Gra ReBorna

Emily zaśmiała się spoglądając na ciebie. Wytknęła ci język w odpowiedzi na pytanie i zajęła się szperaniem w PokeNavie. Cóż mogła znaleźć? Wiedziałeś, że na pewno jej się coś uda. Była lepsza w badaniach od ciebie. W sumie, musiałeś przyznać, że w rodziców to się nie wrodziłeś. A Lily była lepsza niż wasza trójka razem wzięta. Właściwie, córka Lance'a przewyższała umiejętnościami i jego samego i nie jednego naprawdę wybitnego naukowca. Choć rzadko kiedy widziałeś ją podczas pracy wiedziałeś, ze była do tego najzwyczajniej w świecie stworzona.
- Pogoda powinna trochę odpuścić po południu. Więc mamy chwilę czasu na jedzenie, picie, odpoczynek i, co najważniejsze, badania. Na pewno dowiem się, gdzie należy szukać! - Pewność siebie aż biła od dziewczyny. Zdecydowanie wcale się nie zmieniła, aż zatęskniłeś za czasami, gdy bawiliście się razem w ogrodzie Lance'a. Wasi rodzice wtedy zajmowali się swoimi sprawami, a wasza dwójka odkrywała nowe przygody na tyłach domu rodziny McCourtney.
- Pokazy? - Dziewczę spojrzało na ciebie znad okularów i po chwili ciszy zaśmiało się. - No tak, faktycznie dawno nie rozmawialiście. Musiałam sobie zrobić chwilę przerwy. Ale spokojnie, kiedyś jeszcze powrócę na arenę i dam popalić tym żółtodziobom! - Lily śmiała się radośnie, a Alinor jej zawtórowała.
- Jesteś niesamowita. Przy całej twojej pracy... Masz jeszcze czas na pokazy. - Oczy twojej towarzyszki aż zaświeciły się z podziwu. Zdecydowanie była zafascynowana twoją starą przyjaciółką.
- No, no. Nie jestem aż taka wspaniała. Chociaż nie powiem, jestem całkiem niezła. Ale na razie to nie ma znaczenia. Przez najbliższy czas będę zajęta czymś zupełnie innym. Ale... Och, mam! - Wrzasnęła uradowana i aż podskoczyła w miejscu. Wszyscy obecni w Centrum Pokemon aż na nią spojrzeli.
- Mam rejon! - Zaśmiała się całkiem dumna z własnego odkrycia.

- No już, już, nie bądź taka skromna. Jesteś niesamowita, to ci trzeba przyznać. Bystra, mądra i urocza. Jak to się stało że jeszcze nikt się tobą nie zainteresował, poza faktem że musiałby mi się spodobać, siostrzyczko?
Zapytał, widząc jej entuzjazm. Rzeczywiście była zdolna. Chłopak czasami cieszył się że ma ją po swojej stronie, bo mając ją jako swojego wroga...cóż, nie był to najlepszy pomysł.
- Dobrze, dobrze...ale spokojnie, nie musisz stawiać na czuwaniu całego poke-centrum.
Zaśmiał się, pokazując jej żeby usiadła. Nie chciał żeby przyciągała za dużo uwagi. Wystarczy że jest urocza. Zastanawiał się też jednak nad tym co się działo. Muszą na siebie uważać, bo kolejne problemy to nie jest coś co im się teraz przyda. Powinni na siebie uważać i postarać sie znaleźć kolejne kamienie możliwie BEZ dodatkowych przygód, ze strony tych ludzi którzy już ich ścigali...

Lily wytknęła do ciebie język zakładając dłonie na piersiach. Spojrzała na ciebie z lekko naburmuszoną miną, a potem zaczęła się śmiać. Był taka jak zawsze, wesoła, radosna i pogodna. Mogłeś ją podziwiać. Nawet wiedząc, że jej ojciec jest w tarapatach była pewna siebie, gotowa do działania i nie okazywała strachu. Była kobietą, jaką wielu chciałoby mieć przy sobie.
- I tu się mylisz, Danti. - Roześmiała się jeszcze raz i wyciągnęła do ciebie dłoń. Na palcu ujrzałeś piękną, zrobioną z białego złota obrączkę.
- Znalazł się ktoś, kto zaakceptował tak rozwydrzoną osóbkę, jak ja. - Powiedziała i podeszła do ciebie targając się po głowie. Fakt, była od ciebie starsza o całe dwa lata. Ale musiałeś przyznać, że nie spodziewałeś się, iż tak szybko wyjdzie za mąż! Właściwie, nie mogłeś jej sobie wyobrazić z żadnym mężczyzną. Była zbyt samodzielna. A potwierdzał to fakt, że była sama w Verast City i nie wydawało się, by ktoś miał jej tutaj towarzyszyć.
- Tak, tak. Już siedzę cicho, szczylu. - Zaśmiała się i wskazała ci lokalizację na mapie. - Po południu się tam udamy. A teraz... Macie na coś ochotę? - Zapytała czekając na wasze propozycje. Sama siedziała wygodnie wpatrując się w twarz Alinor. Dziewczę było zarumienione i zafascynowane, więc nie odzywało się wcale. Wygląda na to, że decyzję musiałeś podjąć ty sam.

