Gra Szkota | Kimże jesteś człowieku w obliczu przeznaczenia?

Szczerze mówiąc byłam zadowolona z zadania powierzonego mi przez rodziców, byłam przecież już dużą dziewczynką i mogłam pomagać opiekunom w prowadzeniu hodowli nie tylko wywożąc gnój! Tak więc podeszłam do tego zadania bardzo poważnie... Choć szczerze powiedziawszy chyba część z rzeczy jakich powiedział ojciec wypadło mi z roztrzepanego łba. Cena- znam! Płcie na sprzedaż- ba! Charaktery, jasna sprawa! Z zamyślenia wyrwało mnie delikatne pchnięcie końskiego łba w plecy. Odwróciłam się w stronę Pokemona i pogłaskałam Holly po łbie.
- Tak, wiem. Już idę i będę profesjonalna. A ty w tym czasie nie odchodź za daleko.
Powiedziałam do swojej Ponyty ponownie odwracając się w stronę samotnie stojącego domku. Musiałam przyznać, że to miejsce wyglądało uroczo! Widać było, że właścicielka włożyła wiele serca w utrzymanie swego dobytku w takim stanie. Mój wzrok chwilę zatrzymał się na szarym Pokemonie, uroczy kociak! Gdy usłyszałam głos właścicielki Glameow wyprostowałam się, szybko poprawiłam czerwoną spódnicę oraz rękawy.
- Dzień dobry! Tak to ja. Rodzice przysłali mnie z naszej hodowli w sprawie kupna Ponyty.
Powiedziałam dumna z siebie. Kiedy kobieta zaprosiła mnie do środka skinęłam głową i weszłam do jej uroczego (przynajmniej z zewnątrz) domku. Nie chciałam wyglądać na wścibską, jednak nie umiałam się powstrzymać przed rzuceniem oka na wnętrze.
- Umm.... Ziółek. Jeśli to dla pani nie jest kłopot. Ma pani ślicznego Glameow!
Uśmiechnęłam się odwracając głowę na kota. W naszym domu jedynym kotem był Liepard matki, który czasem nie umie się dogadać z Arcanine ojca... Zwłaszcza gdy psiak zbyt długo był głaskany przez panią Meadows.

- Cześć Glameow.
Przywitałam Pokemona kiedy ten wskoczył na moje kolana i pogłaskałam ją po łebku. Musiałam przyznać, że futerko tego Pokemona było niezwykle przyjemne w dotyku, aż nie mogłam przestać jej głaskać. Uśmiechem podziękowałam za filiżankę zachęcająco pachnącej herbaty. Na chwilę przerwałam mizianie Glameow za uchem by wziąć pierwszy łyk naparu.
- Pyszna herbata! - wzięłam głębszy oddech przygotowując w głowie składnię kolejnych zdań.- Tak więc, rodzice powiedzieli mi iż chce pani zakupić jednego z naszych Pokemonów. Mamy parę wspaniale prezentujących się Ponyt i Rapidashów, jednak było by mi znacznie łatwiej dopasować odpowiedniego Pokemona gdyby pani przedstawiła jakie oczekiwania względem Pokemona pani ma.
Nie raz nie dwa byłam świadkiem jak głównie ojciec negocjował warunki sprzedaży naszych koni. Zazwyczaj to kupcy przyjeżdżali do naszego domu by na własne oczy zobaczyć Pokemona który wkrótce stanie się ich własnością. W większości byli to początkujący sportowcy, czy zwyczajnie trenerzy chcący posiadać gotowego pod siodło wierzchowca. Jednak nie mogłam zrozumieć, po cóż takiej starszej pani Ponyta... Glameow wydawał się wręcz idealnym towarzyszem dla niej. Chociaż może po prostu chciała jakiegoś Poekmona który dotrzyma kotce towarzystwa? Z drugiej strony to nie był mój interes po co chce kupić Pokemona, jeśli takie było jej życzenie.

