Gra Nivisa wyzwanie Day

Dane osobowe:
Sebastian Crowley, lat 30

Charakter:
Jest to opanowana persona, którą mało co już rusza. Widział w swoim życiu niejedną okropność napawającą lękiem, tak więc przyzwyczaił się do tego jak chirurg do grzebania we flakach wystawionych na światło dzienne. Sebastian jest inteligentny, bystrością umysłu przekracza możliwości przeciętnego Kowalskiego. Dumny, zimny i uparty, te cechy uważane powszechnie za wady są niezwykle przydatne w fachu, którym się para.

Historia:
Miasto zwane Nabuhodonozorem, od imienia antycznego króla. Tak jak i on, tak to zbiorowisko domów i kopcących fabryk, pełni kluczową rolę dla polityki państwa osadzonego na niewielkim półwyspie.ce  Można by  rzec, że te tereny są całkowicie bezwartościowe i nie ma szansy na to aby rozwinęło się tu dobrze prosperują państwo. Lecz dla chcącego nie ma nic trudnego! Władze tej monarchii kontrolują wąski przesmyk między dwoma morzami, a wielkie dochody z ceł napędzają gospodarkę.
~*~
Sebastian jest jedynakiem pochodzącym z rodziny o tradycjach sięgających wielu pokoleń wstecz. Zarówno jego ojciec, jak i wujowie pracowali w komendzie policji, osiągając niemałe sukcesy. W sumie... to tyle ważnych informacji o jego najbliższych. Sam Sebastian mieszkał od zawsze w całkiem sporym domu urządzonym w tak modnym obecnie stylu wiktoriańskim. Od najwcześniejszych lat zgłębiał tajniki czytania, pisania i innych przydatnych umiejętności bez których wykształcony człowiek nie mógłby się obejść. Nie ominęły go także lekcje prawa, anatomii i retoryki. Tak jak nakazywała tradycja, mądry młodzieniec zaciągnął się na służbę państwu, jednak jego indywidualizm i upór sprawiły, że nie udało mu się tam zagrzać miejsca. Oczywiście, ta sytuacja zmusiła nieszczęśnika do zmiany miejsca zamieszkania, ale kogo to obchodzi? Mimo to dalej pomaga policji jako detektyw.
~*~
W gąszczu wielu nudnych spraw o kradzieże i morderstwa w dzielnicach biedoty, pojawiła się w końcu ciekawa zagadka. Nie oszukujmy się, nie każdy śledczy ma okazję napotkać zwłoki pozbawione serca. Mnogość dziwnych symboli znalezionych na miejscu zbrodni sugerują motywy religijne. Niezależnie od tego, kto się tego dopuścił musiał się nieźle nawysilać. Co będzie dalej?

Prośby:
Gra ma się opierać na prawdziwej mitologii, a magia ma pochodzić z prawdziwych almanachach i wiedzy okultystycznej. Dodatkowo akcja ma mieć miejsce w państwie epoki wiktoriańskiej :P

