Safari Wojas021

- Najwyraźniej mają jakieś obrady. - mówię do Melody - Może czczą jakiegoś boga ognia lub coś w ten deseń. - dodaję chowając pokedex do kieszeni. Nie są to złe pokemony, ale nie potrzebuję żadnego z nich jakoś specjalnie toteż zdecydowałem się cichaczem je ominąć i kontynuować wędrówkę.

2) Nie interesowały ciebie stworki, który najprawdopodobniej modliły się nad ogniskiem. Wraz z Melody i stworkami staraliście się przejść jak najciszej obok nich. Udało wam się to i po chwili szliście znowu normalnie.

Naprawdę nie sądziłem, że pokemony te mogą wyznawać jaką religię, że w ogóle pokemony mogą wyznawać religię, albo raczej, że to robią. Cóż, jeszcze sporo nie wiem na temat pokemonów, ale to jest do nadrobienia, choć nie teraz. W tym momencie co innego było priorytetem, a nie zgłębianie wiedzy na temat pokemonów.

3) Stworki nie musiały oddawać czci jakiemuś nieznanemu bóstwu. Możliwe jest że po prostu chciałby ocieplić się nieco przy ogniu. Niestety nie dowiesz się już tego, gdyż odeszliście od nich już na sporą odległość.

W sumie i tak ciężko byłoby się czegoś od nich dowiedzieć, przecież pokemony nie mówią, to jak te miałyby mi opowiedzieć cokolwiek na ten temat. A zresztą nie ważne, niech sobie robią co chcą. Nawet niech skaczą przez ten ogień, wszak niewiele im się może stać jako psychicznym i ziemnym stworkom.

4) Uznawszy, że Baltoyom kontakt z ogniem tak czy tak by nie zaszkodził, wróciłem do dalszej żmudnej podróży. Na lewej wzgórze, po prawej wzgórze, a przed wami... Tak, zgadliście! Także wzgórze!
Osłody temu krajobrazowi dodaje brązowy stworek, który wyszedł spomiędzy wysokich źdźbeł trawy.

O, to przecież Swinub! Już co prawda jednego spotkałem na tej strefie safari, ale nie zdecydowałem się go złapać, zobaczmy co ten stworek potrafi i jak bardzo jest w stanie mnie do siebie przekonać. Wyciągam pokedex i skanuję go nim, aby zebrać dane przed przystąpieniem do akcji. Tak czy inaczej postaram się go złapać.

5) Swinub dalej sobie maszerował w swoim tempie po ścieżce. Nie musiałeś się śpieszyć, spokojnie wyciągnąłeś PokeDex z kieszeni i skierowałeś go na włochatą świnkę. Po chwili na ekranie urządzenia miałeś już pełen skan Swinuba.

No cóż to jest bardzo ciekawy okaz, a w dodatku ma atak, który pozwoli mu przejść ewentualna ewolucję w Mamoswina. Podsumowując: Musze zdobyć tego pokemona, choć tylko po to, aby uzupełnić kolekcję. Mając nadzieję, że nie będzie mi tego utrudniał podchodzę do niego powoli i zagaduję:
- Cześć, jak się masz?

6) Stworek patrzył na ciebie, nie wydawał się być wystraszony na widok ludzi. Lekkie ciarki poczuł Swinub dopiero, gdy ujrzał sporo większego od niego Combusken. Włochata świnka schowała się wtedy za twoją nogą.

Spojrzałem karcąco na Combuskena. No jak on tak mógł straszyć biednego Swinuba, a raczej... Jak mógł zbliżyć się do mnie, gdy próbuję tu coś zdziałać, a dodatkowo jest przy mnie pokemon, który najwyraźniej boi się ognia.
- Spokojnie Swinub, to tylko mój Combusken. Nic ci nie zrobi. - staram się uspokajająco pogłaskać prosiaczka po grzbiecie jednocześnie mrugając do Combuskena i dając mu znak, aby się gdzieś wyniósł na chwilę.

7) Combusken wcale się do ciebie nie zbliżał, stał cały czas obok Melody, kilka metrów od was. Stworek poczuł się trochę niechciany i odsunął się jeszcze trochę dalej i zaczął rozmawiać sobie z Haunterem. Swinub posmutniał, gdy zauważył, że przez jego lekko strachliwą naturę, Combusken poczuł się, jak się poczuł.

Jeszcze tego brakowało, żeby na safari zaczął mi fochy stroić. A zresztą, teraz i tak najważniejsze jest przekonanie do siebie Swinuba.
- Nie martw się, przejdzie mu. - pocieszam prosiaczka, aby nie czuł się winny całej tej sytuacji. W końcu nie on jeden się czegoś boi. - Mas może ochotę wrzucić coś na ruszt? - pytam pokemona wyciągając pudełko z karmą i potrząsając nim przed pokemonem.