- ...Nie?
Wypaliłam zaskoczona słowami starszej pani. Jak to nie przyszłam tu sprzedać jej Pokemona? W takim razie, co było celem mojej podróży? Nie byłam na tyle roztrzepana by zapomnieć cel w jakim się tu znalazłam. Zdziwiona przestałam głaskać kotkę i oparłam dłonie o blat stolika. Zdawało mi się, że znam swoich rodziców całkiem dobrze, wysyłanie mnie gdzieś bez przyczyny, ba nie było opcji żeby pomylili się każąc mi zapukać do niewłaściwych drzwi.
- Legenda o Arceusie? Oczywiście! Kto by nie znał! Poza tym odkąd pamiętam to moja ulubiona legenda, a mama opowiadała mi ją tyle razy przed snem, że znam ją na pamięć.
Powiedziałam uśmiechając się i przechylając w głowę delikatnie w bok. Jakby całkowicie zapominając o tym, że chwilę temu dowiedziałam się o tym, że rodzice wyprowadzili mnie w pole. A konkretniej w las... Na skraj lasu. Zmarszczyłam swój zadarty nosek próbując dojść do ładu z tym całym zamieszaniem.
- Zaraz... Ale co stara bajka ma wspólnego z tym, że rodzicom najwidoczniej humor dopisuje i zamiast powiedzieć, że mam się ulotnić z domu wysłali mnie tutaj...- westchnęłam ciężko i pokręciłam delikatnie głową.- Bardzo panią przepraszam, nie chciałam zakłócać pani spokoju. Powinnam już iść. Dziękuję bardzo za pyszną herbatę
Jedną głonią pogłaskałam lekko Glameow po główce czekając aż kotka zeskoczy mi z kolan bym mogła wrócić do domu. Cóż, zazwyczaj to rodzice strofowali swoje dzieci, tym razem będzie na odwrót.

Musiałam przyznać, że byłam zaintrygowana tym, co było prawdziwym powodem wysłania mnie do tej starzej babci. Jednak nie chciałam sprawiać jej kłopotów, ani tym bardziej rozzłościć jej swoją obecnością czy zachowaniem. Trzymając dłoń na klamce odwróciłam głowę w stronę babci której ton głosu znacznie się zmienił. Milczałam przez dłuższą chwilę zastanawiając się czy aby na pewno dobrze postąpię tak po prostu wychodząc. Po chwili bitwy samą ze sobą odwróciłam się w stronę staruszki.
- Ciekawa? Rodzice często mówili mi, że jestem zbyt ciekawa.
Wróciłam na miejsce zajmowane przeze mnie parę minut temu. Trochę poddenerwowana wygładziłam dłońmi spódnicę delikatnie naciągając ją na kolana. Nie wiedziałam przecież czego się spodziewać, ale... chyba nie mogło to być nic okropnego. W najgorszym wypadku dowiem się, że jestem adoptowana. Co prawda nie umarłabym od takiej informacji, jednak zdecydowanie złamało by mi serduszko.
- Więc, dlaczego mnie tu wysłali?

Grzecznie siedziałam na przeciw babcinki wysłuchując je tłumaczenia. I choć faktycznie nie należałam do cierpliwych, to nie zamierzałam wstać, zacząć machać rękoma i ponaglać ją z odpowiedzią. Każdy wiek miał rządził się swoimi prawami, a jak to mówili... starość Arceusowi się nie udała.
- Ja?- pokazałam palcem wskazującym na samą siebie- Nie bardzo rozumiem co może być we mnie tak wyjątkowego. Ale niech pani kontynuuje
Uśmiechnęłam się delikatnie, w dalszym ciągu słuchając starszej pani. Może po prostu musiała się wygadać komuś, kto odpowie jej coś innego niż tylko własną nazwę z PokeDexu.
- Aaach...- zmarszczyłam na chwilę swój nosek.- ...Moment. Że niby ja jestem wybrana? Ale do czego niby?
No właśnie... do czego? Bo z całą pewnością nie do przeprowadzenia transakcji zwieńczonej sprzedażą konia. Zawsze myślałam o sobie jako zwykłej dziewczynie, dorastającej w kochającej rodzinie, mającą paru bliższych i dalszych znajomych. Ot, nic specjalnego jest w osobie Grace Meadows. Szara masa jakich pełno w tym regionie... ba. Pozostałych z pewnością także. Nie chciałam być jednak niegrzeczna, bo choć byłam zaskoczona to co innego miałam zrobić jak tylko poczekać aż powie mi coś więcej? Znana mi przecież legenda nie mówiła nic o wybrańcu. Przynajmniej nie ta wersja która żyła w mojej rodzinie.