Letni poranek w małym miasteczku dal się mocno we znaki mieszkańcom. Od samego rana pojazdy policji przemierzały ulice miasta w tak donośny sposób, że obudziły by zmarłego. Mieszkańcy co jakiś czas przystawali by choć przez chwilę popatrzeć na to co mogło się zdarzyć. Niestety ustawiający się policjanci dokładnie zasłaniali cały obraz, by nie wzbudzać wśród szarych ludzi strachu i poczucia zgorszenia.
Jednak pojawiały się jednostki, które posuwały się niezwykle daleko w wścibianiu swojego nosa tam gdzie nie trzeba. Zapuszczali żurawia ponad stojących policjantów, którzy starali się delikatnie ich odsunąć z miejsca zbrodni. Ci jednak się nie poddawali i wchodzili nawet do przylegających budynków płacąc nie małe pieniądze mieszkańcom by tylko zapisać to co obserwowali. Brakowało im tylko przyrządów, które mają fotografowie w swoich salonach.
Zostałeś zaproszony przez komendanta policji na miejsce zbrodni. On sam jeszcze nie widział dokładnie tego co tam się znajduje. Jedynie pojedyncze relacje podwładnych. Gdy zbliżaliście się do celu stojący policjanci z grobową miną przepuścili was dalej. Widok był niezwykle zaskakujący.
- O ***! Co mogło to zrobić?!
Komendant policji nie mógł znaleźć słów by opisać co zauważył. A zapach już rozkładającego się ciała skutecznie blokował zmysły. Od razu w oczy rzuciła się duża otwarta rana w klatce piersiowej, z której ktoś wyrwał serce. Przez co dokoła całego ciała znajdowała ogromna kałuża krwi. Na szyi znajdowało się jeszcze kilka zaschniętych już zadrapań. Przy denacie kręcił się jeden z młodych kadetów, który zaczął przeszukiwać ubranie.
- Szefie! Już wiem kto to. Pan Jonathan Meyers.
- Kto? Ten finansista? Co do jasnej anielki robił w takim obskurnym miejscu. - odpowiedział komendant
- Pewnie na dziwki. To niedaleko jest Dom Publiczny. - zaproponował swoją wersję wydarzeń mody mężczyzna trzymający portfel.
- To już wiemy, że nie było to morderstwo dla zarobku.
W tej chwili usłyszałeś stukot końskich kopyt i uderzenia o brukowaną drogę drewnianych kół. Podjechał własnie wóz szpitalny, który częściej jednak zabiera żywych ludzi niż trupy. Jednak na tych drugich można obecnie dużo zarobić sprzedając je zakładom pogrzebowym.
- Co tak długo! To ciało zaczyna już śmierdzieć!
Z powozu zsiadł dość postawy mężczyzna z dużym brzuchem. Poprawił swoją czapkę i charknął solidną dawką flegmy na bok.
- Jakby szpital dorobił się tych samochodów, nie musiał bym czasami sam ciągnąć powozu.
- Dobra! Zabierajcie go i róbcie na miejscu co lekarze sobie zażyczą.
Komendant wyjątkowo z samego rana miał już nie przyjemną minę. Cała ta historia nie specjalnie pasowała mu, zwłaszcza że wkrótce miał odejść na zasłużoną emeryturę i zaszyć się gdzieś pod miastem.
- Crowley! Co o tym wszystkim sądzisz? Co mogło być przyczyną? I czemu do jasnej anielki wyrwano mu serce?

Mężczyzna ze szpitala ponownie charknął i uśmiechną się do siebie. Wyjął papierosa i zaczął palić jak prawdziwy smok. Puszczał dym jak pracująca na pełnych obrotach fabryka.
- Niech sobie dotyka trupa. Skoro ma taki fetysz. Z resztą nie jedno już widziałem jak wożę trupy.
Tutaj podszedł kopcąc w stronę komendanta i do niego kierował kolejne słowa.
- Nawet jeden jegomość zapłacił grube pieniądze, żeby mógł sobie ten tego z trupem. Odrażające, ale obecnie jak bieda wszędzie to każdy grosz się przyda. Młody przynoś nosze! Wystarczy tych romansów. Jeden z nich już stracił serce.
Komendant zdecydowanie był nie zadowolony z takiego monologu, że prawie cofnęło mu się jego śniadanie, które jadł w pośpiechu. Odburknął i obrócił się na pięcie odpocząć od obrzydliwego widoku i równie obrzydliwych opowieści. Gdy tak kucałeś przy ciele denata na oko stwierdziłeś, że jednak nie żyje od kilku godzin. Mięśnie nadal były sztywne, nie zwiotczałe. Zapach unoszący się w tym miejscu sugerował, że to właśnie ciało się rozkłada. Po bliższych oględzinach zauważyłeś na ubraniu błoto. To własnie ono dostarczało tych atrakcji wonnych. Było go bardzo mało, jednak substancje organiczne mocno reagowały z powietrzem i unosiła się woń zgnilizny. Ślady tej mazi wyglądają jakby to morderca własnie je naniósł. Wtedy podeszli do ciebie panowie ze szpitalnego powozu. Położyli nosze na ziemi i zabrali się za ciało. Ty zostałeś natychmiastowo odsunięty przez mocnego w gębie faceta. Ten drugi wyglądał na wystraszonego całą sytuacją. Młody jeszcze upierzony dzieciak, który z dużym wysiłkiem podniósł swoją część noszy. Skierowali się do powozu.
- Jak jeszcze będziesz chciał sobie poromansować z denatem, zgłoś się do doktora Elkinsa ze Szpitala Św. Brygidy. Do widzenia.
Komendant już nawet się cieszył, że na ten moment pozbył się ciała i nawet nie protestował.
- Interesujące pomysły. Możesz się rozejrzeć i na razie prowadzić sprawę. Ja pojadę do rodziny Meyersów. Będzie głośno i z pewnością odbije się to na słabej już gospodarce.
Mężczyzna zniknął w jednym samochodzie. Odjechał. Pozostałeś ty oraz kilku kadetów, którzy mieli za zadanie przywrócić normalne funkcjonowanie dzielnicy.

