Gra ReBorna

Chłopak westchnął tylko i dał się jej prowadzić - w końcu sam nie znał tego miejsca, a zgubienie się w nim jakoś nie zbyt mu się podobało. Choć trzeba przyznać - ogrody i okolice tego miejsca są naprawdę czarujące. Uwierzyć? Nawet nie wiedział w co. Nie mógł obiecać czegoś takiego, więc zamiast tego zamienił się w słuch, próbując zrozumieć jej historię.

(...)

Słuchał uważnie, próbując zebrać te informacje w całość i zrozumieć co się dzieje. A nie było to łatwe. Mity i legendy są mitami i legendami z pewnego powodu. Mimo że z reguły zawierają ziarno prawdy, to w większości są raczej fantazją. Uwierzyć że te stworzenia istnieją? Tłumaczyłoby to kilka rzeczy i pasowało też do tego co się działo - jednak wciąż to była przecież jedynie fantazja ludzi żyjących wieki wcześniej.
- To wszystko jest...dziwne.
Powiedział, głaskając ją po głowie.
- I nie chodzi mi o to co mówisz. Chodzi mi oto że całokształt tej historii jest nierealny...ale mimo to, w pewien sposób to wszystko do siebie pasuje i tłumaczy to co się dzieje. To jest tak dokładnie dopasowane do rzeczywistości, że wydaje się być niemożliwe...szczególnie jeśli spojrzymy na szczegóły.
Spojrzał w górę i rozejrzał się wokół. Wszystko to przypominało sen - szczególnie w otoczeniu tego bajkowego ogrodu. Miał jednak dziwne przeczucie że uszczypnięcie się nie obudzi go. Wiedział że nie ma się co łudzić, czy szukać słabego punktu w tej historyjce. Wiedział że go nie znajdzie. Bo historyjka, była historią. Spojrzał na Lilly i przytulił ją.
- Mam tylko jedno pytanie...
Zaczął cicho, ale poważnym tonem, tuląc ją dalej.
- ...Mogę dostać jedną taką uroczą lisiczkę?
Zachichotał, opierając policzek na głowie dziewczyny.

- No jasne...kto by nie chciał? Są urocze. I śliczne.

Powiedział, uśmiechając się do niej i czochrając ją lekko. Mimo wszystko jest cudowna i dobra. Nie mógł temu zaprzeczyć. Ruszyli z powrotem i zaczął się zastanawiać nad tym wszystkim ponownie. Wszystko wydawało się dziwne. Wszystko wydawało się nienaturalne. Pozostawało mi tylko czekać na to co powie Tatsuki.

Hej! Przynajmniej był jakiś postęp. Zawsze to przynajmniej jakaś wskazówka która pomoże im ruszyć dalej...a to że Pan Domu jest prawdopodobnie rudy...no cóż, nie każdy jest idealny, prawda? Był ciekawy co będzie dalej. Rozejrzał się przy okazji za Pyroar, póki byli na zewnątrz. Od jakiegoś czasu nie wiedział gdzie jest. Wiedział że poradzi sobie sama, ale jej obecność zawsze pomagała mu ukoić nerwy. Spojrzał też przez chwilę na pokeball który dostał od matki. Następny stary przyjaciel. Będzie trzeba mu niedługo dać okazję do rozprostowania kości...W między czasie jednak wracał z Lilly do środka. Czas poznać kilka faktów...

Lily zaśmiała się perliście i objęła cię pod ramię. Przytuliła twarz do twojego ramienia i jeszcze przez chwilę kręciła głową, starając się opanować rozbawienie.
- Niestety, Hotaru i Hikari nie widzą nikogo poza Nuriko. Nikt nie mówi tego głośno, ale być może w przyszłości zamieszkają w jego domu. - Mówiąc to wzdychała lekko, ale jakby z ulgą. Chyba naprawdę martwiła się całym tym zamieszaniem, które powstało między wami. Tak dawno się nie widzieliście, a teraz wiele sekretów wychodzi na jaw. I to w dodatku tak od razu!
gdy znajdowaliście się już blisko domu, zacząłeś rozglądać się za swoją, już nie tak małą, Kirą. Wolałeś ją mieć przy sobie, tymczasem ona zniknęła gdzieś w ogrodach. Gdy wreszcie udało ci się namierzyć lwicę ujrzałeś, że bawiła się z uroczym lisim pokemonem. Nie byłoby w tym nic dziwnego, zwłaszcza w tej posiadłości, gdyby nie to, że znany ci gatunek wyglądał trochę inaczej.


Urocze stworzenie, o zupełnie innym kolorze futra niż mógłbyś się spodziewać, skakało wokół Kiry, która po chwili przewaliła je na ziemię i zaczęła merdać ogonem. Już miałeś się odezwać, kiedy do pokemonów podeszła kolejna osoba. Była to smukła, bardzo ładna dziewczyna o bladej cerze i blond włosach. Oczywiście, w świetle słońca mieniły się także odcieniem rudym, co już cię nie dziwiło. Dziewczę po chwili kucnęło przy stworzeniach i głaskało je w ciszy.

