Gra Szkota

Dzień dopiero, co się zaczął. W planach miałaś wielką podróż i wielkie marzenie do spełnienia. Tymczasem, należało zacząć od zdobycia pokemona, który mógłby być twoim uroczym towarzyszem. Z tego powodu właśnie, stałaś o tak wczesnej porze przed laboratorium doktora Hannesa. Podobno miał kilka gatunków do rozdania i być może ci się poszczęści?

Wstając z łóżka przeczesałam swoje rude włosy ziewając głośno. Już ostatni krok dzieli mnie od zostaniem trenerką pokemon! A kto wie, może nawet dorównam chociaż w połowie swoim umiejętnością swojemu ojcu? Miło będzie usłyszeć od niego "Jestem z Ciebie dumy". Szybko ubrałam się i pobiegłam na dół witając się z mamą oraz jej podopieczną Bellosom.
- Wszystko mam spakowane, lecę mamo. Będę dzwonić. Dam znać jak spotkam tatę!
Powiedziałam jeszcze w międzyczasie gryząc jabłko a kiedy przełknęłam kawałek owocu, ucałowałam rodzicielkę w policzek i niemalże wybiegłam z domu poprawiając wiszącą na ramieniu torbę. Rozejrzałam się wokół zadowolona kierując się w stronę domu profesora.

Nim twoja mam cokolwiek powiedziała, ciebie już nie było. Usłyszałaś tylko rozbawiony głos mamy, mówiącej coś w stylu "jak zawsze" do Bellosom, nim drzwi się za tobą zamknęły. Te wszystkie lata poświęcone nauce i pracy w bibliotece nagle przestały mieć znaczenie.
Bo dzisiaj twój wielki dzień.
Miasteczko zdawało się być zbyt ożywione, jak na tak wczesną porę. Dużo osób spacerowało po ulicach. Sklepikarze wykładali towar i machali do ciebie radośnie. Tymczasem ty właśnie dotarłaś do celu. Oto laboratorium doktora, który był synem starego przyjaciela twoich rodziców. To chyba dziwne, ale nigdy jeszcze go nie poznałaś. Być może dlatego, że studiował w innym mieście i dopiero tydzień temu pojawił się przejmując stanowisko swego staruszka.

Znajomi rodziców. Właściwie jeśli dobrze się temu przyjrzeć, to moi rodzicie mieli dość sporo znajomych, zwłaszcza ojciec. Ale czemu się dziwić skoro był mistrzem regionu Kanto oraz Jotho? Oraz najlepszym trenerem Pokemonów Smoków? Nie powinno to nikogo dziwić, że miał wielu znajomych, bliższych i dalszych. Cóż z pewnością takie znajomości były mu potrzebne oraz niosły za sobą jakieś korzyści. Ale dobrze, że ja byłam daleko od tego całego zamieszania wokół chwały Wielkiego Lance'a! Bycie tylko szarą córką mistrza było miłe... Dochodząc do miejsca w którym pracował profesor wzięłam trzy głębokie wdechy i nacisnęłam klamkę wchodząc do budynku.
- Dzień dobry? Mam nadzieję, że nie przeszkadzam. Chciałam zapytać, czy ma pan jakieś Pokemony które pomogłyby mi w rozpoczęciu podróży?
Powiedziałam spokojnym tonem rozglądając się po pomieszczeniu.

Ciesząc się z tego, że mogłaś ukryć się przed blaskiem swojego ojca weszłaś do środka nie do końca wiedząc, czego się spodziewać. Niemniej jednak, na pewno nie spodziewałaś się tego, co zastałaś!
W laboratorium panował bałagan. Właściwie, odpowiedniejszym słowem byłoby "chaos". Wszędzie walały się książki, na podłodze leżały potłuczone naczynia. Nim jednak byłaś w stanie jakkolwiek zareagować, zza sterty śmieci wyskoczył mały, uroczy pokemon.
Zaraz za nim wybiegł wysoki, mierzący na oko jakiś metr dziewięćdziesiąt, mężczyzna w okularach. Miał krótkie, blod włosy, które w tej chwili były w całkowitym nieładzie. Tak samo jak jego ubranie. Fartuch miał pomięty, koszulę odpiętą, a krawat zwisał mu luźno na szyi.
- Wracaj tutaj! - Wołał za Eevee, który podbiegł do ciebie i schował się za twoimi nogami. Mężczyzna dopiero wtedy cię ujrzał. Chrząknął cicho, zarumienił się zawstydzony. Dopiął koszulę i poprawił krawat.
- Dzień... dzień dobry. - Mruknął cicho i nie za bardzo wiedział, co powiedzieć.