Zawsze z szacunkiem podchodziłam do osób starszych ode mnie. Może brzmiało to trochę dziwnie, ale wedle mnie zawdzięczamy takim osobą więcej niż nam się może wydawać... Właśnie dlatego zrobiło mi się szkoda kasłającej babcinki. Mam nadzieję, że się mylę wnioskując iż została sama na tym świecie tylko z Glameow do pomocy. Im dłużej z nią rozmawiałam tym bardziej byłam tym wszystkim zaciekawiona... ale i jednocześnie było dla mnie to tak niewiarygodne, że nawet przez ułamek sekundy nie rozpatrywałam jej słów jako prawdy.
- O-och... Ale ja nie umiem tańczyć.
Wypaliłam pierwsze co przyszło mi na myśl. Na szybko zaczęłam przypominać sobie opowiadaną przez rodzicielkę legendę... Fakt, było tam coś o wybrańcu i tańcu na tafli jeziora. Ale przecież ludzie nie chodzą po wodzie. Tak, jakiś Pokemon zapewne nie miałby problemu z hopsasaniem po wodzie, tego jestem pewna. Ale człowiek? Nie. Z pewnością nie. Na chwilę moją uwagę od babci odwrócił świegot ptasiego Pokemona i odwróciłam głowę w stronę okna. Ciekawe czy Holly cierpliwie czeka pod domkiem, czy jak wyjdę będzie zgrywać obrażoną bo za długo to trwało?
- Strażnik! Jasne, strażnik. Tak.
Złapałam się na chwilowym nie słuchaniu tego co mówi staruszka i chcąc wybrnąć z sytuacji powtórzyłam ostatnio zasłyszane słowa.
- Mapę? Ale o ile dobrze pamiętam świątynie są ukryte w jednym regionie. Skąd pewność że to Hoenn? A nie no nie wiem... Kalos?
Pozwoliłam babcince dalej mówić. Ja porozmawiam później, z rodzicami. Na temat dziwnych nieznanych mi używek jakich zażywają wysyłając mnie do starej babci, która (nie ładnie tak mówić, wiem) chyba powoli traciła poczucie rzeczywistości. A to ponoć ja potrafię być nieodpowiedzialna! Dopiero po chwili dotarło do mnie, że babcia chce bym zajrzała do jednej z szufladek, więc nie pozostało mi nic innego jak wstać i otworzyć ją wedle jej prośby.

Zaintrygowana przyglądałam się staremu pergaminowi, jakby miał mi zaraz zdradzić odpowiedzi na wszystkie nurtujące mnie pytania. Ale tak! Szuflada, prawie bym zapomniała! I choć to wszystko dalej brzmiało jak jakaś scenariusz jakiegoś filmu to stara mapa wywarła na mnie spore wrażenie. Słuchałam staruszki, która widząc moje zainteresowanie zachowywała się jakby dostała przysłowiowego "kopa"... A przynajmniej tak to dla mnie wyglądało.
- Woooaa... Legendarne świątynie, właśnie w Hoenn? Aż trudno w to uwierzyć!
Powiedziałam podekscytowanym głosem, coraz bardziej (świadomie lub nie) wkręcając się w opowieść staruszki. Legenda jaką opowiadano mi od dziecka miała się okazać prawdą, a świątynie Pokemonów które oddały swe życie by uratować Arceusa były w moim rodzinnym regionie! Zmarszczyłam brwi patrząc na zaznaczony przez babcię teren gdzie powinna znajdować się pierwsza ze świątyń chcąc jakoś dopasować ten rejon do Hoenn. Ostatecznie jednak zainteresowałam się zawartością szuflady.
Popatrzyłam na przedmioty leżące na dnie szuflady i po chwili zastanowienia wzięłam je do ręki by położyć na stoliku obok rozłożonej na nim mapy. PokeBalle nie były mi obce, przecież rodzice używali ich w hodowli... ale pozostałe przedmioty a zwłaszcza kamień bardzo mnie zaintrygowały.
- Co to za dziwny kamień? Krzesiwo?
Zapytałam babcię chwytając szary kamień w dłoń i bacznie go obserwując.