Wygląd dziewczyny:

- Nagle jakoś przestałem go lubić...ale masz rację, wracajmy...
Zaśmiał się w odpowiedzi na jej słowa. Widział że ulżyło jej. Domyślał się że trzymanie tego wszystkiego w tajemnicy mogło bywać trudne. Ale niektóre tajemnice nie należą do nas i nie możemy nimi rozporządzać wedle własnego uznania. Wiedział że czasami milczenie bywa w pewien sposób wymuszone, potrzebą dbania o spokój i bezpieczeństwo innych. Nie winił jej, nie miał za co - bo dobrze rozumiał jej położenie. Miło było zobaczyć znowu tą samą, uśmiechniętą i spokojną Lilly. W dodatku jej własna sytuacja nie była lekka - niepewność i brak informacji o tym co może się wydarzyć, musiał działać na nią wyjątkowo źle w obecnym stanie. Był zapewne jedną z ostatnich osób które mogłyby znać informacje które uspokoiłyby ją także i w tej sprawie, ale miał nadzieję że uda mu się w jakiś sposób ukoić jej stan i pozwolić cieszyć się myślą o jej rodzinie. Wtedy dojrzał Kirę. Urocze, mimo że urosła dalej była sobą.
- Pozwól mi tylko zająć jeszcze kilka minut, chciałem zobaczyć czy z Kirą wszystko w porządku, dobrze?
Cieszyło go to, bo wiedział że ewolucja zmienia czasami pokemona. Był wdzięczny losowi że jego kochana lwica pozostała sobą. Mimo nowego ciała, wydawała się w miarę swobodnie poruszać i reagować. Spędził jednak wystarczająco czasu przy badaniach rodziców - jak i swoich własnych - żeby wiedzieć że minie chwila nim Kira rzeczywiście dostosuje się do nowego ciała. Postanowił odłożyć na jakiś czas jej pokeball. Swobodne chodzenie, reagowanie i możliwość rozprostowania kości powinna jej pomóc przyzwyczaić się do nowej formy szybciej. To tak jak z dziećmi kiedy rosną - musi nauczyć się raczkować nim zacznie chodzić i musi nauczyć się chodzić, nim zacznie biegać. Był mimo to pewny że jego zdolna kocica przywyknie prędko do nowej sytuacji. Znał ją zbyt dobrze, wiedział że nie pozwoli by cokolwiek było dla niej problemem. Zrobił kilka kroków w jej stronę - kiedy w kadr weszła nowa postać. Zatrzymał się na chwilę, przyglądając się im, po czym zbliżył się powoli, drapiąc Kirę za uchem.
- Wybiegałaś się, kochana?
Zapytał ją, delikatnie gładząc jej futro i drapiąc ją delikatnie pod brodą. Z małego ślicznego lwiątka, stała się dumną i śliczną lwicą. Jak te dzieci szybko dorastają...
- Ufam że Kira nie sprawiła tu wcześniej problemów i nie narozrabiała
Zwrócił się uprzejmie do dziewczyny. Pozostawił ją praktycznie bez opieki, w nowej formie która mogła sprawiać jej problemy. Patrząc teraz na tą decyzję, stwierdził że mógł podjąć lepszą. Miał tylko nadzieję że w między czasie nic złego się nie stało i dziewczyna nie miała przez nią jakichś problemów czy dodatkowej pracy. Teraz dopiero zauważył jej włosy i ogólną posturę. Uśmiechnął się lekko, bo podobieństwo do pewnego zwierzęcia było dosyć uderzające. Najwidoczniej kolejna z domowniczek. Co prawda sytuacja okazała się dziwniejsza niż się spodziewał, ale cała ta aura która otaczała ich odkąd się tu zjawili, w pewien sposób przygotowała go na coś takiego. Nie mógł powiedzieć że przyzwyczaił się już do tej myśli, czy oswoił się z nią - ale wiedział że raczej nic z tym nie zrobi. Nie zmieni rzeczywistości, więc równie dobrze mógł ją zaakceptować. Spojrzał pod jej łapę, na biedną Flareon, po czym spojrzał na Kirę i uniósł brew, czekając aż lwica pozwoli lisiczce wreszcie swobodnie oddychać i poruszać się. Bądź co bądź, różnica rozmiaru i wagi musiała być dla małej Flareon nie zbyt komfortowa
- Wszystko w porządku?
Zapytał lisiczkę. Ostatnie czego chciał, to żeby Kira zrobiła komuś krzywdę. Ewoluowała niedawno, nie musiała chcieć komuś zrobić krzywdy, ale brak obycia i przyzwyczajenia do nowego wyglądu, masy i rozmiaru - w połączeniu z tym że nie do końca wiedziała też jeszcze na ile jest silna i jaka jest to różnica w porównaniu z poprzednią postacią - aż prosiły się o jakiś wypadek. Miał nadzieję że chociaż tego uda im się uniknąć, do czasu aż Kira przyzwyczai się do nowej postaci. Przyjrzał się też bliżej dziewczynie, w pewien sposób wyglądała zwyczajnie i nie był pewien czy to jego wiedza na temat tej rodziny sprawia że widzi ją inaczej, ale wokół niej tworzyła się pewna aura tajemniczości. Na pierwszy rzut oka nie wyróżniała się bardzo - dopiero przy przy bliższym spojrzeniu można było zauważyć że daleko jej do bycia przeciętną osobą. Nie wiedział do końca jak się do niej zwracać - bo mimo że znał formy grzecznościowe jakie były mu potrzebne do tej pory, nie zbyt wiedział jak zwracać się do mitycznych stworzeń, które znał z dziecięcych opowieści i książek. Nie na co dzień spotyka się takie istoty, więc podejrzewał że nie wiele osób potrafiłoby mu teraz w tej sytuacji pomóc. Swoją drogą, nie wiele mu zostało w tej sytuacji do stracenia - więc czemu by się do niej nie odezwać?
- Wybacz nieuprzejmość, powinienem się przywitać w pierwszej kolejności. Nazywam się Dante, a ta dumna kocica to Kira. Mam nadzieję że nie przeszkadzamy Ci w niczym...
Powiedział uprzejmie do dziewczyny z delikatnym uśmiechem, gładząc futro swojej lwicy. Naprawdę żywił nadzieję że dziewczyna nie odbierze tego w negatywny sposób że zamiast przywitać się z nią od razu, w pierwszej kolejności zwrócił się do Kiry. Obrażanie gospodarzy nie należało do podstaw Savoir Vivre'u i w przypadku tajemniczych stworzeń o jeszcze bardziej tajemniczych mocach i zdolnościach, mogło skończyć się dla niego nie najlepiej.