- No proszę...naprawdę znalazł się samobójca skłonny z tobą wytrzymać...prawie mu współczuje.
Zaśmiał się, poprawiając włosy. Spojrzał na nią jeszcze raz z uśmiechem.
- Gratuluję, mała. Mam nadzieję że będziesz szczęśliwa.
Co prawda...no, trzeba przyznać. Nie do końca mu się to podobało, ale co miał zrobić? Postawiono go przed faktem dokonanym. Oby Lance nie został za szybko dziadkiem.

Obserwował obie dziewczyny, spoglądając na dłonie obu. Czas idzie do przodu naprawdę szybko, one obie już sobie kogoś znalazły - a on? Jak typowy, młody chłopak, który uparcie nie chce dorosnąć. Jego życie od dawna obracało się wokół pokemonów, nie miał zbytnio ani czasu, ani chęci uganiać sie za dziewczynami - szczególnie że ciągle się przenosili. Ale nie czuł się źle z tego powodu. Walki, treningi i podróże nie dawały zbyt wielu okazji do flirtowania.

Wstał i poszedł w kierunku stołówki, sprawdzając co jest obecnie do jedzenia - przy okazji zahaczając o siostrę Joy, odbierając swoje pokeballe, jeśli już są - potem wracając z jedzeniem do dziewczyn.

Emily zaśmiała się tylko po czym dała ci mocnego kuksańca w bok. Zdecydowanie nie należało z nią zadzierać! Ale, nie o tym mowa, prawda?
- Spokojna głowa, jakby był normalny już dawno by uciekł. - Zaśmiała się znowu i poklepała cię po głowie. - Tak, tak. Jestem bardzo szczęśliwa. Ale teraz czas coś zjeść i odpocząć. Po południu czeka nas trochę spaceru. - Powiedziała i zamówiła sobie ogromny talerz frytek ze stekiem. Cóż, miała dziewczyna apetyt! Alinor, ponieważ dopiero co byliście po posiłku z jej ojcem, zamówiła sobie tylko jogurt i wdała się w krótką rozmowę z Lily. Widać dziewczęta się bardzo polubiły!
Faktycznie, obie miały już kogoś, z kim chciały spędzić życie. Alinor zdawała się nie wiedzieć świata poza Jacobem i bardzo chciała go uratować. A nawet nie miała pewności, czy to wszystko się uda. Emily tymczasem miała już męża i choć szczęśliwa, zdecydowanie nie spędzała z nim dużo czasu. Jakby nie było, była w Verast City, gdzie na pewno nie mieszkali!
Zamówiłeś sobie jedzenie i usiadłeś pomiędzy Alinor a Lily. Wtedy córka profesora się odezwała.
- A właśnie. Zaraz zaproszę was do swojego pokoju. Tam chciałabym przejrzeć materiały, które macie. Możecie się śmiać, bądź nie... Ale mam przeczucie, że będzie tam coś, co nam pomoże. - Powiedziała wcinając frytki.

- Zapewne coś tam będzie. Do tego nie potrzeba fizyki jądrowej i nie jest to też zabawne, prawda?
Zaśmiał się, jedząc. Wrócił jeszcze szybko po miseczkę wody dla Litleo, stawiając ją przy lwicy.
- A co poza tym? Lilly, wiesz coś na temat Cerulean City? Wiesz co tam znaleźli? Podobno ładne zamieszanie wywołali...
Powiedział, rozglądając się po PC. Miał nadzieję że w tych papierach rzeczywiście znajdzie się coś ciekawego, co mogłoby pomóc w poszukiwaniu. Przydałoby się też ustalić gdzie mogli zabrać Lance'a. To miasto wydawało się zimne i puste, mimo pogody. Dlaczego tu nic się nie dzieje?

Emily przytaknęła na twoje słowa. Uśmiechnęła się do ciebie delikatnie po czym skończyła swój obiad. Westchnęła cicho, wstała z miejsca i powiedziała wam, byście poszli za nią.
- Cerulean? Hmmm... Słyszałam coś o jakimś kamieniu. - Nastała chwila ciszy, po której dziewczyna się do was odwróciła. - Chyba nie chcecie powiedzieć, że...
- Mój ojciec twierdzi, że to może mieć jakiś związek. - Alinor kiwnęła głową i wyjaśniła na szybko, do czego doszedł Stuart. Emily pokręciła głową wzdychając.
- W takim razie... Trzeba będzie się tam udać, jak najszybciej się da. A tymczasem... Witam w moim królestwie! - Lily zaśmiała się wpuszczając was do swojego pokoju w Centrum Pokemon. Było tam czystko i schludnie. No, poza stertą papierów i dokumentów, które zdecydowanie należały do twojej przyjaciółki z dzieciństwa.
- No dobrze, pokażcie mi to, co już macie. - Powiedziała, a Alinor wyciągnęła z plecaka mapę i notatki jej ojca. Lily siedziała i czytała. Wyglądała na naprawdę zamyśloną i skupioną. Ku twojemu zdziwieniu, wydawało się, że rozumiała język w jakim to wszystko było zapisane! Może powinna spojrzeć na notatki od Lance'a?

