Safari Wojas021

- Tak wiem o czym mówisz. - zwracam się z zadumą do znajomej - Też pasjonuję się walkami pokemon i również raz próbowałem udziału w pokazach. Nawet mi się spodobało, było bardzo fajnie. To naprawdę ciekawe doświadczenie, a te pokazy były też dla mnie inspiracją do walk. Jeśli będzie jeszcze kiedyś okazja wziąć w takowych udział to na pewno sie nie będę długo zastanawiał.

5) - Teraz tak narzekam na te pokazy, ale pewnie jak będzie znowu okazja, to znowu wezmę w nich udział. - Melody zaśmiała się.
Combusken wystawił rękę i zatrzymał wasz marsz. Przez chwilę tak staliście, aż zauważyliście małego pokemona, który przed wami szedł.

Zaśmiałem się lekko na słowa wypowiedziane przez Melody. Coś w tym jest, że najpierw nie chce się w czymś brać udziału, a potem koniec końców i tak przy najbliższej ku temu okazji dołącza się człowiek do zabawy. Te moje zadumanie przerwał mi Combusken wskazując na Sandila. Bez wahania wyciągnąłem pokedex i przeskanowałem krokodylka.

6) Sandile dreptał sobie ścieżką, aż napotkał jabłko, które spadło z drzewa. Mały krokodylek przystanął i zaczął jeść owoc. Wykorzystałeś ten moment, żeby go zeskanować.

- Cóż, powinien się nadać. - mruczę pod nosem, po czym zwracam się do Melody - Wybacz na chwilkę, ale to jeden z moich celów handlowych.
Następnie podchodzę do krokodylka i kucam przy nim.
- Smakuje? A może masz ochotę spróbować tego? - pytam nowo spotkanego pokemona podsuwając mu karmę.

1) Melody stanęła kilka kroków od ciebie i przytrzymywała przy sobie swojego Hauntera. Zbliżyłeś się do Sandile'a, który gdy ciebie zauważył, nawet się nie wystraszył. Gdy wyczuł zapach karmy, którą mu podsunąłeś pod nos, zaprzestał konsumpcji jabłka i spróbował danego przez ciebie jedzenia.
- San, sand. - krokodyl odezwał się ucieszony, gdy spróbował kilku kurek karmy.

- Cieszę się, że ci smakuje. - zwracam się z uśmiechem do pokemona zastanawiając się przy okazji jak powinienem dalej postąpić. Po chwili stwierdziłem, że nie ma co owijać w bawełnę, ale walić prosto z mostu.
- Wiesz, jest taka trenerka, która bardzo chciałaby cię poznać i się z tobą zaprzyjaźnić. Na pewno posiada sporo takiej karmy jak ta. Co powiesz na to, abym cię złapał i jej przekazał? - pytam Sandila.

2) Sandile najwyraźniej nie wierzył w twoje zapewnienia, że jak dasz się złapać, to ty przekażesz go trenerce, która będzie go dokarmiała tą jakże przepyszną karmą.
- San, dile, dile, sandi, dile, san? - odparł z niedowierzeniem. - Sa, dile, di, san, sandile, dile, san?

- No dokładnie tak mój mały przyjacielu. Możesz mi wierzyć na słowo. - zapewniam krokodylka przykładając lewą rękę do serca, a prawą unosząc na znak przyrzeczenia.
- Wystarczy tylko, że wejdziesz tutaj. - mówię do pokemona pokazując mu safari ball.

3) Sandile nadal nie był pewny, co do twoich zapewnień. Krokodylek spojrzał na Combuskena, jednak ten po chwili się odwrócił. Sandile był ciągle zmieszany i najwyraźniej twoje suche zapewnienia nie były dla niego wystarczające.

Siadam nieco zrezygnowany na ziemi nie wiedząc specjalnie co mógłbym jeszcze zrobić, ażeby przekonać krokodylka do dołączenia do mojej ekipy. W końcu wyciągnąłem trochę karmy, której znów podsunąłem pokemonowi.
- Proszę zjedz to na dowód mojej uczciwości. - spróbowałem tym sposobem.

4) Podsunąłeś Sandile'owi kolejną porcję karmy. Krokodylek zbliżył się do jedzenia i zaczął je jeść. Po tym jak skończył, ponownie spojrzał na ciebie. Stworek wpatrywał się w twoje oczy i czekał na dalszą twoją reakcję.

- To co, dogadamy się? - pytam Sandila wskazując głową na safari ball bez żadnego większego pomysłu na to jakby go tu zachęcić do pójścia ze mną. Następnym razem trzeba będzie zwyczajnie zastosować tą samą ściemę co zwykle, ale teraz i tak już za bardzo się wkopałem, wiec reszta zależy tylko od niego.

1) - Saaan. - powiedział Sandile, po czym powoli zbliżył się do ciebie i tyknął pyszczkiem PokeBall.
Czerwona-biała kula zaczęła machać się w twojej dłoni, po czym usłyszałeś pyknięcie. Teraz oficjalnie stałeś się właścicielem Sandile'a.