- To dobrze, cieszę się że nie narozrabiała w tym czasie.
Powiedział uprzejmie do dziewczyny, głaskając swoją lwicę. Zaczynała się przyzwyczajać do swojej nowej postaci, co dobrze rokowało na najbliższe dni. Widywał pokemony które ewoluowały za szybko i musiały od nowa uczyć się chodzić, przez nagłą zmianę postaci. Nie mieli na to czasu, więc cieszył się podwójnie. Spojrzał przez ramię, kiedy usłyszał głos Lilly. To było...zdecydowanie dziwne. Dziewczyna nie wyglądała ani na osłabioną, ani zmęczoną. Więc...o co chodziło? Nie wydawało się że izolują dziewczynę, ale coś było nie tak - W pewien sposób wyglądało to tak jakby byli nadopiekuńczy wobec niej. Spojrzał w jej oczy, kiedy patrzyła na niego. Poczuł się jakby coś przyciągało go do jej wzroku - zdecydowanie dziwne uczucie, przez które stracił kontakt z rzeczywistością. Z tego stanu wyrwało go dopiero dotknięcie w ramię, wzdrygnął się lekko, mrugając szybko i spojrzał na Lilly
- Hmm...? Tak, jak uważasz...
Powiedział, nieco nieobecnym głosem. Wstał i odwrócił się, ale spojrzał jeszcze przez ramię w stronę Kaori. Coś...nie wiedział co, intrygowało go w tej postaci. Wysłuchał kolejnej opowieści Emilly, rozumiejąc lepiej sytuację. Choć raz coś w tym otoczeniu miał w końcu sens. Miła odmiana. Weszli do środka - a pokój nie wydawał się nawet zmienić pod ich nieobecność. Nie to żeby spodziewał się jakieś zmiany, ale sam fakt że jego światopogląd właśnie został zniszczony i przebudowany, wydawało mu się dziwne kiedy coś pozostało w tym wszystkim takie samo. Usiadł z powrotem na swoim miejscu, średnio reagując na głos Nuriko, spoglądając na dokumenty - jednak myślami będąc gdzie indziej. Z jakiegoś powodu nie mógł pozbyć się obrazu Kaori ze swoich myśli, tak samo jak jej spojrzenia. Było w tym coś...chciał pomyśleć magicznego, ale w świetle ostatnich wydarzeń odebrałoby to aurę wyjątkowości. Starał sie słuchać tego co się działo, ale szło mu to ze średnią skutecznością...