- Tak, bardzo możliwe że ten kamień jest tym czego szukamy.
Powiedział kiedy ruszyli. Kiedy weszli do pokoju rozejrzał się. Typowa Lilly. Typowy kujon. Przejrzał pobieżnie kartki, po czym odwrócił się.
- To w sumie nie wszystko. Mamy jeszcze to, Pani Profesor.
Powiedział, wyciągając i podając jej papiery przekazane im przez Lance'a. Może to jej jakoś pomoże. W końcu nie wiadomo co w nich tak do końca jest. Wykorzystał chwilę kiedy Lilly przetwarzała informację, żeby rozejrzeć się po pokoju i wyjrzeć przez okno. Nie wiele teraz ma do roboty, kiedy Lilly przegląda dokumentację. Obrócił się i oparł o parapet, patrząc na Lilly.

Emily pokiwała głową na znak, że rozumie. Jeżeli ten kamień w Cerulean był jednym w tych, których poszukiwaliście, zdecydowanie nie było czasu na głupoty. Kto wie, w czyje ręce on teraz wpadnie! Twoja stara przyjaciółka zagłębiła się w tych wszystkich dokumentach czytając je z zainteresowaniem. Pamiętałeś, że były zapisane w dziwnych, starożytnych znakach. Wydawało się jednak, że nie sprawia to zbyt wiele problemów dziewczynie.
Przejrzałeś pobieżnie kartki znajdujące się w pomieszczeniu. Wszędzie było coś o mitologii i stworzeniach takich jak Tengu, czy Kitsune. I pewnie nie zainteresowałoby cię to, gdybyś nie zobaczył kilkunastu kartek ze zdjęciami tablic, na których widniało dokładnie takie samo pismo, jak na waszych dokumentach!
- Hm? - Dziewczyna oderwała się od czytanego fragmentu i spojrzała na ciebie. potem na kartkę. - Ach, to charakter ojca! - Powiedziała po czym zagłębiła się w kolejną lekturę. Przyglądałeś się jej z boku. Co chwila poprawiała okulary i mruczała coś pod nosem. Zaznaczała też coś w dokumentach. Zapewne fragmenty warte uwagi. Wiedziałeś, że sporo czasu poświęciła na naukę, a teraz idealnie to wykorzystywała. Zawsze śmiałeś się z niej, że jest kujonem, ale w takich właśnie sytuacjach sprawdzała się idealnie, nieprawdaż?
Ty i Alinor nie mieliście zbyt wiele do roboty. Dziewczyna usiadła na łóżku, na chwilę zajrzała do toalety, a potem ponownie wróciła na swoje miejsce. Ty patrzyłeś przez okno, widząc tłum ludzi idących na targ. Że też im się chciało w taki upał! Po dłuższym czasie, który tak naprawdę mógł być godziną, może dwiema - sam straciłeś już rachubę, Lily odetchnęła głośno.
- No no, intrygujące. - Uśmiechnęła się, a w jej oczach pojawił się błysk. Bardzo dobrze wiedziałeś, co to znaczyło. Emily, kiedy się czymś zainteresowała przybierała właśnie taką minę. I co najgorsze - w takich sytuacjach nie było mowy o tym, by ją od tego czegoś odciągnąć!
- Wiele ciekawych rzeczy można wyczytać z tych dokumentów. Ale niestety, nada nie wszystko jestem w stanie zrozumieć. Ten język jest bardzo starodawny. Nawet ja nie dam rady wszystkiego wam przetłumaczyć. - Powiedziała i westchnęła. Zdjęła okulary i i przetarła oczy palcami. Oparła się o krzesło i wzdychała cicho. Wyglądała na zmęczoną, ale najwyraźniej była podekscytowana!
- Na szczęście znam osobę, która ten język ma w malutkim paluszku. - Zaśmiała się i podniosła z krzesła. Zaczęła zbierać papiery porozrzucane po pomieszczeniu i wpakowywać je do zaadresowanej koperty. Tak, zdecydowanie to było łatwiejsze - wysyłać dokumenty, niż je wszędzie ze sobą nosić. Gdy już zakleiła kopertę, zaczęła zbierać swoje rzeczy osobiste i wpakowywać je do torby.