W swojej głowie przekreśliłem Sandila na wyimaginowanej liście celów na tym safari, po czym podszedłem do koleżanki.
- Udało się wreszcie złapać jeden z moich celów, teraz możemy iść dalej. - zwracam się do niej po czym ruszam w dalszą drogę.

2) - Więc idziemy! - powiedziała wesoło Melody i ruszyliście dalej.
Maszerowaliście wydeptaną w ziemi ścieżką, wokół niej rosła wysoka trawa. Była jednak ona na tyle wysuszona i cienka, że możliwe było zauważenie niższych roślin, które się skryły pomiędzy źdźbłami.

Cóż może człowiek robić w czasie takiej wędrówki poza podziwianiem widoków, albo ucinaniem sobie krótkiej pogawędki od czasu do czasu z osoba, która również przybyła do tego safari, aby złapać pokemony. Na razie zdecydowałem się iść dalej w milczeniu, bez zadawania jej zbędnych pytań rozglądam się za czymś ciekawym.

3) Widoki nie była najciekawsze. Ciągle powtarzające się wzgórza i pagórki, a przede wszystkim niezmniejszająca się mgła raczej nie zachęcały ludzi do zagłębiania się w tą konkretną Strefę Safari. Jakby nie patrzeć, już przy wejściu nie miałeś okazji nikogo zauważyć, a jedyną żywą osobę, oprócz pokemonów, udało ci się spotkać dopiero teraz.

Zależy z jakiej strony na to spojrzeć, osoby, które kochają samotność i brak towarzystwa wręcz będą skakać z radości mogąc znajdować się w takim miejscu. Można by tu postawić domek i żyć sobie długo i szczęśliwie z dala od tego całego zgiełku i codzienności. Nie brzmi wcale tak źle. Tak czy siak jednak na razie mogę sobie tylko o tym pomarzyć, bo trzeba coś niecoś tu jeszcze zrobić, a raczej złapać.

4) Przez rozmyślenia o tym, że dosyć ciekawym pomysłem byłby zakup ziemi w tutejszym miejscu tak ciebie zaabsorbowało, że nawet nie zauważyłeś, jak udało wam się przejść długą część drogi. Trawa była tutaj lekko bardziej zazieleniona niż w uprzednio widzianych przez ciebie miejscach.

...Co oznaczało, że najwyższy czas przestać się rozglądać i skupić się na tym po co tutaj przyszedłem, czyli łapaniem pokemonów. A łapanie pokemonów zawsze na propsie. Szczególnie, że w takim miejscu mogą szukać pożywienia lub coś... Właśnie! To jest genialny pomysł. Rozpocząłem rozglądanie się za jakąś kryjówką, czy to krzaczkiem, czy też pagórkiem lub innym miejscem, gdzie mógłbym się ukryć, po czym wysypuję trochę karmy na ziemię.
- Ukryjmy się, może jakiś pokemon skusi się na ta karmę. - zwracam się do Melody chowając się w takim miejscu, coby dobrze się obserwowało punkt, gdzie wysypałem karmę.

5) Tak jak postanowiłeś, tak te zrobiłeś. Wysypałeś na ścieżce jedną porcję karmy, po czym wraz z Melody nieco się oddaliliście. Nie musieliście długo czekać na efekt, bo już po chwili na ścieżkę wkroczyła parka podobnie wyglądających pokemonów, różniły się jedynie kolorem.

Wiedziałem, że mój pomysł poskutkuje, ale nie spodziewałem się, że będzie to aż tak bardzo skuteczna akcja. Teraz nie pozostało mi nic innego jak przeskanowanie tych dwóch uroczych pokemonów. Wyciągam więc pokedex i skanuję nim obydwa Nidorany, aby poznać co potrafią. Szczególnie ten fioletowy przypadł mi do gustu, ale cel był jeden: złapać je obydwa.

6) Oba stworki dalej były zajęty jedzeniem i nawet nie zauważyły, że ty i Melody im się przyglądacie. Powoli wyciągnąłeś PokeDex i skierowałeś je kolejno na różowego i niebieskiego stworka. Po chwili na urządzeniu mogłeś przyjrzeć się dwóm skanom:
 

Nidoran  Lvl. 15 | Natura: Bojownik | Ability: Rivalry Ataki: Leer, Peck, Focus Energy, Double Kick, Poison Sting

Nidoran  Lvl. 15 | Natura: Miła | Ability: Poison Point Ataki: Growl, Scratch, Tail Whip, Double Kick, Poison Sting

Postanowienie na tą chwilę było tylko jedno... Nie spieprzyć tego. Każdy najmniejszy błąd, nieodpowiednie słowo i tak dalej mogło być dla mnie tragiczne w skutkach. Powoli schowałem pokedex i wyszedłem z ukrycia kierując się w stronę parki uroczych pokemonów.
- Cześć wam. - zwracam się do nich przyjaźnie siadając kilka metrów od nich, aby ich nie spłoszyć - Jak się macie?