- Wiemy może co dokładnie kryje się po drugiej stronie tych drzwi, czy nie do końca?
Zapytał, spoglądając na kartki na stole. Trzeba będzie odstawić ten cały lisi biznes na bok na jakiś czas. Muszą najpierw skupić się na tym żeby nagle nie otworzyła się dziura która spowodowała by jakieś problemy. Sięgnął do kieszeni po kamienie. Nie mogły wpaść w niepowołane ręce...spojrzał na obecnych. Nie znał większości z nich, ale nie miał wielkiego wyboru. Wkładanie wszystkiego do jednego worka byłoby zbyt kuszące dla tych którzy ich szukają.
- Tasuki.
Powiedział krótko patrząc na niego i rzucając mu Trawiasty kamień.
- Pierzasty.
Zwrócił sie do Nuriko, rzucając mu Fairy kamień.
- Ali.
Spojrzał na dziewczynę i rzucił jej Normalny kamień. Lilly ma już jeden. Ognisty zostaje z nim...jest ich piątka. Akurat piątka.
- Nie możemy trzymać ich wszystkich w jednym miejscu, zbytnio ułatwiłoby to im pracę. Podejrzewam że o waszej dwójce nawet nie wiedzą.
Powiedział, patrząc na Tasukiego i Nuriko. To mogła być dla nich przewaga, dzięki nim te kamienie mogą zniknąć z radaru ludzi którzy ich szukają.
- Zbierzcie możliwe informacje w jedno miejsce, wszystko co może się przydać. Będziemy musieli ruszać możliwe jak najszybciej.
Powiedział i wziął czystą kartkę i coś do pisania. Naskrobał szybko kilka słów ("Jesteś potrzebny. Informacje. Antyczna zadyma") i odwrócił się.
- Ustalcie co dalej, jaki będzie nasz następny krok.
Powiedział wychodząc przed posiadłość. Wypuścił z pokeballa Drudiggona i pogładził jego brzuch
- Witaj, przyjacielu. Dawno się nie widzieliśmy, prawda?
Powiedział z uśmiechem, przytulając się do niego. Wiele razem przeszli i cieszył się, widząc go ponownie. Nie podobało mu się jednak to co miało zaraz nastąpić.
- Mam prośbę do Ciebie, przyjacielu. Musisz się z kimś skontaktować dla mnie. Znasz drogę, prawda?
Podał mu kartkę i pogładził jego pyszczek. Miał nadzieję że będą mogli spędzić trochę czasu razem, ale jednak nie teraz. Jeszcze nie.
- Uważaj na siebie...i wracaj szybko.
Powiedział, przybijając mu "Fist Bump'a" na pożegnanie i zrobił kilka kroków w tył, dając mu miejsce do rozwinięcia skrzydeł. Szkoda że stan wojenny sprawił że wszystko dzieje się tak szybko...

Kiedy Drudiggon odleciał, wypuścił także Riolu i kucnął przy nim, głaskając go.
- Witaj, Acero. Mam nadzieję że czujesz się już lepiej.
Powiedział z uśmiechem, podsuwając u Rare Candy. Mały Riolu stał się naprawdę silny, chłopak miał nadzieję że to nie tylko siła fizyczna. Podrapał go za uszkiem i usiadł przed nim, oglądając jego skórę. Kiedy go spotkał, maluch nie był w najlepszym stanie. Dobrze byłoby sprawdzić czy wszystko w porządku. Wypuścił także po tym Purrloin, Buizel'a i Fletchlinder'a, dając im także po jednym Rare Candy. Trzeba zadbać o pokemony, bo kto wie - może się okazać że prawdziwe problemy dopiero się zaczną...Spojrzał na chwilę w niebo a potem na swoje pokemony. Zagwizdał też, mając nadzieję że Kira go usłyszy i przyjdzie do nich.
- Niedługo zaczną się trudniejsze czasy. Wiele będzie od nas zależeć. Mam nadzieję że was nie zawiodę i będę w stanie zapewnić wam bezpieczeństwo. Nie chciałbym żeby z mojej winy, coś wam się stało.
Powiedział do stworków z uśmiechem. Wychowywał się wśród pokemonów i wiedział że ich siła zależy w dużej mierze od ich więzi z trenerem. Starał się opiekować nimi tak dobrze jak mógł, chcąc pomóc im osiągnąć jak najlepszy stan. Będą musieli ruszyć dalej jak najszybciej...żałował tego, bo to miejsce - wyjęte żywcem z bajki - był naprawdę wspaniałe. Można było wyczuć tu aurę czegoś, czego nie dało się opisać, a co pozwalało uzyskać spokój i odprężyć się. Wiedział że niedługo już nie będą mieli wielu okazji żeby odpocząć, więc chciał skorzystać z tego miejsca tak bardzo, jak tylko mógł. Mimowolnie spojrzał w kierunku w którym pożegnali Kaori. Kolejna tajemnicza postać. Miał nadzieję że polepszy jej się niedługo...