Przez chwilę zastanawiał sie czy nie wziąć markera i nie pomazać jej twarzy...ale nie, nie ma sensu. Obserwował ją przy pracy. Wyglądała tak jak zawsze...dzieci tak szybko rosną. Spojrzał na kopertę którą spakowała
-Przyjaciel, czy właściciel drugiej obrączki?
Zapytał,uśmiechając się i unosząc brew, podnosząc kopertę i patrząc na nią. Miał tylko nadzieję że nikt nie weźmie tego za coś innego. Jeśli byli obserwowani, ktoś mógł pomyśleć że wysyłają coś istotnego...co prawda nie robiło to wiele złego, ale kto wie co mogło z tego wyniknąć dla pracy Lilly?
- Więc gdzie teraz? Mam dość tego martwego miasta. Przydałoby się coś porobić, bo skostnieje niedługo...
Powiedział, przeciągając się i poprawiając włosy. Może wreszcie coś zaczęłoby się dziać...

Zdecydowanie dobrze, że nie pomazałeś Emily twarzy. Dobrze wiedziałeś, co się działo, gdy ktoś ją zdenerwował. Na szczęście dziewczyna nie siedziała nad waszymi dokumentami tak długo i już się pakowała. Spojrzałeś na kopertę, która była już zaadresowana.

Cytat :

Kou Tasuki
Centrum Pokemon
Cerulean City

Kiedy się odezwałeś dziewczyna spojrzała na ciebie przez chwilę zastanawiając się, co ci chodzi. Gdy zamyślenie odeszło na bok, a do niej dotarł sens twoich słów uśmiechnęła się.
- I jedno i drugie. - Podeszła do szafki a potem rzuciła w ciebie ramką. Wewnątrz niej znajdowało się zdjęcie przedstawiające uśmiechniętą Lily. Obok niej stały wysoki, dosyć dobrze zbudowany mężczyzna. Aż nie mogłeś uwierzyć, że ktoś taki mógłby być w typie twojej "siostrzyczki"! No ale jak widać, życie rządzi się swoimi prawami i nic nie mogłeś na to poradzić, prawda?
Emily spakowała wszystkie swoje rzeczy. Na wszelki wypadek rozejrzała się jeszcze po pomieszczeniu i westchnęła zadowolona.
- Nie jestem pewna. Powinniśmy chyba najpierw zgarnąć ten robaczy kamień, o którym mówił ojciec. Potem udamy się do Cerulean. Jeżeli mają tam kamień, to dla nas lepiej. Jeżeli nie - trudno. Tasuki już tam będzie, więc przynajmniej załatwimy kilka spraw za jednym zamachem. Ale czas iść, zrobiło się już w miarę chłodno. - Powiedziała po czym wzięła swoją torbę i wyszła z pokoju. Kiedy i ty i Alinor znaleźliście się na zewnątrz, zamknęła drzwi i oddala klucz siostrze Joy. Wyszliście z budynku i skierowaliście się do wyjścia z miasta. Po drodze Lily weszła na pocztę i wysłała dokumenty do swojego męża.

- No proszę...kto by pomyślał że ktoś taki cię zakręci.
Powiedział, uśmiechając się i odrzucając jej zdjęcie. Dobrze dla niej. Niech jej się powodzi. Nie miała łatwego życia i poświęciła nauce wiele czasu. Przyjemnie ogląda się że życie nagradza jej ciężko pracę. Przyglądał się jej pakowaniu, które wyglądało na chaotyczne - ale koniec końców okazało się takie, jakie miało być. Systematyczne i uporządkowane. Takie jak jej życie. Ciężko było wyobrazić ją sobie w roli żony...tym bardziej matki. Współczuł jej przyszłym dzieciom...bo dobrze wiedział jak to jest wychowywać się, kiedy twoi rodzice są geniuszami i naukowcami. Ale cóż...oni wyrośli na porządnych ludzi, prawda?
...
...
...
No dobra. One wyrosły na porządnych ludzi. On ciągle uparcie odmawiał dorośnięciu. Ale wiedział że nie może być ciągle dzieckiem. Bawił się, trenował i cieszył walkami. Traktował swoje podróże jako ucieczkę z domu - jak typowy nastoletni buntownik. Ale wiedział że teraz czas spoważnieć.
...
...
...
Ale tylko na chwilkę, zgoda? Nie miał zamiaru być sztywny i poważny całe swoje życie. Przeciągnął się i ostatni raz spojrzał na pusty pokój, po czym wyszedł z nimi. Kiedy wyszli z miast, chłopak sięgnął po pokeball. Spojrzał na niego i zacisnął nieco palce na nim. Lance. Tyle zrobił...i teraz on też przepadł. Muszą go znaleźć. On nie był kolejną osobą która ma kłopoty. Lilly też nie była tylko kolejną osobą. Alinor też nie. Teraz obie dziewczyny były praktycznie częścią rodziny. Rodziny, która ma dziwny zwyczaj pakowania się w problemy. Spojrzał na dziewczyny, zaśmiał się radośnie, rozbawiony tym i spojrzał w niebo. Tak...ich rodzina miała naprawdę dziwne zwyczaje. Z lepszym humorem spojrzał przed siebie
- Butterfree, dołącz do nas.
Powiedział, wypuszczając motylka. Urocze stworzenie. Wyciągnął dłoń i pozwolił jej na wierzchu dłoni na niej usiąść. Podał jej poke-chrupkę i delikatnie pogładził ją po główce. Spojrzał na jej skrzydełka i oczka.
- Więc jak, pomożesz nam znaleźć ten kamyk, kochana?
Zapytał ją, uśmiechając się do motylka. Wreszcie mogą ruszyć dalej. Nie stoją już w martwym punkcie, szukając wskazówek na oślep. Mają wyraźny trop i powinni wreszcie to wykorzystać. Czas zapolować, zamiast być tylko zwierzyną łowną dla innych. Pora zyskać przewagę w tym wyścigu...