Uśmiech który miałam na twarzy powoli zmienił się w zdziwienie kiedy zamiast spodziewanego ładu w laboratorium panował... No cóż. Uporządkowanym chaosem nawet nazwać tego nie można było. Nie bardzo wiedziałam co powiedzieć, przynajmniej tak długo jak mały, uroczy lisi Pokemon nie pojawił się w zasięgu mojego wzroku. Uśmiech znów pojawił się na mojej twarzy i już chciałam pogłaskać lisa kiedy uciekł za moje nogi.
- Co się stało okruszku?
Zapytałam stworka odwracając głowę by zerknąć na pokemona stojącego za mną. Słysząc jednak męski głos ewidentnie skierowany w stronę pokemona, zwróciłam głowę w kierunku zapewne profesora. Widząc go w stanie który nie bardzo przystawał osobie na jego stanowisku otworzyłam lekko usta ze zdziwienia delikatnie czerwieniąc się na policzkach. To nie tak, że nigdy nie widziało się męskiego torsu! Ale sam fakt był nieco... kłopotliwy? I czy on czasem nie był za młody na profesora Pokemon? Raczej słysząc "Profesor Pokemon" widzimy dziadka, a nie młodego (nie ukrywajmy) urodziwego młodzieńca.
- Przepraszam, że tak weszłam bez pozwolenia. Chyba ma pan mały problem. - powiedział spoglądając na pokemona - Mały, ale bardzo urokliwy.

Mały lisek otarł się delikatnie o twoje nogi i pisnął zadowolony. Tym razem jednak skupiona byłaś na młodym profesorze, który był zapewne tak samo zażenowany sytuacją, jak ty. Blondyn spojrzał na ciebie zza okularów i chrząknął dodając sobie odwagi. Był zdecydowanie za młody, jak na profesora, którym do tej pory był jego ojciec. Nie mniej jednak - geniusze czasem się rodzą, a on do nich właśnie należał.
- Tak... Znaczy, nic się nie stało! To ja powinienem przeprosić za to całe zamieszanie. - Powiedział i uśmiechnął się przepraszająco. Podrapał się po głowie i zaczął zbierać papiery walające się po podłodze.
- Ano, urokliwy to może i jest ten problem, ale na pewno nie mały! - Zaśmiał się odkładając pierwszy stos notatek na biurko. - Ganiam go tak od rana. Dopiero, co się przeprowadziłem, a już tracę nad wszystkim kontrolę. - Westchnął cicho.
- No ale nic, czego pani ode mnie potrzebuje? - Zapytał zgarniając kolejny stos książek.

- Spokojnie, to nic takiego. Rozumiem, że przy pracy mogą wystąpić pewne wypadki.
Powiedziałam spokojnie rozglądając się wokół siebie. Najchętniej sama bym mu to sama posprzątała, w bibliotece w której pracowałam zawsze panował idealny porządek. Kucnęłam głaskając delikatnie pokemona po łebku i uśmiechając się do niego łagodnie.
- Sprawiasz panu profesorowi trochę problemów? Pewnie chciałeś się z nim pobawić, a ten bałagan zrobiłeś niechcący. Prawda? Nie chciałbyś sprawić swojemu panu kłopotów.
Powiedziałam spokojnym tonem głosu, chcąc jakoś uspokoić małego pokemona, który chcąc nie chcąc, trochę nabroił. Jednak nie będę stać bezczynnie patrząc jak blondyn zbiera wszystkie papiery z ziemi. Spokojnie sama zaczęłam podnosić teczki, oraz pojedyncze kartki papieru.
- To nic złego, każdy z nas potrzebuje czasu by przyzwyczaić się do nowej sytuacji. Wystarczy tylko trochę cierpliwości i dyscypliny- posłałam blondynowi uśmiech przypominając sobie po co właściwie tu przyszłam. - Aaa! No tak.. Moja mama poleciła mi przyjście do pana, chciałabym ruszyć w podróż jednak nie posiadam żadnego pokemona. A nie chciałabym odbierać ani matce, ani ojcu ich podopiecznych. Jestem Elisabeth MacIntre, ale proszę mi mówić Lisa.