- Wow...gratulacje, kochani.
Powiedział, zaskoczony tym co się stało. Był pod wrażeniem tego co się stało. Spojrzał na Riolu i pogłaskał go po główce
- Nie martw się, mały. Jestem pewny że twój czas też niedługo nadejdzie. A wy, odpocznijcie póki możecie. Nie wiadomo kiedy skończy się sielanka.
Powiedział z uśmiechem do pokemonów, wracając je wszystkie do pokeballi. Będą musieli wyruszać tak szybko jak się da, więc odpoczynek dobrze im zrobi. Spojrzał na Kire, która podbiegła do niego. Przytulił ją i pogładził jej futro
- Witaj, mała. Mam nadzieję że dobrze się bawiłaś.
Powiedział, spoglądając jej w oczy i drapiąc ją za uchem. Może i duża, ale to zawsze kotka. Spojrzał też na lisiczkę która przybiegła z nią a potem na Kaori. Musiał przyznać, z tymi uszami wydawała się jeszcze bardziej urocza. Wstał i zmieszał się trochę, widząc jej ukłon. Skłonił się także w jej stronę - nie był przyzwyczajony do takich form, więc średnio wiedział co robi. Miał tylko nadzieję że nie skończy z nożem w brzuchu...
- Witaj, mam nadzieję że udało Ci się odpocząć i Kira nie powodowała za dużo hałasu.
Powiedział, głaskając głowę lwicy. W jakiś sposób dziewczyna wydawała się inna od reszty lisów...Coś w niej powodowało że uśmiech sam pojawiał się na jego twarzy, choć ciężko było mu stwierdzić co takiego to było. Poprawił włosy, na chwilę zrzucając je na twarz i przez kosmyki przez chwilę pilniej obserwując dziewczynę. Zebrał je razem i przerzucił do tyłu, związując je i uśmiechając się delikatnie do niej. Wyglądała lepiej, chyba wszystko idzie w dobrą stronę. Musiał przyznać, że szkoda będzie mu tracić szansę aby poznać ją bliżej, kiedy będą musieli ruszyć dalej i opuścić posiadłość.

Pogładził włosy z tyłu głowy i spojrzał na nią zakłopotany
- Tak...chcemy wyruszyć tak szybko jak się da. Nie wiemy co się z nim stało i nie chcemy ryzykować, musimy odnaleźć go tak szybko jak się da. Żałuje że nie mogłem Cię bliżej poznać.
Skłonił się delikatnie w jej stronę, po czym poczochrał lekko Hotaru, uśmiechając się do niej.
- Nie musisz mówić do mnie na per Pan, naprawdę.
Zaśmiał się uprzejmie i kucnął przy Pyroar. Miał nadzieję że Kira już nieco oswoiła się z nową formą, bo zapewne nie będą mieli zbyt wiele spokojnego czasu kiedy wyruszą. Pogładził ją po pyszczku i przytulił
- Strasznie wyrosłaś, kochana, wiesz?
Powiedział cicho, tuląc swoją lwicę. Musiał przyznać, był do niej przywiązany bardziej niż się mógł tego spodziewać. Spojrzał jej jeszcze raz w oczy i wstał, spoglądając na Kaori.
- Cóż...naprawdę mi przykro, ale na mnie już chyba czas...mam nadzieję że spotkamy się jeszcze, Kaori-Hime.
Skłonił się jeszcze raz i spojrzał w stronę wejścia do posiadłości, sprawdzając czy Alinor już wyszła, czy jeszcze nie. Cieszył się w sumie że Lilly zostanie. Wiedział że chciała by pomóc w poszukiwaniach, ale pierzasty miał rację - jej pomoc będzie przydatniejsza tutaj, niż w podróży. Nie mówiąc o tym że tu będzie bezpieczniejsza. Przeciągnął się i poprawił znowu włosy. Znowu władował się w coś sporego...prawdę mówiąc, to dosłownie wpadł w całą tą sytuację. Wspomniał sobie początek tej całej historii, uśmiechając się lekko do wspomnień. Musiał uważać, ale wiedział że to będzie trudne - patrząc na to jakie zadanie na nich czeka. Mieli dopiero 5 kamieni, nie wiedzieli ile z nich jest w rękach osób z którymi ścigają się w tym wyścigu - a to go nieco niepokoiło. Co prawda co najmniej 3 z nich będą bezpieczne i poza zasięgiem, ale brak wiedzy na temat postępów przeciwnika utrudniał planowanie. Musieli się spieszyć. I to bardziej niż zwykle.

Szkoda było mu opuszczać to miejsce tak szybko, ale nie specjalnie miał wyjście. Czas naglił. Spojrzał na zbliżającą się grupkę - czas wyruszać. Przyjął pokeball od Tatsuki'ego i kucnął przy Flareon.
- Co ty na to, nie przeszkadza Ci to?
Zapytał lisiczkę i jeśli nie było obiekcji, pogłaskał ją i wrócił ją do jej ball'a, chowając go. Podniósł się i spojrzał na Nuriko. Nie przepadał za faktami dokonanymi, ale chciał nic mówić. Nie do końca podobała mu się ta sytuacja, ale nie wiele by i tak zrobił teraz, więc lepiej chyba po prostu pogodzić się z tą sytuacją, zamiast szukać kolejnej kłótni czy niepotrzebnej wymiany zdań.
- W porządku...coś jeszcze? Jakieś ślady, albo wskazówki gdzie możemy znaleźć kolejny kamień?
Zapytał Tatsuki'ego i Lilly. Zaczynanie na ślepo nie było wyjściem, potrzebowali chociaż kierunku który dałby szansę na podjęcie poszukiwań. Liczył na to że znaleźli coś, co byłoby w jakiś sposób pomocne. Musieli działać szybko i sprawnie. Wciąż nie wiedzieli kto jest drugą grupą biorącą udział w tym wyścigu. Zapamiętał żeby w trakcie podróży spróbować dowiedzieć się także czegoś o potencjalnym przeciwniku. Dziewczynka którą widzieli podczas festynu nie była ani znajoma, ani zbyt rozmowna. W dodatku straciła trawiasty kamień - był pewny że jeszcze się spotkają. Musiał być przygotowany, nie mogli popełnić takiego błędu i stracić któregoś z kamieni...