Lily zaśmiała się tylko i złapała zdjęcie, które do niej rzuciłeś. Schowała je w torebce uśmiechając się do niego ciepło. Cóż, choć był to dziwny widok musiałeś przyznać, że miło było widzieć dziewczynę tak szczęśliwą i zakochaną.
- Tasuki to naprawdę dobry facet. - Powiedziała cicho poklepując cię po ramieniu. - Ma wiele spraw na głowie, ale jest niezwykły. W życiu nie spotkałam nikogo takiego, jak on. Choć... Ma dosyć specyficzny charakter. Ale przekonasz się o tym, jak go spotkasz. - Zaśmiała ci się do ucha i wyszła z pokoju. Lily zdecydowanie była porządną kobietą, choć... Bywała dziecinna mimo to. Pewnie właśnie dlatego tak dobrze się dogadywaliście przez te wszystkie lata. Alinor natomiast, mimo swojej delikatnej natury, bywała bardzo poważna i może przez to miewaliście zgrzyty? Niemniej jednak, była naprawdę rozsądną dziewczyną i wiedziała, co jest dobre, a co złe. I choć nie wiedziałeś o niej zbyt wiele, szanowałeś ją na swój sposób. Może warto byłoby się dowiedzieć czegoś o swojej towarzyszce? Jednak, teraz nie było na to czasu!
Wyszliście z miasta, więc wypuściłeś Butterfree. Motylek latał nad tobą i przyglądał ci się zaintrygowany.
- Friiiiii? - Pokemon zdecydowanie należał do uroczych i rozkosznych. Plus kiedy poprosiłeś o pomoc Butterfree od razu zaczęła latać radośniej, jakby bardzo chciała wam pomóc. Tymczasem Emily wypuściła jednego ze swoich pokemonów.
- Myślę, że szybciej będzie jak dosiądziemy pokemony. - Powiedziała z przekonaniem i wsiadła na konia. Spojrzała na ciebie i Alinor zastanawiając się, czy macie na czym podróżować. Faktycznie nie przewidziała tego. Córka Stuarta jednak bez wahania cofnęła swoją Sylveon do kuli i po chwili przywołała kolejne stworzenie.

Sięgnął po kolejny pokeball, spoglądając na Lilly. Wypuścił Arcanine'a i pogładził go po grzywie. Jaki on jest piękny *^*.
- To jak, pozwolisz mi na sobie jechać, mały?
Zapytał, przeczesując powoli palcami jego grzywę. Jego futro było takie przyjemne w dotyku, ciepłe i miękkie. Jeżeli psiak nie miał nic na przeciw to ostrożnie, żeby mu nie zrobić krzywdy, wszedł na jego grzbiet. Przywołał potem do siebie Butterfree, pozwalając jej usiąść na wierzchu dłoni.
- Wiesz czego szukamy, prawda mała? Poprowadzisz nas tam?
Zapytał, drapiąc ją lekko pod bródką i podając jej jeszcze jedną poke-chrupkę. Pora ruszać. Nie mieli pojęcia czy tamci wiedzą tyle co oni, więc powinni się pospieszyć żeby dostać się do kamienia jak najszybciej. Pochylił się lekko nad grzywą Arcanine'a
- Postaraj się wyczulić też swój słuch. Gdybyś usłyszał coś niepokojącego, daj nam znać, dobrze? Nie chciałbym żeby ktoś nas nagle zaskoczył, albo śledził...
Szepnął do ucha psiaka, głaskając go. Wspaniałe stworzenie *^*