Kolejne minuty spędzone na miejscu zbrodni nie przyniosły wiele pożytku. Miejsca, na którym leżał denat było pokryte cienką warstwą krwi. Nic szczególnego nie rzucało się w oczy. Jeden z młodych kadetów podszedł do ciebie i przyjrzał się mazi na twoim piórze. Skrzywił się gdy stężony odór trafił do jego nosa.
- Znam to. Przynajmniej mi się tak wydaje. Pod miastem jest urokliwe jeziorko gdzie często chodzą zakochani delikatnie pobaraszkować. Zazwyczaj są to osoby z różnych środowisk czy nawet koloru skóry. Zatem muszą się ukrywać. Jest ono w okolicy bagien, z których się właśnie unosi taki odór. Dzięki czemu jeszcze jezioro nie zostało przejęte przez miasto. Pary z tego korzystają, bo mało kto zapuszcza się w te tereny.
Mężczyzna dość odważnie podszedł do tej sprawy i profesjonalnie odpowiedział na stawiane przez ciebie pytania.
- A co do tego serca. Są legendy o różnych stworzeniach nadnaturalnych. Na przykład wampiry, wróżki czy wilkołaki. Te ostatnie według opowiadań mojej babci lubują się właśnie w sercach.
Po tych słowach reszta ferajny, z którą młodzieniec pracuje wybuchła śmiechem. Jednak kto by wierzył w bajki, które są opowiadane przez dorosłych by straszyć dzieci.
- Jeżeli chcesz mogę ci wskazać drogę czy nawet zaprowadzić ciebie nad to jezioro. Może o tej porze żadnych kochanków tam nie będzie.

Kadet wskazał ręką i ruszyliście przed siebie kierując się na wspomniane wcześniej miejsce. Wychodząc z dzielnicy biedoty cały czas czułeś na sobie wzrok gapiów, którzy nadal ukradkiem spoglądali na to co się dzieje mimo, że główna atrakcja przedstawienia już dawno opuściła scenę. Teraz mogłeś się uważniej przyjrzeć młodemu mężczyźnie, który zaoferował ci pomoc w dotarciu na pierwszy przystanek ku rozwiązaniu sprawy. Mimo swojego wieku wyglądał na dojrzałego i gotowego na wszelkie przeszkody, które mogłyby wystąpić podczas jego pracy w zawodzie.
- Tak właściwie to jestem Dave.
Chłopak podał ci rękę bez skrępowania. Postawa taka sugerowała, że młodzieniec jest bardzo pewny siebie i nie będzie się krępować aby coś zrobić. To może mu w przyszłości zaowocować wieloma awansami czy też nagrodami. Wyszliście już poza najbardziej zwartą zabudowę miasta i trafiliście na tereny położone poniżej w dolinie rzeki. Nie była ona duża, typowa nizinna rzeka, która dalej w swoim biegu wpływa do większej. Domy w tym miejscu usytuowane są w znacznych odległościach, tak jakby mieszkańcy chcieli zachować wszelkie tajemnice domowych pieleszy w ukryciu. Dzięki temu przy zabudowie znajdowało się mnóstwo przestrzeni, w której można ze spokojem relaksować się po ciężkim dniu. Schodziliście coraz niżej w dolinę rzeki i poczułeś pierwsze uderzenie poznanego wcześniej zapachu.
- To już niedaleko. Widzisz tamte stare olchy? Za nimi znajdują się rozległe mokradła.
Twoim oczom jednak na pierwszy rzut oka rzuciło się wcześniejsze jezioro. Usytuowane jest w malowniczej scenerii, a wiosną gdy kwiaty kwitną musi być to zdecydowanie piękniej. Dave przechodząc obok ciebie niby przypadkiem dotknął twojej dłoni i bardzo sympatycznie się uśmiechnął.
- To teraz co?