Spojrzał na pierzastego, stojącego obok niego. Cóż, równie dobrze mógł przywyknąć do jego obecności.
- 3:10, Russell. Jeżeli skończyłeś się żegnać, czas ruszać.
Powiedział do niego, poprawiając włosy. Spojrzał na Lilly i puścił jej oczko
- Cóż...taki mój urok, nic innego poza problemami się mnie nie trzyma, prawda?
Zaśmiał się, tuląc ją. Wziął kartkę i schował ją do kieszeni. Będzie musiał zaraz wprowadzić dane do Nav'a. Warto być z nimi w kontakcie.
- Czemu nie podoba mi się ten szept i dlaczego mam wrażenie że komuś czegoś brakuje w jakimś tajemnym miejscu?
Zapytał cicho, tuląc ją na pożegnanie. Znał ją na tyle że wiedział kiedy coś kombinuje. Miał tylko nadzieję że nie wpadnie w kłopoty przez to. Spojrzał na Tatsuki'ego, który podszedł do niego. Uścisnął mocno jego dłoń i spojrzał w jego lisie oczy jeszcze raz.
- Witaj w rodzinie. Dbaj o nią i uważajcie na siebie też. Damy znać jak coś znajdziemy.
Powiedział do niego. Wciąż próbował ogarnąć całą tą sytuacje, ale nie było to łatwe. Wszystko to jakby wybuchło. Tak jakby ta cała sprawa miała drugie dno, które zamiast się ujawnić, wyskoczyło nagle przed szereg. Musiał się z tym oswoić, w czym z pewnością pomoże mu towarzystwo pierzastego. Ciężko byłoby zapomnieć o tym wszystkim, mając surowiec na poduszkę obok siebie 24/7. Odrzucił włosy do tyłu i zobaczył Kaori.
- Kaori-Hime, życzę spokoju i zdrowia. Mam nadzieję że będziesz w stanie odpocząć i dojść do siebie.
Powiedział, kłaniając się jej na pożegnanie. Mimo że wszyscy byli czymś w rodzaju rodziny królewskiej, to między lisiątkami, kruczym playboy'em i rudym szwagrem tylko Kaori nosiła wokół siebie aurę sugerującą na bycie kimś poważnym. Przyciągało go to w pewien sposób, bo ten majestat krył tajemnicę i sekret. Naprawdę żałował że muszą ruszać dalej.
- Do zobaczenia, Kaori-Hime. Do zobaczenia wszyscy. Mam nadzieję że zobaczymy się niedługo.
Powiedział, kiedy opuszczali posiadłość. Pora wyruszyć z powrotem do nudnego i szaro-burego świata ludzi. Miał dziwne wrażenie że teraz wszystko co znał, będzie mu się wydawało w pewien sposób nudniejsze...