Adnotacja: Nie akceptuję emotek w tekście. Zapamiętaj to sobie.
_________________________________________________________
Lily siedziała na swoim Rapidashu i rozmawiała z dosiadającą swojego pokemona Alinor. Dziewczyny dyskutowały o czymś naukowym, co w gruncie rzeczy cię nie interesowało. Byłeś poza tym zbyt pochłonięty uwielbianiem pokemona, który tak naprawdę należał do Lance'a. Arcanine, gdy tylko wydostał się z kuli spojrzał na ciebie przekrzywiając łeb. Zaczął niuchać wokół, jednak zająłeś go rozmową. Spojrzał na ciebie i pozwolił się dosiąść. W końcu przywyknął do tego. Od małego uczony był przenoszenia ludzi na sobie. Kiedy jednak usiadłeś na jego grzbiecie, pies znów zaczął niuchać. Wtedy, jego oczom ukazała się Lily. Arcanine jak oszalały do niej podbiegł ciesząc się na jej widok. Niestety, po drodze zgubił ciebie.
Upadłeś na ziemię obijając sobie pośladki. Cóż, nie przewidziałeś tego, że Arcanine będzie chciał się przywitać z córką swojego właściciela. Właściwie, niczego nie przewidziałeś. Emily, gdy tylko zobaczyła pieska otworzyła oczy szerzej i wyciągnęła dłoń by go pogłaskać.
- Czyź to nie mój kochany Arcanine? - Zapytała śmiejąc się. - Nic nie mówiłeś, że ojciec ci go dał. - Powiedziała spoglądając na ciebie pytająco.
Dopiero po kilku chwilach radości ze strony zwierzaka, jak i kilku słowach wyjaśnienia ruszyliście dalej. Butterfree usiadła na twojej dłoni i zjadła chrupka. Potem wzleciała w powietrze kierując się w kierunku, który Lily udało się wcześniej określić. Czułeś, że zbliżacie się do celu!

- Kiedy opuściliśmy jego laboratorium, niedługo potem przybiegł do nas w kiepskim stanie, niosąc dokumenty...dzielny psiak, prawda?
Powiedział, uśmiechając się i drapiąc go za uchem. Był taki piękny...no cóż, pora ruszać. Wrócił na grzbiet psiaka i ruszyli dalej. Nie będzie łatwo, to na pewno. Muszą na siebie uważać. Przed wyruszeniem jeszcze raz poprosił Arcanine'a żeby miał uszy otwarte. Jeżeli ktoś będzie ich chciał śledzić, lepiej o tym wiedzieć...a nie zaszkodziłoby też widzieć. Sięgnął po pokeball i wypuścił Pidgey'a, sadzając go na swoim przedramieniu.
- Leć kawałek za nami, miej oko na okolicę. Jeśli tylko zobaczysz coś niepokojącego, wracaj szybko do mnie, dobrze?
Powiedział do niego i podrzucił go lekko, pomagając mu wystartować. Nie powinno to być dla niego problemem a lepiej się zapobiegać, niż leczyć. Gdyby udało się komuś ich teraz zaskoczyć, nie byliby w najlepszej sytuacji. Musieli sie spieszyć, co nie zawsze szło w parze z zachowaniem bezpieczeństwa.

Kiedy opowiedziałeś historię otrzymania Arcanine mina Emily nie była taką, jaką chciałbyś ujrzeć. Zamyślona, zupełnie bez wyrazu. Chyba powoli zaczęło do niej docierać, w jakich okolicznościach znalazł się jej ojciec. Niemniej jednak westchnęła tylko i ruszyła przed siebie. Alinor i ty zrobiliście to samo. Arcanine wsłuchiwał się uważnie, aby w razie czego was ostrzec. Butterfree prowadziła, a zaraz za nią jechała Lily.
W tym czasie wpadłeś na pomysł, by wypuścić Pidgeya. Ptaszyna pokazała się i zaskrzeczała radośnie. Pokemon uniósł się w powietrzu i poleciał przed siebie. Cóż, zwiady to dobra rzecz! Jednak po chwili wrócił do was robiąc piruety w powietrzu. Za nim leciał inny pokemon, który najwidoczniej nei chciał mu dać spokoju.

Starał się być łagodny w słowach, ale mógł mimo wszystko powiedzieć to inaczej. Cieszył się pędem wiatru we włosach. Arcanine był naprawdę szybki. Zauważył po chwili nadlatującego Pidgey'a i jego dziwne zachowanie...potem dopiero to co leciało za nim. Czy to...Yanma?
- Pidgey, wzleć w górę i użyj Aerial Ace. W ten sposób znikniesz mu na chwilę z pola widzenia i uderzysz w niego. Następnie użyj Heat Wave, spróbuj go podpalić, może to nam pomoże.
Powiedział do swojego pokemona, skanując przy okazji robaka na jego ogonie. Był ciekaw czy dobrze rozpoznał gatunek. A może przy okazji udałoby się złapać ciekawy okaz do kolekcji...
- Przeszkodź mu też w lataniu, używając Ominous Wind, po czym uderz w niego Steel Wing'iem i na koniec dodaj Heat Wave. Postaraj się też wspomagać swoje uniki z Quick Attack i przechodź z uniku prosto w kontratak z użyciem Aerial Ace.

