Gra Nivisa wyzwanie Day

- Nazwisko? - zapytał zdziwiony - A ich! Robertson. Jeden z bogatszych przedsiębiorców w mieście. Jakbyś kiedyś czegoś ode mnie chciał wystarczy, że zapytasz "Gdzie jest Tom".
W tym czasie podeszła do Toma jedna z sióstr zakonnych. Patrzyła na ciebie spod oka, po czym zwróciła się do dużego mężczyzny. Wspominała coś o nocnym spotkaniu. Więcej nie dowiedziałeś się. Budynek szpitala wyglądał na bardzo zły stan. Wszędzie chodzili jacyś ludzie w roboczych strojach. Ze ścian wystawały liczne kabelki, a gdzieniegdzie już wisiały jakieś dziwne urządzenia. Szukając interesujących ciebie pacjentów miałeś czas na usłyszenie krótkiej rozmowy.
- Panie doktorze Gallinger, jestem pod wrażeniem tego co robi Pan jako dyrektor tej placówki.
- Panie Robertson, większość to pana zasługa. Bez wsparcia finansowego założenie elektryczności było by nie możliwe.
- Schlebia mi pan. Będę zaszczycony jeżeli dziś wieczorem przybędzie pan na przyjęcie do mojego domu. Mała uroczystość ze względu na zaręczyny mojej córki.
Wtedy zaczepiła Ciebie jedna z pielęgniarek. Wyglądała bardzo kusząco w swoim uniformie. Usta miała pomalowane intensywną czerwoną szminką, która dość mocno kontrastowała z jej bladą cerą. Tak bardzo podobała się mężczyznom, że ci gdy was mijali oglądali się za siebie uważnie się jej przyglądając. Udawała, że nie widzi tego. Gdy dowiedziała się kogo szukasz powiedziała.
- Znajdzie pan go w dużej sali chorych. Na pierwszym piętrze. Z pewnością teraz jest tam obchód. O tym drugim nie wiem nic. Przepraszam.
Odeszła. Sala chorych wyglądała bardzo prymitywnie. Pomieszczenie było długie na 8 łóżek, szerokie na dwa. Między kolejnymi pacjentami znajdowały się dość duże przestrzenie. Również tutaj montowane było oświetlenie. Zwisające żyrandole ni jak pasowały do wystroju sali. Przez duże okna podczas dnia wpadało dużo światła. Mogłeś zauważyć, że burza zbliża się coraz szybciej do miasta. Pielęgniarka miała rację. Znajdowało sie tutaj aż trzech lekarz i pielęgniarka. Był ten czarnoskóry człowiek.

Na twoje zapytanie cała zgraja lekarzy i obsługi tylko na chwilę się odwróciła. Nie minęła sekunda i powrócili do dyskutowania nad pacjentem. Jedna z pielęgniarek skrupulatnie zapisywała wszystkie uwagi, które podawał lekarz.
- Proszę sprawdzać opatrunki co pół godziny. Dla bezpieczeństwa, te rany wyglądają paskudnie. Jeszcze raz się zapytam co go tak pokiereszowało?
- Z jego relacji wynikało, że jakieś zwierzę. Zdziczały pies czy wilk.
- Wilk? W tych okolicach nie widziano ich od ponad stu lat. Piękne stworzenia. Dodatkowo w razie silnego bólu można podać mu jedna dawkę morfiny. W bardzo ekstremalnym przypadku.
Po pogrożeniu pielęgniarce i reszcie lekarzy, starszy mężczyzna zwrócił sie do ciebie. Wyglądał na człowieka w podeszłym wieku. Dodatkowo przemawiało za tym lekkie utykanie na lewą nogę. Przywitał się z tobą podając lekko drżącą dłoń.
- Witam. Jestem doktor Phillips. Starość już mi nie pozwala bawić sie w chirurga. Chociaż jako konsultant się przydam.
W tym momencie z sali wyszli pozostali lekarze, w tym również czarnoskóry mężczyzna w średnim wieku. Uważnie się tobie przyglądał.
- Jeżeli chodzi o tego nagiego mężczyznę, to przyjąłem go ja. Nic mu nie jest. Kilka stłuczeń i siniaków. Bardziej mu będzie potrzeba pomoc lekarza od duszy niż ciała. Obecnie dostał zapobiegawcze leki i mamy nadzieję, że noc prześpi. A rano już normalnie będzie się komunikować. Jeżeli więcej nie mogę pomóc to wrócę do dalszych obowiązków.
Burza nad miastem rozpętała się na dobre. Deszcz padał tak intensywnie, że nie dało się ujrzeć budynków po drugiej stronie. Błyskawice i grzmoty pojawiały się w niewielkich odstępach od siebie.