8) Swinub przyjął od ciebie porcyjkę karmy, ale nadal było widać, że niezbyt dobrze czuje się z faktem, że musiałeś odsunąć od ciebie Combuskena. Świnka podeszła bliżej twojego startera.
- Swi, swinub, swi. - zakwiczała świnka, najwyraźniej przepraszając ognistego pokemona.

Skoro aż tak go dręczy poczucie winy... Podchodzę do tej dwójki obserwując uważnie ich zachowanie.
- No, chyba się już nie gniewasz, co Combusken? - zwracam się do swojego pokemona, a następnie wyciągam safari balla - A ty Swinub? Nie chciałbyś dłużej przebywać ze mną i Combuskenem? - pytam nowo spotkanego pokemona.

9) Combusken jedyne co zrobił, to skrzyżował ręce i przypatrywał się tobie. Swinub podszedł bliżej ognistego pokemona i przytulił się do jego nogi.
- Swinub, swi. - odparła świnka, a Combusken się uśmiechnął.
Swinub na twoje pytanie przez dłuższy czas nie odpowiedział, patrzył się to na ciebie, to na twojego towarzysza podróży. Po dłuższej chwili stworek przytaknął.

Biorę więc kulę i dotykam nią małego Swinuba, po czym oczekuję na moment w którym będzie już po wszystkim, a Swinub będzie oficjalnie mój. Następnie chowam kulę tam gdzie całą resztę i zwracam się do Combuskena:
- Przecież wiesz, że trzeba było jakoś go złapać.
Mam nadzieję, że takie wyjaśnienia mu wystarczą, a jak nie... No to trudno.

10) Kula trochę się pokręciła w twojej dłoni, po czym usłyszałeś klik. Schowawszy SafariBall, odwróciłeś się w stronę Combuskena. Zauważyłeś na jego twarzy jakby koślawy uśmiech. Czyżby jego foch na twoje zachowanie wobec niego był tylko udawany?

Tak, czy inaczej dobrze, że to już za nami.
- To już chyba mam wszystkie pokemony z tej części strefy. Po resztę trzeba się udać nieco bardziej w głąb. - zwróciłem się do Melody pokazując ręką gdzieś w oddali, gdzie trzeba było się udać, aby wykorzystać ostatnie 7 safari balli.

11) - Idziemy już przez dłuższy czas, więc miejmy nadzieję, że już niedługo dotrzemy do tych najgłębszym partii Strefy. - odparła Melody.
Ruszyliście dalej, ty szedłeś pierwszy, za tobą maszerowała Melody oraz Haunter, zaś wasz mini-pochód zamykał Combusken.

Normalnie jak jakiś kondukt pogrzebowy. Do kompletu brakuje nam tylko trumny, bo pokemon duch jest, gdyby od biedy trzeba było jakąś scenkę odwalić. Faktycznie mimo, że wędrujemy już tak długo nie przynosiło to zbyt dużego efektu, ale w końcu zła moneta musiała się kiedyś odwrócić na tą dobrą stronę.

12) Życie, tak samo jak medal, ma dwie strony, czasami idzie ono po naszej myśli, innym razem rzuca nam kłody pod nogi. Tym razem udało ci się wpaść w pułapkę, którą była wykopana w ziemi dziura, przykryta z wierzchu liśćmi.
- Nic ci nie jest? - zapytała ciebie Melody.

- W porządku, jakoś przeżyłem. - odpowiedziałem Melody. Ehh ci kłusownicy, zawsze kopią nie tam gdzie trzeba, na środku drogi.
- No nic, trzeba stąd jakoś się wygrzebać. - mruczę pod nosem starając się jakoś wydostać z tej pułapki, bo przecież nic nie zrobię siedząc tak w jednym miejscu.

13) Miałeś to nieszczęście, że ściany były dosyć mocne, więc nie mogłeś w nich wbić ręki, żeby postarać się wydostać. Poziom ziemi był niestety za wysoko, żebyś mógł sięgnąć. Na szczęście z pomocą Amelii udało ci się wydostać ze "śmiertelnej pułapki".

Kiedy już wydostałem się na zewnątrz tej pułapki otrzepałem się z wszelakich zabrudzeń na moim ubraniu i spojrzałem na Melody.
- Dzięki wielkie. Gdyby was tu nie było to pewnie siedział bym tu nie wiadomo ile czekając na pomoc. - podziękowałem swojej towarzyszce, po czym już nieco ostrożniej ruszyłem w drogę.