PS. Strój nie pasuje do epoki, ale wyobraź sobie, że ma te "śmieszne" mundury i czapeczki.

Dave przez chwilę był onieśmielony tym zajściem. W jego oczach było widać zaskoczenie, że coś takiego może mieć miejsca. Chwilowa koncentracja przerodziła się w szeroki i zalotny uśmiech. Usłyszałeś jego coraz szybsze bicie serca, a oddech stawał się coraz mniej równomierny. Swoimi oczami powoli zjeżdżał w dół, aby dokładnie się tobie przyjrzeć. Uważnie spojrzał na ramiona, które zablokowały mu potencjalną drogę ucieczki. Ponownie się uśmiechnął i spojrzał w twoje oczy. Prawą ręką zaczął masować twoja klatkę piersiową. Początkowo jedynie przez ubranie. Dłonią zjechał niżej w okolice bioder. Wsunął ciepłą dłoń pod spód i ponownie zajął się masowaniem klatki. Zbliżył się jeszcze bliżej i rozpoczął namiętne Ciebie całować. Wasze oddechy stały się coraz płytsze, a serca waliły jak bębny uderzane przez dobosza na pochodzie. Nagle poczułeś jak dłoń dotknęła twojego krocza. Mocne uściski i masowanie tego miejsca sprawiło, że atmosfera stała się coraz bardziej gorąca. Dave zaprzestał pocałunków i klęknął przed tobą. Już zabierał się do rozpięcia tobie spodni. Niestety usłyszeliście szelest łamanych gałęzi. Chłopak natychmiastowo wstał i poprawił ubranie. Odgłos ten pochodził właśnie z bagien. Jak na razie czar miłosnych uniesień prysnął jak bańka mydlana.

Wszystko jakby zastygło w momencie gdy ogarnialiście swój nienaganny wygląd. Początkowo po tym dźwięku słuch zaginał. Dało się słyszeć jedynie delikatne falowania wody oraz szum poruszanych przez wiatr gałęzi. Dave zaczął powoli odsuwać się od ciebie i miejsca waszych niedoszłych igraszek. Obserwował teren jak zawodowy zwiadowca. Gdy miałeś już ruszać, a on nic nie zaobserwował ponownie zbliżył się do ciebie i zaczął masować po kroczu. Wtedy usłyszeliście jedno słowo.
- Pomocy!
Zdecydowanie powiedział to mężczyzna. Jednak ten głos był bardzo słaby. Brzmiał jakby wypowiadała to osoba ranna albo ledwo przytomna. Dave zaprzestał uciesz i ruszył z tobą w kierunku, z którego dochodziły słowa. Biegliście początkowo przez wysokie trawy, które im głębiej się zapuszczaliście zmieniały się na roślinność typowo torfowiskową. Podłoże było coraz mniej stabilne i czuliście, że chodzicie po prawdziwych bagnach. Wśród wysokich kęp turzyc dostrzegłeś lezącego mężczyznę. Był cały nagi z licznymi zadrapaniami. Spoglądał na was błagalnym wzrokiem i z trudem oddychał.
- Co się panu stało?!
- Nie wiem. Gdzie jestem?
Po tych słowach mężczyzna stracił przytomność.

Dave widząc twoje zaangażowanie w sprawę postanowił pomóc. Nie chcę narażać was na nie przyjemne widoki nagiego, nieznajomego faceta zdjął swój płaszcz i okrył nieszczęśnika. Po tym śmiało wziął go za pachy i rozpoczęliście przemarsz. Wyjście z terenu, w którym go odnaleźliście był bardzo utrudniony. Z dodatkowym ciężarem z łatwością zapadaliście się w bagnie i z trudem wykonywaliście kolejne kroki. Po dłużących się minutach znaleźliście się poza tym terenem bagien, jednak nadal długa droga do miasta.
- Mam nadzieje, że zdajesz sobie jedną sprawę. Nie mamy żadnego pojazdu zatem całą drogę będziemy nieść go do szpitala. A ten najbliższy, Brygidy jest prawie dwie mile stąd? Chyba, że wcześniej uda się kogoś spotkać i zaciągnąć do pomocy.
Po wyjściu na stabilniejszy grunt dostrzegłeś domki, które wcześniej widziałeś idąc w tę stronę. Odstawiłeś mężczyznę i to samo uczynił twój towarzysz. Spojrzał w stronę miasta i ponownie się do ciebie zwrócił.
- Mogę podbiec do tych domów i spytań czy maja powóz, którym moglibyśmy przetransportować go do miasta. Chyba, że sam chcesz to uczynić.
Mówiąc delikatnie się uśmiechnął, tak jakby nadal flirtował.