Krople deszczu bez ustanku obijały się o szyby wielkich okien w sali chorych. Wspólnie z licznymi jękami leżących tutaj pacjentów tworzyło to bardzo ponurą pieśń. Taką pieśni, przez którą człowiek z przyjemnością odbierze sobie życie. W pomieszczeniu robiło się coraz ciemniej przez nadpływające czarne jak smoła chmury. W pewnym momencie z trudem mogłeś dostrzec czubek własnego nosa. Wtedy ponownie do sali wbiegła ponętna pielęgniarka. Przekręciła jakąś gałkę na ścianie i usłyszałeś bzyczenie. Dochodziło ono spod sufitu. Wkrótce całe pomieszczenie zaświeciło się jasnożółtym światłem. Zamontowane żyrandole, jak określano je w bogatych domach, rozświetliły ciemne pomieszczenie.
- Ach! Ten rozwój nauki! Z pewnością niedługo będziemy mogli operować nawet w nocy. To bardzo zrewolucjoonuje medycynę. Gdzieś za oceanem pojawiły się nawet elektryczne ssaki. Dawniej to pielęgniarka sama kręciła korbką i wysysała krew ze stołu operacyjengo. Tylko czy dożyję tego tutaj.
Zaczął mówić stary lekarz, który dopiero po chwili wrócił do twojego zapytania. Choć jego mina była bardzo zadziwiona.
- Sądziłem, że tak elegancki mężczyzna jak pan zna określenia dla tego lekarza. Jak wiemy jest ciało oraz dusza. Tutaj leczymy tylko ciało. Lekarz duszy zajmuje się omamami, zwidami, prowadzeniem rozmowy z samym sobą, a także utratą świadomości.
Mężczyzna odchrząknął flegmę, która wytarł w jedwabną chusteczkę. Po czym mógł spokojnie wrócić do swojej opowieści.
- Była ostatnio przykra sytuacja z jednym z lekarzy. Zmarło mu dziecko. Miało raptem trzy miesiące. Żona jego postradała całkowicie zmysły. Zamknęli ją w ośrodku, gdzie właśnie leczą duszę. Jednak kierownikiem jest tam szalony człowiek. Wierzy, że wszystko co złe lęgnie się w zębach. Wariat powyrywał biedaczce wszystkie zęby. Z pięknej kobiety stała sie monstrum. Ci od duszy to często jeszcze więksi rzeźnicy niż my. Jednak nie rozpowiadaj tego, to tajemnica tego szpitala. Już i tak dużo ci opowiedziałem. Miłego wieczoru.
Lekarz odszedł z sali chorych i udał się korytarzem do swojego gabinetu. Pielęgniarka, która zapaliła światło właśnie zmieniała kolejnym pacjentom opatrunki. Jednak co jakiś czas spoglądała na ciebie i puszczała oczko.