Widząc nadlatującego pokemona od razu postanowiłeś zareagować. Zeskanowałeś dzikie stworzenie i jak się okazało, nie pomyliłeś się.
- Yanma, pokemon ważka. Jego oczy widzą wszystko wokół 360 stopni bez odwracania głowy.

Cytat :

Yanma ♀
Lvl. 18
Natura: Uciążliwa
Ataki: Tackle, Foresight, Quick Attack, Double Team, Sonic Boom, Detect
Ability: Speed Boost

Powietrzna walka się zaczęła! Pigdey zaatakował pierwszy, przez co ważka odpowiedziała tym samym. Rozgorzał prawdziwy pojedynek nad waszymi glowami, podczas gdy wy jechaliście dalej. Lily tylko odwróciła się, by sprawdzić, co się dzieje. Alinor spojrzała na to bez większego zainteresowania. Dziewczyny stwierdziły, że sobie poradzisz. A pojedynek ciągle trwał!

- Pidgey, zacznij od Heat Wave, które wykorzystaj też jako zasłonę która odwróci jego uwagę, użyj szybko Aerial Ace i zaatakuj go od tyłu. Wykorzystując to że będziesz blisko, dodaj jeszcze od siebie szybkie Heat Wave, po którym odleć do tyłu z pomocą Quick Attack. Postaraj sie zatrzymać jej ataki wykorzystując Gust, po prostu wywołaj silne podmuchy wiatru żeby zakłócić jej równowagę w powietrzu. Od razu wykorzystaj to i uderz kolejny Aerial Ace. Możesz spróbować też rozwiewać wokół siebie Heat Wave, kiedy zobaczysz że chce cię zaatakować. W ten sposób powinna wpaść prosto na twój ognisty atak, co wykorzystaj dokładając Gust oraz Steel Wing. Nie pozwól jej panować w powietrzu, to twój rejon!

Walka powietrzna nad waszymi głowami trwała cały czas. Pidgey nie zamierzał się podać i oddać zwycięstwa Yanmie. Jak by to wyglądało, gdyby ptak przegrał z robakiem? No właśnie! Dlatego mimo ciągłej wymiany ciosów, twój pokemon wykazał się ogromną odwagą i determinacją! Ostatecznie, pokonał przeciwniczkę, która opadła na ziemię tuż przed wami.


Bardziej jednak od leżącego pokemona interesował cię twój własny. Wokół niego zaczęło pojawiać się oślepiające światło, które skądś już kojarzyłeś. Po chwili zorientowałeś się, iż twój towarzysz ewoluuje!

Doświadczenie:

Po wygranej walce, w zupełnie nowej odsłonie - Pidgeotto zaskrzeczał radośnie i przeleciał nad wami wszystkimi. W tym czasie Butterfree doprowadziła was do małej jaskini umiejscowionej na samym środku lasu. Nieopodal znajdowała się polanka, na której spotkaliście stado motyli. Kto by pomyślał, że byliście tak blisko! Lily zeszła ze swojego konia i pogłaskała motylka po głowie.
- Dobra robota, maleńka. Resztę zostaw nam. - Uśmiechnęła się do pokemona. Alinor zeszła ze swojej zebry i dołączyła do Lily w badaniu wejścia do jaskini. Była dosyć mała i ciasna. Mężczyzna twojego wzrostu na pewno się tam nie zmieści!

Widząc spadającą Yanme, wyjął pokeball i rzucił nim w robaka. Potem jego wzrok przyciągnął blask bijący od jego pokemona. No proszę! Przywołał do siebie Pidgeotto, głaskając go po główce
- Robisz się coraz piękniejszy i coraz silniejszy, wiesz?
Powiedział do niego, podając mu poke-chrupke i puszczając go z powrotem w powietrze. Miejmy nadzieję że tym razem nikt nie przeszkodzi mu w patrolu. Kiedy zatrzymali się, zszedł z Arcanine, głaskając go.
- Dziękuje, jesteś o wiele szybszy niż sądziłem, wiesz?
Powiedział, uśmiechając się do Arcanine'a, po czym przywołał do siebie Butterfree i Pidgeotto.
- Wy też sie wspaniale spisaliście, odpocznijcie teraz.
Powiedział, wracając oba pokemony do balli. Dołączył do dziewczyn obserwujących wejście do jaskini. Dziewicza natura w pełnej okazałości. Rozejrzał się też wokół, sprawdzając czy, poza tymi należącymi do pokemonów, nie mają jeszcze jakichś ogonów.
- Czy starożytni ludzie, ukrywający złą i potężną siłę nie mogą zwrócić uwagi że ludzie rosną?
Zapytał, spoglądając na rozmiar wejścia. Domyślał się co zaraz usłyszy i nie bardzo uśmiechało mu się puścić je same tam. Ale dobrze wiedział że..."powiększenie" wejścia nie wchodzi w grę. Zapewne zasypaliby przejście na dobre, a na to jeszcze za wcześnie...

