Wojas021

4) Mankey niezbyt przejął się twoją krytyką. Nawet jej nie słyszał, więc właściwie nie miał się czym przejąć. Zostawiliście małpkę samotnie na drzewie. Gdy w pewnym momencie się odwróciłem, Mankey nie było. Najwyraźniej wrócił kołysać się na wyższym rzędzie gałęzi.

Niech się bawi dobrze, nie mam zamiaru mu przeszkadzać. Byłoby to bezcelowe i zresztą niegrzeczne z mojej strony skoro nie mam zamiaru go złapać. Niech sobie żyje własnym życiem, a ja będę dalej się zajmował wędrówką przez safarii. Ku spełnieniu marzeń i osiągnięciu postawionych sobie celów. Czy mi się kiedykolwiek uda to uczynić, tego nikt nie wie.

5) Zostawiłeś Mankeya za sobą i ruszyłeś przed siebie. Szedłeś ścieżką wydeptaną w pożółkłej, niskiej trawie. Obok niej rosły niezbyt wyrośnięte nieokreślone rośliny. Mgła, która dotychczas niezbyt dawała się się we znaki, zaczynała powoli gęstnięć i w skutku zmniejszać dystans, na który widziałeś.

Niezbyt dobra jest to dla mnie wiadomość, ale cóż zrobić. Jakoś trzeba będzie przebrnąć przez tą mgłę, może za nią kryje się coś lepszego. Największym problemem jednak będzie to, że nie będę w stanie zbytnio dostrzec innych pokemonów, które się tu znajdują. Chociaż przy odrobinie opatrzności może się udać.

1) Mimo zagęszczania się mgły, ty byłeś nastawiony pozytywnie do dalszej podróży. Jednak mimo wszystko niesprzyjające warunki pogodowe mogły być utrudnieniem w poszukiwaniu stworków. W pewnym momencie usłyszałeś plusk wody. Dochodziło do z niedalekiej odległości...

Ten plusk wody mocno mnie zaintrygował. Ciekawe co to może być? Czy ktoś się bawi, czy co innego było sprawką tego zjawiska. Tak czy siak należało zaspokoić swoja ciekawość i to sprawdzić.
- Chodźmy Combusken. - zwróciłem się do swojego partnera i udałem się w kierunku skąd doszedł mnie ten dźwięk.

2) Ruszyłeś w stronę plusku wody. Po chwili doszedłeś do niewielkiego bajorka, w którym taplał się całkiem sporych rozmiarów pokemon. Gdy tylko stworek was zauważył, zaprzestał swojej kąpieli błotnej i zaczął się na was patrzeć.

Słodziak z tego pokemona. Zobaczmy jednak co on potrafi i czym się cechuje. Może to jakaś perełka, a jak nie... Hmm to i tak zobaczymy.
Wyciągam pokedex i nakierowuję go na hipcia, aby zebrać o nim dane. Zapewne zdecyduję się na jego pochwycenie, choć pożyjemy zobaczymy co z tego wyniknie.

3) Jasnobrązowy hipopotam ani na chwilę nie spuszczał was z oczu. Gdy wyjąłeś PokeDex, stworek nawet nie drgnął. Czyżby sparaliżował go strach? Po chwili otrzymałeś skan hipopotama:

Mimo, że początkowo byłem zainteresowany pochwyceniem tego pokemona chociażby dla samej kolekcji to teraz mi się odwidziało. Lepiej będzie jak zostawię go w spokoju, a safari balle przeznaczę na inne okazy, które być może jeszcze tutaj spotkam. Tak więc omijam Hippopotasa i udaję się dalej.

4) Gdy tylko odwróciłeś wzrok od Hippopotasa, ten wyczuł okazję do ucieczki. Stworek szybko wstał, a następnie uciekł do wysokiej trawy. Jako że nie było już nic do łapania, ruszyłeś dalej.

Na pewno jeszcze uda mi się złapać coś ciekawego w tej strefie safari nawet, jeśli miałoby to mi zająć bardzo długo. Tak czy inaczej nie mogę się tak szybko zrażać i poddawać, bo przecież nic bym nie złapał ciekawego, a po to tu przyszedłem. Zawsze można czy to przyrobić, czy też sobie zostawić. Na razie idąc dalej uważnie się rozglądam za jakimiś stworkami.

5) Maszerowałeś po niskim stepie, pełnym wszędobylskie pożółkłej trawy. Mgła weszła teraz w fazę rozrzedzania się, dzięki czemu znowu widziałeś więcej. Z jakieś 100-150 metrów przed sobą ujrzałeś zbiorowisko średniej wysokości drzew, jednak nie można było tego nazwać lasem. Był to raczej mały zagajniczek.

Z zaciekawieniem podążyłem w tamtym kierunku. Niby zwykły zagajnik, ale może kryje coś niezwykłego. W każdym razie nie przekonam się o tym jeśli nie zdecyduję się tam podążyć. A przecież czasu mam bardzo dużo... No może z tym bardzo dużo przesadziłem, ale nadal nie mam co rozpaczać z powodu jego braku, a wręcz pozostaje mi tylko iść i zahaczać o jakieś ciekawe lokacje.