Wyruszyli wreszcie z posiadłości, kontynuując podróż. Spojrzał na nich i uniósł lekko brew.
- Wybacz, zapomniałem że okazywanie szacunku to obcy koncept dla ciebie. Następnym razem zapamiętam i postaram się unikać zachowań których nie zrozumiesz. Nie martw się, wyfruniesz jeszcze na ludzi, przyjacielu.
Powiedział, śmiejąc się i trącając go lekko ramieniem. Mimo wszystko wydawał się w porządku. Był dziwny. Ale kto nie był? Szczególnie biorąc pod uwagę że on niezbyt się nawet kwalifikuje pod nasze "normy". Chciał dodać coś jeszcze, ale przerwało mu uderzenie. Podniósł paczkę, rozmasowując miejsce w które oberwał. Poczta ostatnio działa dość...opierzale.
- Hmmm...paczka od rodziców?
Spojrzał, nieco zaskoczony i otworzył ją - po czym uśmiechnął się. Widać nie tylko Drudiggon się stęsknił. Uśmiechnął się jeszcze raz do wspomnień. Był to też dobry moment żeby przywitać się z kolejnym starym przyjacielem.
- Nari, dołącz do nas! Ty też, Acero!
Powiedział, wypuszczając oba pokemony. Spojrzał na swojego Eevee - który mimo wszystko był wyjątkowy. Jego czarne futerko nie przestało go zadziwiać. Cieszył się, mając taki wyjątkowy okaz. Pogłaskał oba stworki
- Minęło trochę czasu, prawda, Kaminari? Brakowało mi Ciebie i twojego uroczego futerka. W dodatku, znalazłem coś czego szukaliśmy od dawna, wiesz?
Powiedział i wyciągnął z plecaka Thunderstone, kładąc go przed Eevee. Kiedy jeszcze mieszkał z rodzicami, uparcie szukał tego kamienia. Wiedział że Nari chciał stać się Jolteon'em, więc obaj spędzali dużo czasu w górach, niedaleko laboratorium rodziców, starając się go znaleźć - jednak bezskutecznie. Teraz wreszcie mógł pomóc mu zrobić kolejny krok w jego ewolucji. Podrzucił także Rare Candy Acero
- Dla ciebie też coś mam, Acero.
Podrapał psiaka za uchem. Zaniedbywał go ostatnio i trochę go to męczyło. Odkąd spotkał go w lesie, nie miał za wiele czasu żeby go poznać. Jego rany już zniknęły i pokemon wydawał się być jak nowy - miał teraz świetną okazję żeby lepiej go poznać i miał nadzieję że uda mu się wzmocnić więź między nimi. Wiedział że zarówno Riolu jak i Lucario zyskują znacznie, kiedy ich więź z trenerem jest silna a planował pomóc każdemu ze swoich pokemonów stać się tak silnymi, jak tylko mogą. Podniósł się, spoglądając na oba pokemony...po czym usłyszał rumor upadającego ciała. Szybko spojrzał na Alinor
- Wszystko w porządku? Nic ci się nie stało?
Zapytał, patrząc na to co spowodowało jej upadek. Zdecydowanie było to niecodzienne znalezisko. Zeskanował pokemona, poprawiając drugą ręką włosy, zmierzwione po...otrzymaniu przesyłki. Nie chciał przepuścić takiej okazji.