- Moon Stone...
Powtórzyłam nazwę kamienia oglądając go bardzo dokładnie i jednocześnie słuchając babcinki. Szczerze powiedziawszy nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego jak z każdą chwilą coraz bardziej wciągałam się w tą całą historię! To wszystko brzmiało tak niesamowicie, że powoli zaczynałam się cieszyć z bycia częścią dobrze znanej mi legendy. Zaraz... ja naprawdę uwierzyłam że to prawda.
Kiedy staruszka założyła mi na nadgarstku sprzęt, o którym w pierwszej chwili pomyślałam jako zwykłym, dość sporawym zegarku. Widząc jak urządzenie automatycznie włączyło się po założeniu otworzyłam szerzej oczy i usta ze zdziwienia. Wyglądało to jakby ten dziwny zegarek czekał na mnie przez... tysiąc lat? Niedorzeczne.
- Więc teraz to wszytsko ma mi posłużyć w odnalezieniu świątyń, tak?- mój wzrok spoczął na PokeBallu wyciągniętym przez staruszkę.- Łącznie z Pokemonem jaki się w środku znajduje?
Nieco nieśmiało wyciągnęłam dłoń po kulę by wypuścić z niej stworka mieszkającego w niej. Jakikolwiek Pokemon to był, to chyba ucieszy się z możliwości rozprostowania kręgosłupa.
- No to.. spróbujmy jak to działa.
Zmarszczyłam delikatnie brwi starając się wypróbować swój nowy PokeDex by zeskanować swojego nowego Pokemona. Swoją drogą ciekawe jak zareaguje Holly na wieść o nowym koledze... Tak to była pierwsza myśl jaka przyszła mi do głowy w tym momencie.

Patrzyłam na niewielkiego Pokemona z uśmiechem. Co prawda pierwszy raz miałam do czynienia z Raltsem, ale od razu przypadł mi do gustu. Kucnęłam przez stworkiem i pogłaskałam go po łebku.
- Cześć maluchu. Jestem Grace i od dziś będziemy razem podróżować. Rozumiem, że masz na imię Lancelot? Uważam, że ono idealnie do Ciebie pasuje.
Ostrożnie chwyciłam Pokemona na ręce i wstałam z nim. Mam nadzieję że jako nowa właścicielka przypadnę mu do gustu, bo on sam był bardzo uroczy! Spojrzałam jeszcze raz na babcię i kiwnęłam głową dając jej do zrozumienia, że przyjmuję do wiadomości to co powiedziała. Wróciłam Lancelota do jego PokeBalla i schowałam kulę, oraz pozostałe rzeczy od staruszki do torby.
- Dziękuję bardzo za wszystko. Może być pani pewna, że zrobię co w mojej mocy żeby wypełnić swoją misję. Wrócę do domu, żeby się spakować i ruszam w drogę.
Oparłam dłonie o własne kolana by nachylić się do chodzącej wokół naszych nóg Glameow chcąc ją pogłaskać i pożegnać kotkę. Wyprostowałam się by ponownie pożegnać się z babcią i sprawdzając zawartość torby wychodzę z domku, machając staruszce na do widzenia.
Będąc już na dworze rozejrzałam się wokół szukając wzrokiem swojej Ponyty. Spokojnym korkiem podeszłam do konia głaskając go po łbie i spokojnym głosem przeprosiłam ją że musiała tak długo czekać na mnie. Zręcznie wskoczyłam na jej grzbiet, chwyciłam wodze i skierowałam nas na drogę prowadzącą do domu.
- Mówię Ci Holly, rodzice mają mi coś do wyjaśnienia. Ruszaj!
Odezwałam się do Pokemona mając nadzieję, że po powrocie do domu rodzice wytłumaczą się dlaczego sami nie powiedzieli mi o legendzie. No i trzeba zabrać zapas czystych gaci oraz kosmetyczkę... i jakieś rzeczy na zmianę.

Gdy moja Ponyta nagle zatrzymała się omal nie spadłam z siodła. Na całe szczęście udało mi się jakoś utrzymać na grzbiecie konia mocno zapierając nogi w strzemionach. Trochę zdziwiło mnie jej zachowanie, bo zazwyczaj było to niezwykle posłuszne stworzenie. Wychyliłam się nieco by spojrzeć na swoją klacz marszcząc przy tym swoje brwi.
- Co jest Holly?
Dopiero po chwili zauważyłam kulącego się przed Ponytą nieznanego mi Pokemona. Całe szczęście, że przynajmniej Holly miała oczy szeroko bo inaczej mogło by to się skończyć stratowaniem tegoż stworka. Zręcznie zeskoczyłam z grzbietu Ponyty i pogłaskałam ją po szyi, zaciekawiona nowym znaleziskiem skierowałam swój PokeDex w stronę znaleziska. Gdy dowiedziałam się trochę więcej na temat Pokemona kucnęłam przy nogach Holly.
- Cześć maluchu... Nie chciałam Cię wystraszyć, na całe szczęście Holly udało się w porę wyhamować.
Delikatnie uśmiechnęłam się w stronę stworka czekając na jego reakcję.