6) Już po około minucie marszu udało ci się dotrzeć do linii drzew, które zapoczątkowywały niewielki zagajnik. Rośliny były niezbyt wysoki, jednak nie przeszkadzało ci na przechodzenie między nimi. Po chwili wyszedłeś na polankę, jednak nie przeszedłeś przez zagajnik. Drzewa tworzyły okrąg, która otaczała pusty część w swoim środku.

No cóż... Spaceruję sobie po polance w pobliżu drzew opukując to jedno, to drugie. Może gdzieś ukryty jest jakiś skarb, albo coś w tym guście. Fajnie byłoby przecież znaleźć skarb prawda? Chociaż dla każdego ten skarb jest czym innym to po chwili zabawy zabieram się do przemierzenia zagajnika wzdłuż i wszerz.

1) Zacząłeś chodzić wzdłuż linii drzew i popukiwałeś w korę każdej z roślin. Liczyłeś na znalezienie jakiegoś ukrytego przełącznika, który odkryłby przed tobą jakiś skarb. Było to dosyć płonne i dziecinne marzenie, o czym po chwili uświadomiło ciebie życie. Gdy podszedłeś, żeby popukać w kolejne drzewo, nagle przed tobą zmaterializował się duch.
Wystraszyłeś, gdy nagle pokemon wyszedł z drzewa. Upadłeś na ziemię i powoli oddalałeś się od zjawy. Po chwili pojawiła się dziewczyna ubrana w skórzaną kurtkę i czarne spodnie.
- Haunter, to nie ładnie tak napadać ludzi. - brunetka skarciła, jak się okazało, swojego pokemona, po czym podeszła do siebie. - Przepraszam za niego. Haunter uwielbia "zaskakiwać" ludzi.

- Eeee... Spoko nic nie szkodzi. - mówię podnosząc się z ziemi i otrzepując swoje ubranie. Szkoda, że ten Haunter miał trenera, bo to naprawdę bardzo interesujący pokemon. Choć mam swojego małego ducha, który pewnego dnia również stanie się Haunterem.
- Jestem Rafael Grammer, a to mój partner Combusken. - przedstawiam się nieznajomej - Całkiem fajny ten twój Haunter. - wyrażam swój podziw dla pokemona ducha.

1) - Jestem Melody, miło mi ciebie poznać. - przedstawiła się tobie dziewczyna. - Mój, jak to go nazwałeś, fajny Haunter nazywa się Spectre. Udało mi się go złapać podczas... dosyć ciekawej przygody w lasach niedaleko Eterny. Jeszcze jako mały Gastly uwielbiał robić psikusy. - Melody opowiedziała tobie co nieco o swoim podopiecznym. - Co ciebie sprowadza do tak uroczego miejsca, Rafaelu?

- Co mnie tu sprowadza? - odpowiedziałem pytaniem na pytanie. Nie do końca wiedziałem co odpowiedzieć, czy może wyjawić prawdę, czy ściemniać. A zresztą, co mi szkodzi.
- Przybyłem w interesach. Na łowy. - odpowiadam krótko, zwięźle i na temat - Poza tym chciałbym poszerzyć swój oddział pokemonów. A ty masz jakiś konkretny cel tutaj?

2) - Szukam dwóch pokemonów, Spiritomba i Fennekina. Podobno były widziane gdzieś w głębi obszaru wydzielonego na Strefę Safari. - odpowiedziała na twoje pytanie Melody. - Jeszcze całkiem długa podróż przede mną.
Combusken przypatrywał się pokemonowi dziewczyny z dystansu. Haunter kręcił się wokół, a tor jego lewitowania kreślił coś na kształt cyfry osiem.

Coś na kształt cyfry osiem? Czyżby znak nieskończoności? Chociaż, może to za dużo matematyki... Tak zdecydowanie za dużo matematyki ostatnimi czasy.
- Moim celem nadrzędnym jest tu Chimchar, choć chętnie przygarnę więcej niż jednego, więc też czeka mnie tu długa wędrówka jeszcze. - odpowiadam dziewczynie.

3) - To może będziemy kontynuować ją razem, co ty na to? - zaproponowała tobie Melody. - Zawsze to raźniej niż chodzić samemu po takich bezdrożach, nie uważasz?

- Dobry pomysł. - odparłem. W zasadzie sam miałem to zaproponować, bo faktycznie co dwie głowy to nie jedna. A i czas szybciej zleci i w ogóle będzie tak jakoś bardziej miło miejmy nadzieję. Tak więc wraz z nową, tymczasową towarzyszką ruszam zwiedzać tą strefę.
- A tak poza przebywaniem w safari, to czym się zajmujesz? - pytam z ciekawości.

4) - Głównie podróżuję i zbieram odznaki. - odpowiedziała Melody, zaraz po tym jak wyruszyliście. - Próbowałam brać udział w pokazach, ale nie specjalnie mi się one spodobały. Te wymyślanie spójnych występów i tak dalej. Walki są bardziej emocjonujące, bo w każdej chwili może się zdarzyć coś niespodziewanego.