Mężczyzna uśmiechnął się po raz kolejny i jakby odetchnął z ulgą. Czyżby aż tak zależało mu na opinii mieszkańców, iż jedno takie zdarzenie prawie spędziło mu sen z powiek? Któż to wie!
- Niestety, przy takich stworzonkach ciągle coś takiego się zdarza. - Podszedł bliżej i również pogłaskał Eevee. Mogłaś poczuć jego wodę kolońską, której zapachu nie umiałabyś opisać. Poza tym, że była ładna.
- Mój ojciec zawsze powtarzał, że ludzie nie ważne gdzie by się nie udali, zawsze się przystosują. Zapewne ma rację, ale bez obrazy, nie po to wyjechałem z tego miasta, żeby tu wracać. - Mruknął cicho smyrając Eevee z miłością.
- McIntre? - Spojrzał na nią zza okularów i gwizdnął cicho. - No, no, wiele się o waszej rodzinie nasłuchałem. Twoja mama była bliską przyjaciółką mojego ojca za dawnych czasów. Pewnie dlatego cię do mnie przysłała. - Wziął Eevee na ręce i podszedł do komputera przesuwając stos kartek tak, by zrobić miejsce dla niej.
- Jaki typ pokemona preferujesz, Liso? - Zapadła chwila ciszy, podczas której mężczyzna puknął się w głowę.
- Rany, wybacz mój brak wychowania. Sam Hannes, do usług.- Uśmiechnął się przepraszająco.

Może i był młodym profesorem, ale gust w doborze dobrej wody kolońskiej to miał, trzeba było mu przyznać. Nie było nic przyjemniejszego niż uwodzicielski zapach mężczyzny z rana. Nawet jeśli nie był to partner, miło było wiedzieć że istnieją jeszcze mężczyzny którzy dbają o siebie nieco więcej
niż myjąc się co wieczór! Na jego wzmiankę o miasteczku delikatnie zmarszczyłam brwi by odpowiedzieć mi po chwili namysłu.
- To ładne miasteczko. Uczyłam się poza nim, w Rustboro ale zawsze cieszyłam się kiedy tu wracałam. Dobrze, jest mieć miejsce do którego z przyjemnością można wracać. Jest tu cicho, idealne miejsce do badań.
Uśmiechnęłam się lekko, i wszystko byłoby pięknie i ładnie gdyby nie wspomniał o tym iż dużo słyszał o mojej rodzinie. Fakt, kto by nie słyszał. Jednak kiedy wspomniał o tym, że nasi rodzice przyjaźnili się widać było zdziwienie na mojej twarzy.
- Oo.. Wiedziałam, że się znają, ale nigdy nie wspomniała o przyjaźni. - powiedziała odwracając się w stronę rozmówcy.- Typ? Chyba nie mam żadnego wybranego. Każdy pokemon jest na swój sposób wspaniały i można wytrenować go na silnego wojownika. Planuję zakwalifikować się do Turnieju Żywiołów.
Kiwnęłam młodemu profesorowi głową kiedy przedstawił się.
- Miło mi poznać.

Mężczyzna cały czas głaskał Eevee. Mogłaś przyjrzeć mu się w tej chwili uważniej. Jeżeli to zrobiłaś, na pewno zaobserwowałaś, jak bardzo oddany był temu małemu stworzeniu, choć jeszcze kilka chwil wcześniej na pewno był na nie zły. Profesor Hannes miał zdecydowanie duże, męskie dłonie, od których nie jednak kobieta nie mogła oderwać wzroku.
Tymczasem, po chwili namysłu, udało ci się odezwać. Sam spojrzał na ciebie przez chwilę nieobecnym wzrokiem. Szybko jednak znowu się uśmiechnął i kiwnął głową.
- Może i masz rację. Badania zawsze zajmowały większość mojego życia, więc może mi się tutaj spodoba. Chociaż, będę z tobą szczery, wolałbym badać w terenie. - Wziął małego liska na ramię i podszedł do ciebie lustrując cię od dołu do góry.
- Cóż, nie znam szczegółów tej znajomości. Jedyne, co wiem to to, że mój ojciec zawsze uważał twoją mamę za bliską przyjaciółkę. - Nie ciągnął tematu rodziców, bo zauważył, że chyba nie chcesz o tym rozmawiać. Postanowił nie drążyć tematu sławy twojego ojca i tego, jaki to musiało mieć wpływ na ciebie. Gdy usłyszał o turnieju gwizdnął z aprobatą.
- Nono, nieźle! W takim razie, wiem jaki pokemon ci się przyda. - Zaśmiał się i posmyrał Eevee po głowie. Znowu. Zdecydowanie bardzo kochał to maleństwo!
Nie zwlekając zbyt długo, podszedł do komputera. Przez chwilę wystukiwał coś na klawiaturze, tylko po to, by chwilę później znowu znaleźć się przy tobie.
W dłoniach trzymał urządzenia, które bardzo dobrze znałaś, choć wyglądały na odrobinę nowocześniejsze.
- Przede wszystkim, powinnaś mieć ze sobą PokeDex. To najnowszy model, mojego projektu. Mam dla ciebie też PokeNav, masz tam już wpisane dane kontaktowe do mnie. Gdybyś potrzebowała pomocy, wiesz co robić. - Uśmiechnął się zachęcająco. Potem podał ci jeszcze sześć PokeBalli.
- Jeden z nich jest już używany, mam nadzieję, że ci się spodoba. - Zadowolony pogłaskał swojego towarzysza po główce.