Rzuciłeś PokeBallem w pokonanego pokemona. Kula przez chwilę drżała, dając znać, iż pokemon walczy o wolność. Jednak, po kilku chwilach napięcia, kula zatrzymała się w miejscu. A więc udało ci się złapać kolejny okaz! Tymczasem twój Pidgeotto przysiadł ci na ręce i zjadł chrupka, którego od ciebie dostał. Zadowolone ptaszysko ruszyło ponownie na zwiad. Miałeś nadzieję, że tym razem nic mu nie przeszkodzi.
Tymczasem dotarliście na miejsce. Cofnąłeś do kuli Butterfree, ale Pidgeotto jeszcze nie wrócił. Podszedłeś bliżej dziewcząt i już wiedziałeś, jak to się skończy. Nie byłeś z tego zadowolony, jednak wiedziałeś, że nie ma innej możliwości.
- Starożytni ludzie byli bardzo malutcy. Poza tym, chyba nie chcieli żeby to się wydostało. - Lily westchnęła badając wejście do "jaskini". - Chyba nie mamy wyjścia.
- Zdecydowanie trzeba tam wejść. - Mruknęła Alinor kucając przed wejściem. Zbadała ścianki i westchnęła pod nosem. - No to... Idę. - Powiedziała nie czekając na waszą reakcję. Lily spojrzała na nią zaskoczona, ale pod nosem się uśmiechnęła.
- Masz jakiegoś pokemona, który oświetli ci drogę? - Zapytała czekając na odpowiedź dziewczyny. Ta tylko wychyliła głowę z jamy i zamyśliła się na chwilę.
- Mam. - Zaśmiała się, a potem wypuściła małe, urocze stworzonko.


- No dobrze, Hoppip. Wejdź do środka i użyj Flash! - Powiedziała do pokemona i chwilę po tym była już połową ciała w jamie. Lily cały czas z nią rozmawiała i dopytywała o szczegóły.
Żadna z nich nie zapytała się o twoje zdanie. Cóż, takie już były kobiety...

- Dziewczyny...kto je zrozumie...
Westchnął, głaskając Arcanine'a. Powinien je zatrzymać, ale znał Lilly. Wiedział że może wykrzyczeć całe powietrze z płuc a i tak nie zmieni jej zdania. Była uparta, ale kochana.
- A my jak zwykle zostaliśmy i czekamy. Oby tylko nic im się nie stało, prawda?
Powiedział, uśmiechając się lekko i przeczesując grzywę Arcanine'a. Żałował że nie zapytał Lilly albo Alinor czy nie mają szczotki.
- Następnym razem kiedy zatrzymamy się w PokeCentrum, będzie trzeba zadbać o twoje futro. Szkoda by go było, co o tym sądzisz?
Zapytał psiaka, rozglądając się wokół nich. Byli tu już wcześniej, wiedział że to miejsce nie jest tylko martwą przyrodą. A teraz zdecydowanie było tu inaczej. Szukał śladów życia pokemonów, czy jakichkolwiek innych śladów które nie do końca pasowały do tego miejsca. Byli niedaleko laboratorium Lance'a - a przecież oni już po niego przyszli. Może uda się tu coś znaleźć?

Podczas gdy ty zajęty byłeś pieszczeniem Arcanine, Alinor i Emily zajęły się poważnymi sprawami. Jedna z nich właśnie przeciskała się przez ciasny korytarz, by dostać kamień o typie robaczym. Lily nachylała się nad wejściem do jaskini i sprawdzała coś na jednym z tych swoich "mądrych" urządzeń.
- Alinor, wszystko w porządku? - Zapytała wgłąb jamy, gdyż wasza towarzyszka od pewnego czasu nic nie mówiła.
- Tak. Trochę tu ciasno i mam problem z przejściem dalej, ale... Raczej dam radę. - Dziewczę mówiło spokojnym głosem, roznoszonym przez echo. Gdy spojrzałeś na minę Lily, wiedziałeś, że coś jest nie tak. Kobieta jednak nie powiedziała nic.
- Już blisko! Widzę kamień. - Nagle usłyszałeś wesoły głos Alinor, która najwidoczniej znalazła to, czego szukaliście.
Minęło kilka chwil, które wydały ci się wiecznością. Na powierzchni pojawiła się córka Stuarta. Co prawda, była cała brudna i poraniona, jednak w rekach trzymała kamień. Cały ciemno zielony z dziwnymi drobinkami w środku. A więc udało się wam!
- Zraniłaś się? - Powiedziała Lily wskazując na lecącą krew z kilku miejsc na ciele dziewczyny. Ewidentnie musiało ją to szczypać i boleć, jednak nie dawała po sobie tego poznać.
- Aaa... To nic takiego. - Zaśmiała się wzdychając głęboko. - To, co teraz? - Zapytała patrząc na swoje brudne ubrania.