- Phantump...
Powtórzyłam imię Pokemona i czując jak dreszcz przebiega mi po plecach. Płacz małego wystraszonego duszka nie był czymś miłym dla ucha, a jeśli to co powiedział PodeDex było prawdą... Tym bardziej. Ostrożnie wyciągnęłam rękę do wystraszonego stworka.
- Spokojnie... Nie ma się czego bać. Ogień Holly wygląda groźnie, lecz jeśli komuś ufa jej grzywa nie parzy. Popatrz.
Zwróciłam się do stworka by spojrzał na mnie, jak w dalszym ciągu kucając przy swojej klaczy. Delikatnie pociągnęłam wodze by Ponyta obniżyła głowę i pokazuje Phantumpowi, że dzięki zaufaniu jakim darzy mnie Ponyta jej ogień mnie nie parzy. Co prawda nie miałam w torbie żadnych Pokemonowych smakołyków, ale liczyłam na to że duszek się trochę ośmieli i przestanie płakać.
- Widzisz? Jeśli poznasz Holly dostatecznie dobrze, jej płomień jest niegroźny. Co prawda zajmuje to trochę czasu, ale jak widać warto!- uśmiechnęłam się do duszka siadając na trawie i wspierając łokcie na swoich kolanach przyglądając się z zaciekawianiem poznanemu przeze mnie Phantumpowi.- Wiesz... Muszę powiedzieć, że jesteś całkiem uroczy! Mam pomysł, ale jeśli się nie zgodzisz zrozumiem to... Bo widzisz. Właściwie zaczynam swoją podróż Pokemon i chciałabym potrenować walki, chciałbyś się może zmierzyć ze mną i Holly?
Zapytałam duszka mając nadzieję że się zgodzi na mały przyjacielski pojedynek. Chyba przyszedł najwyższy czas żebym podszkoliła się w byciu prawdziwym trenerem Pokemon.

Szczerze mówiąc nie do końca byłam pewna czy duszek zgodzi się na walkę, bo jego natura nie wskazywała na to iż nie jest stworkiem zgodnym do pojedynków. Ucieszyłam się jednak kiedy Phantump zgodził na pojedynek ucieszyłam się! Podniosłam się z kucków uśmiechając do Pokemona, po czym pogłaskałam swoją Ponytę po grzbiecie.
- To co, Holly? Sprawdzimy się?- zapytałam Pokemona po czym zwróciłam się do duszka.- Daj nam 5 minut, tylko zdejmę uzdę i siodło z Holly.
Mówiąc to zabrałam się za ściąganie uprzęży z łba wierzchowca oraz odpięcia paska przytrzymującego siodło na jej grzbiecie. Wydawało mi się to oczywiste, że walka z siodłem na grzbiecie może nie należeć dla najwygodniejszych dla mojej podopiecznej. Oba przedmioty położyłam na ziemi i przeciągnęłam się szykując w głowie taktykę do walki z Pokemonem.
- Dobrze Holly, zaczynamy! Rozpocznij od zaatakowania Ember, a następnie uskocz w bok wysyłając w stronę przeciwnika... Swift! Tak, zaatakuj Swift! Kiedy przeciwniczka będzie wykonywała jakiś ruch przygotuj się by uskoczyć w bok i po raz kolejny zaatakować Ember! Uważnie obserwuj jaki kolejny atak zamierza wykonać duszek, a gdy atak będzie się do Ciebie zbliżał przygotuj się do zablokowania go swoim Protectem! Świetnie Ci idzie Holly! Podbiegnij szybko bliżej naszego przeciwnika atakując go kolejnym Emberem, po czym odbij się od ziemi przeskakując duszka! Będąc za nim wykonaj kolejny atak Ember! Bardzo dobrze! Zwinnymi skokami unikaj ataków duszka kończąc pojedynek swoim Ember!
Z uwagą obserwuję swoją pierwszą walkę mając nadzieję na wygraną z Phantumbem. Jeśli uda mi się pokonać naszego przeciwnika wyciągam z torby jeden z PokeBalli dany mi przez babcię i rzucam go w stronę Pokemona.