Uśmiechnął się do listu, złożył go i schował do plecaka z resztą pokeballi. Kochani rodzice...dobrze wiedzą że pakuje się w coś niebezpiecznego znowu, więc przynajmniej nie chcą żebym był sam. Ciekawiła go zawartość pozostałych dwóch pokeball'i, ale to mógł sprawdzić później. Teraz miał coś ważniejszego do zrobienia. Klęknął powoli przy Nari'm i przytulił go, po czym pogłaskał go i spojrzał mu w oczka
- Nareszcie Ci się udało, gratuluję, Nari.
Powiedział cicho, uśmiechając się do pokemona i głaskając go. Po tym spojrzał na Nuriko. Gdzie go znalazłem? Cóż, ciężko powiedzieć że go znalazłem...ale skoro pyta, to czemu nie odpowiedzieć.
- Cóż, długa historia. Kiedy byłem młodszy, byłem z rodzicami w lesie. Kiedy wracaliśmy, zobaczyliśmy grupkę Eevee, biegających między drzewami. Uciekały przed czymś i próbowały się schować. Ryk który słyszeliśmy w tle sugerował coś sporego i tak było. Nie mam pojęcia co tam się stało, ale gonił je Ursaring. Gdyby nie to że Nari się potknął i przeturlał po zielonych liściach, zapewne bym go nawet nie zauważył. A biorąc pod uwagę że byłem młody i głupi, rzuciłem się w jego stronę, żeby mu pomóc...tylko jakoś zapomniałem pomyśleć o konsekwencjach takiego wyboru.
Zaśmiał się do wspomnień, głaskając Jolteon'a. To nie były najprzyjemniejsze czasy, ale jak na ironie - to były jedne z najlepszych wspomnień z dzieciństwa jakie pamiętał. Pomagał rodzicom w badaniach na temat pokemonów z poza typów trawiastych i robaczych które żyły w okolicznych lasach. Chcieli sprawdzić co sprawia że się tu przeniosły i w jaki sposób sobie radzą. I to był pierwszy raz kiedy po takich spokojnych, dwu dniowych badaniach spędził kolejny tydzień w łóżku, liżąc swoje rany razem z Eevee.
- Obaj dochodziliśmy do siebie przez dłuższy czas po tej historii, prawda Nari?
Zapytał pokemona, wstając. Łączyło ich coś wyjątkowego, przez okoliczności w jakich się poznali. Gdyby taka sytuacja miała miejsce teraz, wiedziałby że stawanie między wściekłym Ursaringiem a jego celem to nie najlepszy pomysł i zapewne postąpiłby inaczej...ale wtedy raczej nie udałoby mu się stworzyć przyjaźni która ich połączyła. Kaminari został z nimi po tym, odłączony od reszty Eevee nie do końca wiedział co robić, więc chłopak się nim zaopiekował. W trakcie ich pobytu w laboratorium rodziców, Eevee zawsze ciągnęło do elektrycznych pokemonów - stąd wiedział w co chce ewoluować. Pamiętał długie wycieczki w góry, w poszukiwaniu Thunderstone. Szukał ich w okolicznych sklepach i u poszukiwaczy oraz obnośnych handlarzy, szczęście mu jednak nie dopisywało. Aż do teraz. Cieszył się że wreszcie udało mu się spełnić marzenie malca.
- Jest w tym coś dziwnego...
Powiedział, spoglądając na Acero, Kire i Kaminari'ego. Cała trójka była specjalna, mimo że poznane w podobny sposób, to jednak z każdym z nich łączyła go inna historia, tworząc identyczną więź między nimi.
- Kiedy spotykasz pokemony w tarapatach i pomożesz im dlatego że chcesz im pomóc, odwdzięczają się pełną miłością dla ciebie. Tworzy się ta dziwna więź o której wciąż wiemy tak nie wiele...wiemy że tam jest. Wiemy że działa, ale nie wiemy nic więcej. A to naprawdę jest coś szczególnego.
Powiedział, patrząc na swoje trzy stworki. Wszystkie je spotkał w tarapatach. Kira o mało nie spadła z klifu, gdzie uratował ich Druddigon, kiedy skoczył żeby ją złapać. Acero był niemal nieprzytomny gdy znalazł go w lesie. Kaminari zapewne skończyłby o wiele gorzej, gdyby Dante nie był narwanym i bezmyślnym dzieciakiem. Nie zastanawiał się nad tym wcześniej...ale wiedział że zrobiłby wszystko co tylko może że pomóc swoim podopiecznym. Nie uważał że same nie dadzą sobie rady, bo zdawał sobie sprawę że potrafią więcej niż on - ale nie potrafiłby stać z boku i przyglądać się bezczynnie. Przymknął oczy na chwilę, uśmiechając się, po czym szybko podszedł do Alinor leżącej na ziemi, próbując pomóc jej wstać.
- Wszystko dobrze? Żyjesz?
Zapytał ją, patrząc też na Koffinga. Nie wydawał się zadowolony i mógł zaatakować, więc chciał go mieć na oku. Dopiero rozpoczęli podróż a już niefart. Naprawdę będą musieli zacząć bardziej uważać na to co robią, bo czeka ich jeszcze długa podróż a taki początek nie zapowiada nic dobrego. Nie miałby problemu z walką, gdyby to był jakikolwiek inny typ pokemona. Trafili akurat na ten, który tworzył najwięcej problemów niezwiązanych nawet z samą walką.Trujący pokemon...sytuacja może być niebezpieczna. Spojrzał na swoje pokemony. Nie miał czasu na przeglądanie reszty pokeballi, więc będzie musiał poprosić o pomoc jedno z nich. Kira była za duża, mimo swojej zwinności była za dużym celem dla ataków Koffing'a a nie chciał ryzykować że któreś z nich będzie otrute. Kaminari dopiero ewoluował, nie był pewny czy byłby w stanie wykorzystać swoją nową postać do walki od razu, więc...spojrzał kątem oka na Acero. Nie jest duży, jego mięśnie są silne - te w łapkach też, więc dałby radę poruszać się na tyle szybko, żeby być w stanie unikać ataków.
- Acero, pomóż nam! Zacznij od Screech, spróbuj ogłuszyć go falą dźwiękową i zyskać sobie lepszy start. Zaraz po tym użyj Feint, postaraj się dzięki temu zmylić go swoimi ruchami i uderz w niego z pomocą Dual Chop, postaraj się trzymać blisko niego ale pozostań w ruchu. Przeskakuj na boki, albo za niego. Używaj też Dig żeby unikać jego ataków i przemieszczać się sprawnie po polu walki. Spróbuj wyskoczyć za nim i od tyłu uderzyć go Force Palm'em. Większość twoich ataków nie będzie miała aż takiego efektu na niego, ale efekty tych ataków wciąż mogą na niego działać. Wspomagaj swoją szybkość z pomocą Quick Attack i staraj się aby to był twój największy atut - powinieneś bez problemu być szybszy od niego a w dodatku bonus od Quick Attack powinien tylko to zwiększyć. Staraj się go skołować i atakować go z różnych stron Dual Chop'ami, tak żeby nie wiedział czego się spodziewać. Spróbuj uderzać go też od czasu do czasu Cross Chop'em - nawet przy zmniejszonej mocy, ten atak powinien odczuć. Przede wszystkim skupmy się na tym żeby nie mógł za wiele zrobić - więc raz jeszcze użyj Screech żeby zarówno obniżyć jego obronę, jak i spróbować aby ta fala dźwiękowa zepchnęła go na dół albo do tyłu. Skorzystaj z tego i szybko zasyp go Rock Slide'em, po czym zbliż się do niego i póki jest przygnieciony strzel do niego z bliska Focus Blast'em. Z krótkiej odległości nie ma mowy o spudłowaniu! Pamiętaj żeby trzymać się luźno na łapkach i poruszać się cały czas, nie pozwól mu na wyprowadzanie własnej ofensywy!