Dobrze było widzieć, że mimo tego jakiego bałaganu narobił w pracowni ten mały pokemon wciąż dostawał od swojego właściciela należą mu dawkę uczuć. Jednak kiedy Sam znalazł się dużo bliżej mnie odruchowo zrobiłam krok do tyłu. Czy wyglądałam jakoś inaczej niż wszystkie inne dziewczyny, że musiał się mnie aż tak uważnie przyglądać? Odetchnęłam z ulgą kiedy odszedł by poszukać dla mnie pokemona, z uśmiechem przyglądałam mu się zakładając ręce do tyłu i lekko kołysząc się w przód i w tył.
- Cieszę się, że wybór pokemona nie będzie dla pa-... Ciebie problemem.
Powiedziałam szybko poprawiając się, bo skoro mi się przedstawił chyba mogę mówić do niego per "ty". Przyjęłam zadowolona przedmioty i schowałam PokeNav oraz puste kule do torby.
- Mam nadzieję, że nie będę musiała Ci zbyt często przeszkadzać. Z pewnością nie lubisz kiedy ktoś przerywa Ci w badaniach.- zaśmiałam się cicho zdmuchując niesforny kosmyk włosów drażniący nos.- No dobrze. Więc zobaczmy co tu jest
Zadowolona wypuściłam pokemona z kuli i skierowałam na niego PokeDex by dowiedzieć się czegoś o nim.

Sam zaśmiał się cicho słysząc twoje przejęzyczenie. Na oko nie był dużo starszy od ciebie, więc czułby się niezręcznie przy "panowaniu" sobie nawzajem.
- Wybory prawie nigdy nie są dla mnie problemem. - Mówił poprawiając okulary. Wyglądałby przy tym naprawdę poważnie, gdyby przez przypadek nie potknął się o rozwiązaną sznurówkę. Zdecydowanie Hannes powinien więcej uwagi poświęcać porządkom i ładowi, nieprawdaż?
- Szczerze mówiąc - nie lubię, gdy mi się przeszkadza. Ale zawsze, jeżeli będziesz potrzebowała pomocy, dzwoń. Na pewno z chęcią zrobię sobie chwilę przerwy. Poza tym, cóż ja tu mogę badać? - Zaśmiał się ukazując śnieżnobiałe zęby. Tymczasem z PokeBalla wypuściłaś swojego nowego pokemona. Po pomieszczeniu rozległ się głos PokeDexu.
- Cyndaquil, pokemon mysz.

Cytat :

Cyndaquil♂
Lv. 5
Natura: Rozważna
Ataki: Tackle, Leer
Ability: Flash Fire

Sam w tym czasie postawił swojego małego pokemona na podłodze.
- To jeden z moich najnowszych podopiecznych, myślę że będziecie do siebie pasować. - Podrapał się po głowie zakłopotany. - Jest spokojny i sympatyczny. Lubi owoce i powinno się go dużo przytulać.