Młodzieniec kiwnął głową i przyjął od ciebie pieniądze. Ruszył biegiem w kierunku domów, a ty mogłeś bez karnie spoglądać na niego od tyłu. Teraz bez swojego płaszcza ciało Dave'a wyglądało niezwykle ponętnie. Cała jego sylwetka była bardzo dobrze zbudowana, a świadczyły o tym na pewno ramiona lekko szersze od bioder. Dzięki czemu jego tułów nabierał kształt trójkąta.
Znaleziony mężczyzna nie dawał żadnych oznak, że ma zamiar się w najbliższym czasie ocknąć. Po bliższym przyjrzeniu się mu dostrzegłeś, że zaschnięte rany są spowodowane ciosami, które mogą sugerować obronę. Tak jakby to własnie zguba była katem, a ofiara znajdowała się gdzieś indziej. Może nawet na tych bagnach. Po tej chwilowej kontemplacji z zadumy wyrwał ciebie głos Dave'a.
- Właściciel jednego z tych domów zgodził się nad podwieźć swoją przyczepą do miasta. Sam jedzie do centrum na targ zostawić warzywa, zatem po drodze nas wysadzi koło szpitala Brygidy. Tylko musimy go mu dostarczyć. To jakieś dwie minuty drogi.
Chłopak wziął ponownie znajdę i chciał jak najszybciej mieć to za sobą.

I ponownie nieśliście nieszczęśnika, tym razem już w wiadomym celu, do którego prędzej czy później dojdziecie. Dave słysząc twoją propozycję delikatnie się zaśmiał. Po czym zamilkł bardzo szybko i gwałtownie.
- Śpi nasz towarzysz? - zapytał się bardzo troskliwie - Bardzo mi się ta propozycja podoba. Jest oczywiście ta nutka grozy. W końcu takie związki nie są respektowane przez nasze społeczeństwo i traktowane na równi z czarnymi. A wtedy nie miałbym co marzyć do dalszej pracy w policji. Gdybyś wiedział ile to nagich ciał widzę codziennie po służbie. Większość nie powinna się pokazywać nago, ale są ci których na miejscu bym wziął.
Takie opowiadanie dość intrygujących szczegółów może spowodować, że mniejszy mózg ponownie się przebudzi. A wtedy trzeba by uważać na spojrzenia innych ludzi.
- Jednak jeżeli zapewnisz, że to nie wyjdzie poza naszą dwójkę jestem gotów na wszytko i chętnie przyjmę te propozycję.
Po tych słowach zamilkł jakby ugryzł się w język. Powoli dochodziliście do powozu. Gospodarz siedział na miejscu dla woźnicy i ze zdziwieniem przyglądał się kogo tam niesiecie.
- Żyje on? - rzucił bardzo szorstkim głosem.
- A jeżeli nie chodziło ci to takie spotkanie to wybacz, że się zagalopowałem. - te słowa Dave skierował do ciebie prawie szepcząc gdy kładliście nieszczęśnika na wóz. Po czym wóz ruszył i kierowaliście się prost do szpitala.