Kiedy znalazłeś się w towarzystwie pielęgniarki, ta tylko lekko się zawstydziła. Wyglądało na to, że nie była pewna co do swoich umiejętności i nie sądziła, że do niej podejdziesz. Właśnie skończyła zmieniać opatrunek ostatniemu z pacjentów. Po czym zwróciła się do ciebie.
- Przepraszam, że podsłuchałam waszą rozmowę. Jednak doktor Philips jest już trochę przygłuchy i nie odpowiedział na twoje ostatnie pytanie. Za oceanem tak własnie ten lekarz jest nazywany. Tutaj jeszcze no nazewnictwo jeszcze nie dotarło. Albo lepiej żadne seminarium lekarskie nie wprowadziło jej na stałe.
Uśmiechnęła się do ciebie, a jej mocno czerwone usta stawały się coraz to ponętniejsze. Specjalnie upuściła jeden rulon bandaży, aby się po niego schylić. Nie dała ci możliwości zareagowania na to. Zrobiła to celowo. Bandaż przeturlał się za nią, dzięki czemu musiała się po niego schylić. Nie przykucnęła, jak na damę przystało, a mocno wypięła swoje pośladki w twoja stronę. Zostały bardzo wyeksponowane, a opinający ją fartuch idealnie uwypuklił jej ciało. Wstając delikatnie cofnęła się do tyłu dotykając pupą twojego krocza.
- Och przepraszam. Cóż tutaj już nie ma nic do roboty. Ale z chęcią się zrelaksuję. Tylko nie wiem czy nie będę śmiała. Jeżeli jest pan zainteresowany proszę być za piętnaście minut na najwyższym piętrze. Proszę tylko skorzystać ze schodów we wschodnim skrzydle i nie dać się zauważyć. Cywile nie mają tam wstępu.
Odchodząc jeszcze raz niby to przez przypadek otarła się o ciebie. Tym razem to jej dłoń wylądowała na kroczu, które przez chwilę macała. Odeszła delikatnie kołysząc biodrami.

Droga do zamierzonego celu nie była wcale taka prosta. Droga na skrzydło wschodzie, gdzie miałeś znaleźć schody na samą górę, była pełna ludzi. Byli to przede wszystkim pracownicy placówki, ale zdarzyło się zauważyć rodziny chorych w szpitalu. Przez całą drogę czułeś na sobie wzrok innych. Tak jakbyś był brudny na twarzy i każdy chciał ci delikatnie zwrócić na to uwagę. Kiedy doszedłeś do wspomnianych przez ponętną pielęgniarkę musiałeś się mocno kryć. Nie było bezpiecznym tak po prostu przejść. Zegar w głównym holu wybił godzinę dwudziestą pierwszą. Noc zrobiła się niezwykle mroczna. Korzystając z okazji, że wyższe piętra nie były oświetlone mogłeś przejść na górę w momencie, gdy nikt nie przechodził. Stałeś przy klatce schodowej. Po kilku minutach usłyszałeś kroki.
- To ty? - usłyszałeś tylko to. Był to głos poznanej wcześniej pielęgniarki. Wyjęła z kieszeni klucz i otworzyła jedne z drzwi. W środku panowała zupełna ciemnica, którą twoja przygodna kochanka rozświetliła świecami. Znajdowało się tam łózko, biurko. - Myślę, że nie ma co przedłużać tego wszystkiego. Oboje tego chcemy.

+18!:

+18L:

... usłyszeliście dochodzące z dołu krzyki i wołania o pomoc. Wkrótce do tego doszły również odgłosy jakby jakieś dzikie zwierze wpadło do szpitala i dokonywało burdy. Nie można było obojętnie przejść obok odgłosów tłuczonych przedmiotów. Krzyki kobiet były tak doskwierające, że musiały dziać się tam prawdziwe dantejskie sceny. Mężczyźni za to próbowali jakoś krzykami odstraszyć coś. Jednak jeden po drugim kończyli swoje kwestie w pół zdania. Słychać wtedy było coś co przypominało szlachtowanie świni.
- Panie! Co się tam dzieje!
Przerażona pielęgniarka zadała to pytanie. W pośpiechu wytarła swoje ciała w leżący ręcznik, po czym w pośpiechu rozpoczęła ubieranie.