Nachyliłam się przyglądając Pokemonowi który pojawił się przed moimi nogami, wspierając dłonie na lekko ugiętych kolanach.
- Cyndaquil. Wygląda na małego wojownika. - powiedziałam kucając i lekko kiziając stworka po policzku.- Myślę, że razem znajdziemy sposób by się porozumieć i stworzyć dobrany zespół. Prawda?
Zapytałam Cyndaquila, podnosząc po chwili głowę na Sama i uśmiechając się. Schowałam do torby elektroniczną encyklopedię razem z kulą ognistego pokemona. Chwyciłam delikatnie swojego podopiecznego na ręce wstając z kucków. Podniosłam go na wysokość twarzy przymilając się do niego policzkiem.
- Tak wyjątkowy Pokemon jak ty powinien mieć wyjątkowe imię. Co powiesz na Alba? - zaśmiałam się łaskocząc malucha po brzuszku. - Dziękuję bardzo za pomoc, nie będę Ci już więcej przeszkadzać. Do zobaczenia, Sam.
Uśmiechnęłam się do niego na pożegnanie i spokojnym krokiem, z Pokemonem na rękach opuściłąm laboratorium.

Cyndaquil pisnął radośnie wtulając łepek w twoją dłoń. Wyglądało na to, że naprawdę cię polubił! To chyba dobrze, biorąc pod uwagę, że będziecie ze sobą spędzać naprawdę dużo czasu i dużo ważnych chwil. Stworek zareagował równie radośnie na imię, które dla niego wymyśliłaś. Wychodzi na to, że mu się spodobało.
Tymczasem Sam przyglądał ci się kątem oka. Uśmiechnął się lekko i westchnął zadowolony. Jego mały Eevee ocierał się o nogi właściciela domagając się miłości.
- Nie ma sprawy. Dzwoń w razie problemów, z chęcią pomogę/ - Powiedział mężczyzna i zaczął smyrać swojego liska po brzuchu.
Gdy wyszłaś poczułaś promienie słońca okalające twoją twarz. Piękna pogoda zapowiadała przyjemną podróż. Dokąd wyruszysz?

Z uśmiechem na twarzy wyszłam z budynku przyglądając się swojemu pierwszemu Pokemonowi. Ciekawe jak by ojciec zareagował dowiadując się iż moim pierwszym podopiecznym nie jest smok, a przedstawiciel typu ognistego! Mimo że ojca nie widziałam prawie rok, pamiętam dobrze jak mówił, że chciałby bym poszła w jego ślady i trenowała smoki. Chyba każdy ojciec który doszedł do czegoś, chce by jego potomstwo kontynuowało jego dzieło. Podrzuciłam lekko Cyndaquila na rękach i okręciłam się z nim wokół własnej osi.
- Jesteś gotowy, Alba? Zaraz zobaczymy, gdzie możemy udać... - powiedziałam do stworka i usadziłam go sobie na ramieniu wyciągając drugą ręką z torby PokeNav otwierając urządzenie by wyszukać parę informacji.- Jedyne co wiem... to że mamy aż 5 sal w regionie Hoenn. Sprawdźmy gdzie jest najbliższa sala i tam się udamy. Może po drodze uda nam się sprawdzić nasze umiejętności...
Gadałam jak najęta do ognistego stworka przeglądając mapę regionu kierując się w stronę wyjścia z miasteczka. Może i to wszystko wyglądało tak proste, ale nie koniecznie mogło to tak wyjść w praktyce.

Cyndaquil zapiszczał radośnie obserwując każdy twój ruch. Musiałaś przyznać, że był całkiem pocieszny. I zdawało się, że polubił cię od razu.
Co do twojego ojca - z pewnością byłby dumny, że w ogóle postanowiłaś wziąć udział w turnieju. Oczywiście, jak każdy ojciec, pewnie wolałby, żebyś poszła w jego ślady. Niemniej jednak, na pewno będzie szczęśliwy i zadowolony. Teraz jedynie pozostało ci odnieść jakiś sukces, żeby nie być od niego gorszą.
- Cynda.... quill! - Alba zdecydowanie popierał każdą twoją decyzję, pod warunkiem, że wiązała się ze wspólną podróżą. Ty tymczasem spojrzałaś na mapę. Wśród wszystkich, w których znajdowały się sale eliminacyjne do Turnieju Żywiołów znajdowało się Lavaridge Town. Było ono zdecydowanie najbliżej twojego położenia.
Jak postanowiłaś - tak zrobiłaś. Ruszyłaś więc w tamtą stronę z Cyndaquilem na rękach. W pewnym momencie twój mały towarzysz zeskoczył na ziemię i staną na tylnych łapkach. Ogień na jego grzbiecie zapalił się w jednej chwili.
- ...Quilll! - Piszczał patrząc w krzaki.