Dave słysząc szept rozluźnił się i całe negatywne nastawienie minęło jak ręka odjął. Facet, który was podwoził do miasta nawet nie zwracał na was uwagi. Był skupiony przede wszystkim na drodze, by nie wpaść w żadną koleinę i nie stracić towaru. Trasa do celu wiodła przez typowo polne drogi usiane przez liczne doły powstałe przez koła oraz ulewne deszcze na tym terenie. A co do deszczu to poczułeś na swojej twarzy lekki powiew rześkiego wiatru. Na horyzoncie za to pojawiły się ciężkie chmury, które kierują się właśnie w nad miasto znad morza. Spokojnie zdążycie przez rozpętaniem się ulewy.
Na pieszo z balastem na pewno droga zajęła by wam bardzo długo. Dzięki uprzejmości i zapłacie udało wam się już dotrzeć do celu. Powóz zatrzymał się pod samym szpitalem w miejscu postoju ambulansu konnego. Tam ponownie spotkałeś poznanego rano mężczyznę. Właśnie kończył palić papierosa gdy was dostrzegł.
- O proszę! Kolejny kochanek? Jeden już stracił serce, ten jak widzę jeszcze nie zdążył.
Ponownie jego żarty były na bardzo wysokim poziomie. Jednak jego siła była przydatna przy transporcie mężczyzny do szpitala. Wasz transport już odjechał bez słowa, w końcu nie interesowało go to co się dalej z wami stanie. Zostaliście sami na dziedzińcu szpitalnym.
- Muszę już lecieć zameldować się na komendzie. To jak mam Ciebie potem odnaleźć? - zapytał Dave.

Mężczyzna tylko odchrząknął gdy usłyszał twój cięty język po czym nie miał zamiaru się wdawać w dyskusje. Dave za to zgodnie z twoim poleceniem przedstawił się bardziej dokładnie. Stanął na baczność i wypowiedział znaną dla niego formułkę.
- Posterunkowy Dave Smith!
Po tych słowach zabrał z ziemi swój płaszcz, który leżał na odnalezionym mężczyźnie. Nie zakładał go, a niósł bardziej jakby był przeznaczony na straty. Kiwnął głowa w twoją stronę i odwrócił się. Dzięki temu mógł spokojnie puścić teren przyszpitalny i wrócić na swój komisariat. A to sprawiło, że zostałeś tutaj sam. Może nie do końca sam. W pomieszczeniu z powozem szpitalnym właśnie pojawił się twój ulubiony kolega z ciętym dowcipem.
Dzięki otwartym oknom w szpitalnych pokojach mogłeś usłyszeć w jakiej agonii znajdują się podopieczni. Dało się słyszeć głośne pojękiwanie zwijających się z bólu ludzi, a także ciężkie westchnięcia. Najbardziej jednak z tych dźwięków wyróżniło sie jedno zdanie.
- Niech to coś mnie nie dotyka! Zabierzcie to ode mnie!
Głos mężczyzny brzmiał tak przerażająco jakby ktoś chciał mu wyrządzić krzywdę. Chmury spod miasta chyba powoli zbliżały się do terenów zabudowanych. Usłyszałeś jeden pomruk burzy.

Tragarz ludzkich ciał nawet nie zwrócił uwagi na krzyki dobiegające z budynku szpitalnego. Dopiero twoje zapytanie zwróciło jego uwagę. Zdjął czapkę i podrapał się po gęstych ciemnych włosach, które były lekko zakręcone. Zmarszczył brwi i nasłuchiwał uważnie tego o co zapytałeś.
- A to? Bez paniki. To nic takiego. - po czym zaczął grzebać w drewnianych szprychach powozu - Z pewnością chodzi o tego nowego lekarza ze stanów. Chyba Davis ma na nazwisko. A wzbudza takie reakcje, bo jest czarnuchem. Powiedzmy sobie wprost. Ludzie od zawsze uważali i byli przyzwyczajeni, że czarni usługują białym. Zatem jak jakiś z nich ma dotknąć kogoś, to pojawiają się takie sytuacje.
Tak zaabsorbował się opowiadaniem tobie o tym co dzieje się w szpitalu, że aż jedna ze szprych się oderwała. Zaklął pod nosem i wrócił do opowieści.
- Co zrobić. Facet ten jest synem służących u jednej z najbogatszych rodzin w mieście. A to właśnie oni finansują szpital i mają dużo do powiedzenia jeżeli chodzi o zatrudnienie. Sam personel nie bardzo przepada za nim. Własnie ze względu na kolor skóry. Dla mnie to bez znaczenia, ale bardziej ciemni na umyśle mają niezłą wyobraźnię. A teraz wybacz. Wracam do pracy.
Skończył swój wywód trzymając oderwaną szprychę. Mina jego sugerowała, że nie miał na razie pomysły w jaki sposób to naprawić. Po czym zniknął w warsztacie i zajął się sobą.