Zgodnie z twoim poleceniem kochanka ukryła się w kącie pomieszczenia, które jeszcze przed chwilą było pokojem uniesień. Widać było w jej oczach strach, którego nie uspokoił nawet twój głos. Zamknąłeś drzwi i ruszyłeś w poszukiwania. Powoli schodząc schodami do twoich uszu dobiegały coraz to bardziej przerażające głosy. W oddali ponownie zagrzmiało, a światło błyskawicy oświetliło schody. Zauważyłeś na niskich stopniach, że leży na nich mężczyzna. Na pierwszy rzut oka wyglądał jakby się po prostu przewrócił. Dopiero później dojrzałeś wielką szarpaną i pełną krwi ranę na plecach. Mężczyzna już nie oddychał. Ponownie usłyszałeś dźwięk spadających przedmiotów, a im wtórowała krzycząca kobieta, która ciebie teraz minęła. Była ubrana na biało, czyli z pewnością była to inna pielęgniarka. Jednak jest fartuch nie był nieskazitelnie czysty. Poplamiony był czerwonymi plamami krwi. Nie dostrzegłeś jednak czy ona sama była ranna. Jednak przerażona twarz mówiła jedno: jest tam coś potwornego. Kierowałeś się dalej za odgłosami. Im dalej przemieszczałeś sie tym więcej ciał leżało na podłodze. Jedynie niektórzy starali się przeczołgać w bezpieczniejsze miejsce mimo ciężkich ran. Nawet jeden mężczyzna złapał ciebie za kostkę i powtarzał.
- Uciekaj! Uciekaj póki możesz! Tam jest prawdziwy potwór!
Po tych słowach opadł z sił i nie przemieścił się już nawet o metr. Usłyszałeś przeraźliwe i przeszywające wycie. Tak jakby w szpitalu zagościł wilk. Jego głos był bardzo donośny, że niektóre z pozostałych szyb w budynku zaczęły drżeć. Nagle zrobiło się cicho. Mogłeś usłyszeć jedynie bicie swojego serca i przyspieszony oddech. Stałeś na korytarzy, który prowadził do jednej z sal chorych. Ujrzałeś cień padający na podłogę. Przez chwilę przyglądał się tobie, a w końcu ruszył w twoją stronę. Z każdą sekundą dostrzegałeś coraz więcej szczegółów. Miał mocno żółte oczy, które mieniły się w blasku żarówek. Jego przerośnięte ciało były porośnięte grubą sierścią. Biegnąc na ciebie pokazał ci śnieżnobiałe uzębienie. Kły wystawały z pyska. Był tuż przed tobą i czułeś na sobie jego oddech. Jednak nie zrobił ci nic. Jedynie przebiegając koło ciebie jedną z łap szturchnął ciebie i upadłeś na stolik pełen porcelanowych naczyń. Wyważył drzwi frontowe. Padający deszcz szybko zmoczył jego futro. Kiedy błyskawica uderzyła w okoliczny dom podniósł głowę do góry i ponownie zawył bardzo donoście. Jednym susem uciekł spod szpitala.

Dźwięk padającego deszczu wpływał po szpitala przez rozwalone drzwi. Uważnie przyglądałeś się ciałom leżącym na ziemi. Niestety nikt z nich nie przeżył spotkania z tą bestią. Całe ręce miałeś skąpane w krwi denatów. Usłyszałeś jak za tobą ktoś idzie.
- Zniknęła ta bestia?
Powiedział mężczyzna, w którym rozpoznałeś głos starego lekarza, Philipsa. Gdy wasze twarze spotkały się widziałeś, że jego oczy są przepełnione strachem. Tym razem już bardziej utykał, a na jego nodze zauważyłeś zakrwawiony bandaż, który był nieudolnie założony. Zapewne w pośpiechu.
- Spałem. Aż tu nagle usłyszałem krzyki i przewracające meble. Wyszedłem na chwilę i coś koło mnie przemknęło. Uderzyło łapą i uciekło dalej. Stąd ta rana. Widziałem tylko jak w tę stronę biegnie.
Mężczyzna spojrzał uważnie na ziemię i ujrzał leżące ciała mężczyzn oraz kobiet. Złapał się za głowę i krzyknął.
- O Boże! Co to za bestia zrobiła! Całe szczęście, że nie goniło to uciekających ludzi, którzy schowali się w skrzydle zachodni. Chociaż tyle dobrego.
Po tych słowach usłyszeliście stukot dziesiątek nóg. Uderzenia w kałuże po deszczy nadawały dramatyczności całej sytuacji. W końcu do szpitala wpadli policjanci. Pierwsze co ujrzeli to niezakrwawionego ciebie stojącego nad wieloma ciałami z ostrzem w ręku. Ich osłupienie tym widokiem nie trwała długo. Jeden z policjantów bardzo ostrożnie przeszedł obok ciebie. W ręku trzymał coś przypominającego pałkę. Spoglądał ci uważnie w oczy. Wykorzystał swój atrybut w ręku i uderzył Ciebie w głowę. Upadłeś. Przed oczami zrobiło się ciemno.