Zmarszczyłam lekko nosek patrząc na wyświetloną na ekranie nazwę miasta. W zasadzie nie było to jakoś strasznie daleko, a przy odrobinie szczęścia po drodze zarówno ja jak i Alba nabierzemy wprawy dzięki czemu pokonanie lidera nie będzie wcale takie trudne! Zdziwiona zachowaniem pokemona schowałam PokeNav do torby i przystanęłam patrząc to na Cyndaquila to na krzaki. Może i był małym stworkiem, jednak płomień jaki potrafił rozpalić na swoich plecach był imponujący! To dobry znak, musiał być otoczony dobrą opieką u Sama i zapewne wrodzony talent miał tu odrobinę swojego udziału!
- Co się stało, Alba? Wyczułeś tam kogoś?
Kucnęłam za pokemonem obserwując badawczo krzaki, jedną ręką szukając w torbie PokeDex'a by mieć go w pogotowiu gdyby okazało się, że mój mały znalazł nam pierwszego przeciwnika.

Alba patrzył na krzaki wydając z siebie odgłosy kojarzące ci się jedynie z przygotowującym się do walki stworzeniem. Zanim zdążyłaś zareagować zza krzaków wyskoczyło stworzenie, którego nigdy nie widziałaś na oczy.


Cyndaquil rozpalił ogień, a dziwny stworek najeżył się i przygotował do obrony. Jak wybrniesz z tej sytuacji? Czyżby nadszedł czas na pierwszy poważny pojedynek? Czy to już ta chwila?

Spojrzałam na pokemona i wyciągnęłam ostrożnie PokeDex skanując to dziwne stworzonko. Alba wydaje się być tak bojowo nastawiony, więc chyba nie mam innego wyjścia jak przetestować nasze umiejętności w walce. A może się okaże, że mam chociaż trochę talentu po ojcu!
- Przygotuj się Alba. Zaczynamy naszą pierwszą walkę, zamierzam go złapać
Powiedziałam wstając jednocześnie chowając PokeDex do swojej torby. Lekko zmarszczyłam brwi zastanawiając się jak powinnam postąpić.
- Alba, zaczynamy od Leer by osłabić obronę przeciwnika! Dzięki temu będziemy mieć nieco łatwiej. Teraz szybko zaatakuj Heat Wave i odskocz w tył unikając ataku przeciwnika! Następnie wyprowadź kontratak w postaci Aerial Ace, a kiedy uderzysz w niego korzystając z bliskości zaatakuj Heat Wave! Użyj Aerial Ace by szybko uniknąć jego uderzenia po czym zaatakuj Tackle w głowę swojego wroga! Nie dawaj mu wytchnienia i szybko atakuj Heat Wave, wierze w Ciebie malutki! - dopingowałam swojego podopiecznego wciąż obserwując przebieg bitwy- Jeszcze trochę i uda nam się wygrać, ponownie użyj Leer! Teraz przygotuj się i skup w sobie jak najwięcej energii by zaatakować w niego silnym Heat Wave tylko na cel wybierz grzyby będące na jego plecach! Teraz zanim zorientuje się co właściwie się stało uderz Arial Ace starając się go przewrócić i kończ rozgrywkę Heat Wave!
Wydałam ostatnie polecenia zdecydowany tonem głosu obserwując jak pójdzie walka mojemu podopiecznemu. Jeśli dziwny Pokemon zostanie pokonany nie czekam ani chwili tylko wyciągam PokeBall chcąc go złapać!

Wyjęłaś skaner gotowa do dowiedzenia się czegoś na temat pokemona, który pojawił się na twojej drodze.
- Paras, pokemon grzyb.

Cytat :

Paras ♀
Lv. 6
Natura: Spokojna
Ataki: Scratch, Stun Spore, Poison Powder
Ability: Dry Skin

No cóż, właśnie wkroczyłaś na drogę trenera! Twoja pierwsza walka się rozpoczęła. Cóż złego uczynił ten biedny Paras wchodząc ci w drogę?


Cyndaquil był równie chętny do pojedynku, co ty. Dlatego też nie zwlekając na nic zaczął wykonywać twoją taktykę. Parę razy się potknął, jak o na niedoświadczonego pokemona przystało, ale radził sobie świetnie. Praktycznie każdy jego cios trafiał. Niemniej jednak Paras nie zamierzał się poddawać bez walki, o nie! Zdezorientowany waszym atakiem na chwilę stracił rozeznanie w sytuacji. Gdy tylko wszystko wróciło do normy zaatakował Cyndaquila Pioson Powder, zatruwając twojego pupila. Walka była przez cały czas napięta i wyrównana. Jednak w pewnym momencie wyłoniono zwyciężcę.

Cytat :

Cyndaquil: +1lvl.
Sp.: +10%
Resp.: +5pkt.

- Świetnie, Alba!
Pochwaliłam swojego Pokemona i rzuciłam PokeBallem w stronę pokonanego stworka. Kucnęłam obok małego Cyndaquila i pogłaskałam po małej główce. Naprawdę w tym maluchu drzemał wielki wojownik. Wystarczy tylko trochę potrenować, czasu i kto wie! Może będzie znany jako najsilniejszy przedstawiciel swojego gatunku.
- Jesteś taki dzielny mój mały. Teraz mamy pierwszego wspólnie złapanego Pokemona i chyba dobrze nam poszło.
Powiedziałam biorąc malucha na ręce i chowając PokeBall z chwytanym Pokemonem. W zasadzie, Paras raczej nie jest gatunkiem który może mi się przydać... Ale może w szklarni mojej matki?
- Wiesz, Alba. Udamy się do najbliższego PokeCenter i zadzwonię do mamy. Poznasz ją i zapytamy czy Paras nie przydałby się jej w pracy. Co o tym sądzisz?
Uśmiechnęłam się idąc powoli dalej przed siebie.

Cyndaquil zadowolony piszczał z podekscytowania. Ty również byłaś podekscytowana. Paras znajdował się w PokeBallu. Po kilku chwilach napięcia wiedziałaś już, że udało ci się go złapać. Mogłaś więc bez przeszkód pieścić swojego ukochanego pupilka. Alba był widocznie zadowolony z nagrody, jaką mu zafundowałaś. Miłość i pieszczoty bowiem, zawsze są najlepszym podarkiem!
Nie zwlekając dłużej ruszyłaś przed siebie. Szłaś dosyć długo, podróż zaczęła cię powoli męczyć. Poza tym, było już dosyć późno i wiedziałaś, że dużo czasu nie pozostało do zajścia słońca. Tymczasem znajdowałaś się w środku lasu. I wtedy ujrzałaś postać dziewczyny, która patrzyła się w górę. Z daleka nie dostrzegłaś dużo, jednak gdy się zbliżyłaś ujrzałaś śliczną szatynkę. Miała na sobie charakterystyczny strój, a włosy związane w dwa warkocze. Patrzyła się na drzewo, na którym ukrywał się mały pokemon.

Trzymając na rękach swojego Pokemona dzielnie szłam dalej mając cichą nadzieję na to, że szybko uda nam się z niego wyjść, albo gdzieś w jego środku będzie Centrum Pokemon. Albie przecież przyda się odpoczynek, a i zawsze lepiej śpi się w wygodnym łóżku niż pośrodku lasu. Spojrzałam na dziewczynę, a następnie na Pokemona chowającego się w gałęziach drzewa. Powoli wyciągnęłam PokeDex by zeskanować stworka, a następnie uśmiechnęłam się do szatynki.
- Cześć... Tamten uroczy malec to twój Pokemon?
Zapytałam spokojnym tonem głosu. Nie chciałam wyjść na jakąś natrętną czy coś w ten deseń, ale może się okazać, iż dziewczyna będzie potrzebowała pomocy lub coś w ten deseń.

Pierwsze co zobaczyłaś widząc nowego pokemona to skan. Bardzo dobrze! Ojciec pewnie byłby z ciebie dumny.
- Ralts, pokemon psychiczny.

Cytat :

Ralts ♀
Lvl. 9
Natura: Wesoła

Dziewczyna usłyszawszy twój głos odwróciła się gwałtownie, a mały Ralts pisnął zaskoczony.
- Tak, to mój pokemon. - Odpowiedziała szatynka niepewnie, nie wiedząc czego możesz od niej chcieć.
- Kim jesteś? Spacerowanie po lesie o tej porze dnia nie jest bezpieczne. - Mruknęła dziewczyna na dodatek i machnęła ręką na Raltsa. Pokemon pojawił się przy niej momentalnie piszcząc radośnie na widok Cyndaquila.