...

Przebudziłeś się w zupełnie innym miejscu. Leżałeś na zimnej podłodze wyłożonej starą słomą. W kącie stała miska z wodą. Przed sobą miałeś już tylko grube kraty. Wyglądało to jak klatka. Jeden z policjantów, który pilnował ciebie zawołał do swojego przełożonego.
- Szefie! Ocknął się!
Po chwili do pomieszczenia wszedł komendant policji, jak również twój szef.
- Panie Crowley. Wiedziałem, że to zawsze światłe umysły są najbardziej niebezpieczne do otoczenia. Jednak nie sądziłem, że posunie się pan do tak bestialskiego czynu i z zimną krwią zamorduje pan szesnaście osób i wiele więcej zrani.
Za drzwiami ujrzałeś stojących innych policjantów, w tym Dave'a. Jego twarz pokazywała jedynie odrazę do twojej osoby.

Komendant policji uważnie wysłuchiwał tego co miałeś do powiedzenia. Jego twarz wydawała sie zupełnie bez emocji, nie wyrażała nic. Od czasu do czasu podrapał się po swoich dość długich wąsach. Kiedy kończyłeś swój wywód policjant w krótkim oświadczeniu powiadomił ciebie o obecnej sytuacji.
- Cóż. Mówisz świadkowie? Świadkowie, którzy zostali znalezieni w zachodnim skrzydle zeznali, że jakiś mężczyzna zaczął dziwnie się zachowywać. Wpadł w jakiś szał i brutalnie pobij jednego z lekarzy. Wspominali o jakimś ostrym narzędziu. Ponieważ gdy przyszła ochrona po uderzeniach rozwścieczonego pacjenta zaczęli krwawić w miejscach, w które otrzymali ciosy.
Przypatrywał się uważnie twojej reakcji. Po czym nie omieszkał przytoczyć kolejnego świadka.
- Był jeszcze ten doktor Philips. Jego opowieści o jakimś przerośniętym zwierzęciu nikogo nie przekonały. Został przebadany przez jednego z lekarzy z Ośrodka Leczenia Chorób Głowy. Wszystko wskazuje na starość. Nie polegałbym na jego zeznaniach. Poza tym to nie do mnie należy oskarżanie. Spędziłeś w tej celi dwa dni. I przez ten czas byłeś cały czas nie przytony. To może sugerować silne środki odurzające. A wtedy o niepoczytalność nie trudno. Ja mam ciebie tylko odeskortować do sali sądowej.
Pstryknięciem palców przywołał jednego z policjantów, którzy stali za drzwiami. Podszedł poznany już wcześniej Dave. W rękach trzymał ciężkie kajdany, w które zostałeś sprawnie zakuty. Nogi i ręce. Nie miałeś żadnej możliwości manewrowania.

Zostałeś wyprowadzony z pomieszczenia z celą. Prowadzili ciebie korytarzem wzdłuż, którego wstawione były sporej wielkości okna. Przed budynkiem zebrał się sporej wielkości tłum. Tak jakby własnie na coś czekali. Gdy ktoś przyuważył, że jesteś prowadzony w towarzystwie policjantów zaczęły w twoją stronę lecieć obelgi, bluzgi. Stanęliście przed dużymi drzwiami. Dwóch czarnoskórych mężczyzn otworzyło wam je. Za nimi ujrzałeś salę sadową. Miejsca dla widzów były wypełnione do granic możliwości. W koło słyszałeś pojedyncze słowa:
- Zabić! Morderca! Bestia! Stryczek!
Ochrona tego miejsca starała się zapanować nad rozwścieczonym tłumem. Bez skutecznie. Mogłeś zająć miejsce dla oskarżonych, przy którym stało krzesło.
- Tutaj zostaniesz sam. Wkrótce przyjdzie sędzia.
Tymi słowami pożegnał sie z tobą Dave i stanął w przeciwnym kącie, gdzie znajdowało się miejsce dla sędziego.